Centrale Raad van Beroep, 28-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2744, 18/3416 AOW e.v.

Rijnvarendenverdrag en Rijnvarendenovereenkomst: toepasselijkheid en relevante feiten

. Vo 883/2004 en Vo 987/2009

Voor zover de toepasselijke socialezekerheidswetgeving in de voorliggende zaken moet worden vastgesteld aan de hand van Vo 883/2004 en Vo 987/2009, stellen appellanten zich op het standpunt dat de Svb ten onrechte geen of onvolledig uitvoering heeft gegeven aan de procedurevoorschriften voor de toepassing van artikel 13 van Vo 883/2004, die zijn opgenomen in artikel 16 van Vo 987/2009. Appellanten hebben de Raad gevraagd om de bestreden besluiten om die reden te vernietigen. Mede doordat de Svb niet alle toepasselijke procedurevoorschriften in acht genomen heeft, leiden de door de Svb afgegeven E101- en A1‑verklaringen volgens appellanten tot met het Unierecht onverenigbare dubbele heffingen. Appellanten hebben in dit verband aangevoerd dat er te Cyprus voor betrokkenen premies zijn afgedragen en dat dit desgevraagd kan worden bewezen.

De Svb heeft het standpunt ingenomen dat de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009 betrekking hebben op de verhouding tussen de organen van de verschillende lidstaten, en geen rol mogen spelen in nationale procedures van individuele belanghebbenden over de toepassing van artikel 13 van Vo 883/2004. Verder heeft de Svb gesteld dat de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009 door de Svb op een toereikende wijze in acht zijn genomen.

Gelet op rubriek 9 van deze uitspraak, volgt uit artikel 7, tweede lid, onder a, van Vo 1408/71, dat de Svb in de zaken 4 tot en met 7 terecht het Rijnvarendenverdrag heeft gehanteerd als toetsingskader voor de tijdvakken tot 1 januari 2010.

Over het jaar 2010 is de Svb in deze zaken aan betrokkenen tegemoet gekomen.

Voor de periode 1 januari 2011 tot 1 april 2012 heeft de Svb in deze zaken het Rijnvarendenverdrag terecht gehanteerd als toetsingskader. Dat volgt uit artikel 7, tweede lid, onder a, van Vo 1408/71 in samenhang met artikel 90, eerste lid, aanhef en onder c, van Vo 883/2004, en het feit dat ter regiezitting van de Raad uitdrukkelijk te kennen is gegeven dat in confesso is dat het schip waarop betrokkenen in de zaken 4 tot en met 7 hun beroepsarbeid verrichtten ( [naam vaartuig 1] ) ten tijde van belang ook in Zwitserland heeft gevaren. Omdat niet in geschil is dat in de zaken 4 tot en met 7 de betrokkenen ten tijde van belang in Nederland woonden, is evident dat de Svb in die zaken terecht Vo 883/2004 en Vo 987/2009 als toetsingskader heeft gehanteerd over periodes vanaf 1 april 2012.

De bestreden besluiten in de zaken 4 tot en met 7 zullen worden vernietigd, omdat de Svb deze besluiten niet heeft gehandhaafd voor 2010.

In artikel 2 van Vo 883/2004 is bepaald dat deze verordening van toepassing is op onderdanen van een lidstaat, staatlozen en vluchtelingen, die in een van de lidstaten wonen. In het Rijnvarendenverdrag is geen woonplaatsvereiste opgenomen.

Naar het oordeel van de Raad is in zaak 8 aannemelijk te achten dat de betrokkene, een onderdaan van een lidstaat, niet alleen gedurende de tweede periode in geding (8 mei 2013 tot 15 september 2014), maar ook gedurende de eerste periode in geding (21 september 2010 tot 4 april 2013) in Thailand heeft gewoond. In dit verband heeft de Raad in aanmerking genomen dat van de zijde van [de besloten vennootschap 1] al in een vroeg stadium te kennen is gegeven dat betrokkene in beide periodes in Thailand woonde. Overigens heeft ook een medewerker van de Svb op het door [de besloten vennootschap 1] voor betrokkene ingezonden formulier ‘vaststelling toepasselijke wetgeving’ genoteerd: ‘woont niet in Nederland vanaf 27 augustus 2009’.

