Gerechtshof 's-Gravenhage, 08-03-2002, AE0013, 2200138701

rolnummer 2200138701

parketnummers 1002001800 en 1002205301

datum uitspraak 8 maart 2002

tegenspraak

GERECHTSHOF TE 'S-GRAVENHAGE

meervoudige kamer voor strafzaken

[naam verdachte],

geboren te [plaats] op [datum],

thans gedetineerd in [naam penitentiaire inrichting].

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaardingen, zoals op de terechtzitting in eerste aanleg op vordering van de officier van justitie gewijzigd.

Van de dagvaardingen en van de vordering wijziging tenlastelegging zijn kopieën in dit arrest gevoegd.

Het hof heeft de feiten die in deze dagvaardingen zijn opgenomen, van een doorlopende nummering voorzien.

Het zal die nummering in dit arrest aanhouden.

3.1. In eerste aanleg is de verdachte van het onder 1 primair, 2 primair, 5 primair, 5 subsidiair en 5 meer subsidiair tenlastegelegde vrijgesproken en terzake van het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 primair, 4, 5 meest subsidiair en 6 tenlastegelegde veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van achttien jaren, met aftrek van voorarrest, met beslissingen omtrent de vorderingen van de benadeelde partijen als nader in het vonnis omschreven.

De rechtbank heeft tevens in haar vonnis de terbeschikkingstelling met dwangverpleging van de verdachte gelast.

5.1.1. De verdediging stelt dat door een aantal feiten en omstandigheden doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekort gedaan. De raadsman voert daartoe het volgende aan -zakelijk weergegeven-:

a. voor de aanhouding van verdachte waren onvoldoende feiten en omstandigheden aanwezig voor verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering;

b. "aan de verdediging is tot in een zeer laat stadium informatie onthouden. Met name de verklaringen van M.W., maar ook andere wezenlijke onderzoeksinformatie. Dit terwijl de rechtbank had bepaald dat geen processtukken meer aan de verdediging hadden mogen worden onthouden na 7 december 2000";

c. "tevens werd ten onrechte door de officier beweerd dat M.W. ernstig getraumatiseerd was. Dat dit niet het oordeel was van een deskundige was op dat moment voor niemand kenbaar. Cliënt wenste een (f)oslo confrontatie, maar durfde dit door de beweerde psychische gesteldheid van M.W. niet aan";

d. het proces-verbaal van verhoor van 9 september 2000 werd pas op 18 september 2000 opgemaakt; de officier van justitie moet dit hebben geweten;

e. "de verklaringen van de twee GG&GD'ers werden lange tijd aan de verdediging onthouden. Deze verklaringen waren van het grootste belang om het vermoedelijke tijdstip van overlijden van N.K. nader te bepalen".

5.1.2. Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

Ad a.: Verdachte is op 5-9-2000 aangehouden en inverzekering gesteld, welke inverzekeringstelling op

8-9-2000 is verlengd. Na verhoor van de door zijn raadsman bijgestane verdachte is deze inverzekeringstelling door de rechter-commissaris getoetst en bij beschikking van 8-9-2000 niet onrechtmatig bevonden. Naar eigen zeggen heeft de raadsman zich alstoen, na summiere kennisname van de stukken, aan het oordeel van de rechter-commissaris gerefereerd. In het licht van deze gang van zaken is de huidige stellingname van de raadsman onvoldoende onderbouwd. Overigens blijkt uit het rapport van 28-8-2000 van verbalisant P.J. van der S., ten grondslag liggend aan de vordering gerechtelijk vooronderzoek d.d. 4-9-2000, genoegzaam van feiten en omstandigheden als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering ten aanzien van verdachte.

Ad b., d. en e.: de raadsman heeft niet concreet onderbouwd in welk opzicht de verdediging door deze gang van zaken zou zijn geschaad, terwijl evenmin is gebleken dat hier sprake is van doelbewuste benadeling zijdens Openbaar Minsterie en/of politie. Het hof verenigt zich met de betreffende beschouwingen van de rechtbank te dezen en neemt die hier - als ingelast - over. Aan deze stellingen wordt dan ook voorbij gegaan.

Ad c.: de raadsman laat na deze stelling inzichtelijk te maken en zijn zienswijze concreet uit de doeken te doen. Ook bij de rechtbank heeft hij een dergelijk verweer gevoerd, waarop de rechtbank in het vonnis op pagina 3 onder 3 uitgebreid is ingegaan. De raadsman heeft in hoger beroep deze overwegingen met geen woord besproken. Het hof verenigt zich met de betreffende beschouwingen van de rechtbank te dezen en neemt die hier - als ingelast - over. Het hof verwijst daarenboven naar zijn overwegingen in de tussenbeslissing met betrekking tot verzoek 13, welk een en ander nog bevestiging vindt in de toelichting van de vordering van de benadeelde partij M.W., ter terechtzitting van 22 februari 2002, zoals door diens raadsman naar voren gebracht, dat M.W. in verband met deze zaak thans nog steeds onder behandeling van het Riagg is.

5.2.2. Dit verweer wordt op de volgende grond verworpen.

J.H. van der L. is als wettelijk vertegenwoordiger in burgerlijke zaken van zijn zoon M. van der L., zijnde de persoon ten aanzien van wie het feit is begaan terwijl deze de leeftijd van zestien jaren nog niet heeft bereikt, terzake van het feit klachtgerechtigd. De aangifte en klacht zijn door J.H. van der L. gedaan op 22 september 2000. De klacht is gedaan ten overstaan van een hulpofficier van justitie. Het feit dateert van 30 mei 1999. Uit de verklaring van J.H. van der L., zoals op 10 mei 2001 tegenover de rechter-commissaris afgelegd, blijkt dat hij op 30 mei 1999 van zijn zoon M. heeft vernomen dat deze op die dag door een onbekende man seksueel was lastig gevallen zoals in de tenlastelegging bedoeld. Uit de verklaring van J.H. van der L., zoals opgenomen in het door hem als politie-ambtenaar op 12 juli 2000 opgemaakte proces-verbaal van politie, alsmede uit diens verklaring, zoals op 10 mei 2001 tegenover de rechter-commissaris afgelegd, blijkt voorts dat zijn zoon M. op 12 juli 2000 vorenbedoelde onbekende man weer was tegengekomen, dat M. hem die man toen had aangewezen, dat hij die man vervolgens had aangesproken, dat die man hem toen had opgegeven [naam verdachte] te zijn en dat deze bekend had dat hij op 30 mei 1999 M. op de Lepelaarsingel te Vlaardingen achterna was gefietst en hem had gevraagd of hij ƒ 50,- wilde verdienen door hem af te trekken. Voorts vernam J.H. van der L. toen van de verdachte dat hij ongecontroleerde opwellingen en drang tot het verleiden van kinderen had, dat hij soms zelfs niet wist wat hij met de kinderen deed en dat hij daarvoor onder behandeling van het Riagg was geweest. J.H. van der L. verklaart dat hij daaruit begreep dat de verdachte hulp nodig had in verband met diens neigingen. Het hof leidt uit de verklaringen van J.H. van der L. voorts af, dat hij niet eerder dan op 22 september 2000 tot het doen van aangifte en klacht is overgegaan met het oog op de belangen van zijn zoon M. met betrekking tot de verwerking van het delict, maar dat hij daartoe uiteindelijk heeft besloten nadat hij uit de mededelingen van de verdachte begrepen had dat de verdachte een gevaar voor kinderen vormde, waardoor justitieel ingrijpen geboden was. Op grond van een en ander oordeelt het hof dat J.H. van der L. eerst op 12 juli 2000 -bij gelegenheid van zijn ontmoeting met de verdachte- op de hoogte is geraakt van alle omstandigheden die voor zijn beslissing omtrent het indienen van zijn klacht van belang waren. Aldus wordt de klachttermijn geacht eerst te zijn aangevangen de dag na 12 juli 2000, zodat de op 22 september 2000 gedateerde klacht ingediend is binnen de daarvoor bij de wet voorziene termijn.

