Centrale Raad van Beroep, 22-07-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1585, 17/4396 WAO-T

1.1.

Appellante is in 1987 uitgevallen met psychische klachten, rug- en knieklachten en ontvangt vanaf 1988 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). Met ingang van 17 november 1998 is de uitkering berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Bij besluit van 26 april 2007 is de WAO-uitkering van appellante met ingang van 26 december 2006 herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 25 tot 35%. Hierna is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante diverse malen herbeoordeeld, wat niet tot een wijziging van haar WAO-uitkering heeft geleid.

1.2.

Appellante heeft op 30 mei 2012 een melding gemaakt van verslechtering van haar gezondheid, met ingang van 1 januari 2012, vanwege toename van klachten aan nek, arm, rug en schouders, pijnlijke gewrichten, hoofdpijn, psychische klachten en vermoeidheid. Het Uwv heeft na verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek geweigerd de WAO-uitkering van appellante te herzien. De procedure hiertegen heeft geleid tot de uitspraak van de Raad van 17 april 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1456. In deze uitspraak is geoordeeld dat er geen twijfel is aan de juistheid van de conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep dat in de periode van 26 december 2006 tot 26 december 2011 geen sprake is geweest van een toename van de medische beperkingen van appellante ten opzichte van de beperkingen zoals neergelegd in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) die ten grondslag ligt aan de beoordeling per 26 december 2006. In verschillende rapporten is inzichtelijk en overtuigend uiteengezet dat de buikklachten, de klachten door osteoporose, fibromyalgie en hypothyreoïdie niet leidden tot meer beperkingen. Voor zover appellante heeft beoogd aan te geven dat haar arbeidsongeschiktheid op enig moment na 26 december 2011 is toegenomen, kan zij een verzoek om herziening op grond van artikel 37 van de WAO doen met inachtneming van de voorgeschreven wachttijd van 104 weken.

1.3.

1.4.

Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens in een rapport van 25 februari 2016 aan de hand van geselecteerde voorbeeldfuncties berekend dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante 27,79% is.

1.5.

Bij besluit van 17 maart 2016 heeft het Uwv bepaald dat naar aanleiding van de melding van verslechtering van gezondheid per 1 januari 2012 de WAO-uitkering ongewijzigd wordt berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 25 tot 35%.

1.6.

Naar aanleiding van het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft verzekeringsarts bezwaar en beroep M. Keus in een rapport van 12 oktober 2016 vermeld dat de primaire verzekeringsarts op grond van de oude, wel verzekerde ziekteoorzaken heeft vastgesteld dat de belastbaarheid verder is afgenomen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft overwogen dat hij bij heroverweging van de beschikbare medische gegevens niet kan concluderen dat de belastbaarheid is overschat en dat de medische onderbouwing van het besluit van 17 maart 2016 kan worden gehandhaafd.

1.7.

1.8.

Het Uwv heeft bij besluit van 13 december 2016 (bestreden besluit) het bezwaar van appellante tegen het besluit van 17 maart 2016 ongegrond verklaard.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat vanaf 1987 naast rug- en knieklachten ook andere klachten spelen, te weten buik- en incontinentieklachten, osteopenie, depressie en schouder- en rechteronderarmklachten. Zij stelt dat haar beperkingen zijn onderschat, waaronder haar psychische beperkingen. Zij is beperkt wat betreft conflicthantering in telefonische contacten en energetisch beperkt. Verder heeft appellante naar voren gebracht dat de FML waarin de beperkingen zijn opgenomen die niet medebepalend zijn, zich niet bij de stukken bevindt en dat niet duidelijk is op welke datum de verzekeringsarts heeft gedoeld waar hij het heeft over de situatie per einde wachttijd. Appellante heeft betoogd dat de klachten die de verzekeringsarts als niet verzekerd heeft beschouwd geen nieuwe klachten zijn, maar medebepalend zijn geweest voor de WAO-beoordelingen vanaf 1988. Appellante heeft haar standpunt gehandhaafd dat de geselecteerde functies niet geschikt zijn omdat deze functies wat betreft invulling en belasting gelijk zijn te stellen met haar maatmanfunctie. Zij kan niet functioneren in klant/debiteurenrelaties met het risico op conflictsituaties. Daarbij voldoet zij niet aan het opleidingsniveau van de functie van acquisiteur met SBC-code 516180. In dit verband heeft zij verwezen naar een rapport van een arbeidsdeskundige van 14 mei 2003, waarin is uitgegaan van opleidingsniveau 3.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen. Ter zitting is namens het Uwv naar voren gebracht dat in het overleg voorafgaand aan de zitting de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft beaamd dat het onderscheid tussen verzekerde en niet-verzekerde klachten duidelijker weergegeven had kunnen worden en dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in reactie op wat appellante heeft aangevoerd over haar opleidingsniveau alsnog de functie van acquisiteur met SBC-code 516180 heeft laten vervallen. De arbeidsongeschiktheidsklasse zou hierdoor 35 tot 45% worden.

4.1.

Het onderzoek ter zitting is geschorst om het Uwv in de gelegenheid te stellen om, na nieuwe rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep, een nieuw besluit op bezwaar te nemen. Daarbij is afgesproken dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in dit rapport duidelijk zal weergeven welke klachten van appellante zijn meeverzekerd en tot welke FML dat leidt en dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep zal weergeven welke functies kunnen worden geselecteerd met de door de verzekeringsarts opgestelde FML en wat het arbeidsongeschiktheidspercentage wordt.

4.2.

Het Uwv heeft bij brief van 23 mei 2019 een rapport van verzekeringsarts bezwaar en beroep Keus van 17 mei 2019 ingebracht. Deze arts heeft in dit rapport verwezen naar zijn rapport van 17 april 2007, dat is uitgebracht in de bezwaarprocedure die heeft geleid tot de herziening van de WAO-uitkering met ingang van 26 december 2006. Hij heeft zich op het standpunt gesteld dat er, in afwijking van het oordeel van de verzekeringsarts in het rapport van 10 februari 2016, per 1 januari 2012 en de twee jaren daarna geen toename is van beperkingen ten opzichte van de FML van 14 juli 2006. Hij heeft erop gewezen dat in eerdere procedures uiteengezet is welke gezondheidsklachten verzekerd zijn en welke niet. Volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep behoren de diverticulitis en de knieartrose niet tot de verzekerde aandoeningen.

4.3.

Het Uwv heeft desgevraagd alsnog de stukken met betrekking tot de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid van appellante per 26 december 2006 ingediend: een rapport van een verzekeringsarts van 14 juli 2006, de FML van 14 juli 2006 en het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep Keus van 17 april 2007. Het Uwv heeft daarbij ook verzekeringsgeneeskundige rapporten uit de periode van 1987 tot en met 2007 ingediend.

5.1.

5.2.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (onder meer de uitspraak van 6 mei 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BI3792) strekt artikel 37 van de WAO ertoe dat, voor de in dat artikel aangegeven personen, het risico van ontstaan van een grotere mate van arbeidsongeschiktheid dan waarnaar de lopende arbeidsongeschiktheidsuitkering wordt berekend, niet verzekerd is voor zover die toeneming is gelegen in een andere oorzaak dan die welke tot toekenning van die uitkering heeft geleid. Vanaf het moment dat de uitkering van de verzekerde voor het eerst wordt berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van minder dan 45% omvat de verzekering voor personen als bedoeld in artikel 37 van de WAO – zo blijkt uit de bedoeling van de wetgever – niet het risico van toeneming van de arbeidsongeschiktheid ten gevolge van een kennelijk andere oorzaak dan die ter zake waarvan uitkering wordt ontvangen. Voor appellante ligt dat moment op 26 december 2006, bij de herziening van haar uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 25 tot 35 %.

5.3.

De Raad heeft voorts overwogen (bijvoorbeeld de uitspraak van 6 maart 2007, ECLI:NL:CRVB:2007:BA0866) dat uit artikel 37 van de WAO niet volgt dat medische beperkingen die kennelijk voortvloeien uit een andere ziekteoorzaak bij de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid buiten beschouwing dienen te blijven, doch slechts dat, indien die beoordeling tot het oordeel leidt dat de mate van arbeidsongeschiktheid is toegenomen, herziening van de lopende uitkering wegens die toeneming achterwege blijft.

5.4.

5.5.

Wat betreft de buikklachten, waaronder diverticulitis en incontinentie, klachten door osteopenie/osteoporose, fibromyalgie en hypothyreoïdie wordt het standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 17 mei 2019 gevolgd dat per 1 januari 2012 geen toename van beperkingen door deze klachten kan worden vastgesteld. In dit verband wordt ook verwezen naar de in 1.2 genoemde uitspraak van 17 april 2015.

5.6.

Wat betreft de knieklachten stelt de Raad vast dat (beperkingen door) knieklachten in de rapporten van 14 juli 2006 en 17 april 2007 die ten grondslag lagen aan de herziening van de uitkering per 26 december 2006 niet worden vermeld. Gelet hierop kan het standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep in het rapport van 17 mei 2019 dat de knieklachten geen verzekerde klachten zijn worden gevolgd.

5.8.

In de FML van 10 februari 2016, versie 14:19, zijn blijkens het rapport van de verzekeringsarts van die datum en gelet op wat is besproken ter zitting van de Raad, beperkingen opgenomen in verband met per 1 januari 2012 toegenomen knie-, rug- en psychische klachten. Uit wat in 5.6 is overwogen volgt dat hierin ten onrechte beperkingen wegens knieklachten zijn opgenomen, nu deze niet verzekerd zijn. Voor zover de in deze FML opgenomen beperkingen betrekking hebben op rug- en psychische klachten heeft de Raad geen aanwijzingen dat deze beperkingen niet gehandhaafd kunnen worden.

5.9.

De FML van 10 februari 2016, versie 14:19, biedt gelet op wat is overwogen in 5.8 geen juist inzicht in de medische klachten die per 29 december 2013 kunnen leiden tot een verhoging van de uitkering op grond van artikel 37 van de WAO. Gelet hierop is het bestreden besluit gebrekkig gemotiveerd.

5.10.