Rechtbank Midden-Nederland, 13-09-2017, ECLI:NL:RBMNE:2017:4663, UTR 16/4962

1.1.

Eiser is op 13 april 2009 bij verweerder in dienst getreden in de functie van coördinator invordering en daarbij is hij tevens als onbezoldigd ambtenaar in de functie van specialist invordering aangesteld. Met ingang van 13 april 2010 is eiser in vaste dienst aangesteld in de functie van specialist invordering.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 2 januari 2014 heeft verweerder als ordemaatregel en in het belang van de dienst eiser met onmiddellijke ingang geschorst in verband met een nader onderzoek naar de samenwerking tussen eiser en IP.Op 10 januari 2014 heeft verweerder aan BDO de opdracht gegeven een onafhankelijk feitenonderzoek uit te voeren. De bevindingen van dit onderzoek zijn neergelegd in het BDO‑rapport. Op 17 april 2014 heeft eiser een exemplaar van dit rapport ontvangen. Hangende het onderzoek is eisers schorsing bij verschillende besluiten verlengd tot 1 april 2015. In het verlengingsbesluit van 23 mei 2014 is eiser meegedeeld dat er een aanvullend onderzoek wordt ingesteld naar het ‘lekken van vertrouwelijke informatie’.

1.4.

1.5.

Bij vonnis van deze rechtbank van 15 maart 2016 (strafvonnis) is eiser strafrechtelijk veroordeeld wegens de opzettelijke schending van een ambtsgeheim. In dit strafvonnis heeft de rechtbank de door haar gebruikte bewijsmiddelen weergegeven.Bij arrest van 30 december 2016 heeft het Gerechtshof te Arnhem het voormelde strafvonnis met aanvulling van de bewijsoverwegingen in stand gelaten. Op 2 januari 2017 is eiser van het arrest in cassatie gegaan bij de Hoge Raad. De Hoge Raad heeft nog geen arrest gewezen.

2. De rechtbank stelt, gezien de gedingstukken en het verhandelde ter zitting, vast dat verweerder eiser in de kern verwijt dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan plichtsverzuim bestaande uit:

1. het onbevoegd en in strijd met wet- en regelgeving aangaan van drie overeenkomsten met IP;

2. het verstrekken van vertrouwelijke informatie aan IP, waaronder onder meer het concept besloten Besluitenlijst Dagelijks bestuur van 7+9 april 2014 (in de vorm van foto’s van een computerscherm; DB-verslag) en het BDO-rapport; en

3. het niet houden aan het opgelegde contactverbod met (medewerkers van) IP.

Het geheel van voormelde gedragingen en de gedraging als vermeld onder b. heeft verweerder aangemerkt als zeer ernstig plichtverzuim. Verweerder heeft daarbij vastgesteld dat dit plichtsverzuim eiser kan worden toegerekend. Gezien dit zeer ernstig plichtsverzuim heeft verweerder bij het primaire besluit eiser de disciplinaire straf van ontslag met onmiddellijke ingang verleend, die verweerder gezien de aard, de ernst, en de omvang van de door hem geconstateerde gedragingen evenredig acht. Dit besluit heeft verweerder bij het bestreden besluit gehandhaafd.

3. Volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) gelden in het ambtenarenrechtelijk tuchtrecht niet die strikte bewijsregels die in het strafrecht van toepassing zijn. Voor de constatering van plichtsverzuim dat tot disciplinaire bestraffing aanleiding kan geven, is noodzakelijk dat op basis van de beschikbare, deugdelijk vastgestelde, gegevens de overtuiging is verkregen dat de betrokken ambtenaar de hem verweten gedraging heeft begaan. Daarbij kan onder omstandigheden gebruik worden gemaakt van uit strafrechtelijk onderzoek naar voren komende gegevens. Voorts moet vaststaan dat de verweten gedraging kan worden aangemerkt als plichtsverzuim, moet het plichtsverzuim de betrokken ambtenaar zijn toe te rekenen en moet de opgelegde straf evenredig zijn aan de ernst van het gepleegde plichtsverzuim. Zie in dit verband de uitspraken van de CRvB van respectievelijk 5 september 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:1663), 19 juni 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:2091) en 11 december 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:4155).

4. De rechtbank beoordeelt hieronder eerst of eiser de aan hem verweten gedraging, bestaande uit het verstrekken van het BDO-rapport en het DB-verslag aan IP, heeft begaan en of deze gedraging als plichtsverzuim is aan te merken.

5. Eiser heeft betwist dat hij het BDO-rapport en het DB-verslag aan IP heeft verstrekt, nu hij niet over het DB-verslag heeft beschikt en hij op het moment waarop IP gebruik heeft gemaakt van het BDO-rapport nog niet over dit rapport kon beschikken.

6. Ten bewijze van de stelling dat eiser het BDO-rapport en het DB-verslag aan IP heeft verstrekt heeft verweerder in het primaire besluit verwezen naar:

1. het feit dat het DB-verslag als productie 2 bij de CvA was gevoegd en dat in de CvA informatie was opgenomen die alleen in het BDO-rapport staat; en

2. de bevindingen uit het opsporingsonderzoek van de Rijksrecherche, waaronder de inhoud van opgenomen telefoongesprekken tussen eiser en een van de bestuurders van IP, te weten de heer [D] ( [D] ), op onder meer 22 februari 2015 en 4 maart 2015.