Voorzover de raadsman stelt dat het niet waarschijnlijk is dat M. van der L. zelf een klacht zou hebben ingediend, overweegt het hof dat uit de verklaringen die M. van der L. tegenover de politie en de rechter-commissaris heeft afgelegd, niet kan worden afgeleid dat hij zelf geen vervolging van de verdachte wenst. Tegenover de rechter-commissaris heeft J.H. van der L. verklaard dat hij na overleg met zijn zoon M. besloten heeft om aangifte te doen en dat M. dat goed vond. M. van der L. heeft zich bovendien in eerste aanleg als benadeelde partij in het strafproces tegen de verdachte gevoegd.

Dit verzoek - waaraan thans geen nieuwe gezichtspunten ten grondslag zijn gelegd - wordt afgewezen, onder verwijzing naar hetgeen in voormelde tussenbeslissing dienaangaande is overwogen.

Er zijn ook thans geen relevante feiten gesteld of aannemelijk geworden die enige schending van het recht, in het bijzonder van artikel 6 EVRM, zouden kunnen opleveren.

6.2. Verzoek 3 d.d. 7-12-2001 betreffende een reconstructie en verzoek 4 d.d. 13-2-2002 tot descente

Aan de hand van de processtukken, in het bijzonder van de zich daarbij bevindende kaarten en foto's (inzicht gevend in de toenmalige ruimtelijke situatie en begroeiing), de daarin gerelateerde afstandmetingen, tijdmetingen en waarnemingen, alsmede van het onderzoek ter zitting acht het hof zich genoegzaam voorgelicht omtrent de feitelijke situatie in het park ten tijde van de tenlastegelegde feiten, ook bezien in relatie tot de relevante tijdstippen en afstanden, die voor de opheldering van de

zaak van belang zijn. Aldus acht het hof een reconstructie noch een descente noodzakelijk.

Daarenboven doet zich de omstandigheid voor dat - naar door de advocaat-generaal ter terechtzitting in hoger beroep is verklaard en door de raadsman is bevestigd - de situatie in het park sedert 22 juni 2000 is gewijzigd, in dier voege dat de bosschages van de plaats delict inmiddels zijn verwijderd. In zijn verzoekschrift d.d. 13-02-2002 stelt de raadsman voorts dat de begroeiing in het park hier en daar is gerooid of gesnoeid. In zoverre kan het houden van een reconstructie en/of descente niet geacht worden bij te dragen tot de opheldering van de zaak en is ook daarom niet noodzakelijk.

6.3. De verzoeken 4 en 5 d.d. 7-12-2001 betreffende DNA-onderzoek, het daaraan gegeven gevolg bij tussenbeslissing met betrekking tot locaties A en D, en de in dit verband gedane nadere verzoeken, waaronder het horen van nieuwe getuigen

6.3.1. Het hof heeft in zijn tussenbeslissing van 21 december 2001 verzoek 4 d.d. 7-12-2001 gehonoreerd en aan het NFI is opgedragen -zakelijk weergegeven- de DNA-mengprofielen van het nagelvuil van N.K. en op de wreef van haar linkerlaars te vergelijken met de DNA-profielen in de profielenregistratie.

Blijkens de conclusie van het rapport d.d. 7-2-2002 van de vaste gerechtelijke deskundige drs A.D. Kl. heeft de vergelijking plaats gevonden met de profielen-registratie d.d. 17-1-2002 en is geen overeenkomstig profiel gevonden.

6.3.4. De deskundige bericht in zijn voormelde rapport te dier zake als volgt:

"Op één van de twee haren is geen celmateriaal aangetroffen, op de andere haar is slechts een zeer geringe hoeveelheid celmateriaal aangetroffen. Gezien deze zeer geringe hoeveelheid celmateriaal is besloten vooralsnog geen DNA-onderzoek aan dit celmateriaal uit te voeren. Indien gewenst kan een mitochondriaal DNA-onderzoek plaatsvinden bij het ( ... ) FLDO (...).

Van het celmateriaal op de vier sigarettenpeuken en op de brillenpoot is getracht een DNA-profiel te verkrijgen. Hierbij zijn geen DNA-profielen verkregen met de standaard methode. Een Low Copy Number (LCN) DNA-onderzoek is nog gaande...".

Bij schrijven van 12-2-2002 heeft de deskundige bericht dat met dit nader LCN-onderzoek geen bruikbare DNA-profielen zijn verkregen.

6.3.5.1. Bij zijn "verzoeken ter terechtzitting" d.d. 13-2-2002 voert de raadsman - naar het hof begrijpt - aan dat hij belang heeft bij het onder 6.3.4. genoemde nadere mitochondriaal onderzoek van de daar bedoelde haar van locatie D. Hij voert daartoe aan, zakelijk en voor zover hier van belang:

"...afgelopen vrijdag bleek dat er processen-verbaal bestaan uit de begintijd van het onderzoek die nooit in het dossier terecht zijn gekomen. Het betreft een aantal verklaringen van de heer Kr. en mevrouw Van der Ln. Zij hebben een persoon waargenomen op (een van) de plaats(en) delict die zich verdacht gedroeg. Zij verklaren over locatie PD D. Deze PD D ligt op enige afstand van PD A, B, en C. Op PD D werden door de technische recherche twee lange haren aangetroffen en een brillenpoot. Alsmede een aantal blikjes en sigarettenpeuken. Nu pas, na kennisneming van deze verklaringen begrijpt de verdediging waarom de technische recherche heeft gezocht op PD D. Van alle plaatsen in het park lag het namelijk niet voor de hand PD D zomaar te onderzoeken... Indien zou worden vastgesteld via aanvullend DNA-onderzoek dat de aangetroffen haren van N.K. zijn, dan zijn de verklaringen van Kr. en Van der Ln. opeens belangrijk. Immers dan is het waarschijnlijk dat die haren daar door deze man zijn achtergelaten, hetgeen hem als verdachte in beeld brengt".

6.3.5.2. In het licht van deze onderbouwing door de raadsman van zijn verzoek, heeft de verdediging geen belang bij dit nader onderzoek van die haar [AFP 054]. Immers, in het rapport van het NFI d.d. 13 november 2000 van de vast gerechtelijk deskundige ing M.J. van der S, pagina 9 valt het volgende te lezen:

"Haren [AFP 054] vanaf bovenzijde bankje:

Het betreft een tweetal hoofdharen welke niet passen in de ontvangen hoofdhaarpaletten van de slachtoffers N.K. en M.S.W.".

6.3.5.3. Blijkens het onder 6.3.5.1. weergegevene, stelt de verdediging zijn belang bij het horen van Kr. en Van der Ln. afhankelijk van de positieve vaststelling dat de betreffende haar van het slachtoffer N.K. is.

Blijkens het onder 6.3.5.2. overwogene, kan worden vastgesteld dat aan de door de verdediging zelf gestelde voorwaarde niet is voldaan.

6.3.5.4. Daarnaast geldt het volgende. Aan de raadsman kan worden toegegeven dat het betreurenswaardig is dat de vorenbedoelde processen-verbaal (twee verklaringen van Kr. en een verklaring van Van der Ln.), alsook de ontbrekende laatste pagina (pagina 1376) van de verklaring van Van B. (G7) eerst vrijdag 8 maart 2002 (blijkens de fax: om 10:00 uur) aan de verdediging (en aan het hof) bekend zijn geworden. Niet is gesteld of gebleken dat hier sprake is van doelbewust achterhouden/misleiding zijdens het Openbaar Ministerie danwel politie.

