Centrale Raad van Beroep, 19-06-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2091, 13-466 AW

Voorts bestaat, anders dan appellant heeft aangevoerd, voldoende feitelijke grondslag voor het standpunt van de stichting dat appellant op het internet kinderpornografiesites heeft bezocht, kinderpornografie heeft gedownload en deze heeft opgeslagen op de vaste schijf van zijn computer en dus in het bezit was van kinderpornografie. Van onbewust bezit van kinderpornografie is geen sprake. Van belang is in dit verband allereerst dat appellant heeft erkend dat diverse afbeeldingen van kinderpornografische aard op een externe harde schijf van zijn computer waren geplaatst en dat die op een plek van de harde schijf stonden waar normaal gesproken alleen hij toegang toe had. Verder zijn van belang de verklaringen die appellant op 8 december 2009 tegenover de politie en op 23 november 2010 op de strafzitting heeft afgelegd, zoals weergegeven in het strafvonnis. Appellant heeft ter zitting van de Raad desgevraagd verklaard dat die weergave juist is. Op 8 december 2009 heeft appellant verklaard dat de externe harde schijf van de computer hoofdzakelijk door hem werd gebruikt voor foto’s en documenten die hij wilde bewaren, dat hij op het internet uit nieuwsgierigheid wel eens heeft doorgeklikt op plaatjes van schaars geklede kinderen en dat hij ook wel eens wat heeft gedownload. Hij heeft toen verder verklaard dat hij via de site waar hij pornografiefilmpjes bekeek, bestanden heeft gekopieerd naar zijn externe harde schijf waar hij de enige gebruiker van was, dat hij ongeveer anderhalf jaar op internet heeft gezeten en dat hij een paar keer terecht is gekomen op sites waar hij absoluut niet op terecht had moeten komen. Op 23 november 2010 heeft appellant verklaard dat hij zijn gedownloade volwassenpornografie in een map op de externe schijf opsloeg en dat hij die externe schijf een naam gaf die moest versluieren dat er pornografie in zat. Bezien in het licht van deze gegevens wordt geen geloof gehecht aan de latere verklaring van appellant dat hij geen kinderpornografiesites heeft bezocht en geen kinderpornografie heeft gedownload. Voor het ter zitting van de Raad door appellant ingenomen standpunt dat, toen hij de computer ter reparatie wegbracht, daar nog geen kinderpornografie op stond en dat het bedrijf waar hij de computer en de harde schijf naar toe heeft gebracht de kinderpornografie op de harde schijf heeft geplaatst, heeft appellant geen begin van bewijs geleverd.

Appellant heeft niet weersproken dat hij, nadat hem bekend werd dat hij werd verdacht van het bezit van kinderpornografie, ongeveer twee jaar heeft gewacht om de stichting daarvan in kennis te stellen.

Gelet op wat onder 4.3 en 4.4 is overwogen, is er voldoende grondslag voor het oordeel dat appellant zich heeft schuldig gemaakt aan de hem door de stichting verweten gedragingen. Tussen partijen is niet in geschil dat die gedragingen moeten worden aangemerkt als plichtsverzuim dat appellant kan worden toegerekend. De stichting was dan ook op grond van artikel 4.15, eerste lid, van de CAO PO bevoegd appellant disciplinair te straffen.

Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat de disciplinaire straf van ontslag niet onevenredig is aan de aard en de ernst van het door appellant gepleegde plichtsverzuim. Appellant heeft zich met het downloaden en het bezit van afbeeldingen van kinderpornografische aard schuldig gemaakt aan een misdrijf waarop in artikel 240b Sr een gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar of een geldboete van de vijfde categorie is gesteld. Het gaat hier om een zeer ernstig feit. Appellant was directeur en groepsleerkracht van een basisschool. Hij had dagelijks met kinderen te maken en aan hem was de zorg voor kinderen toevertrouwd. Die functie brengt mee dat van hem in het bijzonder had mogen worden verwacht dat hij zich niet zou schuldig maken aan het downloaden en het in bezit hebben van kinderpornografie, ook niet in de privésfeer. De stichting heeft terecht de eis gesteld dat een groepsleerkracht en zeker een directeur op het terrein van seksualiteit in relatie tot kinderen van onbesproken gedrag is. Door zijn gedrag heeft appellant het aanzien van de stichting als integere, veilige en betrouwbare onderwijsinstelling waar ouders met vertrouwen hun kinderen naar toe sturen aangetast. Voorts had van appellant mogen worden verwacht dat hij, zodra hem bekend werd dat hij werd verdacht van een misdrijf als hier aan de orde, daarvan aan de stichting melding had gemaakt. Dat appellant, zoals hij stelt, overtuigd was van zijn onschuld en weinig vertrouwen had in de leiding van de stichting doet daar niet aan af. De door appellant genoemde omstandigheden, zoals zijn lange staat van dienst voor de stichting en haar rechtsvoorgangers, zijn slechte positie op de arbeidsmarkt en de emotionele impact van het ontslag voor hem en zijn gezin, wegen niet zo zwaar dat op grond daarvan de disciplinaire straf van ontslag onevenredig zou zijn.

Wat is overwogen onder 4.2.1 tot en met 4.6 betekent dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.