Rechtbank Den Haag, 18-12-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:15688, AWB 14/26477 en AWB 14/26472

1. De voorzieningenrechter is van oordeel dat nader onderzoek redelijkerwijs niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Daarom doet de voorzieningenrechter op grond van artikel 8:86 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) onmiddellijk uitspraak in de hoofdzaak.

2. Ingevolge artikel 4:6 van de Awb is, indien na een geheel of deels afwijzende beschikking een nieuwe aanvraag wordt gedaan, de aanvrager gehouden nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden te vermelden. De bepaling verleent het bestuur de bevoegdheid om een herhaalde aanvraag, waaraan geen nieuwe feiten of veranderde omstandigheden ten grondslag zijn gelegd, af te wijzen onder verwijzing naar het eerdere besluit, doch laat het vrij om inhoudelijk op zo’n aanvraag te beslissen.

3. De bestuursrechter is, ongeacht of verweerder inhoudelijk op zo’n aanvraag heeft beslist, voordat hij tot beoordeling van het bestreden besluit kan overgaan gehouden te onderzoeken of in de bestuurlijke fase nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn aangevoerd, dan wel uit het aldus aangevoerde kan worden afgeleid dat zich een relevante wijziging van het recht heeft voorgedaan.

4. De voorzieningenrechter stelt vast dat verzoeker eerder, te weten op 5 juni 2009 (onder de naam [naam]) en op 3 oktober 2012 aanvragen heeft ingediend om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Die aanvragen zijn afgewezen bij besluiten van respectievelijk 29 januari 2010 en 10 september 2013. Beide besluiten zijn in rechte vast komen staan met de uitspraken van de Afdeling bestuusrechterspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 31 oktober 2011 (zaaknr. 201109491/1/V1) respectievelijk 3 oktober 2014 (zaaknr. 201404605/1/V2).

5. Het bestreden besluit is van gelijke strekking als de besluiten van 29 januari 2010 en 10 september 2013, waarbij eerdere aanvragen om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd zijn afgewezen. Aan het besluit van 10 september 2013 heeft verweerder ten grondslag gelegd dat verzoeker niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij na zijn vertrek uit Afghanistan is bekeerd tot het christendom.

6. Verzoeker heeft ter onderbouwing van zijn onderhavige aanvraag – voor zover relevant – een brief overgelegd van mgr. De Jong van 10 augustus 2014. Deze brief bevat een verslag van een gesprek dat mgr. De Jong op diezelfde datum met verzoeker heeft gehad. Uit deze brief moet – om redenen als hierna vermeld – worden opgemaakt dat verzoeker in elk geval op 10 augustus 2014 ten overstaan van een als ter zake deskundig aan te merken kerkelijke autoriteit blijk heeft gegeven van een innerlijke christelijke geloofsovertuiging. De voorzieningenrechter is van oordeel dat verzoeker aldus in de bestuurlijke fase een nieuw gebleken feit heeft gesteld als hiervoor bedoeld en zal derhalve overgaan tot inhoudelijke beoordeling van het bestreden besluit. Aan die verklaring moet immers een tenminste vergelijkbaar gewicht worden toegekend als aan een authentieke doopakte als bedoeld in de uitspraak van de Afdeling van 27 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:101.

7. De voorzieningenrechter ziet er niet aan voorbij dat verzoeker ook bij zijn eerdere asielaanvraag melding heeft gemaakt van zijn gestelde bekering tot het christelijk geloof en evenmin dat sprake is van een verklaring die – door tussenkomst van een derde - op zijn verzoek is afgegeven. De voorzieningenrechter neemt echter in aanmerking dat mgr. De Jong de verklaring uit hoofde van zijn functie heeft afgelegd, en dat het gelet op diens functie niet voor de hand ligt dat verzoeker het in zijn macht had op elk door hem gewenst moment het daartoe noodzakelijke onderhoud met mgr. De Jong te arrangeren.

8. Verzoeker voert – zakelijk weergegeven en voor zover relevant - tegen het bestreden besluit aan dat verweerder zich tegen de achtergrond van de brief van mgr. De Jong van 10 augustus 2014 niet in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat verzoekers gestelde bekering tot het christendom positieve overtuigingskracht ontbeert op de grond dat uit zijn verklaringen niet afdoende blijkt wat zijn motieven waren om zich van de islam af te keren en christen te worden, en hoe het proces van zijn bekering is verlopen.

