Centrale Raad van Beroep, 23-03-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1246, 15/99 WSF

1.1.1.

Appellant stond van 10 november 2009 tot 12 februari 2013 ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (gba) onder het adres [uitkeringsadres] te [plaatsnaam].

1.1.2.

De minister heeft, voor zover hier van belang, voor de jaren 2012 en 2013 aan appellant studiefinanciering op grond van de Wet studiefinanciering 2000 (Wsf 2000) toegekend die is berekend naar de norm die geldt voor een uitwonende studerende.

1.2.

Op 30 januari 2013 hebben twee controleurs in opdracht van de minister onderzoek gedaan naar de woonsituatie van appellant. Daartoe is een huisbezoek afgelegd op het adres waaronder appellant op dat moment in de gba was ingeschreven om te controleren of hij op dat adres woonde. In de desbetreffende woning is onderzoek gedaan en is - onder meer - een verklaring van de hoofdbewoonster opgenomen. Van het huisbezoek is op 31 januari 2013 een rapport opgemaakt. Uit dat rapport blijkt dat de hoofdbewoonster tegenover de controleurs heeft verklaard dat appellant een dag voor het huisbezoek was verhuisd. In verband met een gezinsuitbreiding bij de hoofdbewoners moest appellant de woning verlaten. Totdat appellant een nieuwe woning zou hebben gevonden, zou hij volgens de hoofdbewoonster bij zijn moeder wonen.

1.3.

De minister heeft, voor zover hier van belang, op basis van het onder 1.2 weergegeven rapport bij besluit van 2 maart 2013 de vanaf 1 januari 2012 aan appellant toegekende studiefinanciering herzien, in die zin dat appellant vanaf die datum als thuiswonende studerende is aangemerkt. Het aan appellant over de periode januari 2012 tot en met februari 2013 te veel betaalde bedrag van € 2.676,48 is daarbij van hem teruggevorderd.

1.4.

De minister heeft het tegen het besluit van 2 maart 2013 gemaakte bezwaar bij besluit van 5 juni 2013 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Volgens de rechtbank is tussen partijen niet in geschil dat appellant ten tijde van het huisbezoek niet woonde op zijn gba-adres. Appellant betwist enkel dat hij in de periode van 1 januari 2012 tot kort voor het huisbezoek evenmin op dat adres woonde. De rechtbank heeft het standpunt van de minister gevolgd dat appellant niet onomstotelijk heeft bewezen dat hij in (een deel van) de periode voorafgaande aan het

3. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank in de aangevallen uitspraak ten onrechte niet, althans onvoldoende is ingegaan op alle door hem aangevoerde beroepsgronden. Volgens appellant heeft de rechtbank onvoldoende gemotiveerd dat uit de door hem aangehaalde getuigenverklaringen niet onomstotelijk blijkt dat hij in de periode van 1 januari 2012 tot enkele dagen voor het huisbezoek wél op zijn gba-adres heeft gewoond. Voorts heeft appellant naar voren gebracht dat de rechtbank uit had moeten gaan van de juistheid van zijn stelling dat hij in de bovengenoemde periode wél op zijn gba-adres heeft gewoond, nu de minister deze stelling niet, althans onvoldoende inhoudelijk heeft bestreden.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant ten tijde van het huisbezoek op 30 januari 2013 niet woonde op het adres waaronder hij op dat moment stond ingeschreven in de gba. Daarmee staat vast dat hij niet heeft voldaan aan de verplichting van artikel 1.5, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wsf 2000. Deze vaststelling leidt voor appellant als gevolg van (de werking van) artikel 9.9, tweede lid, van de Wsf 2000 in beginsel tot een herziening van de aan hem toegekende studiefinanciering naar de norm die geldt voor een thuiswonende studerende met ingang van 1 januari 2012.

4.3.

Uit 4.1 tot en met 4.2.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.