Rechtbank Den Haag, 26-01-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:788, AWB - 17_12001

6.1.

De rechtbank stelt voorop dat de verblijfsvergunning van eiser - gezien zijn verblijfsduur - onder de tot 1 juli 2012 geldende regelgeving niet kon worden ingetrokken. Op 1 juli 2012 is de regelgeving gewijzigd in het Besluit van 26 maart 2012 (Stb. 2012, 158, hierna: het Besluit). Ingevolge artikel II van het Besluit blijft het Besluit buiten toepassing ten aanzien van een vreemdeling wiens verblijf op grond van het recht zoals dat gold vóór de inwerkingtreding hiervan niet kon worden beëindigd. Zoals volgt uit de uitspraken van de Afdeling van 29 januari 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:279) en 10 maart 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:746) moet dit artikel zo worden uitgelegd dat de tot 1 juli 2012 geldende regelgeving slechts van toepassing blijft in de situatie waarin een vreemdeling zich na die datum niet meer schuldig heeft gemaakt aan het plegen van een misdrijf en daarvoor onherroepelijk is veroordeeld. Voor de situatie dat een vreemdeling na 1 juli 2012 wel opnieuw een misdrijf heeft gepleegd en daarvoor onherroepelijk is veroordeeld, geldt deze uitzondering niet. Nu niet in geschil is dat eiser na 1 juli 2012 meermaals onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten, heeft verweerder gelet op het voorgaande terecht de aangescherpte glijdende schaal op hem van toepassing geacht, zoals neergelegd in artikel 3.86 van het Vb 2000, geldig vanaf 1 juli 2012.

6.2.

De stelling van eiser dat niet wordt voldaan aan de vereisten van artikel 3.86, tiende lid, van het Vb 2000 volgt de rechtbank niet. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht overwogen dat de gedragingen waarvoor eiser tot 20 maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf is veroordeeld door de meervoudige strafkamer in haar vonnis van 17 november 1994, een ernstige inbreuk hebben gemaakt op de lichamelijke integriteit van het betrokken slachtoffer zoals bedoeld in artikel 22b, eerste lid, van het WvSr. Anders dan eiser stelt geeft de Memorie van Toelichting bij dit artikel geen aanleiding voor de conclusie dat het gepleegde geweld, dat eruit bestond dat het gehandicapte en hulpeloze slachtoffer van achteren is vastgepakt, tegen een muur is aangegooid en dat zijn ketting met kracht van zijn nek is gerukt, niet te kwalificeren valt als een misdrijf dat een ernstige inbreuk heeft gemaakt op de lichamelijke integriteit van het betrokken slachtoffer. Verweerder heeft dan ook terecht toepassing gegeven aan artikel 3.86 van het Vb 2000.

6.3

Het besluit tot intrekking van de verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd is tevens aan te merken als een terugkeerbesluit, zoals bedoeld in artikel 27, eerste lid, van de Vw 2000. De vraag is of verweerder op grond van eisers openbare orde-problematiek, met toepassing van artikel 62, tweede lid, aanhef en onder c, van de Vw 2000, een onmiddellijke vertrekplicht aan eiser heeft kunnen opleggen. Verweerder moet in het terugkeerbesluit motiveren dat en waarom de vreemdeling een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast, als bedoeld in het arrest Z.Zh. en I.O.

6.4.

In punten 50 en 60 van het arrest Z.Zh. en I.O. heeft het Hof uitleg gegeven van het voor terugkeerbesluiten geldende begrip 'gevaar voor de openbare orde' als bedoeld in artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn. Op grond van die bepaling hebben de lidstaten de bevoegdheid om wegens het bestaan van een dergelijk gevaar af te zien van het toekennen van een vertrektermijn of een termijn toe te kennen die korter is dan zeven dagen. Om van deze bevoegdheid gebruik te maken, moeten de lidstaten volgens het Hof per geval beoordelen of het persoonlijke gedrag van de betrokkene een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast.

6.5.

Volgens inmiddels bestendige jurisprudentie van de Afdeling moet uit het arrest Z.Zh. en I.O. worden afgeleid dat verweerder bij zijn onderzoek naar de vraag of hij wegens het bestaan van een gevaar voor de openbare orde een vertrektermijn onthoudt of de duur ervan verkort alle feitelijke en juridische gegevens moet betrekken die gaan over de situatie van een vreemdeling in relatie met het door hem gepleegde strafbare feit, zoals de aard en ernst van dit strafbare feit en het tijdsverloop sinds het plegen daarvan. Voorts moet verweerder het resultaat van dit onderzoek laten blijken uit de motivering. Indien een vreemdeling voorafgaand aan het nemen van een terugkeerbesluit omstandigheden aanvoert op grond waarvan volgens hem geen sprake is van een gevaar voor de openbare orde, moet de staatssecretaris aanvullend motiveren waarom die omstandigheden niet tot een ander oordeel leiden (zie ook de uitspraken van de Afdeling van 20 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3579 en van 4 juli 2017, ECLI:NL:RVS:2017:1725). Volgens de uitspraak van de Afdeling van 8 november 2016, ECLI:NL:RVS:2016:3012, is voormelde onderzoeks- en motiveringsplicht voor verweerder ook van toepassing als hij aan een inreisverbod van maximaal vijf jaren de in artikel 66a, zevende lid, aanhef en onder b, van de Vw 2000 opgenomen rechtsgevolgen verbindt.

6.6.

Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit het bestreden besluit en de daarin opgenomen overwegingen uit het primaire besluit niet van een zodanig onderzoek als hiervoor omschreven en is onvoldoende gemotiveerd waarom eiser een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast. Daarbij overweegt de rechtbank dat verweerder in het bestreden besluit helemaal geen overwegingen heeft gewijd aan de vraag of eiser een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast, anders dan de onjuiste overweging dat het Unierechtelijk openbare orde criterium bij een inreisverbod van vijf jaar als hier aan de orde niet van toepassing is. Het door verweerder in het primaire besluit ingenomen standpunt ten aanzien van de vraag of eiser een daadwerkelijk en actueel gevaar voor de openbare orde vormt, is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende deugdelijk gemotiveerd. Verweerder heeft in het primaire besluit enkel gewezen op de aard en de ernst van de inbreuk op de openbare orde, het tijdsverloop sinds het laatste misdrijf en de evenredigheid van de maatregel. Weliswaar heeft verweerder bij zijn beoordeling betrokken dat eiser veel ernstige misdrijven heeft gepleegd en dat het laatste misdrijf vrij recentelijk is gepleegd, maar hij heeft hiermee nog niet deugdelijk gemotiveerd dat het persoonlijk gedrag van de vreemdeling een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast. Verweerder heeft bij zijn beoordeling namelijk geen kenbare beoordeling gemaakt van het persoonlijk gedrag van eiser waarbij hij is ingegaan op de aard en de ernst van de door hem gepleegde strafbare feiten en de actualiteit van zijn gedrag. Zo legt verweerder in zijn motivering de nadruk op de ernst van het ten laste gelegde misdrijf met parketnummer [parketnummer]. Weliswaar betrof dit een ernstig misdrijf, echter verweerder miskent dat dit delict reeds lang geleden, te weten op 15 oktober 1994, is gepleegd en aldus niet actueel is. Ook de overige door verweerder in zijn motivering betrokken ernstige misdrijven zijn, op één na, lang geleden gepleegd en niet actueel. Verweerder heeft geen misdrijven naar voren gebracht die ernstig én actueel zijn. Ook anderszins is de rechtbank daarvan niet gebleken. Daarbij overweegt de rechtbank dat het laatst gepleegde misdrijf waarvoor eiser onherroepelijk is veroordeeld, te weten schuldheling, dateert van 4 januari 2016. De rechtbank stelt voorts vast dat eiser sinds 13 augustus 2010 in totaal vier keer een misdrijf heeft gepleegd waarvoor hij onherroepelijk is veroordeeld. Deze misdrijven betreffen tweemaal de diefstal van een fiets, eenmaal de hiervoor genoemde schuldheling van 4 januari 2016 en eenmaal bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht. Daargelaten de actualiteit van deze misdrijven, kunnen de eerste drie misdrijven naar het oordeel van de rechtbank, omdat het strafrechtelijk gezien geringe feiten betreffen, niet tot de conclusie leiden dat eiser een voldoende ernstige bedreiging vormt als bedoeld in het arrest Z.Zh. en I.O. De bedreiging met een misdrijf tegen het leven gericht is weliswaar ernstig maar moet wel worden bezien in de context waarbinnen het is gepleegd. Eiser is voor dat delict door de politierechter op 25 juni 2014 veroordeeld met oplegging van een bijzondere voorwaarde, namelijk dat eiser onder behandeling wordt gesteld bij de GGZ-Reclassering. De rechtbank acht aldus aannemelijk dat eiser dit delict heeft gepleegd onder invloed van zijn psychische problematiek en zijn verslaving. Nu de gemachtigde voorts heeft onderbouwd dat eiser al decennialang kampt met psychische problemen, dat hij daarvoor de afgelopen jaren wordt behandeld en dat het, op de terugval op 4 januari 2016 na, sindsdien veel beter gaat met eiser, is de rechtbank van oordeel dat verweerder onvoldoende heeft toegelicht waarom het persoonlijk gedrag van eiser een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast.

6.7.

Gelet op het vorenstaande heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank niet overeenkomstig het arrest Z. Zh. en I.O. alle feitelijke en juridische omstandigheden betrokken die zien op de situatie van eiser in relatie tot de door hem gepleegde strafbare feiten. Verweerder heeft voorts onvoldoende deugdelijk gemotiveerd dat het persoonlijke gedrag van eiser een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging vormt die een fundamenteel belang van de samenleving aantast en dat er geen redenen aanwezig zijn om eiser een termijn te gunnen voor vrijwillig vertrek. Verweerder heeft dan ook evenmin op grond van artikel 66a, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 aan eiser een inreisverbod voor de duur van vijf jaar op kunnen leggen. Het beroep is gegrond en het besluit zal dan ook worden vernietigd.

7. De rechtbank ziet geen aanleiding de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand te laten. De door verweerder in het verweerschrift gegeven aanvullende motivering herstelt het hiervoor geconstateerde gebrek niet.

8. Uit het voorgaande volgt dat eiser belang heeft bij de beoordeling van het beroep tegen de intrekking van eisers verblijfsvergunning regulier voor onbepaalde tijd. Dit beroep wordt eveneens gegrond verklaard.

9. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.002,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen op de zitting, met een waarde per punt van € 501,- en een wegingsfactor 1). Indien aan eiser een toevoeging is verleend, moet verweerder de proceskostenvergoeding betalen aan de rechtsbijstandverlener.