Centrale Raad van Beroep, 29-01-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:198, 18/2951 WIA

Appellant is werkzaam geweest als tomatenplukker voor 42,5 uur per week. Op

12 mei 2008 is hij uitgevallen voor deze werkzaamheden wegens knieklachten. Bij besluit van 28 april 2010 heeft het Uwv geweigerd appellant met ingang van 10 mei 2010 in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Na een korte werkhervatting heeft appellant zich op 6 juni 2011 opnieuw ziek gemeld vanwege een operatie aan zijn rechterknie. Appellant heeft tevens klachten van vergeetachtigheid. Appellant is met ingang van 6 juni 2011 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet. Bij besluit van 1 augustus 2013 heeft het Uwv geweigerd appellant met ingang van 6 juni 2011 in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet WIA. Bij beslissing op bezwaar van 12 december 2013 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen dat besluit gegrond verklaard en appellant alsnog met ingang van 6 juni 2011 een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend.

In het kader van een herbeoordeling heeft appellant het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft vastgelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van

7 december 2016. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 12,31%. Het Uwv heeft bij besluit van 20 december 2016 vastgesteld dat appellant met ingang van 22 februari 2017 geen recht meer heeft op een WIA-uitkering, omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 3 oktober 2017 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van 19 september 2017 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 25 september 2017 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank is het medisch onderzoek door de verzekeringsartsen voldoende zorgvuldig geweest. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien te oordelen dat het Uwv de belastbaarheid van appellant onjuist heeft ingeschat. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het Uwv ermee bekend was dat appellant psychische klachten heeft en geen reden heeft om aan te nemen dat de hiermee verband houdende (objectiveerbare) beperkingen door de verzekeringsartsen zijn onderschat. Hierbij heeft de rechtbank vooral van belang geacht dat appellant in beroep geen nieuwe medische verklaringen heeft overgelegd die zijn stellingen kunnen onderbouwen. De rechtbank heeft verder geen grond gezien voor het oordeel dat de geduide functies voor appellant niet geschikt zouden zijn.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellant wordt ook niet gevolgd in zijn standpunt dat informatie van behandelaars meestal naar zijn aard ongeschikt is om twijfel te zaaien over de juistheid van de door de verzekeringsartsen vastgestelde medische beperkingen. Appellant heeft er terecht op gewezen dat behandelend artsen op grond van de KNMG-richtlijn inzake het omgaan met medische gegevens, laatstelijk per 25 mei 2018 aangepast in verband met de Algemene verordening gegevensbescherming, wordt afgeraden geneeskundige verklaringen af te geven, omdat deze een waardeoordeel geven over de patiënt en diens gezondheidstoestand en een ander belang dienen dan behandeling of begeleiding van de patiënt. De KNMG-richtlijn vermeldt evenwel uitdrukkelijk dat een diagnose niet wordt gezien als een waardeoordeel, evenmin als een met medische feiten onderbouwde prognose met een behandeldoel. In zijn uitspraak van

3 maart 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:637, heeft de Raad geoordeeld dat de KNMG-richtlijn voldoende ruimte biedt voor een inbreng van medische gegevens die twijfel kunnen doen rijzen aan de juistheid van de bevindingen van de verzekeringsarts (bezwaar en beroep), hetgeen aanleiding kan geven voor het instellen van een nader onderzoek door het Uwv en/of de benoeming door de bestuursrechter van een medisch deskundige. De behandelaar kan, aldus de Raad in genoemde uitspraak, feitelijke gegevens aanleveren, waaronder de diagnose, het ziekteverloop, de behandeling en een met feitelijke gegevens onderbouwde prognose die een behandeldoel dient. Die feitelijke gegevens kunnen vervolgens door de verzekeringsarts (bezwaar en beroep) worden betrokken bij de in 4.3 bedoelde vertaalslag naar beperkingen voor arbeid in de zin van de Wet WIA en bij de beoordeling door de bestuursrechter of die beperkingen op een zorgvuldige, juiste wijze zijn vastgesteld. De uitspraak van 3 maart 2015 had weliswaar betrekking op de KNMG-richtlijn zoals die vanaf januari 2010 luidde, maar nu sindsdien geen voor dit onderwerp relevante wijzigingen zijn doorgevoerd, geldt wat destijds is overwogen nog onverkort. Dat de uitspraak van 3 maart 2015 is gedaan in een zaak waarin het ging om een afwijzing van een aanvraag om bijzondere bijstand voor de kosten van een contra-expertise in een (te voeren) procedure in het kader van de Wet WIA, terwijl het in deze zaak gaat om de WIA-beoordeling zelf, leidt niet tot een ander oordeel over de betekenis van de KNMG-richtlijn. Het feit dat een behandelend arts op grond van de KNMG-richtlijn wordt afgeraden een oordeel te geven over de medische beperkingen die de verzekeringsartsen van het Uwv hebben vastgesteld, biedt dan ook op zichzelf onvoldoende grond om in zaken als de onderhavige, vanuit een oogpunt van ‘equality of arms’, een deskundige te benoemen.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.