De punten 10.3.1 en 10.3.2 leiden tot de conclusie dat de Svb in zaak 8 bij het bestreden besluit over beide periodes in geding uitsluitend het Rijnvarendenverdrag had moeten hanteren als toetsingskader. Daarom kan in zaak 8 in het midden worden gelaten of de betrokkene tussen 1 mei 2010 en 1 april 2012 al dan niet mede in Zwitserland heeft gewerkt.

Het bestreden besluit in zaak 8 zal worden vernietigd, omdat het berust op een ontoereikende motivering en omdat de Svb in zaak 8 ten onrechte Vo 883/2004 als toetsingskader heeft gehanteerd over het tijdvak 1 april 2012 tot en met 4 april 2013.

In de zaken 9 tot en met 27 vallen de periodes in geding, anders dan in de zaken 4 tot en met 7, alle volledig na 30 april 2010. Verder is, anders dan in zaak 8, in de zaken 9 tot en met 27 niet in geschil dat betrokkenen ten tijde van belang woonden in Nederland dan wel een andere EU‑lidstaat. Daarom is in de zaken 9 tot en met 27 evident dat de Svb terecht Vo 883/2004 en Vo 987/2009 als toetsingskader heeft gehanteerd over periodes na 31 maart 2012. In de zaken 21 tot en met 27 vallen de periodes in geding volledig na 31 maart 2012.

Of de Svb in de zaken 9 tot en met 20 het Rijnvarendenverdrag terecht als toetsingskader heeft gehanteerd over periodes die vallen tussen 30 april 2010 en 1 april 2012, hangt af van het antwoord op de vraag of de Svb op toereikende gronden aannemelijk heeft geacht dat betrokkenen ten tijde van belang mede in Zwitserland hebben gewerkt.

De Raad onderkent dat de Svb meerdere pogingen heeft gedaan om een helder en gefundeerd beeld te krijgen van de vaarroutes van de diverse schepen, en dat de in dit verband aan appellanten gestelde vragen slechts voor een klein deel en zonder noemenswaardige onderbouwing zijn beantwoord. Niettemin kan in de zaken 9 tot en met 20 aan de bestreden besluiten niet ten grondslag worden gelegd dat alle betrokkenen ten tijde van belang mede in Zwitserland hebben gewerkt. Nu het bevaarbare deel van de Rijn slechts voor een heel klein deel in Zwitserland is gelegen, is het feit dat [de besloten vennootschap 1] , na in initiële mails van 16 maart 2011 en 7 maart 2012 Zwitserland niet te hebben genoemd, bij brieven van 23 oktober 2012 en 15 maart 2013 aan de Svb te kennen heeft gegeven dat de werkzaamheden van betrokkenen in een groot aantal staten worden verricht, waaronder Zwitserland, onvoldoende om aannemelijk te achten dat alle betrokkenen ten tijde van belang daadwerkelijk mede in Zwitserland hebben gewerkt. Hetzelfde geldt voor het feit dat in 2016 in enkele zaken nogmaals is verklaard dat sommige betrokkenen op enig moment ook in Zwitserland hebben gewerkt.

Zoals in rubriek 8 van deze uitspraak is vastgesteld, biedt Vo 987/2009 werknemers die hun werkzaamheden verrichten in twee of meer lidstaten, meer procedurele waarborgen dan het Rijnvarendenverdrag tegen (zowel met het Unierecht als met het Rijnvarendenverdrag onverenigbare) dubbele premieheffingen. Om het nuttig effect van deze extra waarborgen te verzekeren, mogen zij betrokkenen uitsluitend wegens werken in Zwitserland worden onthouden over 1 mei 2010 tot en met 31 maart 2012, voor zover in confesso is dat het schip waarop betrokkenen hun beroepsarbeid verrichtten toen mede in Zwitserland heeft gevaren, dan wel op objectieve gronden anderszins aannemelijk is dat de schepen ten tijde van belang daadwerkelijk mede in Zwitserland hebben gevaren.

Betrokkene 9, die voer op de Stolt Basel, heeft verklaard dat hij onder andere op Zwitserland voer. Dit is ter zitting van 29 maart 2019 namens [de besloten vennootschap 1] ook erkend. In zaak 9, waarin het tijdvak in geding loopt tot 1 februari 2011, is dan ook terecht uitsluitend het Rijnvarendenverdrag toegepast.

