Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 04-12-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:5074, 200.188.277_01

Het gaat in deze zaak om het volgende.

[appellante] ontwerpt en verkoopt kinderkleding onder de naam [kinderkleding 1] dan wel [kinderkleding 2] . De kleding van [kinderkleding 1 / 2] wordt geproduceerd in Azië.

[geïntimeerde 1] is van 1 oktober 2006 tot 1 oktober 2013 in dienst geweest bij [appellante] , laatstelijk in de functie van senior productmanager/hoofdinkoopster.

[geïntimeerde 2] is van 12 mei 2009 tot 1 december 2013 in dienst geweest bij [appellante] . [geïntimeerde 2] hield zich bezig met de ontwerpen voor de meisjescollectie.

De arbeidsovereenkomsten van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] bevatten een geheimhoudingsbeding en een verbod op nevenwerkzaamheden. Een concurrentie- of relatiebeding is daarin niet opgenomen.

Op 11 augustus 2013 heeft [geïntimeerde 1] haar arbeidsovereenkomst met [appellante] opgezegd tegen 1 oktober 2013. Rekening houdend met nog resterende vakantiedagen zou haar laatste werkdag 18 september 2013 zijn.

Op 22 september 2013 heeft de heer [partner van geïntimeerde 1] (hierna: [partner van geïntimeerde 1] ), de partner van [geïntimeerde 1] , het woord-/beeldmerk [merk] geregistreerd bij het Benelux Bureau voor Intellectuele Eigendom voor de klassen 3, 14, 16, 18, 25 en 35 (kort gezegd: was- en cosmetische middelen, edelmetalen/juwelen, papier/drukwerk, leer, kleding, reclame).

[geïntimeerde 2] heeft haar arbeidsovereenkomst met [appellante] bij brief van 27 oktober 2013 opgezegd tegen 1 december 2013.

Eind november 2013 is een aantal vennootschappen opgericht: [de vennootschap 2] , [de vennootschap 3] (hierna: [de vennootschap 3] ) en [de vennootschap 4] (hierna: [de vennootschap 4] ). Via [de vennootschap 5] is [partner van geïntimeerde 1] bestuurder van [de vennootschap 2] . [de vennootschap 2] is bestuurder van [de vennootschap 4] .

Op 1 januari 2014 is [geïntimeerde 2] bij [de vennootschap 4] in dienst getreden.

[geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] ontwerpen en verhandelen kinderkleding binnen [de vennootschap 4] en onder het merk [merk] .

Op 14 augustus 2014 heeft [appellante] heeft, na daartoe verkregen verlof, ten laste van [geïntimeerde 1] , [geïntimeerde 2] , [de vennootschap 2] , [de vennootschap 5] , [de vennootschap 3] en [de vennootschap 4] (hierna: [geïntimeerde 1] c.s.) op het adres [adres] te [plaats] , het bedrijfspand van [de vennootschap 3] en [de vennootschap 4] , conservatoir bewijsbeslag (hierna: het bewijsbeslag) doen leggen op:

Op 15 augustus 2014 heeft [appellante] een verzoekschrift tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor ingediend. Dat verzoek is toegewezen.

Op 14 oktober 2014 heeft [appellante] met het oog op de op de voet van artikel 1019i Rv gegeven termijn waarbinnen zij na het bewijsbeslag de eis in de hoofdzaak diende in te stellen, [geïntimeerde 1] c.s. gedagvaard (rov. 6.2.1). Dit hoger beroep betreft de aldus aanhangig gemaakte procedure.

Op 10 maart 2015 zijn in het kader van het voorlopig getuigenverhoor (rov. 6.1.14) [partner van geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 1] als getuige gehoord.

Op diezelfde dag (10 maart 2015) heeft [appellante] ten laste van [de vennootschap 4] en twee afnemers van [de vennootschap 4] onder hen beslag tot afgifte ex artikel 730 Rv. en artikel 28 Auteurswet (hierna: de beslagen tot afgifte) doen leggen op diverse roerende zaken. Bij brief van diezelfde datum heeft [appellante] [partner van geïntimeerde 1] gesommeerd het door hem op 22 september 2013 gedeponeerde woord-/beeldmerk [merk] door te halen.