In het bestreden besluit heeft verweerder ten bewijze van voormelde stelling ook naar het strafvonnis verwezen.

7. De rechtbank stelt vast dat hetgeen in 6., onder a. staat tussen partijen niet in geschil is.

8. De rechtbank is van oordeel dat eisers stelling dat verweerder zich niet mede op het strafvonnis heeft mogen baseren, faalt. Ter motivering van dit oordeel verwijst de rechtbank naar de uitspraak van de CRvB van 19 juni 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:2091).De rechtbank leidt uit het strafvonnis, waarvan de rechtbank kennis heeft genomen zoals ter zitting aan partijen is medegedeeld, af dat mevrouw [E] ( [E] ), voormalig leidinggevende van eiser, op 3 maart 2015 heeft verklaard dat zij toegang had tot de map waarin het DB-verslag digitaalwas opgeslagen en dat zij met haar iPhone foto’s van het DB‑verslag heeft gemaakt zoals dat op het computerscherm zichtbaar was.

9. De rechtbank stelt voorts vast dat in het loop proces-verbaal dat deel uitmaakt van de gedingstukken, voor zover relevant, het volgende over de opgenomen telefoongesprekken tussen eiser en [D] staat:

“Uit aldus opgenomen telecommunicatie van telefoonnummer […], de datum 22-02-2015 […] tussen verdachte [eiser] (H) en [D] (B) blijkt het volgende34:

[…]

 B: ” Haar, eh het was haar te beschikking gesteld, doordat ze gewoon kon inloggen.

 En verder zegt [D] tegen [eiser] : B: Kijk…en dat zal misschien voor jullie wel aan de orde komen… dat je, dat je, dat je, eh, vertrouwelijke stukken. Waar vertrouwelijk op stond [onderstreping door de rechtbank], voor zover het dan vertrouwelijk was. Maar het waren dus persoonlijke stukken van de BDO [onderstreping door de rechtbank] (fonetisch)aan twaalf anderen verstrekt.

 B: […]

 Op een gegeven moment is een vrouwenstem hoorbaar op de achtergrond. Zij vraagt: “Met welk nummer belt hij op?” Waarop [eiser] antwoord: ”Hij belt met een ander nummer. […] Hierop antwoord [D] : “Nee, nee, nee, nee… ik heb een prepaid gekocht.” [eiser] antwoord vervolgens: “Oh, een prepaid is het, ok …nog beter.”

[…]

 Verder blijkt uit die opgenomen telecommunicatie dat:

[…]

 H: “Ja. Voordeel is dat we hebben wel contact gehad via de mail maar verder niets ……”

10. De rechtbank is van oordeel dat verweerder op grond van hetgeen onder 7. tot en met 9. staat, heeft kunnen vaststellen dat eiser het BDO-rapport en het DB-verslag aan IP heeft verstrekt, die IP voor het opstellen van de op 13 mei 2014 ingediende CvA heeft gebruikt. Hierbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat eiser in zijn bezwaarschrift, onder 3.4. schriftelijk heeft verklaard dat hij op 17 april 2014 een exemplaar van het BDO-rapport heeft ontvangen. Verder blijkt uit de verklaring van [E] van 3 maart 2015 en de opgenomen telefoongesprekken tussen eiser en [D] van 4 maart 2015 dat [E] foto’s van het DB-verslag heeft gemaakt, dit naar eiser heeft gestuurd en dat eiser dit vervolgens aan IP heeft verstrekt. Tot slot blijkt uit de bevindingen van het opsporingsonderzoek van de Rijksrecherche dat zowel tussen de bestuurders van IP, onder wie [D] en [F] , en eiser als tussen eiser en [E] in de periode van 7 april 2014 tot en met 17 april 2014 veelvuldig telefonisch contact is geweest.

Gelet op het voormelde verwerpt de rechtbank dan ook eisers stelling, dat hij tot het moment waarop IP de CvA heeft ingediend niet over het BDO-rapport en het DB-verslag heeft kunnen beschikken.

11. Voorts stelt de rechtbank vast dat niet in geschil is dat het BDO-rapport en het DB-verslag naar hun aard vertrouwelijke stukken zijn.

14. Verweerder was, gelet op wat hiervoor is overwogen en geoordeeld, bevoegd om eiser op grond van artikel 8:13 van de CAR/UWO de disciplinaire straf van ontslag te verlenen. Gesteld noch gebleken is dat het ontslag onevenredig is aan het hiervoor geconstateerde plichtsverzuim.

15. Nu het verstrekken van vertrouwelijke informatie van verweerder aan IP, dat als zeer ernstig plichtsverzuim dient te worden aangemerkt, de verleende disciplinaire straf van ontslag reeds kan dragen, behoeven de overige aan eiser verweten gedragingen en hetgeen partijen daarover hebben aangevoerd geen bespreking. De rechtbank verwijst hiervoor naar de uitspraak van de CRvB van 15 december 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:4946).

16. Nu de primaire grondslag van het verleende ontslag stand houdt, behoeft de subsidiaire grondslag en hetgeen partijen daarover hebben aangevoerd evenmin bespreking.

17. Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het beroep ongegrond is.

18. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.