Ten aanzien van de overige schepen in de zaken 9 tot en met 27 zijn er onvoldoende aanwijzingen dat er (meer dan uiterst marginaal) op Zwitserland is gevaren. Die zaken moeten op basis van de thans bekende gegevens over periodes vanaf 1 mei 2010 worden beoordeeld aan de hand van Vo 883/2004 en Vo 987/2009 en (mogelijk) de Rijnvarendenovereenkomst. De Svb heeft in die zaken het Rijnvarendenverdrag ten onrechte als toetsingskader gehanteerd over periodes die vallen tussen 30 april 2010 en 1 april 2012. De bestreden besluiten in de zaken 10 tot en met 27 zullen om die reden worden vernietigd.

De Svb heeft ter zitting van 29 maart 2019 het standpunt ingenomen dat de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009 betrekking hebben op de onderlinge verhouding tussen de organen van de betrokken lidstaten, en geen rol mogen spelen in nationale procedures over de toepassing van artikel 13 van Vo 883/2004. In geval van twijfel hierover zou de Raad een prejudiciële vraag moeten stellen aan het HvJEU. Ter onderbouwing van zijn stellingname heeft de Svb zich beroepen op het arrest van het HvJEU van 19 juni 2003, C‑34/02, Sante Pasquini, ECLI:EU:C:2003:366, punt 70 e.v., en op de conclusie van advocaat‑generaal P. Mengozzi van 29 november 2017, Klein Schiphorst, C‑551/16, ECLI:EU:C:2017:920, punt 50 en punt 67.

Voor het geval de onder 11.2.1 weergegeven stellingname wordt verworpen, heeft de Svb als standpunt gehandhaafd dat de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009 door de Svb op een toereikende wijze in acht zijn genomen. De Svb heeft in dit verband voorop gesteld dat, hoewel dit niet kan worden aangetoond, toch moet worden aangenomen dat niet alleen het aangewezen orgaan van Cyprus, maar ook de aangewezen organen van de werklanden door de Svb op de hoogte zijn gebracht van de onder 1.2 vermelde besluiten. De standaardprocedure van de Svb voorziet daar namelijk in. In de uitspraak van de Raad van 29 december 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4469, heeft de Svb geen aanleiding gezien om nieuwe, voorlopige, besluiten te nemen op de bezwaren van appellanten en om de aangewezen organen van Cyprus en de werklanden op de hoogte te brengen van deze nadere, voorlopige, vaststellingen. In dit verband heeft de Svb in aanmerking genomen dat de aangewezen organen van Cyprus en de werklanden eerder geen bezwaar hebben gemaakt tegen het van toepassing verklaren van de Nederlandse socialezekerheidswetgeving, en dat er – de tegemoetkomingen in de zaken 1 tot en met 7 daargelaten – geen grond is om alsnog een andere socialezekerheidswetgeving op betrokkenen van toepassing te verklaren.

Verder heeft de Svb gesteld dat de aangewezen organen van de werklanden, alle Rijnoeverstaten, in situaties als aan de orde in de voorliggende zaken, vooral hechten aan een correcte uitvoering van de Rijnvarendenovereenkomst en minder aan een correcte uitvoering van de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009. Kleine verzuimen bij de uitvoering van artikel 16 van Vo 987/2009 zouden volgens de Svb moeten worden gepasseerd, omdat zij de vernietiging van de bestreden besluiten, en al het werk dat daaruit voortvloeit, niet rechtvaardigen.

De Raad verwerpt de onder 11.2.1 weergegeven stelling dat de procedurevoorschriften van artikel 16 van Vo 987/2009 geen rol mogen spelen in nationale procedures over de toepassing van artikel 13 van Vo 883/2004.

Het is niet voor redelijke twijfel vatbaar dat de procedurevoorschriften van artikel 6 van Vo 987/2009 en artikel 16 van Vo 987/2009 door de nationale socialezekerheidsrechter niet buiten beschouwing mogen worden gelaten bij de beoordeling van besluiten die zijn gebaseerd op artikel 13 van Vo 883/2004 en de Rijnvarendenovereenkomst. De Raad ziet daarom geen grond om hierover een prejudiciële vraag te stellen aan het HvJEU.

