Centrale Raad van Beroep, 05-09-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1663, 12-873 AW

Het geschil spitst zich in hoger beroep toe op de vraag of het college aan appellant de disciplinaire straf van onvoorwaardelijk ontslag mocht opleggen.

Voor de constatering van plichtsverzuim dat tot disciplinaire bestraffing aanleiding kan geven is noodzakelijk dat op basis van de beschikbare, deugdelijk vastgestelde, gegevens de overtuiging is verkregen dat de betrokken ambtenaar de hem verweten gedragingen heeft begaan.

De Raad acht in voldoende mate aangetoond dat appellant de hem verweten gedragingen heeft begaan en zich daarmee schuldig heeft gemaakt aan toerekenbaar plichtsverzuim. Daarbij wordt in het bijzonder acht geslagen op de conclusie in het rapport van het bureau Integriteit dat de gemeente door toedoen van appellant financieel is benadeeld, doordat appellant er niet voor heeft gezorgd dat leges en precario werden geïnd en dat de kosten voor de huur van de aggregaten voor rekening van de gemeente zijn gekomen. Verder komt uit het rapport naar voren dat appellant actief betrokken is geweest bij het opstellen van de kermiskrant en het verwerven van advertenties voor deze krant. Appellant heeft erkend dat hij daardoor de belangen van de gemeente onvoldoende heeft gescheiden van zijn persoonlijke belangen, aangezien de kermiskrant werd samengesteld door het bedrijf van zijn vrouw.

De gegevens uit het rapport zijn na zorgvuldig en uitgebreid onderzoek tot stand gekomen. Het bureau Integriteit heeft administratief onderzoek verricht naar alle relevante documenten en tevens onderzoeksgesprekken gevoerd met de betrokken personen. De

Aan appellant kan worden toegegeven dat het college hem duidelijker instructies had kunnen geven ten aanzien van de organisatie van de Lappendag. De Raad acht echter de eigen verantwoordelijkheid van appellant om zich als een goed ambtenaar te gedragen van doorslaggevende betekenis. Deze verantwoordelijkheid brengt mee dat hij zelf navraag had moeten doen bij zijn leidinggevenden bij onduidelijkheden over zijn taakuitoefening, juist nu diverse leidinggevenden elkaar in korte tijd hebben opgevolgd. De verantwoordelijkheid van appellant om zijn leidinggevende te raadplegen gold in het bijzonder voor zijn betrokkenheid bij de kermiskrant, aangezien hij voor deze betrokkenheid op 6 oktober 2000 een waarschuwing had ontvangen. Op 5 september 2003 heeft appellant voorts een waarschuwing ontvangen dat hij onmiddellijk diende te stoppen met werkzaamheden die op enige wijze belangenverstrengelingen met zich kunnen brengen. Dat in de periode nadien één of meer van zijn (direct) leidinggevenden op de hoogte waren van de omstandigheid dat de echtgenote van appellant de kermiskrant samenstelde en appellant door hen daarop niet werd aangesproken, kan niet als rechtvaardiging dienen. Aan appellant is niet te kennen gegeven dat hij de genoemde waarschuwingen kon negeren. Appellant is ook niet duidelijk geweest over de financiële betrokkenheid van zijn vrouw en over de omvang van zijn eigen activiteiten voor de kermiskrant.

Uit 4.3 tot en met 4.5 volgt dat sprake is van plichtsverzuim en dat het college bevoegd was om aan appellant een disciplinaire straf op te leggen.

Er is geen grond voor het oordeel dat de straf van ontslag onevenredig is aan de aard en ernst van het gepleegde plichtsverzuim. Het college heeft aan het belang van de integriteit en het aanzien van de dienst meer gewicht mogen hechten dan aan het belang van appellant om zijn werk en inkomen te behouden. Hierbij is van betekenis dat de gedragingen van appellant zich uitstrekken over een lange reeks van jaren en hij tot tweemaal toe uitdrukkelijk was gewaarschuwd tegen belangenverstrengelingen. Bovendien heeft appellant in november 2004 een integriteitsverklaring getekend, waarin is opgenomen dat hij op een zorgvuldige en voorgeschreven wijze diende om te gaan met de gemeentelijke financiële middelen en financiële belangen diende te vermijden die kunnen leiden tot belangenverstrengeling of de schijn daarvan. De lange staat van dienst, de omstandigheid dat het moeilijk is om een nieuwe betrekking te vinden en het feit dat appellant inziet dat zijn handelen op een aantal punten onwenselijk is geweest, maakt evenmin dat de opgelegde straf onevenredig is.

Het hoger beroep slaagt niet, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.