Deze processen-verbaal (7 pagina's in totaal, plus de ontbrekende pagina) bevatten evenwel slechts vage en tegenstrijdige beschrijvingen van een of meer personen die deze getuigen op andere locaties dan op de plaats van het delict zeggen te hebben waargenomen en welke persoon/personen naar hun zeggen op hen een rare en/of nerveuze indruk maakte(n), welke gegevens, ook gezamenlijk bezien, onvoldoende concreet zijn om enige verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering - en daar is het de raadsman om te doen - te kunnen genereren.

6.3.5.5. Redelijkerwijs valt dan ook aan te nemen dat de verdachte door het niet horen van deze drie getuigen, niet in zijn verdediging wordt geschaad.

In dit verband verdient nog opmerking dat het nader uitgevoerde DNA-onderzoek op locatie D (waarover Kr. en Van der Ln. het in hun verklaringen kennelijk hebben) geen enkel relevant gegeven heeft opgeleverd.

6.4.1. Naar het hof begrijpt betoogt de raadsman thans dat hij met zijn verzoek 5 d.d. 7-12-2001 - vide de hierboven onder 6.3.2. weergegeven formulering - destijds heeft bedoeld alle in het dossier genoemde locaties - A, B, C en D - op DNA-sporen te doen onderzoeken. Hij stelt thans dat (behoudens het onder 6.3. overwogene) op locaties B en D geen relevante voorwerpen zijn aangetroffen en verzoekt nu nader DNA-onderzoek van de volgende voorwerpen:

Locatie A:

a. Voorwerp T20/[ADH577](pagina 2 van het onder 6.3.5.2. genoemde rapport): een hoge schoen:

de raadsman betoogt dat het onderzoeksresultaat van het DNA-onderzoek in dat rapport niet terugkeert, en evenmin in het aanvullend rapport van 29-3-2001; hij stelt dat (de veter van) dit voorwerp op huidmateriaal, speeksel of voorvocht/sperma dient te worden onderzocht, danwel "dat verslag wordt gedaan van een onderzoek op dat voorwerp (schoen en veter) gelijk aan het onderzoek uitgevoerd op de veter die is verwijderd van de hals van N.K., of waarin gedegen uiteen wordt gezet waarom zo een onderzoek niet kan worden uitgevoerd."

Locatie C:

c. De door de raadsman genoemde voorwerpen R007 t/m R016 en R017:

Het hof stelt voorop dat blijkens pagina 903 van het proces-verbaal slechts de voorwerpen R007 t/m R012 (lege flesjes en blikjes) op locatie C zijn aangetroffen; blijkens AH-3 pagina 858 zijn deze voorwerpen onderzocht op dactyloscopische sporen, waarbij geen bruikbare sporen zijn aangetroffen;

de voorwerpen R013 t/m R016 betreffen locatie A, en uit het meer genoemde rapport van 7 februari 2002 volgt dat op R013 geen DNA-sporen zijn aangetroffen; blijkens voormelde pagina 858 zijn de voorwerpen R014 t/m R016 onderzocht op dactyloscopische sporen, waarbij geen bruikbare sporen zijn aangetroffen;

R017 betreft een baseballpet, die blijkens AH-3 pagina 857 juncto AH-9 pagina 892 eerst op 27 juni 2000 langs het Hazepad is aangetroffen.

6.4.2. In verband met deze onder 6.4.1. bedoelde verzoeken heeft het hof ter terechtzitting van 18-2-2002 de deskundigen van het NFI, drs Kl. en ing R.E., als getuigen/deskundigen gehoord. Daarbij is tevens aan de orde gekomen de beantwoording van de door het hof in de tussenbeslissing in het kader van verzoek 4 gestelde vragen. In het meergenoemde rapport van 7-2-2002 is die vraagstelling als volgt beantwoord: "Het is niet mogelijk bij benadering aan te geven hoelang het sporenmateriaal in het nagelvuil [ADH674] en op de wreef van de linkerlaars [ADH561] van N.K. aanwezig kan zijn geweest. Tevens kan geen uitspraak worden gedaan of de DNA-sporen via direct of indirect contact met de donor van het celmateriaal zijn aangebracht."

Ter terechtzitting heeft deze deskundige onder meer het volgende verklaard, zakelijk weergegeven: In de zaken-Beatrixpark is geen sperma aangetroffen. Er is strategisch naar een mogelijk daderspoor gezocht op N.K.'s lichaam. Wat er aan DNA op een slachtoffer wordt gevonden, kan niet zonder meer aan een dader gekoppeld worden. Van het gevonden DNA-mengspoor in het nagelvuil/op wreef laars gaan wij er in het NFI van uit dat het van een man afkomstig is. Men is met de huidige DNA-techniek niet in staat de leeftijd van de donor te bepalen. Het kan zijn dat het slachtoffer N.K. bijvoorbeeld op school DNA van een vriendje onder haar nagel heeft gekregen en later op die dag haar laars aandoet waardoor het DNA op die laars terechtkomt. Het DNA in het nagelvuil/op wreef laars kan van velerlei herkomst zijn en behoeft geen relatie met het delict te hebben. Aldus heeft het DNA-onderzoek louter een ondersteunende functie ten behoeve van het recherche-onderzoek. Het is niet zo dat, indien je een mengspoor hebt, je de bekende profielen kunt afscheiden van de onbekende fragmenten. DNA geeft geen wiskundige zekerheid. Ik kan niet uitsluiten dat het restant (dus afgezien van het zich in het mengspoor bevindende bekende DNA van N.K. en M.W.) van het aangetroffen mengprofiel van meerdere personen is. Het is niet gelukt om enig verband met een dader aan te tonen. DNA kan gemakkelijk achtergelaten worden. Iedereen die N.K. heeft aangeraakt, kan zijn DNA op haar achtergelaten hebben. Ook is "secondary transfer" mogelijk: het oplopen van vreemd DNA door aanraking van een voorwerp waarop een ander/de donor door contact zijn DNA heeft achtergelaten. Het is niet precies vast te stellen hoe lang aangetroffen DNA al op iets/iemand zit. Ik heb er geen verklaring voor dat er geen geïncrimineerd spoor is gevonden. Het is ook niet te zeggen of iedere aanraking een DNA-spoor achterlaat. De één geeft namelijk veel DNA af, maar een ander weer niet of heel weinig. Dit kan te maken hebben met fysiologische processen in het lichaam. Het is in de zaken Beatrixpark niet uit te sluiten dat N.K.'s DNA het DNA van de dader heeft gemaskeerd. Met maskeren wordt bedoeld dat er zoveel DNA van het slachtoffer aanwezig is, dat men niet meer in staat is het DNA van een andere donor, eventueel de dader, naar boven te halen. De hedendaagse techniek is niet in staat om het vreemde DNA te ontmaskeren. Waar de grens ligt met betrekking tot het onderzoek naar DNA is naar mijn ervaring voor elk misdrijf anders. In de zaken Beatrixpark is er geen klaarheid door DNA-onderzoek ontstaan, terwijl er tot op heden bij het NFI geen andere zaak is geweest waarin zoveel sporen zijn onderzocht. Het is het grootste onderzoek op het gebied van DNA dat ooit door het NFI is verricht, nog steeds.

