Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 09-10-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:7329, 02/257827 / HA ZA 13-5

Gelet op de samenhang tussen de vorderingen in conventie en in reconventie zullen deze hieronder gezamenlijk worden behandeld.

WSG stelt dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] onverantwoorde strategische beslissingen heeft genomen die WSG aanzienlijke schade hebben berokkend. WSG baseert de aansprakelijkheid van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] tot vergoeding van deze schade primair op artikel 7:661 BW(aansprakelijkheid werknemer) en subsidiair op artikel 2:9 BW (aansprakelijkheid wegens onbehoorlijk bestuur). Zij voert daartoe aan dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] opzettelijk en/of bewust roekeloos althans ernstig verwijtbaar heeft gehandeld. Ter onderbouwing van dit handelen heeft WSG onder meer verwezen naar de betrokkenheid van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] bij een negental projecten in de periode 2006 – 2011. WSG stelt zich op het standpunt dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] bij deze projecten de statuten en de daarop gebaseerde regelingen en codes van WSG (opzettelijk en welbewust) heeft overtreden en de Raad van Toezicht dusdanig informatie heeft onthouden dat sprake is van opzettelijke misleiding c.q. ernstig verwijtbaar handelen. [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] was er immers van op de hoogte dat het verwerven van grondposities strategische beslissingen zijn die niet alleen terdege dienen te worden voorbereid en onderbouwd (door onder andere grondexploitaties, bodemonderzoeken en taxaties, die bij deze aankoop ontbreken), doch bovenal aan de goedkeuring van de Raad van Toezicht zijn onderworpen, zowel vóór 2010 (artikel 3 Directie statuut) als daarna (artikel 3 Reglement Bestuur). Ook was [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] op de hoogte van zijn financiële mandaat vóór 2010 (ƒ 2.000.000,=; art. 7 jo art. 9 van de statuten) en daarna (bestuursmandaat van € 1.000.000). WSG stelt dat indien zij ten tijde van het sluiten van de beëindigingsovereenkomst op de hoogte was geweest van de ernst van de onregelmatigheden zoals deze uit eigen onderzoek en het onderzoek van PWC is gebleken, zij de beëindigingsovereenkomst van 18 april 2011 niet onder dezelfde voorwaarden zou hebben gesloten. Om die reden heeft zij de overeenkomst voor wat betreft de betaling van de vergoeding, de afkoopsom van de vakantiedagen en compensatie van pensioen op grond van art. 3:44 BW vernietigd en zich wat betreft de overige verplichtingen beroepen op opschorting vanwege het recht op verrekening.

[gedaagde in conventie / eiser in reconventie] betwist de hem gemaakte verwijten. Hij stelt dat hij altijd heeft gehandeld in overeenstemming met het beleid en de normen van de Raad van Toezicht en dat alle (rechts-)handelingen van hem zijn gecontroleerd en goed bevonden door de Raad van Toezicht. Volgens [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] is in alle controles van interne en externe toezichthouders telkens zonder uitzondering geconstateerd dat hij in overeenstemming heeft gehandeld met de vigerende regels en normen. Hij heeft zijn werkzaamheden altijd uitgevoerd onder toezicht van en met goedkeuring van de Raad van Toezicht. Daarnaast geldt dat de financiële zaken bij WSG altijd zijn uitgevoerd onder toezicht van de interne controller en met goedkeuring van externe registeraccountant en het CFV. Zijn functioneren heeft ook nooit tot vragen of opmerkingen geleid. WSG gaat ook ten onrechte voorbij aan de décharge die hem is verleend in de beëindigingsovereenkomst en in de verschillende jaarrekeningen. Volgens [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] is er geen reden tot vernietiging van de beëindigingsovereenkomst van 18 april 2011. Nu hem in art. 13 van deze overeenkomst finale kwijting is verleend, dient de vordering van WSG te worden afgewezen, aldus [gedaagde in conventie / eiser in reconventie].