Op 24 maart 2015 heeft [appellante] [partner van geïntimeerde 1] , [geïntimeerde 1] , [geïntimeerde 2] , [de vennootschap 4] en een afnemer van [de vennootschap 4] in kort geding gedagvaard. [appellante] vorderde, kort gezegd, een verbod om inbreuk te maken op aan [appellante] toekomende auteursrechten, doorhaling van het merk [merk] , opgave van nog aanwezige voorraad en van de verkoop van inbreuk makende producten, van daarmee behaalde winst en van gegevens van afnemers en vernietiging van de inbeslaggenomen zaken. In reconventie vorderden de gedaagde partijen opheffing van beslagen tot afgifte. Aan haar vorderingen legde [appellante] , kort gezegd, inbreuk op haar auteursrechten, slaafse nabootsing, depot te kwader trouw alsmede oneerlijke mededinging en strijd met goed werknemerschap ten grondslag.

Bij vonnis van 22 mei 2015 heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Oost-Brabant de vorderingen van [appellante] afgewezen, in reconventie de beslagen tot afgifte opgeheven en [appellante] in de kosten veroordeeld. [appellante] heeft tegen dit vonnis geen hoger beroep ingesteld.

In het kader van voornoemd voorlopig getuigenverhoor (rov. 6.1.14) heeft [appellante] nog op 13 juli 2015 respectievelijk 3 februari 2016 [geïntimeerde 2] respectievelijk de getuige [getuige] (hierna: [getuige] ) doen horen.

a. e-mailverkeer tussen [geïntimeerde 1] c.s. en de e-mailaccounts die tot het domein van [appellante] behoren;

b. administratie van de monsters voor de collectie 2014 en 2015 van [geïntimeerde 1] c.s. en van de financiële administratie met betrekking tot die monsterkosten;

c. de door [geïntimeerde 1] c.s. gehanteerde maatschema’s;

d. e-mails tussen [geïntimeerde 1] c.s. en de fabrieken waar [appellante] haar kleding laat fabriceren;

e. electronische documenten met betrekking tot de ontwikkeling van het merk en de huisstijl van [merk] ;

f. de e-mail van 17 september 2013 vanuit [appellante] naar het privé e-mailadres van [geïntimeerde 1] en de daarbij verzonden bestanden,

[appellante] baseert haar vorderingen op de artikelen 843a en 1019a Rv. Volgens [appellante] hebben [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] onrechtmatig jegens haar gehandeld door, kort gezegd, oneerlijk concurrerend en in strijd met in hun arbeidsovereenkomst neergelegde verplichtingen en met de intellectuele eigendomsrechten (hierna: IE-rechten) van [appellante] te handelen. De mede gedagvaarde vennootschappen [de vennootschap 2] , [de vennootschap 5] , [de vennootschap 3] en [de vennootschap 4] maken volgens [appellante] ook inbreuk op de IE-rechten van [appellante] , dan wel profiteren zij van de door [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] gemaakte inbreuk.

[geïntimeerde 1] c.s. hebben gemotiveerd verweer gevoerd. Dat verweer zal, voor zover in dit hoger beroep van belang, hierna aan de orde komen.

Bij tussenvonnis van 3 december 2014 heeft de rechtbank een comparitie van partijen gelast. De comparitiezitting heeft op 26 februari 2015 plaatsgevonden. Het daarvan opgemaakte proces-verbaal bevindt zich bij de stukken.

[geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben een memorie van antwoord ‘tevens houdende eis in reconventie’ ingediend. Op de desbetreffende rolzitting is die door het hof aangemerkt als memorie van antwoord tevens memorie van grieven in incidenteel hoger beroep. Vervolgens heeft [appellante] daarop een memorie van antwoord in incidenteel hoger beroep kunnen nemen. Daarna hebben partijen nog een ‘akte in incidenteel appel’ respectievelijk een ‘antwoordakte in incidenteel appel/reconventie?’ genomen.

Het incidenteel hoger beroep slaagt dus niet.