Een gebrek dat herstel behoeft, wordt in beginsel niet gepasseerd, tenzij belanghebbenden door het gebrek niet zijn benadeeld. In de voorliggende gedingen kan op grond van het overwogene onder 8 niet worden uitgesloten dat betrokkenen tenminste een in aanmerking te nemen belang hebben bij toepassing van de tweede en derde volzin van het tweede lid van artikel 73 van Vo 987/2009. De Raad zal de bestreden besluiten waarop de hoger beroepen 4 tot en met 7 en 10 tot en met 27 betrekking hebben daarom ook vernietigen, omdat moet worden aangenomen dat de Svb de procedurevoorschriften van artikel 6 van Vo 987/2009, artikel 16 van Vo 987/2009 en het Besluit A1 niet op een toereikende wijze in acht heeft genomen.

Bij verzoek van 20 september 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:2878) heeft de Raad het HvJEU verzocht prejudiciële vragen te beantwoorden over de uitleg die gegeven moet worden aan het begrip werkgever dat opgenomen is in artikel 13, eerste lid, sub b, van Vo 883/2004. In de beroepsprocedures die de rechtbank bij de aangevallen uitspraak heeft afgedaan is het standpunt dat [de besloten vennootschap 1] voor de toepassing van artikel 13, eerste lid, sub b, van Vo 883/2004 niet is aan te merken als – de enige – werkgever van betrokkenen, uitdrukkelijk en ondubbelzinnig door de Svb prijsgegeven. Nu appellanten er niet mee hebben ingestemd dat de standpunten die de Svb eerder heeft prijsgegeven in de voorliggende gedingen opnieuw worden betrokken, verzet de goede procesorde zich ertegen dat de Raad dat toelaat. Een en ander heeft tot gevolg dat er geen grond is om de behandeling van de voorliggende gedingen aan te houden totdat het HvJEU in de zaak C‑610/18 uitspraak zal hebben gedaan. Volledigheidshalve verwijst de Raad bij het voorgaande naar het arrest van de Hoge Raad van 4 oktober 2013, ECLI:NL:HR:2013:781, punt 3.2.4.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de in de bijlage aangeduide hoger beroepen 1 tot en met 8 en 10 tot en met 27 slagen. De aangevallen uitspraak zal in zoverre worden vernietigd, de beroepen tegen de in de zaken 1 tot en met 8 en 10 tot en met 27 bestreden besluiten zullen gegrond worden verklaard en de op die zaken betrekking hebbende bestreden besluiten zullen – om de vermelde, uiteenlopende, redenen – worden vernietigd. Daarbij zal de Svb worden opgedragen om met inachtneming van deze uitspraak nieuwe besluiten te nemen.

Voor zover de toepasselijke socialezekerheidswetgeving moet worden vastgesteld aan de hand van Vo 883/2004 en Vo 987/2009 en de Rijnvarendenovereenkomst, zal de Svb alsnog, verifieerbaar, ten volle uitvoering moeten geven aan de procedurevoorschriften die zijn opgenomen in artikel 6 van Vo 987/2009, artikel 16 van Vo 987/2009 en het Besluit A1. Dit betekent dat de Svb de op betrokkenen toepasselijke socialezekerheidswetgeving opnieuw, en dit keer uitdrukkelijk voorlopig, vast moet stellen en deze voorlopige vaststellingen ter kennis moet brengen van de aangewezen organen van alle betrokken landen met de mededeling dat zij binnen twee maanden bezwaar kunnen maken.

Voor zover definitief komt vast te staan dat ten onrechte op Cyprus premies zijn afgedragen en niet in Nederland, is het aan de Svb om stappen zetten om te bewerkstelligen dat deze premies door het Cypriotische orgaan worden afgedragen en verrekend met de in Nederland verschuldigde premies. Als de Svb nalaat om deze stappen te zetten, en dubbele heffingen aantoonbaar hebben plaatsgevonden, kan dit worden aangemerkt als een bijzondere omstandigheid die moet worden meegewogen bij de beoordeling van het verzoek van betrokkene om mee te werken aan een regularisatieovereenkomst over het betrokken tijdvak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 22 november 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3821).

Met betrekking tot de onder punt 6.2.2.2 weergegeven uiteenlopende standpunten van partijen over de omvang van de werkzaamheden van betrokkenen in hun woonland, merkt de Raad het volgende op. De Svb heeft meerdere pogingen gedaan om gegevens te verkrijgen die nodig zijn om op basis van verifieerbare feiten objectief vast te stellen of betrokkenen ten tijde van belang al dan niet een substantieel gedeelte van hun in aanmerking te nemen werkzaamheden verrichtten in Nederland. De in dit verband aan appellanten gestelde vragen over de arbeidstijden van betrokkenen en over de vaarroutes van de schepen waarop betrokkenen werkten, zijn echter slechts voor een klein deel en zonder noemenswaardige onderbouwing beantwoord. Ook in beroep en hoger beroep zijn niet de gegevens verkregen die nodig zijn om op basis van verifieerbare feiten objectief vast te stellen of de individuele betrokkenen ten tijde van belang al dan niet een substantieel gedeelte van hun in aanmerking te nemen werkzaamheden verrichtten in Nederland.