Ik hoor de voorzitter mededelen dat uit een brief d.d. 13-2-2002 van het NFI blijkt dat de veter van de schoen die om de nek van het slachtoffer M.W. zat [T20] niet is onderzocht. Ik kan hierover zeggen dat dit komt door het eerdergenoemde maskeren van DNA. Er zat teveel bloed op van M.W. waardoor het onmogelijk was om onder dit bloed nog een andere cel te vinden voor nader onderzoek. Ook Low Copy Onderzoek ondervindt veel last van dit maskeren. Mitochondriaal onderzoek levert in zo'n geval niets op.

Dit laatste soort onderzoek is voornamelijk bedoeld voor onderzoek op haren en hele oude botten en is lastig te gebruiken in geval van een mengspoor. Ik baseer dit alles op mijn ervaring als gerechtelijk deskundige en op common forensic sense.

Een veter wordt bij onderzoek geheel uitgestrekt. Je hoeft niet veel uiterlijk waarneembaar bloed te zien. Door de tetrabasetest is in casu gebleken dat op alle plekken die zijn onderzocht een positieve reactie op bloed werd gegeven. Dat wordt bedoeld als wij verklaren dat de veter totaal bebloed was.

Op de veter van de schoen die om M.W.'s nek zat is niet gezocht naar de aanwezigheid van voorvocht of spermacellen, omdat er geen enkele indicatie was van de aanwezigheid van dergelijke stoffen op die veter.

De getuige/deskundige E. heeft als volgt verklaard, zakelijk weergegeven:

Ik ben degene die het onderzoek op de schoen en veter, afkomstig van de hals van M.W., heeft verricht. Er zijn geen sporen van deze voorwerpen afgehaald. Er zat te veel bloed van het slachtoffer M.W. op de schoen en de veter, waardoor er te veel DNA van M.W. aanwezig was, wat het DNA van een eventuele andere donor zou maskeren. Bovendien is de veter door personen ter plaatse van de nek van M.W. afgehaald waardoor er contaminatie kan hebben plaatsgevonden.

De gehele veter was totaal bebloed. De aangeleverde veter zat met de schoen in een zak; aangezien de contaminatie in zo'n zak altijd hoog is, was overal veel celmateriaal van M.W. aanwezig. Overigens zit in dode huidcellen weinig DNA. Het grootste probleem was evenwel de grote hoeveelheid DNA-materiaal van M.W..

Ik heb de veter op een aantal verschillende plekken onderzocht op de aanwezigheid van bloed. Er bleek een grote hoeveelheid bloed op de veter te zitten. In principe zouden we naar materiaal van de dader zoeken, we zoeken dan naar plekken waar de dader het meest waarschijnlijk aan heeft gezeten. Ik kon met het blote oog waarnemen dat de veter onder het bloed zat. Op de veter is de tetrabasetest uitgevoerd.

6.4.3. Aangaande de verzoeken betreffende de onder 6.4.1. genoemde voorwerpen wordt als volgt overwogen.

Ad a.: het hof verenigt zich met hetgeen de deskundigen van het NFI in combinatie met de door hen uitgebrachte rapporten naar voren hebben gebracht en is van oordeel dat dit een en ander een genoegzame uiteenzetting vormt voor het achterwege blijven van verder onderzoek aan dit voorwerp. Het verzoek wordt dus afgewezen omdat zodanig onderzoek niet geacht kan worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing en derhalve niet noodzakelijk is. Eveneens wordt voorbij gegaan aan het ter terechtzitting gedane verzoek van de raadsman om de schoen met veter ter terechtzitting te aanschouwen, daar niet valt in te zien wat een dergelijke exercitie vermag bij te dragen. Ook in zoverre verwijst het hof naar de verklaringen van de deskundigen van het NFI.

Ad b en c en 6.3.5.5.: Uit hetgeen de deskundigen naar voren hebben gebracht volgt onder meer dat in de zaken Beatrixpark niet kan worden gezegd dat - in weerwil van zeer uitgebreid DNA-onderzoek - enig DNA-daderspoor is kunnen worden vastgesteld; in het bijzonder valt het meergenoemde mengspoor in nagelvuil/op wreef laars niet zonder meer als een zodanig daderspoor aan te merken. Mede in het licht van hetgeen de deskundigen in combinatie met de door hen uitgebrachte rapporten naar voren hebben gebracht valt niet in te zien dat het verzochte DNA-onderzoek op deze voorwerpen geacht kan worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing. Dit is derhalve niet noodzakelijk.

Dit geldt voor de resterende voorwerpen van locatie A waarvan geen enkele relevantie tot het delict aannemelijk is of blijkt, en evenzeer voor de door de raadsman genoemde voorwerpen van locaties D en C. De met betrekking tot locatie C in hoger beroep door de rechter-commissaris gehoorde getuigen hebben overigens ook geen enkele verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering ten aanzien van mogelijke andere personen opgeleverd. Wat betreft voorwerp R017 (de baseball-pet): dit voorwerp is ver van de plaats delict aangetroffen, en eerst op 27 juni 2000, en ook hier is enige relatie tot deze zaak noch aannemelijk, noch gebleken.

6.4.4. Slotsom is dat alle verzoeken tot nader DNA-onderzoek worden afgewezen wegens gebrek aan noodzaak.

6.5. Het herhaalde verzoek 6 d.d. 7-12-2001 tot DNA-onderzoek aan een anonieme brief

De raadsman heeft aangevoerd dat hij inmiddels DNA-onderzoek op de plakrand van de enveloppe van de betreffende brief heeft laten uitvoeren en dat daarop een DNA-spoor is vastgesteld. Hij verzoekt "te bevelen dat dit onderzoeksresultaat wordt meegenomen in het DNA-onderzoek dat nog dient plaats te vinden. Dit strekt ertoe uit te sluiten dat de enveloppe van de anonieme brief is dichtgelikt door de onbekende man waarvan DNA is aangetroffen in het nagelvuil van N.K.".

Dit verzoek wordt afgewezen. Het verzochte onderzoek kan niet geacht worden bij te dragen tot enige in deze zaak te nemen beslissing en is derhalve niet noodzakelijk. Het hof verwijst naar hetgeen in voormelde tussenbeslissing is overwogen. Daarenboven verwijst het hof naar hetgeen de deskundigen van het NFI hebben verklaard (zie hierboven onder 6.4.2.) en het onder 6.4.3. door het hof overwogene, dat m.m. ook hier geldt.

6.6. Het verzoek 7 d.d. 7-12-2001 "Contra-expertise observatie door Pieter Baan Centrum"

6.6.1. De raadsman heeft verzocht "een contra-expertise te gelasten door een team van gerenommeerde, onafhankelijke gedragsdeskundigen, waarbij de duur van de observatie, de standaarden en omstandigheden zoveel mogelijk gelijk zijn aan die van een onderzoek in het Pieter Baan Centrum".

Als argumenten hiervoor voert hij -naar het hof begrijpt- aan:

a. het huidige rapport overtuigt niet en is onbruikbaar voor enige door het hof te nemen beslissing;

b. het rapport is onrechtmatig tot stand gekomen want dit rapport lijkt in grote mate te zijn beïnvloed door de zaken H. en Van der L., en de verdenkingen in die zaken hadden niet in het oordeel mogen worden betrokken: kennelijk heeft het openbaar ministerie het Pieter Baan Centrum (onderzoek van 7 weken v.a.

25-1-2001) van de dagvaarding van 25-2-2001 van die zaken op de hoogte gesteld, aan welke kennisgeving geen bevel van de rechter-commissaris ten grondslag lag (1e zitting was 7-12-2000, voegingszitting was 5-4-2001);

c. verdachte heeft recht op contra-expertise.

6.6.2. Dienaangaande wordt als volgt overwogen.

Ad a.: hierop wordt elders in het arrest ingegaan

Ad b.: niet valt in te zien waarom het Pieter Baan Centrum bij zijn onderzoek geen kennis had mogen nemen van de zaken H. en Van der L..

