Rechtbank Den Haag, 24-09-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:11457, AWB - 18 _ 6272

3.1

De voorzieningenrechter overweegt allereerst dat verweerder bij de uitoefening van zijn bevoegdheid op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet over beleidsvrijheid beschikt. Daaruit vloeit voort dat de voorzieningenrechter de invulling van die bevoegdheid door verweerder met enige terughoudendheid moet toetsen.

3.2

Ter invulling van zijn bevoegdheid heeft verweerder de beleidsregels ‘Beleidsregel met betrekking tot de toepassing van artikel 13b Opiumwet inzake woningen, lokalen en publiek toegankelijke inrichtingen niet zijnde een horeca- of seksinrichting’ vastgesteld. In dit beleid is een indicatorenlijst opgenomen voor de afweging of de situatie ernstig genoeg is om direct over te gaan tot sluiting, of dat gelet op de feiten en omstandigheden van sluiting moet worden afgezien. Uit het beleid blijkt dat deze lijst niet-limitatief is en een alternatief en geen cumulatief karakter heeft. De aanwezigheid van een enkele indicator uit de lijst kan reden zijn om direct over te gaan tot sluiting van een woning.

3.3

Zoals volgt uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) van 11 december 2013 (ECLI:NL:RVS:2013:2365) brengt de enkele aanwezigheid van een handelshoeveelheid drugs in een pand met zich dat aan artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet de bevoegdheid tot sluiting van dat pand kan worden ontleend. Bij de aanwezigheid van een hoeveelheid drugs in een pand die groter is dan een hoeveelheid voor eigen gebruik, is in beginsel aannemelijk dat die drugs bestemd zijn voor verkoop, aflevering of verstrekking, waarbij een hoeveelheid harddrugs van maximaal 0,5 gram als hoeveelheid voor eigen gebruik wordt aangemerkt. Het ligt in dat geval op de weg van de rechthebbende op het pand om het tegendeel aannemelijk te maken. Indien het tegendeel niet aannemelijk wordt gemaakt, is de burgemeester bevoegd ingevolge artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet om ten aanzien van het pand een last onder bestuursdwang op te leggen.

3.4

3.5

Op basis van de bestuurlijke rapportage van de politie van 6 juni 2018 is naar het oordeel van de voorzieningenrechter voorshands voldoende komen vast te staan dat op 30 mei 2018 in de woning een handelshoeveelheid cocaïne is aangetroffen (een boterhamzakje met wit poeder met een gewicht van 6,6 gram, een gripzakje met 22 witte bolletjes met een gewicht van 3,3 gram en een gripzakje met 17 gele bolletjes met een gewicht van 2,9 gram). Verweerder heeft geen grond hoeven zien voor twijfel aan de juistheid van de bestuurlijke rapportage en heeft zich op grond hiervan op het standpunt mogen stellen dat, nu de hoeveelheid groter was dan de toegestane hoeveelheid voor eigen gebruik, aannemelijk is dat die bestemd was voor verkoop, aflevering of verstrekking.

3.6

Daarbij zij er op gewezen, dat in het bestuursrecht een andere bewijslast geldt dan in het strafrecht. Het is aan verzoeker om tegenbewijs te leveren waaruit blijkt dat de inhoud van de bestuurlijke rapportage gebreken vertoont. Dat strafrechtelijk nog niets vaststaat omtrent de verdenkingen tegen verzoeker, is hiervoor niet voldoende.

3.7

De voorzieningenrechter stelt vast dat het doel van artikel 13b van de Opiumwet is de preventie en beheersing van de uit het drugsgebruik voortvloeiende risico’s voor de volksgezondheid en het voorkomen van nadelige effecten van de handel in en het gebruik van drugs op het openbare leven (zie MvT, Kamerstukken II 1996/97, 25 324 nr. 3, blz. 5). Uit de bestuurlijke rapportage blijkt dat woningen waarin verdovende middelen opgeslagen worden een potentieel doel vormen voor een zogenaamde ripdeal. Dit levert een direct gevaar op voor de openbare orde in het woonhuis en de omgeving. Verweerder was dan ook bevoegd tot sluiting van de woning.

3.8

In het kader van de evenredigheidstoets overweegt de voorzieningenrechter dat het een sluiting betreft voor een periode van 3 maanden – de minimale sluitingsperiode volgens verweerders beleidsregels. De stelling dat verzoeker in deze periode geen onderdak zou kunnen krijgen of bekostigen is onvoldoende onderbouwd. Ook is door verzoeker geen medische informatie overgelegd waaruit blijkt dat het (tijdelijk) verlaten van de woning voor hem medisch te bezwaarlijk zou zijn of dat hij vanwege zijn medische situatie aan juist deze woning is gebonden. Ter zitting heeft verweerder nog toegelicht dat verzoeker zich bij de CCP voor opvang kan melden als het hem zelf niet lukt ergens te verblijven of (tijdelijke) vervangende woonruimte te vinden.

3.9

Ten aanzien van de mogelijkheid dat de woningbouwvereniging na sluiting de huurovereenkomst kan ontbinden, overweegt de voorzieningenrechter dat ingevolge artikel 231, tweede lid, van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek de verhuurder van een woning de huurovereenkomst zonder tussenkomst van de rechter kan ontbinden indien de woning op grond van artikel 13b van de Opiumwet is gesloten. Nu eiser volgens zijn eigen verklaring persoonlijk betrokken was bij de aanwezigheid in de woning van een handelshoeveelheid harddrugs, kon hij voorzien welke consequenties de woningbouwvereniging aan de door hem gepleegde overtreding van de Opiumwet zou kunnen verbinden. De voorzieningenrechter verwijst hiertoe naar de uitspraak van de Afdeling van 14 maart 2018, ECLI:NL:RVS:2018:738.

3.10

De voorzieningenrechter concludeert dat verweerder gezien de omstandigheden van het geval in redelijkheid heeft kunnen besluiten tot een sluiting van de woning gedurende een termijn van drie maanden.

4 De voorzieningenrechter ziet daarom geen aanleiding voor het treffen van een voorlopige voorziening.

5 Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing