Rechtbank Arnhem, 08-04-2010, ECLI:NL:RBARN:2010:435 BM1488, 09/4144

RECHTBANK ARNHEM

Sector bestuursrecht

[Eiser], eiser,

wonende te [woonplaats],

Eiser, geboren op [geboortedatum], ontvangt sedert 1999 een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), laatstelijk tot 19 december 2007 gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 65 tot 80%.

Naar aanleiding van een melding toegenomen arbeidsongeschiktheid heeft verweerder eisers mate van arbeidsongeschiktheid per 19 december 2007 vastgesteld op 35 tot 45% en de uitkering per die datum verlaagd.

Eiser heeft vervolgens een tegemoetkoming ingevolge de TRI aangevraagd.

Bij besluit van 15 januari 2008 heeft verweerder eiser deze tegemoetkoming met ingang van 19 december 2007 toegekend en aangegeven dat deze uitkering (in beginsel) tot 18 december 2008 loopt. In dat besluit is aangegeven dat de definitieve hoogte zo spoedig mogelijk na 18 december 2008 wordt vastgesteld. Eiser is er op gewezen dat op de tegemoetkoming een eventuele toename van het inkomen in mindering wordt gebracht en dat indien de definitieve vaststelling afwijkt van het toegekende bedrag, een nabetaling of een terugvordering zal volgen. Voorts is eiser er op gewezen dat de uitkering verstrekt wordt bij wijze van voorschot.

Bij besluit van 23 juni 2009 heeft verweerder, onder intrekking van het besluit van 6 maart 2009, eiser medegedeeld dat, nu hij op 1 juli 2004 ouder was dan 50 jaar en niet tot de doelgroep van de TRI behoorde, ten onrechte in de periode van 19 december 2007 tot en met 18 december 2008 een voorschot ingevolge de TRI heeft ontvangen en dat dientengevolge een bedrag van € 6085,21 van eiser zal worden teruggevorderd.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard en het besluit van 23 juni 2009 gehandhaafd.

In artikel 2, tweede lid, van de TRI is bepaald dat de herbeoordeelde recht heeft op een tegemoetkoming voor de duur van twaalf maanden indien hij op de datum van verlaging of intrekking van zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering geen recht heeft op een werkloosheidsuitkering.

In artikel 3, eerste lid, van de TRI is bepaald dat de herbeoordeelde een tegemoetkoming ontvangt ter hoogte van het verschil tussen de arbeidsongeschiktheidsuitkering waar hij recht op had op de dag voor de datum van verlaging of intrekking van zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering en de arbeidsongeschiktheidsuitkering waar hij recht op heeft vanaf die datum. Hierop wordt in mindering gebracht de toename van het inkomen uit of in verband met arbeid vanaf de datum van verlaging of intrekking van zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering ten opzichte van het inkomen uit of in verband met arbeid voor die datum.

In artikel 4, eerste lid, van de TRI is bepaald dat de tegemoetkoming door het UWV bij wege van een naar redelijkheid vast te stellen voorschot betaalbaar wordt gesteld.

Artikel 4, vierde lid, aanhef en onder a, van de TRI bepaalt dat, indien bij de vaststelling blijkt dat het door het UWV op grond van het eerste lid betaalde voorschot te hoog is, de teveel betaalde tegemoetkoming van de herbeoordeelde wordt teruggevorderd.

De rechtbank stelt voorop - onder verwijzing naar de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) van 17 december 2008 (LJN BG9009) - dat de TRI een regeling van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid betreft die onder meer is gebaseerd op de Kaderwet SZW-subsidies. De TRI is daarom, anders dan sociale verzekeringswetten als de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering en de Werkloosheidswet en anders dan de Wet werk en bijstand, aan te merken als een subsidieregeling waarop de bepalingen van hoofdstuk 4 van de Awb van toepassing zijn. Hierdoor is de systematiek van de TRI wat betreft onder meer de duur van het recht, de definitieve vaststelling daarvan en de wijze waarop inkomsten worden verrekend, anders dan die van de hiervoor genoemde bedoelde wetten.

De TRI beoogt volgens de toelichting het creëren van de mogelijkheid om aan arbeidsongeschikten die betrokken zijn bij de herbeoordelingsoperatie van arbeidsongeschikten welke vanaf 1 oktober 2004 is gestart, gedurende maximaal twaalf maanden een tijdelijke tegemoetkoming te verstrekken. Het recht gaat in op de dag waarop de arbeidsongeschiktheidsuitkering zoals die was vóór de herbeoordeling daadwerkelijk wordt verlaagd of beëindigd, welk moment twee maanden na de herbeoordeling is gelegen. Aldus wordt bereikt dat alle daarvoor in aanmerking komende arbeidsongeschikten die een lager arbeidsongeschiktheidspercentage krijgen, gedurende een geruime periode geen inkomensachteruitgang ondervinden.

Gelet op de verwijzing naar de subsidieregeling in hoofdstuk 4 van de Awb dient het besluit van 15 januari 2008 te worden aangemerkt als het besluit waarbij de subsidie is verleend en het besluit van 6 maart 2009 als het besluit waarbij de subsidie is vastgesteld.

Bij besluit van 23 juni 2009 is het besluit van 6 maart 2009 ingetrokken en een nieuw vaststellingsbesluit genomen. De rechtbank houdt het ervoor dat verweerder bij deze hernieuwde vaststelling het subsidiebedrag op nihil heeft gesteld.

De rechtbank is voorts van oordeel dat uit de door verweerder geschetste omstandigheden niet volgt dat het eiser redelijkerwijs duidelijk had moeten zijn dat hij geen recht had op een tegemoetkoming ingevolge de TRI. De TRI is geen gemakkelijke regelgeving en op grond van deze regelgeving had het voor eiser niet meteen duidelijk kunnen zijn dat hij niet tot de doelgroep behoorde omdat hij geen herbeoordeelde in de zin van de TRI was. Voorts acht de rechtbank van belang dat -hetgeen niet door verweerder is weersproken- de aanvraag om een tegemoetkoming ingevolge de TRI op voorspraak van de arbeidsdeskundige A.M. Potter van Loon is gedaan en ook door deze is ingevuld.

Geoordeeld moet dan ook worden dat de herziening van het eerdere vaststellingsbesluit van 6 maart 2009 in strijd is met de Beleidsregels.

Gelet op het vorenstaande is het beroep gegrond en komt het bestreden besluit voor vernietiging in aanmerking.

De rechtbank zal thans dienen te bezien of de rechtsgevolgen van het besluit in stand kunnen blijven.

Nu eiser de verhoging van het invaliditeitspensioen niet expliciet heeft gemeld heeft hij dienaangaande zijn inlichtingenplicht geschonden en kan verweerder op grond van de Beleidsregels het vaststellingsbesluit van 6 maart 2009 herzien. Op grond van de toegenomen inkomsten had het voor eiser redelijkerwijs duidelijk moeten zijn dat hij geen recht had op een tegemoetkoming ingevolge de TRI.

Eiser heeft weliswaar aangegeven ter zitting dat hij meerdere malen telefonisch contact heeft gehad met het UWV, maar dit maakt niet dat hij (volledig) heeft voldaan aan zijn inlichtingenplicht. Het had op de weg van eiser gelegen om schriftelijk aan te geven dat hij naast zijn WAO-uitkering een hoger invaliditeitspensioen dan vóór december 2007 ontving.

Dat eiser dit in de telefoongesprekken zou hebben vermeld is niet aannemelijk geworden.

Tenslotte is de rechtbank niet gebleken dat het bestreden besluit, voor zover dat ziet op de terugvordering en invordering onjuist moet worden geacht.

Aangezien de onverschuldigde betaling betrekking heeft op een tijdvak dat inmiddels in fiscale zin was afgesloten, waardoor verrekening tussen het bestuursorgaan als inhoudingsplichtige voor de toepassing van de Wet op de loonbelasting 1964 en de fiscus

– anders dan tussen eiser en de fiscus - niet meer tot de mogelijkheden behoorde, is terecht (zulks in overeenstemming met de vaste jurisprudentie van de CRvB) bruto in plaats van netto teruggevorderd.

Van voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb is de rechtbank niet gebleken.

Wel ziet de rechtbank reden om verweerder tot vergoeding van het door eiser betaalde griffierecht te veroordelen.

verklaart het beroep gegrond

vernietigt het bestreden besluit en bepaalt dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit geheel in stand blijven;

bepaalt dat verweerder het door eiser betaalde griffierecht ten bedrage van € 41 aan hem vergoedt.