Centrale Raad van Beroep, 17-04-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1456, 13-3362 WAO

Op grond van het bepaalde in artikel 39a, eerste lid, van de WAO kan, kort gezegd, een betrokkene aanspraak maken op herziening van een WAO-uitkering met een wachttijd van vier weken, indien hij binnen vijf jaar na de datum van toekenning of herziening van de WAO-uitkering toegenomen arbeidsongeschikt wordt en deze toegenomen arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid ter zake waarvan uitkering wordt genoten.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad, onder meer de uitspraak van 25 augustus 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BN5068, is voor de aanvang van de genoemde termijn van vijf jaar niet bepalend de datum van het besluit waarbij de herziening is gedaan, maar de datum met ingang waarvan de WAO-uitkering is herzien.

Verder brengt het bepaalde in artikel 39a, eerste lid, van de WAO met zich dat de vraag of sprake is van toegenomen beperkingen voorafgaat aan de vraag waardoor deze worden veroorzaakt. Met andere woorden: eerst als de vraag of sprake is van toegenomen beperkingen (bevestigend) is beantwoord, komt de vraag aan de orde of deze voortvloeien uit een andere oorzaak.

Uit het voorgaande volgt dat voor de toepassing van artikel 39a, eerste lid, van de WAO in het onderhavige geval eerst zal moeten worden bezien of in de periode van 26 december 2006 tot 26 december 2011 de medische beperkingen van appellante zijn toegenomen.

Het oordeel van de rechtbank dat de verzekeringsartsen een volledig en zorgvuldig medisch onderzoek hebben verricht, wordt onderschreven. Met juistheid heeft de rechtbank gewezen op de rapporten van de verzekeringsarts van 31 juli 2012 en de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 29 november 2012. Uit deze rapporten blijkt dat de verzekeringsartsen hun conclusies hebben gebaseerd op dossierstudie en eigen onderzoek en bij de beoordeling de beschikking hebben gehad over ruime informatie afkomstig van de behandelend sector.

Terecht heeft de rechtbank overwogen dat er geen aanknopingspunten zijn voor het oordeel dat de beperkingen van appellante zijn onderschat. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 29 november 2012 op overtuigende wijze inzichtelijk gemaakt dat er in de periode hier in geding geen sprake is geweest van toename van de medische beperkingen van appellante ten opzichte van de beperkingen zoals neergelegd in de Functionele Mogelijkhedenlijst, die ten grondslag ligt aan de beoordeling per 26 december 2006. Er bestaat geen aanleiding voor twijfel aan de juistheid van deze conclusie. Daarbij merkt de Raad op dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep met juistheid heeft overwogen dat, daargelaten of de buikklachten verzekerd zijn, deze klachten geen aanleiding geven voor meer beperkingen dan reeds zijn aangenomen.

Hetgeen appellante in hoger beroep heeft aangevoerd leidt niet tot een ander oordeel. Alhoewel uit de door appellante overgelegde brieven van de reumatoloog blijkt van osteoporose en fibromyalgie, heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapporten van 6 februari 2015 en 6 maart 2015 inzichtelijk en overtuigend uiteengezet dat - daargelaten dat de informatie over de osteoporose van ver na de datum in geding is - de klachten van osteoporose ten tijde hier in geding niet leiden tot andere beperkingen dan reeds zijn aangenomen. Ten aanzien van de fibromyalgie heeft hij overwogen dat uit de gegevens van de reumatoloog volgt dat er geen duidelijke objectiveerbare beperkingen zijn gevonden. Ten aanzien van de hypothyreoïdie heeft hij erop gewezen dat blijkens de informatie van de internist appellante ten tijde in geding goed was ingesteld. Hij heeft geconcludeerd dat de in hoger beroep overgelegde informatie geen nieuwe medische inzichten verschaft. Gelet op deze conclusies heeft het Uwv geen aanleiding gezien om het eerder ingenomen standpunt te herzien. De Raad onderschrijft dit standpunt.