Het dossier geeft geen enkele steun om te veronderstellen dat de stukken met betrekking tot die zaken niet op de bij de wet voorgeschreven wijze aan het Pieter Baan Centrum zijn verstrekt. Uit de aanhef van voormeld rapport volgt het tegendeel. Deze luidt: "In opdracht van mr. P., rechter-commissaris, hebben ondergetekenden M.D. van E., psychiater ... en J.M. O., psycholoog en vast gerechtelijke deskundige bij het Pieter Baan Centrum... na inzage van de gerechtelijke stukken, een onderzoek ingesteld naar de geestvermogens van [naam verdachte]". Het hof merkt in dit verband nog op dat voor alle tenlastegelegde feiten in de zaken H. en Van der L. voorlopige hechtenis is toegelaten.

Ook overigens is niet aannemelijk geworden of gebleken van enige onrechtmatigheid met betrekking tot de totstandkoming van het PBC-rapport.

Ad c.: een recht op een onderzoek zoals door de raadsman toegelicht, vindt geen steun in het recht. Het hof acht zich overigens door het PBC-rapport genoegzaam voorgelicht.

Slotsom is dat dit verzoek wordt afgewezen.

Het hof ziet geen aanleiding om terug te komen op de beslissing, genomen ter terechtzitting van 13 februari 2002, met betrekking tot het horen als getuige van één van de gestelde tipgevers, L.A.D. Verwezen wordt naar hetgeen dienaangaande is gerelateerd in het proces-verbaal van voormelde terechtzitting.

6.8. Het verzoek d.d. 13-2-2002 betreffende onderzoek in de waterpartijen bij locaties C en D

De verdediging verzoekt het hof een onderzoek te doen verrichten in de waterpartijen bij de locaties C en D, zulks -naar het hof begrijpt- teneinde het bij de delicten gehanteerde mes op te sporen. Volgens de

verdediging is weliswaar naar dat mes gezocht in de waterpartijen in de nabijheid van de plaats delict, maar

niet in de waterpartijen bij de locaties C en D, hetgeen - volgens de verdediging - voor de hand had gelegen gelet op de mogelijke vluchtweg van de dader, die dezelfde man zou kunnen zijn geweest als degene die getuigen hebben gezien op locatie C dan wel op locatie D.

Uit het terzake van het nader onderzoek naar het mes opgemaakte proces-verbaal van politie (AH-13 pagina's 906/7) kan blijken dat diverse gedeelten van het park zijn doorzocht met behulp van een metaaldetector. Die gedeelten zijn op de bijbehorende kaart (pagina 908) rood gearceerd. Voorts is met behulp van metaaldetectoren een gedeelte van de bedding van de waterpartij bij brug B afgezocht, zulks na het plaatsen van damwanden en het wegpompen van water. Dat gedeelte van de waterpartij is op de kaart blauw gearceerd. De doorzochte gedeelten bevinden zich in de nabijheid van de plaats delict. Het mes is niet gevonden.

Kennelijk relateert de verdediging het verzoek aan de hypothese dat een van de personen die getuigen hebben gezien op locatie C respectievelijk op locatie D mogelijk de dader is. Die hypothese is evenwel louter speculatief van aard en vindt geen steun in enige aanwijzing die een verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering zou kunnen opleveren. Het hof verwijst in dit verband tevens naar hetgeen hiervoor is overwogen onder 6.3.. Aldus valt niet in te zien dat het door de verdediging gevraagde nader onderzoek kan bijdragen aan opheldering van de zaak. Het verzoek wordt derhalve bij gebrek aan noodzaak afgewezen.

1 subsidiair. dat hij op 22 juni 2000 te Schiedam opzettelijk een meisje genaamd [slachtoffer 1] (geboren dd-mm-1990) van het leven heeft beroofd, immers heeft verdachte opzettelijk die [slachtoffer 1] gestranguleerd door een veter van een schoen om de nek en/of hals van die [slachtoffer 1] te brengen en aan te trekken en vervolgens deze veter te voorzien van een knoop en/of strik, tengevolge waarvan voornoemde [slachtoffer 1] is overleden, en

welke vorenomschreven doodslag werd voorafgegaan van enig strafbaar feit, te weten verkrachting van die [slachtoffer 1] en welke doodslag werd gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid te verzekeren;

2 subsidiair. dat hij op 22 juni 2000 te Schiedam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk een jongen genaamd [slachtoffer 2] (geboren dd-mm-1989) van het leven te beroven, met dat opzet

zijn handen om de nek en/of hals van die [slachtoffer 2] heeft gebracht en gehouden en vervolgens die nek en/of hals heeft dichtgeknepen en dichtgeknepen gehouden en

een veter van een schoen om de nek en/of hals van die [slachtoffer 2] heeft gebracht en aangetrokken en vervolgens deze veter heeft voorzien van een knoop en

die [slachtoffer 2] meermalen met een mes heeft gestoken in de nek en/of hals en kin,

terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid, en welke vorenomschreven poging doodslag werd voorafgegaan van enig strafbaar feit, te weten verkrachting van een meisje genaamd [slachtoffer 1] (geboren dd-mm-1990) en (gekwalificeerde) doodslag op die [slachtoffer 1] en welke poging doodslag werd gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid te verzekeren;

3. dat hij op 22 juni 2000 te Schiedam, in een park genaamd het Beatrixpark, door geweld en andere feitelijkheden en bedreiging met geweld [slachtoffer 1] (geboren dd-mm-1990) heeft gedwongen tot het ondergaan van handelingen die bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer 1]

immers heeft verdachte zijn penis in de vagina van die [slachtoffer 1] geduwd en/of gebracht

en bestaande dat geweld en die andere feitelijkheden en die bedreiging met geweld hierin dat verdachte

- die [slachtoffer 1] heeft meegenomen naar in de omgeving aanwezige bosschages en

- die [slachtoffer 1] onder bedreiging van een mes tegen haar wil in die bosschages heeft vastgehouden en

- tegen die [slachtoffer 1] heeft gezegd dat zij zich uit moest kleden en wanneer zij zich niet uit zou kleden hij, verdachte, haar neer zou steken en dat zij op haar buik moest gaan liggen en als zij dit niet zou doen hij, verdachte, haar zou vermoorden, althans woorden van gelijke dreigende aard en/of strekking en

- achter op die [slachtoffer 1] is gaan liggen met zijn, verdachtes, ontblote geslachtsdeel;

4. dat hij op 22 juni 2000 te Schiedam, in een park genaamd het Beatrixpark, opzettelijk een meisje genaamd [slachtoffer 1] (geboren dd-mm-1990) en een jongen genaamd [slachtoffer 2] (geboren dd-mm-1989) wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en beroofd gehouden, immers heeft verdachte met dat opzet

- die [slachtoffer 2] een mes getoond en

- vervolgens die [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] meegenomen naar in de omgeving aanwezige bosschages en

- vervolgens die [slachoffer 1] en [slachtoffer 2] onder bedreiging van een mes tegen hun wil in die bosschages vastgehouden;

12.1.1. Voorzover de raadsman wil betogen dat voor de aanhouding en inverzekeringstelling van de verdachte onvoldoende feiten en omstandigheden aanwezig waren voor verdenking in de zin van artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering, dat aldus de vrijheidsbeneming onrechtmatig was, en dat op die grond het tijdens die vrijheidsbeneming (in het weekeinde van 9 en 10 september 2000) door de politie afnemen van verhoren van de verdachte als strijdig met het pressieverbod dan wel als misbruik van bevoegdheden is aan te merken, verwijst het hof naar hetgeen hiervoor onder 5.1.2. (ad a) is overwogen, waaruit volgt dat aan de vrijheidsbeneming geen gebreken kleven.