De Raad volgt appellanten niet in hun stelling dat de Svb uitsluitend op basis van het businessmodel van [de besloten vennootschap 1] , de arbeidsovereenkomsten, en de – uiterst beperkte – anderszins bekende informatie, voorlopig moet vaststellen dat betrokkenen niet een substantieel gedeelte van hun in aanmerking te nemen werkzaamheden verrichtten in Nederland. Evenmin ziet de Raad aanleiding om het risico dat relevante feiten onopgehelderd blijven in de voorliggende gevallen bij de Svb te leggen. Partijen zijn bekend met de uitspraak van de Raad van 29 december 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4469 en de uitspraak van de Raad van 28 februari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:852. Uit die uitspraken is af te leiden dat werknemers en werkgevers in de internationale Rijnvaart desgevraagd aannemelijk moeten maken hoe hun werkzaamheden zijn onderverdeeld in arbeidstijd en arbeidsverrichtingen in de EU-lidstaat waar zij wonen en arbeidstijd en arbeidsverrichtingen in andere staten.

Als zij daarin wezenlijk tekortschieten, zoals in deze gedingen, mag de Svb daar gevolgen aan verbinden, in die zin dat dan voor de toepassing van Vo 883/2004 en Vo 987/2009, voorlopig, mag worden aangenomen dat in Nederland wonende werknemers die hebben gewerkt op door Nederlandse ondernemingen geëxploiteerde Rijnvaartschepen, in de betrokken tijdvakken een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden hebben verricht in Nederland.

Derhalve mag de Svb, uitgaande van de gegevens waarover de Raad beschikt op het moment waarop hij deze uitspraak doet, aannemen dat op de betrokkenen die ten tijde van belang in Nederland woonden en hebben gewerkt op door Nederlandse ondernemingen geëxploiteerde Rijnvaartschepen, over de periodes in geding de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is.

In de zaken 8, 9 en 16 betwist [de besloten vennootschap 1] dat [naam vaartuig 2] (zaak 8), [naam vaartuig 3] (zaak 9) en [naam vaartuig 4] (zaak 16) ten tijde van belang werden geëxploiteerd door in Nederland gevestigde ondernemingen. De Svb heeft te kennen gegeven dat indien er, zoals in het geval van [naam vaartuig 2] , op de Rijnvaartverklaring alleen een scheepseigenaar is vermeld en geen scheepsexploitant, de Svb ervan uitgaat dat de scheepseigenaar ook de scheepsexploitant is.

De Raad acht deze benadering aanvaardbaar, met dien verstande dat belanghebbenden ook dan de mogelijkheid behouden om te bewijzen dat de werkelijke exploitatie van een binnenvaartschip niet plaatsvindt door de scheepseigenaar. De Raad merkt hierbij op dat voor de vraag wie als exploitant van het schip moet worden aangemerkt, materieel getoetst moet worden wie het schip daadwerkelijk exploiteert en wie beslissingsbevoegd is voor het economische en commerciële management van het schip. Ten aanzien van [naam vaartuig 3] is, ook na overlegging door [de besloten vennootschap 1] van aanvullende stukken, onvoldoende aannemelijk geworden dat [de besloten vennootschap 2] als exploitant van deze schepen moet worden aangemerkt. Hetzelfde geldt in dit stadium voor [naam vaartuig 4] en [naam vaartuig 2] .

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank de Svb veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn tot een bedrag van in totaal € 2.000,-, waarvan € 1.448,28 is bedoeld voor [de besloten vennootschap 1] en € 68,97 voor elk van de acht betrokkenen die als eiser hebben deelgenomen aan de gedingen in eerste aanleg.

