Parket bij de Hoge Raad, 21-09-2010, BN4768, 09/05164 W

Conclusie inzake:

[Veroordeelde]

1. De Rechtbank te Breda heeft bij uitspraak van 7 december 2009 toelaatbaar verklaard de tenuitvoerlegging van de beslissing van de Cour d'Appel te Montpellier (Frankrijk) van 1 juli 2009, waarbij veroordeelde was veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vijf jaren. De Rechtbank heeft verlof verleend tot tenuitvoerlegging in Nederland van genoemde beslissing en veroordeelde wegens "overtreding van art. 3, aanhef en onder A, in verbinding met art. 11, vierde lid, Opiumwet" een gevangenisstraf opgelegd voor de duur van 36 maanden. Voorts heeft de Rechtbank bevolen dat de tijd, welke de veroordeelde in Frankrijk ter uitvoering van de hem aldaar opgelegde sanctie, met het oog op zijn overbrenging naar Nederland en uit hoofde van de Wet overdracht tenuitvoerlegging strafvonnissen (hierna: WOTS) van zijn vrijheid beroofd is geweest, bij de uitvoering van die straf geheel in mindering zal worden gebracht.

2. Namens veroordeelde heeft mr. B.P. de Boer, advocaat te Amsterdam, bij schriftuur drie middelen van cassatie voorgesteld.

3. Het eerste middel behelst de klacht dat de kwalificatie van de feiten en/of de strafoplegging niet begrijpelijk zijn gemotiveerd, nu de Rechtbank de door de Franse rechter bewezenverklaarde feiten ten onrechte naar Nederlands recht heeft gekwalificeerd als "overtreding van art. 3, aanhef en onder A, in verbinding met art. 11, vierde lid, Opiumwet" zonder daarbij rekening te houden met art. 48 Sr, terwijl de feiten waarvoor de veroordeelde door de Franse rechter is veroordeeld slechts kunnen worden aangemerkt als "medeplichtigheid aan overtreding van art. 3, aanhef en onder A, Opiumwet" zodat de Rechtbank een straf heeft opgelegd die het in Nederland geldende maximum te boven gaat.

6. De Nederlandse rechter dient voor wat betreft de vraag of de tenuitvoerlegging toelaatbaar is, gelet op art. 28, derde lid van de WOTS, op basis van de feiten die de buitenlandse rechter kennelijk aan zijn veroordeling ten grondslag heeft gelegd, na te gaan of en zo ja welk strafbaar feit deze naar Nederlands recht opleveren. De omstandigheid dat het feit in het buitenland op een andere wijze is strafbaar gesteld doet niet ter zake. Dat de buitenlandse rechter het feit als medeplichtigheid heeft gekwalificeerd, staat op zichzelf ook niet in de weg aan het oordeel dat naar Nederlands recht van plegen dan wel medeplegen moet worden gesproken. Voorts is de Nederlandse rechter in een zodanig geval niet gehouden zijn beslissing, leidende tot een "andere kwalificatie", nader te motiveren.(1)

7. Gelet op de door de Franse rechter vastgestelde feiten en omstandigheden, zoals hiervoor onder 5 is weergegeven, en op art. 1, vierde lid, Opiumwet, geeft het oordeel van de Rechtbank dat wat ten laste van de veroordeelde bewezen is geacht, naar Nederlands recht "overtreding van art. 3, aanhef en onder A, in verbinding met art. 11, vierde lid, Opiumwet" oplevert, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, terwijl het evenmin onbegrijpelijk is. Anders dan de steller van het middel aanvoert, was de Rechtbank niet gehouden tot een nadere motivering.

8. Het middel faalt.

9. Het tweede middel bevat de klacht dat de redelijke termijn als bedoeld in art. 6, eerste lid, EVRM in de cassatiefase is overschreden, omdat de stukken te laat door de Rechtbank zijn ingezonden. In navolging van mijn conclusie voor HR 26 januari 2010, LJN BK3532 dient de inzendingstermijn in WOTS-zaken op drie maanden te worden gesteld, aldus de steller van het middel.