Voorzover de raadsman zich ten aanzien van de verhoren op 9 en 10 september 2000 er over beklaagt, dat hij bij die verhoren niet aanwezig mocht zijn, stelt het hof voorop dat een weigering de raadsman toe te laten tot de politieverhoren in de fase voorafgaand aan de voorgeleiding voor de rechter-commissaris op zich genomen niet zonder meer ontoelaatbaar is. In dit verband

memoreert het hof hetgeen het in de tussenbeslissing van 21 december 2001 (pagina 8 laatste alinea, pagina 9 bovenaan) heeft overwogen, terwijl de raadsman zelf in zijn pleitnota (pagina 17 laatste alinea) zich op het standpunt stelt dat de verhoren niet door de rechter-commissaris waren geïnitieerd.

Voorts is gesteld noch aannemelijk geworden, dat de raadsman in het weekeinde van 9 en 10 september 2000 contact heeft gezocht met de verdachte of dat hij de politie dan wel de officier van justitie rechtstreeks heeft verzocht toegelaten te worden tot de politieverhoren op die dagen. De inspecteur van politie R. van G., als getuige ter zitting van 15 mei 2001 in eerste aanleg door de rechtbank gehoord, verklaart in dit verband dat hij zich niet herinnert dat de raadsman de wens heeft geuit om bij de verhoren van de verdachte op 9 en 10 september 2000 aanwezig te zijn, alsook dat de raadsman de verdachte toen wel had kunnen bezoeken. Die verklaring is niet door de verdachte betwist.

Voorzover de raadsman zich met voormeld betoog op het standpunt zou stellen, dat de resultaten van bedoelde verhoren van de verdachte op 9 en 10 september 2000 om bovenweergegeven redenen als onrechtmatig verkregen bewijs dan wel dat de resultaten daarvan als onbetrouwbaar moeten worden aangemerkt, wordt dat verweer dan ook verworpen.

12.1.2. Voorts beklaagt de raadsman zich in meer algemeen gestelde termen over de wijze waarop de verhoren op 9 en 10 september 2000 door de politie zijn afgenomen. Hij spreekt in dit verband over 'druk' die op de verdachte zou zijn uitgeoefend, daarbij verwijzend naar enkele passages uit een later afgenomen videoverhoor van verdachte.

De bij die verhoren betrokken politie-ambtenaren hebben als getuigen op 21 maart 2001 tegenover de rechter-commissaris omtrent de wijze van verhoor onder meer als volgt verklaard:

P.J.Th. M.: 'Wij zijn de verhoren altijd ingegaan met voorzichtigheid uit angst dat hij (hof: de verdachte) wenselijke antwoorden zou geven.'

J. van de W.: 'We hebben afgesproken dat we de verhoren rustig zouden doen om te kijken hoe het zich zou ontwikkelen. (...) De bekentenis kwam toen het heel rustig was, na allemaal open vragen; hij (hof: de verdachte) heeft zijn verhaal toen rustig uit zichzelf verteld.'

Aan de hand van de verklaringen van M. en Van de W. is weliswaar aannemelijk geworden dat de verdachte in het weekeinde van 9 en 10 september 2000 langdurig is ondervraagd, dat hij tijdens die verhoren soms emotioneel is geworden en dat soms is doorgegaan met verhoor nadat hij te kennen had gegeven te willen stoppen, maar geenszins is aannemelijk geworden dat de verdachte zijn verklaringen niet in vrijheid heeft afgelegd. Dat kan evenmin blijken uit de verklaring van de verdachte zelf omtrent de omstandigheden en de wijze van verhoren, zoals door hem afgelegd tegenover de rechter-commissaris (verhoor d.d. 22 januari 2001) op diens daartoe gerichte vragen. Die verklaring heeft de verdachte desgevraagd bevestigd ter zitting in eerste aanleg van 5 april 2001 alsmede ter terechtzitting in hoger beroep.

Weliswaar wijdt de raadsman beschouwingen over de gang van zaken bij een na 9 en 10 september 2000 gehouden videoverhoor, maar het hof vermag niet in te zien wat dat verhoor in concreto aan voorgaande beoordeling betreffende de verhoren op 9 en 10 september 2000 kan afdoen. Uit de door de raadsman bedoelde passages uit het (verbatim gerelateerde) videoverhoor volgt in elk geval niet - zoals de raadsman kennelijk suggereert - dat daarbij sprake is geweest van ongeoorloofde 'druk'.

Niet is derhalve aannemelijk geworden dat aan de verdachte zijn verklaringen op 9 en 10 september 2000 op zodanige wijze zijn ontlokt, dat deze daardoor niet geacht kunnen worden in vrijheid te zijn afgelegd dan wel anderszins - al dan niet wegens uitgeoefende 'druk' - als onbetrouwbaar zijn aan te merken.

Voorzover de raadsman zich in dit opzicht op het standpunt wil stellen, dat de resultaten van de verhoren van verdachte op 9 en 10 september 2000 als onrechtmatig verkregen bewijs moeten worden aangemerkt, wordt dat verweer dan ook verworpen.

De verdachte heeft voormelde verklaring als volgt ingeleid: 'Ik wil u vertellen dat ik eerder niet de gehele waarheid heb verteld maar ik wil u dat nu wel vertellen. Ik heb u de waarheid niet verteld omdat ik mij erg schaam over hetgeen ik gedaan heb maar ik wil u nu wel de waarheid vertellen.'

Tijdens de verklaring zegt de verdachte tussen de vragen door: 'wat heb ik gedaan'.

In eerste aanleg (zitting 5 april 2001) heeft de verdachte ten aanzien van de door hem op 9 en 10 september 2000 afgelegde verklaringen verklaard: "Ik heb de verklaringen doorgelezen en ondertekend. Wanneer de verklaringen waren uitgeprint kreeg ik de tekst voor me en kreeg ik de tijd om de tekst door te lezen. Het zou kunnen dat een enkele keer er wijzigingen in de tekst zijn aangebracht".

De verdachte heeft er bij gelegenheid van latere verhoren blijk van gegeven, dat hij nog goed wist wat hij op 9 en 10 september 2000 had verklaard. Zowel bij de rechter-commissaris (verhoor d.d. 22 januari 2001) als in eerste aanleg (zitting 5 april 2001) als ook in hoger beroep heeft de verdachte bevestigd dat de weergave van zijn op 9 en 10 september 2000 afgelegde verklaringen, zoals gerelateerd in de processen-verbaal, in hoofdzaak correct is.

12.2.3.1. Uit de bewijsmiddelen AH-68, G60 en G61, in onderling verband en samenhang bezien, leidt het hof af,

- dat de vrachtwagen met kenteken BD-XN-95 van Van Gend & Loos (bestuurd door chauffeur 1.) en de vrachtwagen met kenteken BB-PX-47 van Van Gend & Loos (bestuurd door chauffeur 2.) na de goederen te hebben ingeladen bij [naam bedrijf] aan de [adres] te Rotterdam altijd tegelijkertijd vertrokken;

- dat de auto met kenteken BD-XN-95, welke als te doen gebruikelijk werd gevolgd door die met het kenteken BB-PX-47, op 22 juni 2000 blijkens de bij eerstgenoemde auto behorende tachograafschijf om 17.18 uur bij [naam bedrijf] is vertrokken,

- dat dit tijdstip, volgens de getuigenis van chauffeur 1., een exact tijdstip is met een onnauwkeurigheidsmarge van hooguit één minuut.

