Centrale Raad van Beroep, 01-09-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3254, 15/2036 AW

1.1.

Appellante was sinds 1982 werkzaam bij de gemeente Leeuwarden, sinds 2010 in de functie van [functie A] .

1.2.

In het planningsgesprek van 28 november 2011 heeft leidinggevende B met appellante gesproken over haar functioneren en heeft hij aan appellante te kennen gegeven welke ontwikkelpunten er waren.

1.3.

Op 11 juni 2012 is appellante uitgevallen wegens ziekte. Na een periode van volledige arbeidsongeschiktheid is appellante gestart met het opbouwen van uren.

1.4.

In het planningsgesprek van 16 juli 2012 heeft B aan appellante aangegeven dat de ontwikkeling op de in het gesprek van 28 november 2011 benoemde punten is uitgebleven. Daarbij heeft B tevens aangegeven van mening te zijn dat de gevraagde vakinhoudelijke kennis en benodigde competenties in de functie niet aansluiten bij de kennis en vaardigheden van appellante. B heeft voorgesteld om te zoeken naar een structurele oplossing, bijvoorbeeld een andere functie die beter past bij appellante.

1.5.

1.6.

In het memo van 26 oktober 2012 heeft B, op verzoek van appellante, in kaart gebracht wat de mogelijkheden waren om te komen tot beëindiging van de aanstelling, waarbij tevens een voorstel is gedaan voor een minnelijke regeling. Dit heeft niet tot overeenstemming geleid. In december 2012 is appellante weer volledig arbeidsgeschikt verklaard.

1.7.

Op 16 januari 2013 heeft een gesprek plaatsgevonden, waarbij aan appellante te kennen is gegeven dat in de periode van 16 januari 2013 tot 1 oktober 2013 een verbetertraject zal worden ingezet. Tevens is een vervolgafspraak gemaakt voor 28 januari 2013. Door B is een (concept) verbetertraject opgesteld, waarbij onder meer is omschreven welke resultaatafspraken aan de orde zijn. Bij e-mailbericht van 25 januari 2013 heeft appellantes gemachtigde de afspraak van 28 januari 2013 afgezegd. Daarbij heeft de gemachtigde gesteld dat het college geen onderbouwing heeft gegeven van het onvoldoende functioneren van appellante.

1.8.

Appellante heeft zich op 29 januari 2013 ziek gemeld. De bedrijfsarts heeft in zijn rapportage van 11 februari 2013 geconcludeerd dat er bij appellante geen beperkingen zijn als gevolg van ziekte en heeft geadviseerd appellante hersteld te melden. Voorts heeft hij geadviseerd een mediator in te schakelen in verband met het ontstane arbeidsconflict.

1.9.

Bij brief van 15 februari 2013 heeft B voorgesteld om appellante, bij wijze van interventieperiode, twee weken bijzonder verlof toe te kennen en een start te maken met een mediationtraject. Het mediationtraject is in april 2013 zonder resultaat geëindigd.

1.10.

1.11.

1.12.

Op 14 oktober 2013 en 22 oktober 2013 heeft appellante gesolliciteerd op twee functies van P&O-adviseur bij de gemeente Leeuwarden. Bij besluit van 25 oktober 2013 (besluit 2) is hierop afwijzend beslist. Hiertegen heeft appellante bezwaar gemaakt.

1.13.

Bij brief van 18 november 2013 heeft appellante bezwaar gemaakt tegen de blokkade van haar toegangspas en de intrekking van haar parkeervergunning (besluit 3). Op 27 januari 2014 is de intrekking van de parkeervergunning ongedaan gemaakt. De blokkering van de toegangspas had te maken met een ICT-probleem.

1.14.

3.1.

Appellante heeft op de hierna te bespreken gronden hoger beroep ingesteld.

3.2.

Bij nader besluit van 11 mei 2015 heeft het college het ontslagbesluit van 6 juni 2013 gewijzigd, in die zin dat de datum waartegen appellante ontslag is verleend wordt bepaald op 7 juni 2014. De Raad zal dit besluit mede in de beoordeling betrekken.

4.1.

De beroepsgrond van appellante, dat de datum waartegen aan haar ontslag is verleend ten onrechte is bepaald op 6 juni 2014, slaagt. Het college heeft dit met het wijzigingsbesluit van 11 mei 2015 hersteld. Gelet hierop komt de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking voor zover de rechtbank de datum waartegen ontslag was verleend in stand heeft gelaten. Beoordeeld moet worden of de aangevallen uitspraak voor het overige in stand kan blijven.

4.3.

4.4.

Voorts is de Raad, anders dan appellante, met de rechtbank van oordeel dat het college appellante voldoende in de gelegenheid heeft gesteld haar functioneren te verbeteren. Appellante is blijkens de gedingstukken herhaaldelijk aangesproken op de tekortkomingen in haar functioneren. Zij was wel degelijk op de hoogte van de kritiek daarop. Al in november 2011 is aan appellante te kennen gegeven dat van appellante verwacht werd dat haar functioneren op de aangegeven punten diende te verbeteren. Appellante heeft ruimschoots de tijd gekregen om haar functioneren op het gewenste niveau te brengen. Daarbij is van belang dat uit de gedingstukken blijkt dat toen appellante in juni 2012 ziek werd, de leidinggevende voldoende acht heeft geslagen op de adviezen van de bedrijfsarts en appellante de ruimte heeft geboden om eerst beter te worden. Nadat in december 2012 appellante volledig arbeidsgeschikt werd geacht en gesprekken over beëindiging van de aanstelling op niets waren uitgelopen, heeft B in januari 2013 aanleiding gezien om het verbetertraject voort te zetten. Hij heeft daartoe een verbeterplan opgesteld met als doel hierover concrete afspraken te maken. Appellante heeft echter geweigerd hierover in gesprek te gaan en heeft zich ziek gemeld. Ondanks dat de bedrijfsarts tot het oordeel kwam dat appellante geen beperkingen had als gevolg van ziekte, maar dat sprake was van een arbeidsconflict, is appellante blijven weigeren een gesprek met B aan te gaan om tot werkhervatting te komen. Met het college is de Raad van oordeel dat onder deze omstandigheden het verder voortzetten van het verbetertraject niet zinvol meer was.