10. De veroordeelde, die in verband met de onderhavige zaak is gedetineerd, heeft op 11 december 2009 beroep in cassatie ingesteld. Blijkens een op de inventaris van de stukken geplaatst stempel zijn deze op 26 april 2010 ter griffie van de Hoge Raad binnengekomen.

11. Uit HR 26 januari 2010, LJN BK3532 kan worden afgeleid dat de rechtspraak van de Hoge Raad ten aanzien van de redelijke termijn in strafzaken ook in WOTS-zaken van toepassing is. Dit betekent dat de inzendingstermijn in WOTS-zaken, waarin op of na 1 september 2008 beroep in cassatie is ingesteld en waarin de veroordeelde in verband met de zaak is gedetineerd, op zes maanden is gesteld.(2) Gelet hierop zie ik geen aanleiding mijn eerdere standpunt - zoals weergegeven in mijn conclusie voor voornoemd arrest - in de onderhavige zaak te herhalen.

12. Anders dan de steller van het middel aanvoert, is de redelijke termijn als bedoeld in art. 6, eerste lid, EVRM niet overschreden. De stukken zijn immers binnen vierenhalve maand na het instellen van het cassatieberoep bij de Hoge Raad binnengekomen.

13. Het middel faalt.

14. Het derde middel behelst de klacht dat de Rechtbank ten onrechte heeft nagelaten te bevelen dat de duur van de overleveringsdetentie in Nederland bij de tenuitvoerlegging van de aan de veroordeelde opgelegde vrijheidsstraf daarop in mindering dient te worden gebracht.

20. Bij nota van wijziging(6) kreeg meergenoemd tweede lid zijn huidige tekst.

21. Onder het begrip "sanctie" in art. 31, tweede lid, WOTS is ook de in het buitenland in voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd begrepen zodat, ingeval de veroordeelde in de Staat van veroordeling in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht ter zake van het feit of de feiten waarvoor de in art. 31, tweede lid, WOTS bedoelde straf wordt opgelegd, de rechter ingevolge die bepaling dient te bevelen dat (ook) die in voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd bij de uitvoering van de straf in mindering moet worden gebracht.(7) Voorts dient de rechter ingevolge art. 31, tweede lid, WOTS te bevelen dat de tijd die de veroordeelde in Nederland in het kader van de voorlopige aanhouding heeft doorgebracht - uit hoofde van art. 8 tot en met 11 WOTS - in mindering zal worden gebracht op de te executeren straf.(8)

22. Gelet hierop dient ingevolge art. 31, tweede lid, WOTS - hoewel de tekst van die bepaling daartoe niet dwingt - ook de tijd gedurende welke de veroordeelde in Nederland uit hoofde van uitleveringsdetentie van zijn vrijheid beroofd is geweest, in mindering te worden gebracht op de te executeren straf.(9)

23. De stukken van het geding houden in dat de veroordeelde van 13 februari 2006 tot en met 14 februari 2006 en van 15 januari 2009 tot en met 16 juni 2009 in Nederland in overleveringsdetentie heeft gezeten.(10) Een gedeelte van de opgelegde straf is mitsdien reeds in overleveringsdetentie in Nederland tenuitvoergelegd. De Rechtbank heeft evenwel verzuimd deze vrijheidsbeneming op de voet van art. 31, tweede lid, WOTS in mindering te brengen op de opgelegde gevangenisstraf. De Hoge Raad kan doen wat de Rechtbank had behoren te doen.

24. Het middel slaagt.

25. Het derde middel slaagt. Het eerste en tweede middel falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

26. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend voor zover de Rechtbank heeft verzuimd art. 31, tweede lid, WOTS toe te passen ten aanzien van de door de veroordeelde in Nederland in overleveringsdetentie doorgebrachte tijd. De Hoge Raad kan bepalen dat op de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht het gedeelte van de opgelegde straf dat reeds in Nederland in uitleveringsdetentie is tenuitvoergelegd. Voor het overige strekt deze conclusie tot verwerping van het beroep.

AG