Dit verweer strandt naar het oordeel van het hof reeds op het feit dat inzage en/of afschrift op de voet van artikel 843a Rv blijkens de wettekst kan worden gevorderd van degene die deze bescheiden ‘te zijner beschikking of onder zijn berusting’ heeft. Voor de toewijsbaarheid van de vordering is niet nodig dat degene tegen wie de vordering is gericht ook eigenaar is van de gevorderde informatie (noch overigens dat diegene zelf partij is bij de in art. 843a Rv bedoelde rechtsbetrekking ). [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben niet, althans onvoldoende gemotiveerd betwist dat zij over de gevorderde en mede ten laste van hen in beslag genomen informatie – kort gezegd – kunnen beschikken. De enkele stelling dat zij geen eigenaar van de in beslag genomen informatie zijn noch bestuurder van [de vennootschap 4] dan wel [de vennootschap 3] is daartoe onvoldoende.

Het gaat in dit hoger beroep om de beoordeling van een vordering uit hoofde van de artikelen 843a Rv en 1019a Rv als vervolg op een op grond van de artikelen 730 Rv en 1019b Rv gelegd conservatoir bewijsbeslag. Art. 1019a lid 1 Rv bepaalt dat een verbintenis uit onrechtmatige daad wegens inbreuk op een recht van intellectuele eigendom geldt als een rechtsbetrekking als bedoeld in art. 843a lid 1 Rv. Art. 843a lid 1 Rv bepaalt dat hij die daarbij rechtmatig belang heeft, op zijn kosten inzage, afschrift of uittreksel kan vorderen van bepaalde bescheiden aangaande een rechtsbetrekking waarbij hij of zijn rechtsvoorgangers partij zijn, van degene die deze bescheiden tot zijn beschikking of onder zijn berusting heeft.

Of de rechtbank met haar overweging dat ‘op voorhand niet aannemelijk is’ dat sprake is van de gestelde onrechtmatige gedragingen een te strenge maatstaf heeft toegepast kan in het midden blijven. Het hof zal immers ter beoordeling van de toewijsbaarheid van de vorderingen van [appellante] zelfstandig aan voornoemde maatstaf toetsen. Daarbij zal het hof de verschillende door [appellante] aangedragen grondslagen bespreken.

Het hof komt niet toe aan de vraag of in het kader van deze exhibitievordering een inbreuk op IE-rechten voldoende aannemelijk is geworden.

[appellante] heeft, samengevat en zakelijk weergegeven, onder meer het volgende aangevoerd. Het is opvallend dat reeds enkele dagen nadat [geïntimeerde 1] bij [appellante] is vertrokken, haar partner [partner van geïntimeerde 1] het merk [merk] deponeert. Zijn verklaring dat hij van plan was zelf een casual kledinglijn voor volwassenen op de markt te brengen is ongeloofwaardig. Het logo van [merk] moet wel door [geïntimeerde 1] zijn ontworpen, nog tijdens dienstverband met [appellante] . In 2013 was bij [appellante] sprake van een stijging van de monsterkosten en dat moet wel het gevolg zijn van het feit dat [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] voor zichzelf monsters lieten maken om een vliegende start met [merk] te kunnen maken. Ook uit een e-mail van [geïntimeerde 2] aan een fabrikant enkele dagen na het vertrek van [geïntimeerde 1] waarin [geïntimeerde 2] vraagt een pakket naar haar adres in China te sturen ziet op voorbereidingshandelingen van [geïntimeerde 2] en [geïntimeerde 1] . Datzelfde geldt voor het in mei 2013 door een aantal studenten, waaronder de zus van [geïntimeerde 2] , uitgevoerde bedrijfsanalyse. [appellante] wijst verder op de e-mail van [geïntimeerde 1] van 17 september 2013 waarbij zij via WeTransfer vier bestanden naar haar privéadres stuurt. Die gegevens had [geïntimeerde 1] niet nodig om, zoals zij verklaarde, ouders van modellen te kunnen bedanken. De vraag is wat zij dan met die gegevens moest. Volgens de externe IT-specialist van [appellante] is het onzin dat, zoals [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] verklaarden, het nodig was om data van [appellante] naar hun privé adressen te sturen. Ook heeft deze IT-specialist aan [appellante] laten weten dat de e-mailbox en het bureaublad van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] leeg waren toen zij waren vertrokken. Verder staat vast dat [geïntimeerde 2] tijdens een reis voor [appellante] naar China voor zichzelf en de webshop van haar zus drie truien heeft gekocht. [geïntimeerde 1] wilde meer tijd aan haar gezin besteden en [geïntimeerde 2] wilde studeren, maar toch startten [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] binnen enkele maanden met een concurrerend kledingmerk en kwamen zij zo’n half jaar later met een volledige collectie. Dat dient goed voorbereid te zijn en daarmee moeten zij al bezig zijn geweest tijdens hun dienstverband bij [appellante] . De collectie [merk] is volgens een afnemer van [appellante] een ‘copy/paste’ van de collectie van [appellante] . Dit sluit aan bij het feit dat [merk] in oktober 2014 aan een fabrikant in China een kledingstuk van [appellante] stuurt met de vraag om de stijl hetzelfde te laten zijn. [getuige] heeft verklaard dat voor zover hij weet het logo van [merk] is ontworpen door ‘mevrouw [geïntimeerde 2] en haar collega’. Ook verklaart hij dat sprake was van grote paniek bij [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] toen hij begin 2014 zijn projectplan voor [merk] per abuis naar het e-mailadres bij [appellante] verstuurde. [appellante] vraagt zich af waarom van paniek sprake was als er niets aan de hand is.

[geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben, samengevat en zakelijk weergegeven, zich onder meer als volgt verweerd. Het merk [merk] is door [partner van geïntimeerde 1] gedeponeerd in verband met eigen plannen van hem voor een kledinglijn. [geïntimeerde 1] kreeg enkele weken na haar vertrek bij [appellante] zin om weer aan de slag te gaan en zij wilde dat graag op het gebied van kinderkleding doen. In overleg met haar partner kon zij daarvoor het merk [merk] gebruiken. Zij heeft na vertrek van [geïntimeerde 2] bij [appellante] gevraagd of [geïntimeerde 2] voor haar wilde komen werken. [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben tijdens het dienstverband van [appellante] geen voorbereidende werkzaamheden voor [merk] verricht. Zij hebben tijdens dat dienstverband geen monsters aangeschaft met het oog op een op te zetten eigen kledinglijn. Wel heeft [geïntimeerde 2] tijdens een reis voor [appellante] drie truien voor zichzelf en voor haar zus gekocht, maar die heeft [geïntimeerde 2] zelf betaald, wat blijkt uit een overgelegd afschrift van een pinbon. De e-mail van [geïntimeerde 2] aan een fabrikant om een pakket naar haar verblijfsadres in China te sturen hield verband met het feit dat [geïntimeerde 2] op korte termijn naar China zou afreizen en daar enige tijd zou verblijven. Tijdens hun dienstreizen hebben [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] geen zaken voor zichzelf gedaan met fabrikanten. Zij onderbouwen dat door verklaringen van fabrikanten over te leggen waarin deze dat bevestigen. [geïntimeerde 1] werkte veel vanuit huis, ook in de avonduren. Het was volstrekt gebruikelijk om bestanden naar het privé e-mailadres te sturen. De IT-specialist is niet als getuige gehoord. De op 17 september 2013 via WeTransfer gestuurde bestanden bevatten contactgegevens die [geïntimeerde 1] wilde gebruiken om ouders van kinder-fotomodellen te bedanken. Anders dan [appellante] in eerste aanleg heeft aangevoerd bevatte het vierde bestand helemaal geen maatvoering, maar slechts wat reclame voor de, eind 2013 al oude, zomercollectie van 2013. Het is gebruikelijk dat bij het ontwerpen van een collectie inspiratie wordt gehaald uit modellen van anderen en dat bij de instructies aan de fabrikant op bepaalde punten wordt verwezen naar zo’n ander model. Daarbij wordt er op gelet dat er ook voldoende afstand van dat model wordt gehouden. Dat blijkt ook uit de door [appellante] aangehaalde instructie van [merk] aan een fabrikant van oktober 2014, waarin overigens niet alleen naar een item van [appellante] maar ook naar een item van [bedrijf] wordt verwezen. Het in mei 2013 uitgevoerde onderzoek door een groep studenten heeft niets te maken met het opstarten in januari 2014 van [merk] . Bovendien had de directeur van [appellante] , [directeur van appellante] , toestemming voor dat onderzoek gegeven. Hij wilde er verder niet mee lastig worden gevallen. Dat hij het onderzoeksrapport niet kende is daarom voor zijn rekening en risico.