[gedaagde in conventie / eiser in reconventie] stelt dat WSG tekort is geschoten in de nakoming van de uit de artt. 2, 4 en 5 van de in de overeenkomst van 18 april 2011 voortvloeiende betalingsverplichtingen. In dat verband betwist [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] het – in de brief van WSG van 30 juni 2011 ingenomen – standpunt van WSG dat alle vergoedingen verschuldigd aan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] een voorwaardelijk karakter zouden kennen op grond van het bepaalde in art. 2 van de overeenkomst. De in deze bepaling genoemde voorwaarde ziet immers alleen op de tweede tranche van € 65.000,=. Naast deze betalingsverplichting is WSG volgens [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] ook andere verplichtingen uit deze overeenkomst niet nagekomen. [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] stelt dat indien mocht blijken dat de beëindigingsovereenkomst niet van kracht is of dat het bedrag van de uit art. 13 (pensioenregeling) en 19 (onregelmatige beëindiging en vergoeding) van de arbeidsovereenkomst voortvloeiende vorderingen groter is dat het bedrag waarop [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] aanspraak kan maken uit hoofde van de beëindigingsovereenkomst (waartoe [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] – voor zover nodig – (gedeeltelijk) de beëindigingovereenkomst ontbindt wegens een toerekenbare tekortkoming aan de zijde van WSG), hij primair de uit hoofde van de arbeidsovereenkomst verschuldigde bedragen vordert. Verder vordert hij primair een verklaring voor recht dat WSG onrechtmatig heeft gehandeld en schadevergoeding op te maken bij staat wegens onrechtmatige beslaglegging en onrechtmatige publicaties en uitlatingen. Subsidiair vordert hij nakoming van de beëindigingsovereenkomst.

WSG betwist dat aan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] finale kwijting is verleend. Zij voert daartoe aan dat finale kwijting slechts kan worden verleend voor hetgeen op dat moment bekend is. Gelet op de formulering van de beëindigingsovereenkomst is volgens WSG aan de hand van het Haviltex-criterium duidelijk vast te stellen dat partijen bedoeld hebben geen finale kwijting te verlenen. In aanmerking nemende de bewoordingen van de overeenkomst en de overige omstandigheden van het geval, diende [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] te begrijpen dat er nog geen sprake was van een volledig afscheid. Artikel 13 vermeldt expliciet: ‘Behoudens en voor zover de uitvoering van de uit deze overeenkomst voortvloeiende verplichtingen betreft, hebben partijen niets meer van elkaar te vorderen…’. Er is derhalve niet opgenomen dat er een uitputtende regeling bedoeld is te treffen. Bovendien ziet de finale kwijting in de overeenkomst niet op de aansprakelijkheid volgend uit artikel 2:9 BW, nu deze daarin niet im- of expliciet wordt genoemd. Daarnaast stelt WSG zich op het standpunt dat zij op grond van de onjuiste inlichtingen van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] omtrent het aangaan van verweten transacties in ernstige mate heeft gedwaald en overeenkomst bij brief van 30 juni 2011 rechtsgeldig partieel heeft vernietigd.

[gedaagde in conventie / eiser in reconventie] betwist de uitleg die WSG geeft aan artikel 13. Het was wel degelijk de bedoeling van partijen om finale kwijting te verlenen, ook ten aanzien van eventuele aansprakelijkheid op grond van artikel 2:9 BW. Voorts betwist [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] dat WSG zich op dwaling kan beroepen. [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] stelt dat voor het doen van een onderzoek alleen aanleiding is, wanneer men weet of veronderstelt of rekening houdt met de mogelijkheid dat niet alle relevante feiten en omstandigheden bekend zijn. Bij het instellen van zo’n onderzoek realiseren partijen zich uiteraard dat uit het onderzoek feiten en omstandigheden naar voren kunnen komen die bij een of beide partijen tot dan toe onbekend waren. Niettemin hebben partijen de vaststellingsovereenkomst gesloten terwijl het onderzoek nog moest starten. Partijen hebben bij het aangaan van de vaststellingsovereenkomst de mogelijkheid verdisconteerd en aanvaard dat uit het onderzoek andere dan tot dan toe bekende feiten en omstandigheden naar voren zouden komen. Ook ten aanzien van deze (mogelijke) onzekerheid hebben partijen in de vaststellingsovereenkomst een regeling getroffen. Partijen hebben in de vaststellingsovereenkomst de mogelijkheid van een ongunstige uitkomst van het onderzoek voor [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] beperkt tot in het artikel 2 sub b aangeduide bedrag van € 65.000,=, aldus [gedaagde in conventie / eiser in reconventie].

Kern van het geschil is de vraag of de beëindigingsovereenkomst van 18 april 2013, welke overeenkomst door partijen als een vaststellingsovereenkomst wordt beschouwd, aan de vordering van WSG in de weg staat en of [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] van deze beëindigingsovereenkomst nakoming kan verlangen.

Vast staat dat er signalen/geruchten waren over onregelmatigheden. Dat is de reden dat WSG aan PWC opdracht heeft gegeven om onderzoek te verrichten. WSG heeft er niet voor gekozen om het resultaat van dit onderzoek af te wachten, maar om daarvoor in de beëindigingsovereenkomst een regeling op te nemen. Zo zijn partijen overeengekomen dat indien uit dit onderzoek blijkt dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] zijn functie niet heeft vervuld zoals van een goed en integer directeur-bestuurder mag worden verwacht, dit gevolgen heeft voor de uitbetaling van de beëindigingsvergoeding. Deze voorwaarde is uitdrukkelijk gekoppeld aan de tweede tranche van de betaling van het bedrag van € 195.000,=. Verder zijn partijen in art. 13 overeengekomen dat zij, behoudens de uit deze overeenkomst voortvloeiende verplichtingen, verder niets meer van elkaar te vorderen hebben en elkaar over en weer algehele en finale kwijting verlenen.

WSG stelt zich op het standpunt dat zowel uit eigen intern onderzoek als uit het onderzoek van PWC is gebleken dat de onregelmatigheden veel ernstiger zijn dan waar zij ten tijde van het sluiten van de beëindigingsovereenkomst van uit is gegaan. Had zij dit geweten, dan had zij de overeenkomst niet onder deze voorwaarden gesloten. Zij stelt dan ook te hebben gedwaald en op grond van art. 3:44 BW de overeenkomst partieel te hebben vernietigd. Dat betekent, zo begrijpt de rechtbank, dat WSG zich op het standpunt stelt dat zij niet gehouden is de overeengekomen beëindigingsvergoeding te betalen en dat het haar vrij staat schadevergoeding te vorderen op grond van art. 7:661 BW en art. 2:9 BW.

Hoewel WSG verwijst naar art. 3:44 BW, begrijpt de rechtbank dat zij doelt op art. 6:228 BW. Zij beroept zich immers op dwaling. Bij de beoordeling van dit beroep acht de rechtbank van belang dat partijen de beëindigingsovereenkomst in art. 13 van deze overeenkomst hebben gekwalificeerd als een vaststellingsovereenkomst. Met deze overeenkomst hebben partijen beoogd een einde te maken aan een aantal onzekerheden in hun rechtsverhouding. Een van deze onzekerheden was het resultaat van het onderzoek door PWC waartoe WSG al op 15 april 2011, dus voor het sluiten van de vaststellingsovereenkomst, opdracht had gegeven. Deze opdracht was gegeven, zo stelt WSG in haar brief van 24 mei 2011 (productie 34), omdat het vermoeden bestond dat er sprake was van wanbeleid. Het enkele feit dat WSG, naar zij stelt, er van uitging dat de onregelmatigheden een beperktere omvang hadden dan achteraf uit het onderzoek is gebleken, is onvoldoende om een beroep op dwaling te rechtvaardigen. Dat zou mogelijk anders kunnen zijn, indien [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] betrokken is geweest bij de door WSG gestelde dwaling over de ernst van de onregelmatigheden op een wijze als bedoeld in art. 6:228 lid 1 onder a of b BW. Dit is onvoldoende gesteld. WSG heeft immers niet meer aangevoerd dan dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie], voorafgaande aan het sluiten van de vaststellingovereenkomst, desgevraagd heeft verklaard dat het onderzoek naar zijn functioneren niets zou opleveren. Deze enkele ontkenning door [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] van de hem gemaakte verwijten kan niet worden beschouwd als een uitlating waardoor [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] WSG zodanig op het verkeerde been heeft gezet, dat dit een beroep op dwaling rechtvaardigt. Aangezien van dwaling alleen sprake kan zijn wanneer men bij de totstandkoming van de overeenkomst is uitgegaan van een onjuiste voorstelling van zaken, kunnen de andere uitlatingen van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie], waar WSG zich op beroept, geen beroep op dwaling rechtvaardigen, daar deze zijn gedaan na de totstandkoming van de vaststellingsovereenkomst. Evenmin kan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] verweten worden zijn mededelingsplicht te hebben geschonden. WSG was immers al langere tijd op de hoogte de projecten, de zorgen daarover van het CFV en de betrokkenheid van de Raad van Toezicht. Het is juist deze bekendheid met de onregelmatigheden die ertoe heeft geleid dat WSG PWC opdracht heeft gegeven onderzoek te verrichten. Het beroep op dwaling wordt dan ook verworpen.

Ook het beroep van WSG op onvoorziene omstandigheden faalt. De rechtbank is, anders dan WSG, van oordeel dat er geen sprake is van onvoorziene omstandigheden die van dien aard zijn dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid ongewijzigde instandhouding van de overeenkomst niet mag verwachten. WSG heeft met [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] betalingsafspraken heeft gemaakt en hem finale kwijting verleend, terwijl er nog een forensisch onderzoek aanhangig was waarvan de uitkomst nog niet bekend was. Ondanks het andersluidend advies van het CFV, heeft WSG er voor gekozen de uitkomst van dat onderzoek niet af te wachten, maar van invloed te laten zijn op de uitkering van een deel van de overeengekomen beëindigingsvergoeding. Onder deze omstandigheden behoren de eventuele onvoorziene omstandigheden voor rekening van WSG te komen en is het beroep van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] op naleving van deze overeenkomst naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar.

Het beroep van WSG op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid is door WSG als eerste geplaatst in het kader van de door haar gestelde onvoorziene omstandigheden, welke grond hierboven al is besproken. Ook als zelfstandige grond kan de redelijkheid en billijkheid de overeenkomst niet aantasten. Daarvoor is immers vereist dat het beroep van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] op de overeenkomst naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Zoals hiervoor al is overwogen, is daarvan geen sprake.

Partijen zijn in de vaststellingsovereenkomst uitdrukkelijk overeengekomen dat het resultaat van dit onderzoek alleen gevolgen heeft voor de uitbetaling van de tweede tranche van de beëindigingsvergoeding. Verder hebben partijen elkaar over en weer finale kwijting verleend. Deze finale kwijting, gelezen in samenhang met art. 2 sub b van de overeenkomst, betekent dat wanneer mocht blijken dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] zich niet als een goed en integer bestuurder heeft gedragen, WSG alleen de uitbetaling van de tweede tranche van de beëindigingsvergoeding mag inhouden en daarnaast geen schadevergoeding meer kan vorderen, ook niet wanneer dit handelen zou kunnen worden gekwalificeerd als onbehoorlijk bestuur in de zin van art. 2:9 BW. Het onderzoek naar de vermeende onregelmatigheden is een onderzoek naar het functioneren van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] als directeur-bestuurder. Dit omvat mede de vraag of [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] als bestuurder onbehoorlijk bestuur kan worden verweten. Dat ook een eventuele daaruit voortvloeiende vordering onder de finale kwijting valt, volgt bovendien uit het feit dat volgens art. 13 de finale kwijting ziet op hetgeen partijen ‘uit hoofde van de arbeidsovereenkomst, de wijze van beëindiging of anderszins’ van elkaar te vorderen hebben. Dat doet ook recht aan het feitelijk gegeven dat de overeenkomst zowel het einde van de arbeidsovereenkomst als het einde van het bestuurderschap van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] regelt.

De rechtbank volgt WSG ook niet in haar stelling dat uit de bewoordingen van de overeenkomst volgt dat geen uitputtende regeling beoogd is. Dat kan in ieder geval niet worden afgeleid uit het feit dat de overeenkomst zelf nog bepaalde verplichtingen in het leven heeft geroepen. Voorts is het logisch dat de in de overeenkomst opgenomen verplichtingen daarna wel moeten worden nagekomen. Verder is geen kenbaar voorbehoud gemaakt voor wat betreft het later kunnen of moeten goedkeuren van de nog te verschijnen jaarrekening in combinatie met een décharge voor de periode waarop die jaarrekening betrekking heeft. Daarbij zij aangetekend dat het hier niet om reguliere periodieke décharge naar aanleiding van de jaarrekening gaat, waarbij de décharge in de regel beperkt blijft tot hetgeen uit die jaarrekening blijkt. In dit geval is sprake van finale décharge bij beëindiging van de functie en daaraan kan naar het oordeel van de rechtbank een verdergaande werking worden toegekend en kunnen bepaalde onzekerheden voor lief worden genomen, hetgeen rechtvaardiging vindt in het gegeven dat partijen definitief uiteengaan.

Het vorenoverwogene leidt tot de slotsom dat de vorderingen in conventie worden afgewezen. WSG zal als de in het ongelijk gestelde partij te worden veroordeeld in de kosten van de procedure zoals hierna te melden.

Nu partijen in het kader van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst en de beëindiging van de functie van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] als bestuurder een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten, kan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] slechts nakoming van de vaststellingsovereenkomst vorderen. Aan partiele ontbinding van de overeenkomst komt de rechtbank niet toe nu WSG haar verplichtingen hangende deze procedure terecht heeft opgeschort. Daarmee vervalt de primair voorwaardelijk ingestelde vordering. Met betrekking tot de onvoorwaardelijk primaire vordering en de subsidiaire vordering overweegt de rechtbank het volgende.

Met betrekking tot de primair – onvoorwaardelijk – gevorderde verklaring voor recht dat WSG onrechtmatig heeft gehandeld, baseert [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] het onrechtmatig handelen van WSG vooral op publicaties in kranten, een passage in het jaarverslag van WSG over 2010 en de beslaglegging. De afgelopen tijd zijn diverse woningcorporaties in het nieuws gekomen. Bij WSG heeft het CFV op maatregelen aangedrongen en heeft herwaardering van haar posities en projecten plaatsgevonden. Als gevolg daarvan is in de jaarrekening een verlies gepresenteerd. In dezelfde periode is [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] bij WSG vertrokken. Het is niet vreemd dat dit heeft geleid tot publiciteit en vragen van de pers. De tussen partijen in de beëindigingsovereenkomst gemaakte afspraak mag niet zo uitgelegd worden, dat WSG in het geheel geen commentaar op die situatie mag geven. Naar het oordeel van de rechtbank heeft WSG bij haar commentaar en bij de toelichting op haar jaarrekening over 2010 niet de grens van het betamelijke overschreden en is zij daarbij voldoende terughoudend geweest. Naar het oordeel van de rechtbank is van de door [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] gestelde ‘karaktermoord’ geen sprake en kan op dit punt ook geen onrechtmatig handelen worden aangenomen. De vordering wordt dan ook afgewezen.

De uitkomst van de procedure in conventie leidt tot de conclusie dat er geen goede redenen waren om beslag op bezittingen van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] te leggen. In beginsel is WSG gehouden schade die [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] daardoor heeft geleden te vergoeden. Dat er door de beslaglegging schade is geleden is echter in het geheel niet aannemelijk gemaakt, zodat daarvoor ook geen verwijzing naar de schadestaatprocedure kan volgen. Terecht heeft WSG opgemerkt dat het beslag op de woning niet tot schade heeft geleid, omdat het beslag niet aan verkoop van de woning in de weg heeft gestaan. Het beslag bij de bank heeft geen doel getroffen, zodat zonder nadere toelichting ook niet gesproken kan worden van schade die door dat vergeefs gelegde beslag is ontstaan. De bij de conclusie van antwoord overgelegde schadeberekening is te weinig concreet om gevolgd te kunnen worden. Zo blijkt nergens uit dat sprake was van een concrete beleggingsmogelijkheid waarvoor ten gevolge van het beslag geen vermogen vrijgemaakt kon worden. Ook de in de door [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] in het geding gebrachte berekening genoemde bedragen en percentages zijn op geen enkele wijze onderbouwd. Hoewel voor een verwijzing naar de schadestaatprocedure de schade niet concreet gemaakt hoeft te worden, moet wel de mogelijkheid aannemelijk zijn dat er schade is geleden. Dat is onvoldoende gemotiveerd gesteld. De enkele stelling bij repliek in reconventie, dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] ‘niet in de gelegenheid [is geweest] om aan lucratieve ontwikkelingen en projecten deel te nemen’ is in ieder geval onvoldoende, zoals ook de losse, niet met stukken onderbouwde, berekening volstrekt onvoldoende is.

De primaire vordering wordt daarom zowel voor het voorwaardelijk als het onvoorwaardelijke deel afgewezen.

De subsidiaire vordering van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] is grotendeels gebaseerd op het bestaan van een beëindigingovereenkomst waarin WSG zich tot betaling van bepaalde vergoedingen verplicht heeft, deels in verband met lopende verplichtingen uit de arbeidsovereenkomst, deels in verband met de gevolgen van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst. In conventie is deze overeenkomst niet vernietigd of gewijzigd, zodat het verweer van WSG dat op die vernietiging of wijziging gebaseerd is in zoverre geen doel treft. Dit maakt dat beide partijen in beginsel aan deze overeenkomst gebonden zijn. De vordering in reconventie kan – voor zover gegrond op deze overeenkomst – daarmee ook toegewezen worden.

In conventie is eveneens geoordeeld dat de aan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] gegeven finale kwijting in de weg staat aan toewijzing van de vordering van WSG tot betaling van schadevergoeding. Gelet op dat oordeel kan WSG zich ook niet (langer) op een opschortingsrecht of verrekening beroepen. Immers, vastgesteld is dat geen sprake is van een op [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] jegens WSG rustende verbintenis die tegenover de verbintenissen van WSG jegens [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] staat. Dit betekent dat ook de vorderingen toegewezen kunnen worden waarbij WSG zich verweerd heeft met een beroep op opschorting en latere verrekening.

De rechtbank verwerpt ook de stelling van WSG dat alle op haar rustende betalingsverplichtingen een voorwaardelijk karakter dragen, omdat een forensisch onderzoek naar [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] is ingesteld en de beëindigingsovereenkomst een deel van de vergoeding afhankelijk maakt van de uitkomst daarvan. In de bewoordingen van de overeenkomst – die geen ruimte laten voor twijfel – is geen enkele aanwijzing voor die door WSG bepleite uitleg van de overeenkomst te vinden. Het voorbehoud geldt zeer specifiek voor een klein deel van de overeengekomen vergoeding. Een verdergaand voorbehoud had expliciet gemaakt moeten worden.

De beëindigingsovereenkomst voorziet in een betaling van € 67.218,= ter zake van de niet in acht genomen opzegtermijn en daarnaast in een betaling van € 195.000,= in verband met de gevolgen van de beëindiging als zodanig, waarvan € 65.000,= onder de voorwaarde dat [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] zijn functie als en goed een integer directeur-bestuurder heeft vervuld.

De onvoorwaardelijk overeengekomen vergoedingen ( € 67.218,= en € 130.000,=) kunnen op grond van het bovenstaande worden toegewezen. De vordering van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] voor zover die ziet op betaling van de voorwaardelijke vergoeding ter grootte van € 65.000,= wordt afgewezen.

Partijen hebben met betrekking tot dit deel van de vergoeding een eigen criterium geformuleerd, dat afwijkt van de op basis van artikel 2:9 BW aan te leggen maatstaf voor de beoordeling van eventuele aansprakelijkheid van de bestuurder.

Voor aansprakelijkheid op grond van artikel 2:9 BW is het nodig dat de bestuurder persoonlijk een ernstig verwijt gemaakt moet kunnen worden. Niet bedoeld is de bestuurder een verwijt te maken van fouten, misrekeningen of – achteraf beschouwd – onjuiste beoordelingen van feiten en omstandigheden die voor het beleid van de onderneming van belang zijn. Voor onbehoorlijke taakvervulling is nodig dat gehandeld is, zoals geen redelijk handelend bestuurder zou hebben gedaan. In de beëindigingsovereenkomst is echter niet naar artikel 2:9 BW verwezen, maar is betaling afhankelijk gesteld van de vraag of [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] als een goed en integer bestuurder heeft gehandeld.

Uit de stukken blijkt in ieder geval dat in een transactie tussen WSG en de zoon van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] grond om niet is overgedragen. [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] heeft dat niet betwist is, maar verantwoord met de stelling dat zijn zoon waterschade aan de door hem gekochte woning voor zijn rekening heeft genomen, waardoor WSG uiteindelijk meer opbrengst gegenereerd heeft dan de getaxeerde waarde van de woning op dat moment. In een ander geval blijkt van een voorgenomen verkoop van een woning aan zijn dochter en zijn nicht tegen een lagere prijs dan de getaxeerde waarde van die woningen. Die laatste transacties zijn niet doorgegaan na interventie van de Raad van Toezicht, maar naar het oordeel van de rechtbank is in deze gevallen geen sprake van goed en integer bestuur. Dat zelfde geldt voor het laten bezorgen van door WSG betaald meubilair op het woonadres van [gedaagde in conventie / eiser in reconventie]. Bij het laten bezorgen van meubilair op zijn huisadres heeft [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] immers de schijn tegen. Het criterium goed en integer bestuur omvat mede dat iedere schijn van belangenverstrengeling of bevoordeling van vrienden en/of familie vermeden moet worden, maar daaraan is met de in deze alinea genoemde handelingen niet voldaan. Zelfs als waar is dat de transacties zakelijk verdedigbaar zijn, zoals [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] stelt, maakt dat nog niet dat ook sprake is van goed en integer bestuur. Wat er ook zij van de thans door [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] daarvoor aangevoerde redenen, de schijn van belangenverstrengeling is gewekt en dat past zoals eerder overwogen niet bij het overeengekomen criterium. [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] had moeten zorgen voor duidelijke vastlegging waarmee controleerbaar en aantoonbaar is dat hem niets valt te verwijten. Daaraan schort het. Voor toewijzing van de voorwaardelijk overeengekomen vergoeding is dan ook geen ruimte.

Het in de beëindigingsovereenkomst opgenomen bedrag voor de afkoop van door [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] opgebouwde doch niet genoten vakantiedagen en compensatie voor door WSG niet nagekomen pensioenverplichtingen uit de arbeidsovereenkomst kan worden toegewezen. WSG heeft deze verplichtingen aanvankelijk opgeschort, maar daarvoor bestaat thans geen aanleiding meer, zodat WSG thans tot nakoming daarvan veroordeeld kan worden.

De hierboven genoemde bedragen kunnen worden vermeerderd met de wettelijke rente, zoals gevorderd. Daartegen is ook geen verweer gevoerd.

De loonbestanddelen over de periode dat de arbeidsovereenkomst heeft bestaan en de overeengekomen onkostenvergoeding dienen thans alsnog uitbetaald te worden voor zover betaling is uitgebleven. Daarbij gaat het om de vakantietoeslag en de overeengekomen onkostenvergoeding tot 1 mei 2011. Daarover is de wettelijke rente verschuldigd vanaf het moment van opeisbaarheid en over de vakantietoeslag bovendien de gevorderde wettelijke verhoging. Tegen de wettelijke verhoging is geen verweer gevoerd, zodat deze wordt toegewezen. De rechtbank ziet geen aanleiding om ambtshalve tot matiging over te gaan.

Het gevraagde verbod op het doen van schadelijke handelingen of mededelingen zal worden afgewezen. De vordering is onvoldoende concreet om voor toewijzing in aanmerking te komen. Bovendien heeft de rechtbank bij de beoordeling van de primaire vordering geoordeeld dat van schending van deze verplichting door WSG geen sprake is geweest en er is geen concrete aanleiding om te veronderstellen dat dit in de toekomst wel zal gebeuren. Daarbij komt dat mede gelet op de publiciteit waarmee deze procedure omgeven is, WSG enige vrijheid moet hebben om naar buiten te treden en haar standpunt toe te lichten. Indien WSG daarbij de grens van het toelaatbare overschrijdt kan [gedaagde in conventie / eiser in reconventie] op grond van de beëindigingsovereenkomst alsnog een vordering instellen.

Gelet op de uitkomst van de procedure kan WSG wel bevolen worden over te gaan tot opheffing van de gelegde beslagen, zodat die veroordeling zal worden uitgesproken. Daaraan zal een termijn van 10 dagen worden verbonden. De rechtbank ziet geen aanleiding daaraan een dwangsom te verbinden.

Indien WSG in de toekomst andermaal beslag wil leggen behoeft zij daarvoor voorafgaand verlof van de voorzieningrechter.

WSG dient alsnog een deugdelijke eindafrekening op te stellen waarin zij de nog niet betaalde loonbestanddelen en overeengekomen vergoedingen verwerkt en voorts een al dan niet aangepaste jaaropgave over 2011 te verstrekken. Naar het oordeel van de rechtbank is uitvoering van dit gebod gelet op de omvang van de bedragen en het feit dat de betalingen grotendeels zien op het verleden waarbij bijvoorbeeld ook voor de verschuldigde rentes aanzienlijke rekenexercities nodig zullen zijn, dermate complex dat WSG daarvoor een ruime termijn gegund kan worden. In plaats van de gevorderde 4 dagen zal de rechtbank een termijn van 6 weken bepalen. De rechtbank ziet geen aanleiding daaraan een dwangsom te verbinden.

WSG zal als de in overwegende mate in het ongelijk gestelde partij eveneens worden veroordeeld in de kosten van de procedure in reconventie.

De kantonrechter te Tilburg heeft de beslissing over de kosten in het incident gereserveerd tot aan de einduitspraak. De rechtbank ziet aanleiding deze kosten te compenseren en wel zo dat iedere partij de eigen kosten in het incident draagt.