Centrale Raad van Beroep, 03-12-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2645, 12-4376 NIOAZ

Bij uitspraak van 17 mei 2011, 09/530 en 09/4142, is de Raad tot het oordeel gekomen dat het college de aan appellant verleende uitkering op grond van de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (IOAZ) over de periode van 1 januari 2005 tot en met 29 februari 2008 op de juiste grond heeft ingetrokken. Die grond betreft de schending van de inlichtingenverplichting omdat appellant meer werkzaamheden had verricht dan hij had opgegeven, het niet kunnen vaststellen van de omvang van die werkzaamheden en het als gevolg daarvan niet kunnen vaststellen van het recht op bijstand over die periode. Daarbij is overwogen dat er geen dringende redenen zijn op grond waarvan het college gehouden was van intrekking af te zien.

Bij besluit van 19 augustus 2011 heeft het college de over de periode van 1 januari 2005 tot en met 29 februari 2008 ten onrechte verleende uitkering tot een bedrag van € 37.002,75 van appellant teruggevorderd.

Bij besluit van 13 februari 2012 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 19 augustus 2011 ongegrond verklaard.

Met de onder 1.1 genoemde uitspraak is de intrekking van de IOAZ-uitkering van appellant over de periode van 1 januari 2005 tot en met 29 februari 2008 in rechte onaantastbaar geworden, zodat het college op grond van artikel 25, eerste lid, van de IOAZ bevoegd is deze uitkering van appellant terug te vorderen. Het geding is beperkt tot de vraag of de wijze waarop het college van de bevoegdheid tot terugvordering gebruik heeft gemaakt in rechte stand kan houden.

Hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd komt, samengevat, op het volgende neer. Het door het college gevoerde beleid met betrekking tot terugvordering van ten onrechte ontvangen bijstand is onredelijk. Volgens dit beleid wordt in alle gevallen waarin ten gevolge van een schending van de inlichtingenverplichting ten onrechte bijstand is verleend, alleen van terugvordering afgezien wanneer zich dringende redenen voordoen. Dit beleid biedt geen enkele vorm van nuance omdat niet gekeken wordt naar de persoonlijke situatie van de betrokkene en komt in strijd met artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) omdat het is verworden tot een leedtoevoeging en dus een punitief karakter heeft. Het leidt voorts tot maatschappelijk en financieel onaanvaardbare consequenties voor appellant.

Voorts wegen de maatschappelijke en financiële consequenties van de terugvordering en de persoonlijke situatie van appellant niet zo zwaar dat het college daarin aanleiding had moeten vinden geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien. Appellant ontvangt een uitkering ingevolge de Algemene Ouderdomswet, terwijl hij daarnaast nog werkzaamheden als zelfstandige verricht. Het terug te vorderen bedrag is weliswaar aanzienlijk, maar de tenuitvoerlegging van een besluit tot terugvordering moet zodanig geschieden dat de betrokkene in ieder geval blijft beschikken over een inkomen gelijk aan de beslagvrije voet, zoals bedoeld in artikel 475d van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering. In hetgeen appellant heeft aangevoerd is ook geen grond gelegen voor het oordeel dat het college, met toepassing van artikel 4:84 (slot) van de Algemene wet bestuursrecht, in afwijking van het beleid geheel of gedeeltelijk van terugvordering had moeten afzien.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.