Door [de besloten vennootschap 1] en deze acht betrokkenen is hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak. Kort voor de zitting van 29 maart 2019 is – in verband met een regularisatie – het hoger beroep van één van de acht bedoelde betrokkenen (18/3448) en het daarmee corresponderende hoger beroep van [de besloten vennootschap 1] (18/3420) ingetrokken. Door de intrekking van deze twee zaken is de in de aangevallen uitspraak opgenomen veroordeling tot vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn tot een bedrag van € 137,94 in de zaken over deze betrokkene in rechte onaantastbaar geworden. De voor de overige zaken toegewezen € 1.862,06 schadevergoeding achten de overblijvende appellanten niet toereikend.

De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak ter onderbouwing van haar oordeel inzake de redelijke termijn het volgende overwogen:

De in de aangevallen uitspraak opgenomen verwijzing naar de onder 13.2.3 aangehaalde overweging 3.10.2 van het overzichtsarrest van de Hoge Raad, kan het oordeel van de rechtbank inzake de redelijke termijn niet dragen. Deze overweging ziet immers alleen op de situatie waarin één belanghebbende meerdere zaken heeft aangebracht, terwijl het in de voorliggende gedingen ook gaat om meerdere zaken van meerdere belanghebbenden. Het kan in de voorliggende gedingen niet zo zijn dat het totaal van de toe te kennen individuele schadevergoedingen wegens overschrijdingen van de redelijke termijn wordt bepaald door het feit dat één van de procederende partijen ( [de besloten vennootschap 1] ) meerdere zaken heeft aangebracht.

Gelet op wat hiervoor is overwogen, slagen de hoger beroepen van appellanten voor zover zij gericht zijn tegen de in de aangevallen uitspraak opgenomen beoordeling van hun verzoek om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Deze beoordeling kan daarom, voor zover nog aangevochten, niet in stand worden gelaten. De Raad zal, doende wat de rechtbank had behoren te doen, het verzoek van appellanten om vergoeding van immateriële schade nogmaals beoordelen. In dat verband wordt het volgende overwogen.

Of de redelijke termijn is overschreden, moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld en het processuele gedrag van partijen gedurende de gehele rechtsgang.

Volgens vaste rechtspraak is de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd. De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen een langere behandelingsduur rechtvaardigen.

In de voorliggende gevallen leiden de overwegingen 13.3.1 tot en met 13.3.3.4 tot het volgende. Vanaf de indiening van de eerste bezwaarschriften in september 2014 tot de datum van deze uitspraak zijn vier jaar en ruim elf maanden verstreken. Ten aanzien van de twee betrokkenen in de zaken 23 tot en met 26 zijn sinds de indiening van het bezwaar in augustus 2015 ruim vier jaren verstreken. De Raad heeft in deze gedingen in de zaak zelf en in de opstelling van partijen geen aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat de lengte van de procedures meer dan vier jaar zou mogen bedragen. Dat appellanten in gebreke zijn gebleven om hun bezwaren te onderbouwen met door de Svb opgevraagde bewijsstukken en informatie, neemt niet weg dat de Svb binnen een termijn van zes maanden had kunnen en moeten beslissen op de bezwaren van appellanten. De rechtszekerheid vergde een voortvarende besluitvorming en aan nalatigheden van appellanten had de Svb de gevolgen kunnen verbinden die hij geraden achtte. Omdat er ook geen sprake is van bijzondere omstandigheden die aanleiding geven tot verkorting van de toepasselijke termijn, bedraagt de maximaal toegestane behandelingsduur voor een procedure in drie instanties in deze gedingen dus vier jaar. Deze termijn is, behalve in de zaken 23 tot en met 26, met meer dan zes en minder dan twaalf maanden overschreden. In de zaken 23 tot en met 26 is deze termijn met minder dan zes maanden overschreden. Omdat in deze gedingen de overschrijdingen van de redelijke termijn volledig aan het bestuursorgaan moeten worden toegerekend, zal de Svb worden veroordeeld tot betaling van een immateriële schadevergoeding van in totaal € 1.750,-, waarvan € 250,- (25% van € 1.000) is bedoeld voor [de besloten vennootschap 1] , € 125,- (25% van € 500) is bedoeld voor de twee betrokkenen in de zaken 24 en 26 en € 250,- (25% van € 1.000) is bedoeld voor elk van de vijf overige betrokkenen die in hoger beroep als partij aan de voorliggende gedingen hebben deelgenomen en dat hoger beroep niet hebben ingetrokken (appellanten in de zaken 3, 5, 7, 18 en 22).