12.2.3.3. Uit de bewijsmiddelen G57-1, G58 en G59, in onderling verband en samenhang bezien, leidt het hof af,

- dat de desbetreffende werkzaamheden bij [naam bedrijf] onmiddellijk na het vertrek van Van Gend & Loos werden beëindigd;

12.4.2. Zoals de rechtbank op pagina 5 e.v. onder het kopje "De betekenis van het signalement" heeft overwogen, heeft M.W. in de ambulance geen signalement van de dader gegeven en heeft hij verklaard dat hij niet naar de man heeft gekeken. Daarna heeft M.W. in de loop van de vele van hem afgenomen politieverhoren desgevraagd een aantal malen beschrijvingen van de dader gegeven. Bijvoorbeeld:

G3-1 (d.d. 23-6-2000):

I. Weet jij nog een beetje hoe die man eruit zag?

S. "... die had heel veel puistjes op ...en hij had licht bruin haar... hij was wel bleek. Hij had af en toe een rooie plek.

I. Hij had af en toe een rooie plek?

S. Ja, zijn huid was op sommige plekken een beetje rood.

...Ja, in zijn gezicht... Voor de rest was hij heel wit, heel wit.

... Ik denk dat hij een jaar of 25 was...

I. Heb jij verder nog iets aan zijn gezicht opgemerkt? Of hij een baard had of een snor of een bril?

S. Nee... Alle drie niet...

I. ...kleur van zijn haar?

S. Ja dat was gewoon licht bruin. Hij had stekeltjes... Ja, een beetje stekeltjes... hij had overal haar...

I. ... of hij misschien nog iets in zijn oor had zitten... Een heleboel mensen hebben ringen in hun oor...

S. Echt niet op gelet.

G3-2 (d.d. 25-6-2000)

I. Hoe lang was die man heb jij daar enig idee van?

S. Ik denk 1 meter 80 of zo, normale lengte.

I. Wat voor kleur haar ...?

S. Een beetje donker bruin... Het was echt vol haar, dat wel... Het was wel een beetje stekeltjes... Hij was nog niet zo oud... 25 of zo

I. ... was het een dikke man, was het een hele dunne man

S. Nou, niet echt dun, niet echt dik... beetje gewoon... Nee geen snor, geen baard. Heel veel puistjes.

I. Heel veel puistjes?

S. Ja echt heel veel puistjes, onverzorgde puistjes, open gekrabde puistjes, ontstoken puistjes, zwarte puistjes...op zijn neus, op zijn kin, op zijn wangen, op zijn voorhoofd...

I. Oorbellen gezien?

S. ...Volgens mij had hij een oorbel...

I. Waren er nog bijzondere dingen aan die man te zien of te horen...

S. Ja, die puistjes vielen heel erg op ...En hij was heel erg wit.. Ja, echt heel bleek, dat viel ook op...

G3-4 (d.d. 4-7-2000)

I. Zullen wij eens even kijken, het signalement van die man.

S. Ja. Hij was heel erg wit, heel erg wit ... heel erg veel puisten....

I. ...lengte haar

S. Redelijk kort... toch wel net ietsje meer van stekels... nee geen stekeltjes...

(vervolgens wordt door M.W. en interviewer gekeken op foto's van mensen met diverse gradaties acné)

I. Nou gaat het even om de puisten die ie had?... Kijk, je ziet hier zwarte, opengekrabbelde, hier zie je gele, gele, zwarte

S. Nou het was niet echt rood. Maar ook gewone puisten... hij gewoon van die kleine puistjes. Niet van die grote bobbels...

I. Opengekrabde puisten heb je in een eerder gesprek al gezegd.

S. Ja. Nou niet echt. Kijk als je gewoon puisten heb, je kan er heel veel hebben. Maar het waren echt, het waren niet van die bobbels of zo. Het waren echt gewoon puisten. Het waren echt gewoon puistjes heel veel...Ik denk dat het eerder gewone puisten waren die gewoon niet verzorgd waren....

De verklaring van M.W. bij de rechter-commissaris d.d. 20-3-2001 brengt wat betreft de beschrijving van de dader ten tijde van het verblijf in de bosjes geen nieuwe gezichtspunten naar voren. Met betrekking tot de man op de fiets die 112 belde verklaart M.W.:

"En die was op de fiets, en ... er was er nog een die was iets jonger en ... die had wel een mobieltje die zat ook op de fiets en die had ... stekeltjes haar en die had de politie gebeld en de ambulance... ja die was niet echt super jong, 20 of zoiets was misschien wel in de 30, 40... eh normale lengte... was niet super dun hij was ook niet super dik, normaal..."

12.4.3. Uit deze fragmenten blijkt zowel van overeenstemmingen als van tegenstrijdigheden, in het bijzonder wat betreft de waarnemingen aangaande de (ernst van de) puistjes/rode vlekken als dan niet in combinatie en de bleke huidskleur.

In dit verband heeft de deskundige psycholoog B. op 9 maart 2001 bij de rechter-commissaris als volgt verklaard:

"..wanneer je de kern van de gebeurtenissen afzet tegen de zogenaamde perifere gebeurtenissen, ... moet je je verplaatsen in hetgeen M.W. als kern respectievelijk perifeer heeft ervaren... De raadsman vraagt mij ... naar het door M.W. gegeven signalement, met name ten aanzien van de door hem beschreven "puisten"... Het is natuurlijk duidelijk dat voor de politie het zo snel mogelijk verkrijgen van een signalement een kern-zaak was. Voor M.W. was dat vermoedelijk perifeer. M.W. heeft daarover, zo blijkt uit de transscripties van de verhoren, lopen "zeiken", wat in dit verband een aanwijzing is, naar mijn oordeel, dat hij dat als perifeer heeft ervaren. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor de passages waar het gaat om "inhammen" op het voorhoofd van de dader. Wanneer de politie hem confronteert met zijn wisselende verklaringen over de vraag of de dader een pet op had (de ene keer verklaart M.W.: "pet op" en de andere keer: "pet af") en hem vraagt hoe hij dan kan weten of de dader "inhammen" had, dan vindt M.W. dat kennelijk ook "gezeik"... Op de vraag van de raadsman of dat ook geldt met betrekking tot wat M.W. heeft verklaard over de "puisten" antwoord ik dat die verklaringen moeten worden gezien tegen de achtergrond van de vraag in welke mate M.W. het gezicht van de verdachte goed heeft kunnen zien en in het besef dat M.W. heel erg bezig was met het redden van zijn eigen hachje en dat zijn verklaringen op dit punt eerder als consistent dan als inconsistent moeten worden gezien, maar dat daarbij tevens van belang is dat die verklaringen voor de politie weliswaar belangrijk waren, maar voor M.W. vermoedelijk meer een perifeer "detail"...

12.4.4. Uit de verklaringen van M.W. in het dossier blijkt dat hij de dader alleen korte tijd heeft kunnen waarnemen, en wel gedurende zijn gedwongen verblijf samen met N.K. en de dader in de bosjes, dat de dader toen in gehurkte/zittende houding was, en dat de levensbedreigende gebeurtenissen toen een aanvang hadden genomen, waarvan M.W. zich bewust was.

In haar rapport van 12-3-2001 schrijft dr J.C. H-S. over het "Totstell-reflex" in dit verband het volgende:" Zoals wel vaker beschreven wordt is ook bij M.W. de visuele waarneming meer vernauwd (tot "tunnelvision") dan de auditieve waarneming. Over wat hij heeft gehoord weet hij veel meer te vertellen.... " Met betrekking tot de mate van betrouwbaarheid schrijft deze deskundige onder meer:" ...Bovendien is het reëel om te beseffen dat een verklaring van traumatische gebeurtenissen in details altijd wel ongerijmdheden en onjuistheden kan bevatten..." en onder de conclusie schrijft zij onder meer: "Ook al zijn er in het verhaal van M.W. wel eens details die tegenstrijdig zijn, gebeurt dat niet in een sterkere mate dan te verwachten bij het navertellen van schokkende ervaringen. De grote lijnen zijn evenwel consistent".