Naar het oordeel van het hof heeft [appellante] in het licht van de gemotiveerde betwisting door [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld, en is het reeds voorhanden bewijsmateriaal van onvoldoende onderbouwend gewicht, om te concluderen dat voldoende aannemelijk is dat [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hun in hun arbeidsovereenkomst met [appellante] opgenomen nevenwerkzaamheden- en geheimhoudingsbeding hebben geschonden. Daartoe overweegt het hof het volgende.

[geïntimeerde 1] heeft erkend dat zij twee dagen voordat zij feitelijk bij [appellante] weg ging vier bestanden naar haar privé e-mailadres heeft gestuurd. [geïntimeerde 2] heeft erkend dat zij tijdens een verblijf voor [appellante] in China op eigen kosten drie truien voor zichzelf heeft gekocht. Indien dit al als schending van het geheimhoudingsbeding respectievelijk het nevenwerkzaamhedenbeding zou moeten worden gekwalificeerd rechtvaardigt dat nog niet toewijzing van de gevorderde inzage/verstrekking afschriften. Het is [appellante] bekend welke bestanden [geïntimeerde 1] naar haar privé adres heeft gemaild. Anders dan zij aanvankelijk aanvoerde betrof het vierde bestand niet de door [appellante] gebruikte maatvoering. [appellante] heeft niet betwist dat dat vierde bestand reclame met betrekking tot de zomer collectie van 2013 betrof. Evenmin heeft zij betwist dat de bestanden contactgegevens bevatten. Het moge zo zijn dat [appellante] de verklaring van [geïntimeerde 1] voor verzending van de bestanden niet gelooft, maar dat op zichzelf levert nog geen exhibitieplicht van [geïntimeerde 1] op. Datzelfde geldt voor de privé aankoop door [geïntimeerde 2] van drie truien. [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben onbetwist aangevoerd dat zij regelmatig langere tijd voor [appellante] in China verbleven en lange werkdagen maakten. Een privé aankoop van betrekkelijk geringe omvang onder die omstandigheden is onvoldoende om een exhibitieplicht aan te nemen.

[geïntimeerde 2] heeft een plausibele verklaring gegeven voor haar verzoek per mail aan een fabrikant om een pakket op haar verblijfsadres in China af te leveren. [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben verklaringen over gelegd van fabrikanten in China waarin deze fabrikanten verklaren dat [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] tijdens hun bezoeken aan China voor [appellante] niet met hen hebben gesproken over een door hen zelf op te zetten kledinglijn. Ook verklaren deze fabrikanten dat zij pas van [merk] op de hoogte raakten door een (in dit geding overgelegde) brief van [directeur van appellante] , directeur van [appellante] . [appellante] heeft geen andersluidende verklaringen overgelegd.

Bij pleidooi heeft [appellante] aangevoerd dat het volgens haar IT-manager onzin is dat het nodig was om bestanden naar het privé e-mailadres te sturen om er in te kunnen werken. Gelet op de andersluidende verklaringen van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] tijdens het door [appellante] verzochte voorlopig getuigenverhoor heeft het hof tijdens het pleidooi gevraagd waarom deze IT-specialist destijds niet als getuige is gehoord. [appellante] had daar geen verklaring voor. Het hof gaat daarom uit van de door [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] gegeven verklaring voor sturen van de bestanden naar het privé e-mailadres.

[geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben betwist dat de monsterkosten in 2013 significant hoger waren en er terecht op gewezen dat dat geenszins blijkt uit de (aanvankelijk) door [appellante] genoemde bedragen. Verder hebben zij betwist dat zij in 2013 op kosten van [appellante] monsters kochten ten behoeve van een door hen zelf op te zetten kledinglijn. Zij hebben aangevoerd dat [appellante] in haar eigen administratie en credit card afschrijvingen dit kan nagaan. [appellante] heeft verschillende bedragen aan monsterkosten genoemd. Bij pleidooi heeft zij weer andere bedragen genoemd die zouden duiden op een veel hogere post monsterkosten voor 2013. [appellante] stelt dat die bedragen zijn ‘ontleend aan de boekhouding’, maar de onderliggende stukken heeft zij niet in het geding gebracht. Dat had echter wel op haar weg gelegen, gelet op de betwisting door [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] en het feit dat [appellante] niet eenduidig is geweest is het noemen van die bedragen. Weliswaar hoeft [appellante] in het kader van deze procedure niet te bewijzen dat de monsterkosten in 2013 aanzienlijk hoger waren dan de jaren ervoor en erna, maar in het kader van deze exhibitievordering is het wel aan [appellante] om haar stellingen te onderbouwen met bewijsmateriaal dat reeds voorhanden is.

Deze grondslagen heeft [appellante] geheel dan wel hoofdzakelijk onderbouwd met de hiervoor reeds besproken stellingen. Uit die stellingen, inclusief hetgeen [appellante] daarnaast nog heeft aangevoerd in dit verband, volgt naar het oordeel van het hof dat [appellante] onvoldoende concreet heeft gesteld dat en waarom [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] , gebruikmakend van de bij [appellante] opgedane kennis en gegevens, het duurzame bedrijfsdebiet van [appellante] stelselmatig en in substantiële mate afbreken en/of in strijd met hun uit artikel 7:611 BW voortvloeiende verplichtingen hebben gehandeld. Deze grondslagen kunnen daarom evenmin tot toewijsbaarheid van de exhibitievordering leiden. Ten overvloede overweegt het hof dat de rechtbank terecht heeft overwogen dat het [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] in beginsel is toegestaan om jegens [appellante] concurrerende werkzaamheden te verrichten en zaken te doen met relaties van [appellante] en daarbij gebruik te maken van de kennis, ervaring en persoonlijke goodwill die zij bij [appellante] hebben opgedaan, nu hun arbeidsovereenkomst met [appellante] een concurrentiebeding noch relatiebeding bevat. Grief 8 slaagt niet.

In deze procedure is duidelijk dat [appellante] niet gelukkig is met het vertrek van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] en met het feit dat zij een concurrerend bedrijf hebben opgezet. [appellante] vermoedt dat [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] al tijdens hun dienstverband met [appellante] bezig zijn geweest met het opzetten van een concurrerend bedrijf in kinderkleding. Dat vermoeden is, afgaande op de feiten en omstandigheden die [appellante] heeft geschetst op het eerste gezicht, misschien voorstelbaar. [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] hebben die feiten en omstandigheden echter deels betwist en deels verklaard. Dat [appellante] die verklaringen niet gelooft moge zo zijn, maar is op zichzelf onvoldoende voor een recht van [appellante] op inzage in en afschrift van vele bescheiden uit de bedrijfsadministratie van [de vennootschap 4] . Wat [appellante] daarnaast heeft aangevoerd is, zoals hiervoor is overwogen, onvoldoende om de gestelde schending van bedingen uit de arbeidsovereenkomst en van IE-rechten dan wel de gestelde oneerlijke concurrentie in zodanige mate als aannemelijk te kwalificeren dat dat tot toewijzing van de gevorderde exhibitie moet leiden. Het komt er op neer dat [appellante] vermoedt dat in de bedrijfsadministratie van [de vennootschap 4] digitale gegevens zijn te vinden waarvan [appellante] vermoedt dat die steun kunnen geven aan haar stellingen. Daarvoor is artikel 843a Rv niet geschreven.

[appellante] heeft geen gespecificeerd bewijsaanbod gedaan, althans geen bewijs aangeboden van feiten die, indien bewezen, tot een ander oordeel zouden leiden. Bewijslevering is daarom niet aan de orde.