Gemeenschappelijk Hof van Justitie van Aruba, Curaçao, Sint Maarten en van Bonaire, Sint Eustatius en Saba, 05-09-2018, ECLI:NL:OGHACMB:2018:231, AUA2017H00141 en 142

gemeenschappelijk hof van jusTitie

van aruba, CURAÇAO, SINT MAARTEN

EN VAN BONAIRE, SINT EUSTATIUS EN SABA

Uitspraak op de hoger beroepen van:

(de vennootschappen) beide gevestigd in Aruba,

appellanten,

tegen de onderscheiden uitspraken van het Gerecht in eerste aanleg van Aruba van 28 augustus 2017 in zaken nrs. AUA201700081 en AUA201700082 in de gedingen tussen:

appellanten

en

de minister van Infrastructuur, Ruimtelijke Ordening en Integratie.

Procesverloop

Bij onderscheiden beschikkingen van 19 augustus 2016 is de vennootschappen meegedeeld dat een precariovergunning verleend kan worden voor het innemen van openbare grond voor het aanbieden en uitzetten van strandstoelen, indien binnen 30 werkdagen de bij de brief gevoegde factuur van 21 juli 2016 waarbij de verschuldigde precariobelasting in rekening is gebracht, wordt voldaan.

Daartegen hebben de vennootschappen op 23 september 2016 bezwaar gemaakt.

Bij onderscheiden beschikkingen van 30 januari 2017 is de vennootschappen meegedeeld dat de gevraagde precariovergunning verleend kan worden, indien binnen 30 werkdagen de daarbij gevoegde factuur van 16 januari 2017 (de factuur) waarbij de verschuldigde precariobelasting in rekening is gebracht, wordt voldaan.

Op 15 februari 2017, aangevuld op 28 februari 2017, hebben de vennootschappen beroep ingesteld tegen de onderscheiden beschikkingen van 30 januari 2017 en de factuur.

Bij onderscheiden uitspraken van 28 augustus 2017 heeft het Gerecht zich onbevoegd verklaard om kennis te nemen van het beroep, voor zover gericht tegen de factuur. Voorts heeft het Gerecht het beroep voor het overige gegrond verklaard, de beschikkingen van 30 januari 2017 vernietigd en bepaald dat de minister binnen 3 maanden na dagtekening van die uitspraken een nieuwe beslissing op het gemaakte bezwaar moet nemen, met inachtneming van die uitspraken.

Tegen deze uitspraken hebben de vennootschappen hoger beroep ingesteld.

De minister heeft een verweerschrift ingediend.

Het Hof heeft de zaken ter zitting behandeld op 12 april 2018, waar de vennootschappen, vertegenwoordigd door mr. R.A. Wix, advocaat, en de minister, vertegenwoordigd door A. Lumenier, mrs. I.L. Ras-Orman, M.P. Jansen en V.M. Emerencia, procesgemachtigden bij de Dienst Wetgeving en Juridische Zaken, E. Shak Sjie, R. Maduro en mr. A. Balentina van de Directie Infrastructuur en Planning (DIP), zijn verschenen.

Overwegingen

De toepasselijke wettelijke bepalingen zijn opgenomen in de bijlage bij deze uitspraak.

De vennootschappen betogen dat in het beroepschrift de Directeur van de DIP is vermeld als verweerder en deze in de aangevallen uitspraken niet als verweerder is opgenomen. Nu in de aangevallen uitspraken niet is gemotiveerd waarom de Directeur van de DIP niet is opgenomen als verweerder, moeten deze worden vernietigd, aldus de vennootschappen.

2.1. Ingevolge artikel 3, eerste lid, van het Retributie- en legesbesluit DIP (Retributiebesluit DIP) wordt de vergunning verleend door of namens de minister. Het Gerecht heeft daarom terecht alleen de minister als verweerder in de aangevallen uitspraak opgenomen.

2.2. Het betoog faalt.

3.1. De bevoegdheidsvraag heeft het Hof bij uitspraak van heden in zaak nr. AUA2017H00127 beantwoord. Uit overwegingen 2.3 tot en met 2.7 van die uitspraak, waarnaar het Hof verwijst, volgt dat het betoog faalt. Het betoog van de vennootschappen dat hoger beroep is ingesteld tegen de uitspraak van 28 augustus 2017 en deze uitspraak in hoger beroep kan worden vernietigd, waardoor zij tussen wal en schip vallen, biedt geen grond voor een ander oordeel, reeds omdat het tegen die uitspraak ingestelde hoger beroep is ingetrokken.

3.2. Het betoog faalt.

4.1. De strekking van artikel 3, eerste lid, van het Retributiebesluit DIP, gelezen in samenhang met het derde lid van dat artikel, is, dat precariobelasting alleen kan worden geheven indien de minister het innemen van openbare grond toestaat, ondanks dat hij rechtens bevoegd is daartegen op te treden.

4.2. In aansluiting bij zijn eerdere rechtspraak (vgl. de uitspraak van 15 december 2014, ECLI:NL:OGHACMB:2014:94) overweegt het Hof dat een beslissing rechtsgevolg heeft, indien zij er op is gericht een bevoegdheid, recht of verplichting voor een of meer anderen te doen ontstaan of teniet te doen, dan wel de juridische status van een persoon of een zaak vast te stellen. Dat de vennootschappen en geen aanvraag om verlening van een precariovergunning, bedoeld in artikel 3, eerste lid, van het Retributiebesluit DIP, hebben ingediend, laat onverlet, dat de onderscheiden beslissingen van 19 augustus 2016 gericht zijn op rechtsgevolg. Gelet op de inhoud van deze beschikkingen en de bewoordingen ervan, is daarmee concreet en ondubbelzinnig door de minister geweigerd de vennootschappen toe te staan openbare grond in te nemen, voordat zij de verschuldigde precariobelasting hebben voldaan. Bij onderscheiden beschikkingen van 30 januari 2017 zijn de beschikkingen van 19 augustus 2016 naar aanleiding van het daartegen gemaakte bezwaar heroverwogen en is de weigering gehandhaafd. Aldus zijn, zoals het Gerecht terecht heeft overwogen, de beslissingen van 19 augustus 2016 en 30 januari 2017 beschikkingen, bedoeld in artikel 2, eerste lid, van de Landsverordening administratieve rechtspraak (Lar).

4.3. Voorts heeft het Gerecht met juistheid overwogen dat in deze procedure slechts plaats is voor het oordeel dat een privaatrechtelijke belemmering aan de vergunningplicht in de weg staat, in die zin dat de vennootschappen geen toestemming van de minister behoeven om de gronden in te nemen, indien evident is dat die toestemming niet is vereist. Dat doet zich hier niet voor. Het betoog van de vennootschappen dat zij door verjaring rechthebbende op een zakelijk recht op het strand zijn geworden vergt een beoordeling door de burgerlijke rechter en is niet evident juist, in aanmerking genomen het feit dat daartegen gemotiveerd verweer is gevoerd en de vennootschappen geenszins aannemelijk hebben gemaakt dat zij wel rechthebbende op een zakelijk recht op het stand zijn. Het Gerecht heeft voorts terecht geen grond gevonden om deze procedure te schorsen om de vennootschappen in de gelegenheid te stellen een procedure bij de burgerlijke rechter te starten, nu er bij die stand van zaken geen rechtsregel is die dat voorschrijft.

4.4. Naar het oordeel van het Hof is het voorts aan de belastingrechter om te beoordelen of de minister bevoegd is tot het heffen van precariobelasting omdat de vennootschappen openbare gronden van het Land innemen, als bedoeld in de aanhef van artikel 1, eerste lid, van het Retributiebesluit DIP. Bij die beoordeling kan de belastingrechter betrekken dat de vennootschappen betogen dat door hen geen openbare grond wordt ingenomen als bedoeld in die bepaling, omdat zij niet gedurende de hele dag alle strandstoelen uitzetten en aanbieden en daarnaast eenieder de grond kosteloos mag blijven gebruiken.

4.5. De betogen falen.

bevestigt de aangevallen uitspraken.

Aldus vastgesteld door mr. E.A. Saleh, voorzitter, en mr. J.E.M. Polak en mr. H.G. Lubberdink, leden, in tegenwoordigheid van mr. M.J.C. Beerse, griffier.

Uitgesproken in het openbaar op 5 september 2018

Verzonden: 5 september 2018

BIJLAGE