12.6. Dit verweer wordt op de volgende grond verworpen:

Uit het proces-verbaal van politie van 12 juli 2000 blijkt dat J.H. van der L. toen brigadier van politie was, dat hij, toen op 12 juli 2000 zijn zoon M. hem de man (de verdachte) aanwees die hem op 30 mei 1999 seksueel had lastig gevallen, de verdachte heeft aangesproken en zich daarbij gelegitimeerd heeft met zijn politielegitimatiebewijs, dat de verdachte hem vervolgens zijn personalia heeft opgegeven en dat een afspraak is gemaakt voor een nader onderhoud op het politiebureau. Uit die feitelijke gang van zaken kan niet worden afgeleid dat J.H. van der L. jegens de verdachte zijn bevoegdheden als politie-ambtenaar heeft gebruikt voor een ander doel dan waarvoor deze hem zijn gegeven. Dat hij tevens de vader van het slachtoffer is, kan daaraan

niet af doen. Van ontijdige opsporing is geen sprake, nu het voor J.H. van der L. op 12 juli 2000 kenbaar was dat zijn zoon als de persoon ten aanzien van wie het feit was begaan, die opsporingshandelingen wenste, nu zijn zoon kort daarvoor eigener beweging de verdachte had aangewezen als de man die hem seksueel had lastig gevallen. Het uit de opsporingshandelingen van J.H. van der L. verkregen dan wel voortspruitende bewijs kan aldus niet als onrechtmatig worden aangemerkt.

15.1. De advocaat-generaal mr. Renckens heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd en dat de verdachte terzake van het onder 1 primair, 2 primair en 3 primair tenlastegelegde zal worden vrijgesproken en terzake van het onder 1 subsidiair, 2 subsidiair, 3 subsidiair, 4 en 6 zal worden veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zeventien jaren, met aftrek van voorarrest. Voorts heeft de advocaat-generaal de terbeschikkingstelling met dwangverpleging van de verdachte gevorderd.

Bij requisitoir heeft de advocaat-generaal gesteld dat in haar visie het hof de straf in de zaak-H. dient te bepalen op een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twaalf maanden.

Het hof heeft kennis genomen van de in artikel 37 lid 2 van het Wetboek van Strafrecht bedoelde rapportage d.d. 8 mei 2001 die het Pieter Baan Centrum in opdracht van de rechter-commissaris belast met de behandeling van strafzaken bij de arrondissementsrechtbank te Rotterdam met betrekking tot de verdachte heeft uitgebracht. Blijkens dit rapport is de verdachte lijdende aan een persoonlijkheidsstoornis met ontwijkende, afhankelijke, passief-agressieve en antisociale trekken en kent hij als gevolg hiervan een ernstig identiteitsprobleem en staat hij in sociaal-emotioneel opzicht zeer gehandicapt in het leven. Wat betreft de tenlastegelegde zedendelicten is "de seksuele behoefte van de verdachte dusdanig gekoppeld aan de bij de stoornis passende voortwoekerende seksuele frustratie dat seksuele en agressieve gevoelens als het ware als een ongedifferentieerd brok gekoppeld zijn en tezamen naar buiten komen in het dreigend en intimiderend benaderen van kinderen en in de verkrachting en de wederrechtelijke vrijheidsberoving". Wat betreft de levens- en geweldsdelicten is de verdachte "vooral gericht op het voorkomen van ontdekking van de eerdergenoemde feiten, waardoor hij op een sterk egocentrische,

instrumentele en objectmatige wijze min of meer kiest voor het gebruiken van functioneel geweld en dwang uitoefent op de kinderen om zijn doelen te bereiken". De rapporteurs van het Pieter Baan Centrum zijn van mening dat de verdachte ten tijde van de tenlastegelegde feiten weliswaar de ongeoorloofdheid hiervan heeft kunnen inzien, doch in mindere mate dan de gemiddelde normale mens in staat is geweest zijn wil in vrijheid -overeenkomstig een dergelijk besef- te bepalen. Zij komen tot de conclusie dat de verdachte ten tijde van het plegen van de hem ten laste gelegde feiten lijdende was aan een zodanige gebrekkige ontwikkeling zijner geestvermogens dat voor zover het eerstgenoemde feiten aangaat "deze feiten - indien bewezen - hem slechts in verminderde mate kunnen worden toegerekend" en voor zover het laatstgenoemde feiten aangaat "deze feiten - indien bewezen - hem slechts in enigszins verminderde mate kunnen worden toegerekend". De rapporteurs achten bij de verdachte de kans op herhaling van zedendelicten groot en zij adviseren dan ook de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege op te leggen.

Gezien de geconstateerde grote kans op herhaling van seksuele delicten ten opzichte van kinderen acht het hof, mede gezien het daaraan inherente gevaar voor de (algemene) veiligheid van jonge personen de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel verpleging van overheidswege vereist. Daarnaast resteert voor verdachte een aanzienlijke verantwoordelijkheid voor de gepleegde delicten.

Gelet op het vorenstaande is het hof dan ook van oordeel dat de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen het opleggen van de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege eist, waarbij het hof mede heeft gelet op de ernst van de begane feiten.

Het hof ziet in al het vooroverwogene tevens aanleiding de vrijheidsbenemende straf van langere duur te doen zijn dan in eerste aanleg is opgelegd en in hoger beroep is gevorderd.

Verdachte heeft tijdens het onderzoek in hoger beroep er blijk van gegeven fundamenteel geen enkel inzicht te hebben in de ernst van zijn problematiek, zoals door het Pieter Baan Centrum geschetst, en voor het daaraan inherente gevaar voor de samenleving.

16.1. De rechtbank heeft ten aanzien van de strafmotivering in de zaak-H. als volgt overwogen:

"De verdachte heeft meermalen seksuele handelingen verricht met een hem bekende minderjarige jongen. Verdachte heeft daarbij grovelijk misbruik gemaakt van de meervoudig kwetsbare positie waarin deze jongen verkeerde. Daarbij heeft verdachte zich niet bekommerd om het grote gevaar dat een jongere in die omstandigheden in een belangrijke fase van geestelijke en lichamelijke ontwikkeling ernstig zou worden beschadigd".

17.3. Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij genoegzaam aangetoond dat de gestelde materiële schade is geleden en dat deze schade het rechtstreekse gevolg is van het ten laste van de verdachte onder 1 subsidiair bewezenverklaarde.

De vordering tot materiële schadevergoeding van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

17.4. Voorzover door de benadeelde partij vergoeding van geleden immateriële schade is gevorderd oordeelt het hof als volgt:

Recente jurisprudentie op het gebied van shockschade (vide HR 22-02-2002, zaaknummer C00/227HR) opent onder omstandigheden voor nabestaanden een verruimde mogelijkheid voor een vordering tot immateriële schade. De vordering, zoals deze thans voorligt, is in dat licht bezien, evenwel niet genoegzaam onderbouwd en toegelicht.

17.8. Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij genoegzaam aangetoond dat de gestelde schade is geleden en dat deze schade het rechtstreekse gevolg is van het ten laste van de verdachte onder 2 subsidiair en 4 bewezenverklaarde.

De vordering van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

Dit arrest is gewezen door

mrs. Ritter, Van Nievelt en Van Boven,

in bijzijn van de griffier mr. Van Griensven.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 8 maart 2002.