Centrale Raad van Beroep, 11-09-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2996, 12-6039 AW

Appellante is met ingang van 15 juni 2010 aangesteld als medewerker informatievoorziening in tijdelijke dienst voor een proeftijd van een jaar bij de Centrale Informatie Organisatie (CIO), cluster Analyse en Onderzoek van de Dienst Regionale Informatie (DRI) bij de voormalige regiopolitie[regiopolitie]

Vanwege incidenten is aan appellante op 18 oktober 2010 voor de periode van een week buitengewoon verlof met behoud van bezoldiging verleend. Op 21 oktober 2010 is een rapport opgesteld over het functioneren van appellante. Op 25 oktober 2010 is het buitengewoon verlof met behoud van bezoldiging voor onbepaalde tijd verlengd op de grond dat de ontstane werksituatie onhoudbaar was geworden.

In januari 2011 is de reiskostenvergoeding van appellante stopgezet.

Tegen alle onder 1.2 tot en met 1.4 genoemde besluiten en tegen het niet uitbetalen van verlofuren bij de salarisspecificatie van juni 2011 heeft appellante bezwaar gemaakt. Bij besluit van 29 december 2011 (bestreden besluit) zijn alle bezwaren ongegrond verklaard. Met betrekking tot de nog uit te betalen verlofuren is de motivering aangepast, in die zin dat op basis van een nieuwe berekening alsnog een bedrag gelijk aan het uursalaris over 6,9 (verlof)uren aan appellante uitgekeerd zal worden.

Het stopzetten van de reiskostenvergoeding met ingang van januari 2011, zoals gehandhaafd bij het bestreden besluit, houdt eveneens in rechte stand, nu dit een vergoeding is voor de kosten van het dagelijks reizen naar en van het werk. Tijdens het buitengewoon verlof maakte appellante die kosten niet en dus mocht de vergoeding worden stopgezet.

Ook met betrekking tot het ontslag volgt de Raad het oordeel van de rechtbank. Er zijn voldoende concrete gegevens die onderbouwen dat appellante moeilijk was aan te sturen en voortdurend de werkzaamheden op haar eigen manier deed. Ze reageerde fel en niet constructief op gerechtvaardigde kritiek en sloot zich af voor communicatie. Het was erg moeilijk om met appellante samen te werken. Regelmatig liet appellante ook merken dat haar intellectuele capaciteiten niet pasten bij het werk dat zij moest doen en ze was niet goed aanspreekbaar op fouten en haar negatieve gedrag. Het eigenmachtig veranderen van afgesproken werkwijzen leverde problemen op in de informatievoorziening. Op 12 oktober 2010 is deze situatie opnieuw geëscaleerd en was sprake van een emotionele uitbarsting van appellante. In gesprekken die met appellante over een en ander zijn gevoerd heeft appellante geen blijk gegeven van enig inzicht in haar problematische wijze van functioneren. Appellante was van mening dat slechts sprake was van één situatie die uit de hand was gelopen en dat zij haar functie goed vervulde. Anderzijds heeft appellante haar aandeel in de voorvallen die haar zijn verweten in haar uitgebreide zienswijze naar aanleiding van het voornemen tot ontslag grotendeels bevestigd. Zij achtte dit echter gecompenseerd door de inhoudelijke kwaliteit van haar werk. Voor zover appellante haar houding en gedrag rechtvaardigt met haar te hoge opleiding voor deze functie: hier is zij op gewezen bij haar sollicitatie en zij zag hierin geen aanleiding om dit werk niet te gaan doen.

Gezien de aard en ernst van de tekortkomingen en het gebleken gebrek aan zelfreflecterend vermogen van appellante, mocht de korpschef in redelijkheid tot de conclusie komen dat appellante niet heeft voldaan aan de in redelijkheid aan haar in deze functie te stellen eisen en verwachtingen en dat voortzetting van de proeftijd niet langer zinvol was. Dat het eerder geplande functioneringsgesprek niet meer is gehouden maakt dit niet anders. De Raad volgt appellante niet in haar standpunt dat ze niet is geconfronteerd met haar tekortkomingen en dat ze niet in de gelegenheid is gesteld haar functioneren te verbeteren. Blijkens de gedingstukken is appellante meermalen gewezen op (het effect van) haar houding en gedrag en zijn er duidelijke afspraken met haar gemaakt. Dit leidde echter niet tot het beoogde resultaat.

Met betrekking tot de uitbetaling van verlofuren is bij het bestreden besluit een ander standpunt ingenomen, namelijk het alsnog vergoeden van 6,9 uur. Bij de bestreden salarisafrekening was geen vergoeding voor verlofuren toegekend. In zoverre is dus geen sprake van een aanvulling van de motivering en had het bezwaar gegrond moeten worden verklaard en had een vergoeding van de kosten van rechtsbijstand in bezwaar moeten worden toegekend. Dit leidt tot vernietiging van het bestreden besluit op dit punt. De Raad zal met toepassing van artikel 8:72, vierde lid (oud), van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) hierin zelf voorzien. Ook de aangevallen uitspraak moet op dit punt worden vernietigd.