Rechtbank Limburg, 18-04-2014, ECLI:NL:RBLIM:2014:3693, AWB-13_2634u

Eiseres heeft op 2 juli 2012 het hiervoor genoemde verzoek om naturalisatie ingediend. Het verzoek van eiseres is door verweerder bij het primaire besluit afgewezen omdat zij niet voldoet aan de voorwaarden voor naturalisatie. Eiseres heeft geen gelegaliseerde geboorteakte en geldig buitenlands reisdocument (paspoort) overgelegd. Bovendien heeft eiseres onvoldoende aangetoond dat zij in een situatie van bewijsnood verkeert.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder de bezwaren van eiseres ongegrond verklaard. Voor zover eiseres heeft betoogd dat er nooit twijfel is geweest omtrent haar nationaliteit, heeft verweerder overwogen dat hij de bevoegdheid heeft om bewijs te verlangen ter onderbouwing van de nationaliteit en identiteit. Voorts is verweerder van mening dat eiseres niet heeft aangetoond dat het voor haar onmogelijk is om in het bezit te worden gesteld van documenten. Evenmin kan tot de conclusie worden gekomen dat eiseres uitputtende pogingen heeft ondernomen om in het bezit te worden gesteld van documenten. Gelet hierop heeft eiseres onvoldoende aangetoond dat zij in een situatie van bewijsnood verkeert. Eiseres heeft niet voldaan aan de voorwaarden van artikel 7 van de Rijkswet op het Nederlanderschap (RWN).

Eiseres kan zich niet verenigen met het bestreden besluit en heeft hiertoe aangevoerd dat verweerder onvoldoende heeft gemotiveerd waarom hij van eiseres een paspoort en geboorteakte verlangt. Voorts heeft verweerder ten onrechte niet aangenomen dat eiseres zich in een situatie van bewijsnood bevindt. De Tweede Kamer heeft hierover vragen gesteld en eiseres loopt een verhoogd risico op een behandeling in strijd met artikel 3 van het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) indien zij terugkeert naar Syrië. Zij behoort immers tot de groep van 181 Syriërs die in het verleden zijn gepresenteerd aan de Syrische ambassade. Eiseres is van mening dat verweerder ten onrechte heeft besloten dat in het individuele geval van eiseres geen sprake is van bewijsnood. De algemene situatie in Syrië leidt tot de aanname dat bij verzoekers uit Syrië sprake is van bewijsnood. Bovendien is de algemene veiligheidssituatie in Syrië zodanig slecht te noemen dat niet van haar kan worden verlangd dat zij terugkeert naar Syrië om de vereiste documenten te verkrijgen. Eiseres heeft vele stukken overgelegd waaruit blijkt welke inspanningen zij heeft verricht om alsnog aan de gevraagde documenten te komen. Dit heeft ten onrechte niet tot een andere beoordeling bij verweerder geleid. Voorts heeft verweerder ten onrechte geen waarde gehecht aan de verklaring van de Ambassade van de Arabische Republiek te Brussel van 10 april 2013 en van de advocaat Shahda. Verder heeft verweerder onvoldoende gemotiveerd waarom verweerder de stelling van eiseres niet volgt dat het gemeentehuis in Aleppo is vernietigd.

Ter zitting heeft de gemachtigde van verweerder verklaard dat verweerder heeft besloten om van verzoekers die in Syrië geboren zijn, tijdelijk niet meer om overlegging van een geboorteakte te vragen. De regeling geldt van 1 april 2014 tot 1 april 2015, de regeling geldt alleen voor geboorteaktes en niet voor paspoorten en de regeling geldt ook voor verzoeken waarop nog niet onherroepelijk is beslist. De regeling is gebaseerd op het ambtsbericht van 11 december 2013. Gelet op deze omstandigheden geldt dit besluit ook voor het onderhavige geval. Verweerder blijft zich op het standpunt stellen dat eiseres ten onrechte geen paspoort heeft overgelegd en niet heeft aangetoond dat zij zich in een situatie van bewijsnood bevindt. In de visie van verweerder kan eiseres de Syrische ambassade verzoeken om afgifte van een geldig nationaal paspoort.

De rechtbank overweegt als volgt.

Ingevolge artikel 7, eerste lid, van de RWN wordt, met inachtneming van de bepalingen van hoofdstuk 4 van deze wet, aan vreemdelingen die daarom verzoeken het Nederlanderschap verleend.

Ingevolge artikel 31, eerste lid, aanhef en onder a, b en e, van het Besluit verkrijging en verlies Nederlanderschap (Besluit), voor zover thans van belang, verstrekt de verzoeker bij de indiening van een naturalisatieverzoek betreffende zichzelf, gegevens met betrekking tot geslachtsnaam en voornaam of voornamen, onderscheidenlijk naam of namen; geboortedatum, geboorteplaats en geboorteland; nationaliteit of nationaliteiten.

Volgens paragraaf 3.5.1. van de Handleiding voor de toepassing van de Rijkswet op het Nederlanderschap 2003 (Handleiding) dient de verzoeker in beginsel een geldig buitenlands reisdocument over te leggen, inclusief alle pagina’s met in- en uitreisstempels. Dit niet alleen in verband met identificatie van de verzoeker maar ook om zijn nationaliteit en verblijf te kunnen vaststellen en de in het reisdocument vermelde personalia te vergelijken met de overgelegde akte(n) van de burgerlijke stand. Indien de verzoek niet in het bezit is van een geldig buitenlands paspoort en staatloos is, mag hij een vreemdelingenpaspoort overleggen.

Voor zover eiseres betoogt dat verweerder nader had dienen te motiveren waarom eiseres haar identiteit en nationaliteit dient te staven met documenten, overweegt de rechtbank als volgt. De Afdeling heeft in vaste jurisprudentie (onder meer de uitspraak van 5 februari 2014, ECLI:NL:RVS:2014:319) overwogen dat de verlening van het Nederlanderschap, gelet op de daaraan verbonden gevolgen, een zaak van groot gewicht is en verweerder is dan ook bevoegd om te eisen dat de desbetreffende verzoeker op de in de Handleiding neergelegde wijze zijn identiteit en nationaliteit aantoont. Gelet op deze jurisprudentie dient verweerder niet nader te motiveren waarom eiseres haar identiteit en nationaliteit met documenten dient te staven. Het betoog van eiseres slaagt niet.

De rechtbank stelt vast dat niet in geschil is dat eiseres bij haar verzoek om naturalisatie geen gelegaliseerde geboorteakte en geldig buitenlands reisdocument heeft overgelegd. Ook is niet in geschil de vraag of eiseres met betrekking tot een geboorteakte zich in een positie van bewijsnood bevindt. Wat partijen verdeeld houdt is de vraag of eiseres op grond van bewijsnood dient te worden vrijgesteld van de voorwaarde van het overleggen van een paspoort. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt.

Als bijlagen bij de brief van 16 mei 2012 van de gemachtigde van eiseres aan de IND is onder meer correspondentie met de Syrische ambassade in Brussel gevoegd. Uit deze correspondentie blijkt dat eiseres voor de verkrijging van een Syrisch paspoort een identiteitskaart dient over te leggen, dan wel een ander document waaruit blijk dat zij de Syrische nationaliteit heeft. Dit blijkt eveneens uit de als bijlage 3 bij voornoemde brief afgegeven verklaring van de Syrische ambassade te Brussel. Voorts blijkt uit de verklaring van de Syrische ambassade te Brussel van 10 april 2013, die als bijlage 7 bij de bezwaargronden van 16 april 2013 is gevoegd, dat voor de verkrijging van een officieel geboortebewijs een identiteitsdocument dient te worden afgegeven. Gelet op deze documenten en de verschillende bezoeken van eiseres aan de Syrische ambassade te Brussel stelt eiseres zich op het standpunt dat zij op grond van bewijsnood vrijgesteld dient te worden van het overleggen van een geboorteakte en een paspoort. De rechtbank is met eiseres van oordeel dat eiseres hiermee voldoende heeft aangetoond dat ten tijde van de beslissing op bezwaar sprake was van bewijsnood. Hierbij acht de rechtbank van doorslaggevend belang dat uit de verklaringen van de ambassade blijkt dat voor het verkrijgen van zowel een paspoort als voor het verkrijgen van een geboorteakte een identiteitsdocument of een document waaruit blijkt dat eiseres een Syrische staatsburger is dient te worden overgelegd. Eiseres beschikt niet over een dergelijk document en gelet op de huidige situatie in Syrië, kan eiseres ook niet in Syrië aan een dergelijk document komen. De stelling van verweerder dat eiseres opnieuw de Syrische ambassade kan verzoeken tot afgifte van een paspoort volgt de rechtbank niet, nu niet aannemelijk is dat dit, gelet op het voorgaande, tot een ander resultaat zal leiden. Dit leidt tot het oordeel dat het beroep van eiseres gegrond is.

Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt het bestreden besluit. De rechtbank ziet geen aanleiding de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten of zelf in de zaak te voorzien, omdat de aard van het onderhavige geval zich hiertegen verzet. Verweerder zal daarom een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak.

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 974,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 487,- en een wegingsfactor 1).