4.5.

Het betoog van appellante dat het college onderzoek had moeten doen naar het bestaan van een eventuele medische oorzaak voor de ongeschiktheid, wordt niet gevolgd. Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 28 augustus 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BF0077) moet in gevallen waarin aanwijzingen bestaan dat de ongeschiktheid van de ambtenaar verband houdt met ziekte of gebrek, of daarover gerede twijfel bestaat, onderzoek plaatsvinden naar die eventuele medische oorzaak. Deze situatie deed zich in het geval van appellante niet voor. Al in november 2011 is appellante aangesproken op haar functioneren. Het college heeft onweersproken gesteld dat voor juni 2012 geen sprake is geweest van langdurige ziekte op grond waarvan er aanwijzingen bestonden dat het disfunctioneren verband hield met een eventuele medische oorzaak. Toen appellante in juni 2012 ziek werd is haar, zoals hiervoor onder 4.4 vermeld, voldoende ruimte geboden om eerst beter te worden. De bedrijfsarts heeft appellante in december 2012 volledig arbeidsgeschikt verklaard. De ziekmeldingen van appellante vanaf januari 2013 hielden blijkens de rapportages van de bedrijfsarts geen verband met beperkingen ten gevolge van ziekte. Volgens de bedrijfsarts was sprake van een arbeidsconflictsituatie die belemmerend werkte. Appellante heeft niet met stukken onderbouwd dat dit oordeel van de bedrijfsarts niet juist zou zijn en niet aannemelijk gemaakt dat haar disfunctioneren wel werd veroorzaakt door of samenhing met een ziekte of gebrek.

4.6.

Nu aan appellante meermalen aan de hand van concrete voorbeelden duidelijk is gemaakt op welke punten haar functioneren tekortschoot, zij voldoende kansen heeft gekregen om haar functioneren te verbeteren en deze kansen niet heeft weten te benutten, was het college bevoegd aan appellante ongeschiktheidsontslag te verlenen. Er is geen grond voor het oordeel dat het college niet in redelijkheid van zijn ontslagbevoegdheid gebruik heeft kunnen maken. Het hoger beroep tegen het ontslagbesluit slaagt dan ook niet en het beroep van appellante tegen het wijzigingsbesluit van 11 mei 2015 is ongegrond.

4.7.

4.8.

Appellante heeft gesolliciteerd op twee tijdelijke vacatures bij de sector P&O. Nu appellante in haar eigen functie juist tekortschoot op competenties die werden gevraagd in de geambieerde functies, kon het college in redelijkheid besluiten haar af te wijzen voor deze functies, zonder het voeren van een sollicitatiegesprek. Leidinggevende B, teamleider P&O en tevens leidinggevende van appellante, had op voorhand zodanig zicht op de situatie dat hij redelijkerwijs tot een negatieve beantwoording kon komen van de vraag of appellante aan de gevraagde functie-eisen zou kunnen voldoen. De stelling van appellante, dat zij eerder jarenlang goed heeft gefunctioneerd als P&O-adviseur, maakt dit niet anders. Hierbij is ook van belang dat de functie-eisen in de loop der tijd zijn veranderd.

4.9.

De stelling van appellante dat het college niet inzichtelijk heeft gemaakt waarom andere kandidaten meer geschikt waren, leidt niet tot een ander oordeel. In dit geval heeft het college aangegeven dat de voorkeur is gegeven aan andere, geschiktere kandidaten. Het bestuursorgaan heeft hierin keuzevrijheid. Het bestuursorgaan moet daarbij wel enig inzicht bieden in de reden waarom de keuze niet op appellante is gevallen. Dit inzicht heeft het college geboden, door aan te geven dat appellante niet aan de gevraagde competenties voldoet. Het standpunt van appellante dat zij voorrang had, wordt niet gevolgd. Anders dan appellante heeft aangevoerd was in haar geval geen sprake van boventalligheid, op grond waarvan zij een voorrangspositie zou hebben gehad.

4.10.

4.11.

In hoger beroep gaat het alleen nog om de vraag of de rechtbank op juiste gronden wegingsfactor 0,25 (zeer licht) als bedoeld in het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) van toepassing heeft geacht op de toegekende proceskosten in bezwaar en beroep. Appellante heeft betoogd dat standaard wegingsfactor 1 (gemiddeld) wordt toegepast.

4.12.

4.13.

Concluderend is de Raad van oordeel dat het hoger beroep van appellante slaagt, voor zover de rechtbank bij de aangevallen uitspraak de datum waartegen ontslag is verleend, te weten 6 juni 2014, in stand heeft gelaten. Voor het overige slaagt het hoger beroep niet en komt de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking.