Rechtbank Limburg, 21-07-2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:7057, AWB - 15 _ 3704 en AWB - 15 _ 3756 en AWB - 15 _ 3813

Verweerder heeft zich hangende beroep op het standpunt gesteld dat de groepsaccommodatie niet strijdig was met de bestemming “Recreatieve doeleinden” uit het voorgaande bestemmingsplan “Buitengebied Sevenum 1998” (het bestemmingsplan 1998).

Het college van gedeputeerde staten (GS) heeft op 20 oktober 1998 dit bestemmingsplan goedgekeurd met uitzondering van de met een rode lijn op de plankaart aangegeven gedeelten. De met de rode lijn aangegeven gedeelten betreffen onder meer de agrarische gronden rondom het recreatieve perceel en niet het recreatieve perceel zelf. Er is weliswaar een discrepantie tussen het dictum van het besluit van GS en de vertaling hiervan op de plankaart van het bestemmingsplan 1998, maar omdat volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (ABRvS) de plankaart bepalend is voor welke bestemming op een perceel rust, is verweerder van mening dat de bestemming “Recreatieve doeleinden” gold en de groepsaccommodatie op basis hiervan was toegestaan. Sinds de inwerkingtreding van het bestemmingsplan 2009 (januari 2010) is er volgens verweerder geen sprake geweest van een onderbroken gebruik van de groepsaccommodatie van langer dan één jaar. Dit blijkt volgens verweerder onder meer uit de aangiften toeristenbelasting die sinds 2007 jaarlijks door [het sport- en vakantiecentrum] zijn ingediend. In de periode dat [belanghebbende 1] de accommodatie voor dagrecreatie heeft gebruikt is het gebruik als groepsaccommodatie gestaakt geweest. Echter, ook dit is niet langer dan een jaar geweest.

In 2014 was de laatste overnachting op 16 november 2014 en in 2015 was de eerste overnachting op 17 oktober 2015.

De rechtbank stelt op grond van de plankaart behorend bij het bestemmingsplan 1998 vast dat een deel van het perceel de bestemming “Recreatieve doeleinden” en een deel van het perceel de bestemming “Agrarisch gebied” heeft. Blijkens het dictum van het hiervoor genoemde besluit van GS van 20 oktober 1998 is goedkeuring onthouden aan onder meer de bestemming “Agrarisch gebied” met de aanduiding “Visuele bufferzone” en aan de bestemming “Recreatieve doeleinden” met de aanduiding R4 zoals nader met een rode omlijning aangegeven op de bestemmingsplankaart 1 “hoofd en medebestemmingen” en voorts aan de zinsnede “R4: groepskampeerverblijf/terrein” op plankaart 1.

Ter zitting heeft de rechtbank vastgesteld dat op de plankaart behorend bij het bestemmingsplan 1998 het deel van het perceel waarop de groepsaccommodatie is gelegen niet met rood is omlijnd. Dit betekent dat geen goedkeuring is onthouden aan dit deel van het perceel en dat hierop nog steeds de bestemming “Recreatieve doeleinden” met de aanduiding R4 rust. Het gebruik van de groepsaccommodatie was hiermee niet in strijd.

Dat eisers in de motivering en het dictum van het besluit van 20 oktober 1998 een bevestiging zien van de bedoeling van GS om aan de bestemming “Recreatieve doeleinden” met de aanduiding R4 goedkeuring te onthouden, doet hieraan niet af, omdat uit vaste rechtspraak van de ABRvS (bijvoorbeeld de uitspraak van 13 november 2002, ECLI:NL:RVS:2002:AF0297) volgt dat de plankaart bepalend is voor de vraag welke bestemming op een perceel rust.

Dit betekent dat het gebruik van de groepsaccommodatie voor verblijfsrecreatie onder het bestemmingsplan 1998 was toegestaan en dat dit gebruik op grond van het gebruiksovergangsrecht uit artikel 23.2 van het bestemmingsplan 2009 mocht worden voortgezet. Hiervoor geldt wel de voorwaarde dat het gebruik sinds het tijdstip waarop het nieuwe plan van kracht is geworden niet langer dan een jaar onderbroken is geweest.

Het bestemmingsplan 2009 is op 14 januari 2010 van kracht geworden. De rechtbank is van oordeel dat verweerder met de aangiftes toeristenbelasting en het overnachtingenregister van de jaren 2010 tot en met 2015 toereikend heeft onderbouwd dat het gebruik van de groepsaccommodatie niet langer dan een jaar onderbroken is geweest. De conclusie is dat het gewijzigde standpunt van verweerder de rechterlijke toets kan doorstaan. De rechtbank komt dan ook niet meer toe aan de beoordeling van het subsidiaire standpunt van verweerder dat het gebruik van de groepsaccommodatie onder het overgangsrecht van het bestemmingsplan 2009, het bestemmingsplan 1998 en het bestemmingsplan “het Algemeen Bestemmingsplan Sevenum” uit 1982 valt.

In artikel 1, onder 29, van het bestemmingsplan 2009 staat de term “extensief recreatief medegebruik” gedefinieerd. Het betreft die vormen van recreatie welke in hoofdzaak zijn gericht op natuur- en landschapsbeleving, zoals wandelen en fietsen.

De ABRvS heeft in de uitspraak van 5 oktober 2011 (ECLI:NL:RVS:2011:BT6678) over het onderhavige perceel onder meer overwogen dat een redelijke uitleg van het begrip "extensief recreatief medegebruik", mede gelet op het gebruikte woord zoals, zich niet verzet tegen het gebruik van het terrein voor sport en spel ten behoeve van de groepsaccommodatie.

De rechtbank stelt voorop dat de last betrekking heeft op diverse sport- en spelactiviteiten die door [belanghebbende 1] en zijn onderneming [naam onderneming] in strijd met het bestemmingsplan 2009 op het terrein werden georganiseerd. Deze activiteiten hingen niet samen met het gebruik van de groepsaccommodatie in de vorm van verblijfsrecreatie. Op de zittingen is duidelijk geworden dat [belanghebbende 1] deze activiteiten naar de locatie [naam locatie] heeft verplaatst en de groepsaccommodatie enkel nog voor verblijfsrecreatie wordt verhuurd.

De mensen die in de groepsaccommodatie overnachten en verblijven, mogen het deel van het perceel met de bestemming “Agrarisch” gebruiken voor sport- en spelactiviteiten mits die onder het begrip “extensief recreatief medegebruik” vallen en derhalve vergelijkbaar zijn met de in artikel 1, onder 29, van de planvoorschriften genoemde voorbeelden. De rechtbank volgt op dit punt de hiervoor genoemde uitspraak van de ABRvS van 5 oktober 2011. In het licht van die uitspraak is de rechtbank van oordeel dat de last op dit punt voldoende duidelijk is. De beroepsgrond slaagt daarom niet.

[eiser 1] is verder van mening dat in het handhavingsbesluit tevens had moeten worden opgenomen dat de bestrating diende te worden verwijderd, nu deze niet in overeenstemming is met de bestemming “Recreatie”. Op het perceel is een bouwvlak van maximaal 500 m² aangewezen met de bestemming “Recreatie” en de nadere aanduiding “Camping”. De feitelijke situatie is dat het campinggedeelte geheel is beklinkerd en als terras dient. Het is evident dat hier geen tenten op zullen worden geplaatst.

Daarnaast heeft het handhavingsbesluit volgens [eiser 1] en [eisers 2, 3 en 4] ten onrechte geen betrekking op de horeca-activiteiten die daar zouden plaatsvinden. Op de bestemming “Recreatie” en de nadere aanduiding “Camping” is geen horeca toegestaan. Het uitoefenen van horeca op het perceel past niet binnen de bestemming “Recreatie”. Horeca-activiteiten zijn uitsluitend toegestaan binnen de bestemming “Bedrijf”. Dit staat ook in het handhavingsbesluit van verweerder van 12 augustus 2011, aldus genoemde eiser.

Wat betreft het gebruik van het perceel voor horeca-activiteiten is de rechtbank, daargelaten of daarvan daadwerkelijk sprake is geweest, van oordeel dat verweerder zich op goede gronden op het standpunt stelt dat ondergeschikte horeca niet in strijd is met het bestemmingsplan 2009 mits deze activiteiten ten behoeve van de eigen gasten van de camping dan wel de groepsaccommodatie plaatsvinden. De rechtbank kan verweerder erin volgen dat binnen de, niet gedefinieerde, bestemmingen “Recreatie” en “Camping” het schenken van alcoholische dranken niet is uitgesloten. In het dwangsombesluit van 12 augustus 2011 heeft verweerder het standpunt ingenomen dat het gebruik van de accommodatie ten behoeve van bruiloften en andere feestpartijen en daarmee verband houdende horeca-activiteiten niet zijn toegestaan. Dat betekent echter niet dat het bestemmingsplan 2009 aan een camping of recreatie ondergeschikte horeca niet toestaat. Evenmin is er reden om aan te nemen dat aan de groepsaccommodatie ondergeschikte horeca-activiteiten niet onder het overgangsrecht van genoemd bestemmingsplan vallen.

De in geding zijnde last bepaalt dat ter plaatse geen zelfstandige feesten of partijen mogen worden georganiseerd en er bijvoorbeeld ook geen zelfstandige cocktailworkshops gehouden mogen worden. Uit het voorgaande volgt dat er geen grond is voor het oordeel dat deze last een te beperkte strekking heeft. De beroepsgrond treft daarom geen doel.

Op grond van artikel 2:12, eerste lid, aanhef en onder b, van de APV is het verboden een uitweg te maken naar de weg of verandering te brengen in een bestaande uitweg naar de weg indien het college het maken of veranderen van een uitweg heeft verboden.

Op grond van het vierde lid van dit artikel verbiedt het college het maken van de uitweg bij een bedrijf: indien er sprake is van een uitweg van een perceel dat al door twee andere uitwegen wordt ontsloten.

De rechtbank volgt verweerder niet in het betoog dat zijn standpunt over de toegestane in- en uitritten geen onderdeel uitmaakt van het bestreden besluit. Feit is dat verweerder in zowel de primaire besluiten naar aanleiding van de ingediende zienswijzen als het bestreden besluit naar aanleiding van de bezwaarschriften inhoudelijk een standpunt heeft ingenomen over dit punt. Dat het in het bestreden besluit na het dictum en rechtsmiddelenclausule staat, maakt dit niet anders.

Inhoudelijk volgt de rechtbank verweerder evenmin. Zoals in het primaire besluit is vermeld vormt [adres], kadastraal bekend [kadasternr.], één kadastraal perceel. Daarop vinden uitsluitend activiteiten in verband met een groepsaccommodatie en de daarbij behorende bedrijfswoning plaats. Op dat perceel zijn feitelijk in elk geval vier in- en uitritten in gebruik, zodat er sprake is van overtreding van de APV. Voor het standpunt van verweerder dat onder het begrip “perceel” in de APV in dit geval enkel het terrein van [adres] met de bestemming “Recreatie” moet worden verstaan en dat de naastgelegen gronden met de bestemming “Agrarisch” daarvan geen onderdeel uitmaken, ziet de rechtbank geen steun in de APV. Dat standpunt berust naar het oordeel van de rechtbank derhalve op een onjuiste uitleg van de desbetreffende bepaling.

Het bestreden besluit dient daarom op dit punt te worden vernietigd wegens strijd met artikel 2:12 van de APV. De beroepsgrond treft doel.