9. Verweerder werpt in het bestreden besluit niet meer aan verzoeker tegen dat hij zijn interesse in het christendom niet bij de eerste procedure kenbaar heeft gemaakt. Evenmin wordt verzoeker nog tegengeworpen dat hij zich eerst bij de Koreshkerk heeft laten dopen en pas na 15 maanden de rooms-katholieke stroming heeft aangenomen. Ook werpt verweerder niet langer aan verzoeker tegen dat hij zich niet heeft verdiept in de verschillende stromingen alvorens afstand te doen van de islam.

10. De voorzieningenrechter overweegt als volgt.

11. Uit het verhoor ter zitting blijkt dat mgr. De Jong op grond van zijn 19-jarige ervaring als priester, zijn theologische en filosofische opleiding en zijn benoeming door het Vaticaan tot hulpbisschop van het bisdom Roermond moet worden beschouwd als deskundige voor wat betreft de beoordeling of bij verzoeker sprake is van een innerlijke geloofsovertuiging. Het behoort tot de taak en de bevoegdheid van mgr. De Jong als hulpbisschop om te beoordelen of personen kunnen worden toegelaten tot de roooms-katholieke kerk. Deze deskundigheid is door verweerder ter zitting ook niet – langer - betwist.

12. De voorzieningenrechter is van oordeel dat de in het bestreden besluit vervatte stelling dat het oordeel van een functionaris van de rooms-katholieke kerk van de statuur van hulpbisschop omtrent de aanwezigheid van een oprechte innerlijke geloofsovertuiging bij verzoeker niet als deskundig oordeel ter zake kan worden aangemerkt in rechte geen stand kan houden. Om die redenen stelt verweerder ten onrechte de eis dat de verklaring van mgr. De Jong van 10 augustus 2014 een onderbouwing bevat van de daarin aangevoerde redenen.

13. Uit het verhoor ter zitting blijkt voorts dat mgr. De Jong zijn oordeel omtrent de innerlijke geloofsovertuiging van verzoeker heeft gebaseerd op een gesprek van anderhalf uur op 10 augustus 2014, waarbij verzoeker vragen zijn gesteld over zijn actuele geloofskennis en –praktijken.

14. De voorzieningenrechter ziet verder niet in dat het oordeel van mgr. De Jong dat sprake is van een innerlijke geloofsovertuiging een verdere motivering zou behoeven. Voor zover die conclusie niet reeds uit de tekst van de brief van 10 augustus 2014 zou voortvloeien is enige onduidelijkheid daarover naar het oordeel van de voorzieningenrechter afdoende weggenomen door de notitie van mgr. De Jong van 8 december 2014 en diens verklaringen ter zitting. In dit verband merkt de voorzieningenrechter op dat het verzoeker vrij staat in beroep een nadere onderbouwing van eerder door en namens hem ingenomen standpunten te geven.

15. Aldus heeft verzoeker het in het bestreden besluit vervatte geloofwaardigheidsoordeel en de onderbouwing waarop dit berust op overtuigende wijze ontkracht. Dit brengt de voorzieningenrechter tot het oordeel dat het bestreden besluit in strijd met het bepaalde in artikel 3:46 Awb niet is voorzien van een motivering die het bestreden besluit in het licht van wat daartegen is aangevoerd kan dragen.

16. Hetgeen overigens is aangevoerd behoeft gezien het voorgaande geen bespreking.

17. Het beroep is derhalve gegrond. Het bestreden besluit zal worden vernietigd. Verweerder zal worden opgedragen een nieuw besluit te nemen op de aanvraag van verzoeker met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen.

18. De voorzieningenrechter acht termen aanwezig verweerder te veroordelen in de door verzoeker gemaakte proceskosten. Deze kosten zijn met inachtneming van het Besluit proceskosten bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage begroot op in totaal € 974,00 voor kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand:

- 1 punt voor het indienen van het verzoekschrift;

- 1 punt voor het verschijnen ter zitting;

- waarde per punt € 487,00;

- wegingsfactor 1.

19. Beslist wordt als volgt.