Gemeenschappelijk Hof van Justitie van Aruba, Curaçao, Sint Maarten en van Bonaire, Sint Eustatius en Saba, 15-12-2014, ECLI:NL:OGHACMB:2014:94, HLAR 68062/13

Dat betoog slaagt. Bij die brief heeft de bemiddelaar de werkgeefster te kennen gegeven, als hiervoor in het procesverloop vermeld. Die brief is wel op het in het leven roepen van enig rechtgevolg gericht, namelijk dat de werknemers behorend tot het managementteam aan het referendum deelnemen en behelst daarom een, op grond van artikel 2, derde lid, van het Arbeidsvredebesluit III gegeven, beschikking in de zin van artikel 3, eerste lid, van de Landsverordening administratieve rechtspraak. In haar beroepschrift voert de werkgeefster aan dat de bemiddelaar ten onrechte heeft besloten dat de groep werknemers, behorend tot het management team, aan het referendum deelneemt. Het Gerecht heeft het beroep daarom ten onrechte niet mede tegen de beschikking van 4 april 2013 ingesteld geacht.

Over het betoog van de bemiddelaar dat het beroep tegen de beschikking van 4 april 2013 niet binnen de daarvoor geldende termijn is ingesteld, zodat hetgeen de werkgeefster heeft betoogt reeds om die reden niet kan leiden tot het daarmee beoogde resultaat wordt als volgt overwogen. Tegen die beschikking konden tot en met 16 mei 2013 rechtsmiddelen worden aangewend. De werkgeefster heeft het beroep op 22 mei 2013, derhalve niet binnen die termijn, ingesteld. Zij heeft betoogd dat het niet tijdig instellen van het beroep tegen die beschikking haar niet kan worden verweten, nu bij haar twijfel kon bestaan over het beschikkingkarakter van die brief omdat daarin niet met zoveel woorden melding is gemaakt van het besluit van de bemiddelaar om de groep werknemers, behorend tot het managementteam, aan het referendum te laten deelnemen en het beschikkingkarakter niet uit een grammaticale, tekstuele, historische, of contekstuele interpretatie van die brief volgt. . Het ontbreken van een rechtsmiddelenverwijzing bij een beschikking kan tot verschoonbaarheid van de termijnoverschrijding leiden, indien de belanghebbende stelt dat de overschrijding daarvan het gevolg is. Zodanige stelling wordt niet aanvaard, indien moet worden aangenomen dat belanghebbende wist dat hij binnen een bepaalde termijn bezwaar moest maken, dan wel beroep of hoger beroep moest instellen. Van bekendheid met de termijn moet in elk geval worden uitgegaan, indien de belanghebbende vóór afloop van de termijn werd bijgestaan door een professionele rechtsbijstandverlener. Bij zodanige rechtsbijstandverlener mag kennis omtrent het in te stellen rechtsmiddel en de daarvoor geldende termijn worden verondersteld en diens kennis moet de door deze vertegenwoordigde belanghebbende worden toegerekend. Ook bij ideële en andere organisaties die regelmatig procederen mag die kennis worden verondersteld, alsook bij burgers die regelmatig procederen. Voor het aannemen van verschoonbaarheid, ook indien met een professioneel rechtsbijstandverlener wordt geprocedeerd, kan niettemin aanleiding bestaan, indien in objectieve zin gerede twijfel mogelijk is omtrent het beschikkingkarakter van het door het bestuursorgaan aan belanghebbende toegezonden geschrift. In de brief van 4 april 2013 is niet met zoveel woorden melding gemaakt van het besluit van de bemiddelaar om de groep werknemers, behorend tot het managementteam, aan het referendum te laten deelnemen. De bemiddelaar heeft zich beperkt tot het toesturen van de uitnodigingen en het register van kiezers. In zoverre kon gerede twijfel bestaan of die brief op het in het leven roepen van enig rechtsgevolg was gericht. Voorts bevat ook die brief geen rechtsmiddelenclausule. Onder die omstandigheden was gerede twijfel aan het beschikkingenkarakter van de brief van 4 april 2013 in vorenbedoelde zin mogelijk. Voorts wordt mede in aanmerking genomen dat ook in de brief van 11 april 2013 geen rechtsmiddelenclausule was opgenomen, waardoor die twijfel kon voortduren. Gelet hierop, moet de overschrijding van de termijn voor het instellen van beroep tegen de beschikking van 4 april 2013 verschoonbaar worden geacht.

5. Het hoger beroep is gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Ingevolge artikel 78 van de Landsverordening administratieve rechtspraak wordt de zaak, wanneer het Gerecht de niet‑ontvankelijkheid heeft uitgesproken en het Hof deze uitspraak vernietigt met een ontvankelijkverklaring, naar het Gerecht teruggewezen om te worden hervat in de stand waarin de behandeling zich bevond. Daarmee heeft de verordeninggever kennelijk beoogd te verzekeren dat een inhoudelijke beoordeling van een zaak steeds in twee rechterlijke instanties plaatsvindt. Redelijke wetstoepassing brengt echter mee dat, indien alle partijen daarmee instemmen en derhalve van het recht op een inhoudelijke behandeling in twee instanties afstand doen, kan worden afgezien van behandeling in twee instanties. In dat geval wordt immers de in voormeld artikel 78 opgenomen waarborg dat partijen inhoudelijke behandeling in twee rechterlijke instanties kunnen doen plaatsvinden geen geweld aangedaan. Ter terechtzitting op 4 november 2014 hebben partijen ermee ingestemd dat het Hof, indien het de niet-ontvankelijkverklaring zou vernietigen, doende hetgeen het Gerecht had behoren te doen, de beschikking van 4 april 2013 beoordeelt aan de hand van de daartegen in eerste aanleg voorgedragen beroepsgronden, voor zover die nog bespreking behoeven. Nu de zaak voorts voldoende is uitgeprocedeerd en zich ook anderszins daarvoor leent, zal het Hof dat doen.

6. De werkgeefster betoogt dat de bemiddelaar ten onrechte niet heeft beslist over de vraag welke categorieën van arbeiders binnen haar organisatie bestaan.

Dat betoog slaagt. Niet in geschil is dat de beschikking van 4 april 2013 geen motivering van de genomen beslissing bevat. Die beschikking dient deswege te worden vernietigd. Het Hof zal evenwel bepalen dat de rechtsgevolgen van die beschikking geheel in stand blijven nu de bemiddelaar de beschikking nadien alsnog van een motivering heeft voorzien en die voldoende draagkrachtig is. Daartoe overweegt het dat de bemiddelaar zich in het verweerschrift op het standpunt heeft gesteld dat het door de werkgeefster gestelde belang om het managementteam van het referendum uit te sluiten, te weten het voorkomen dat gevoelige bedrijfsinformatie naar een vakvereniging lekt, niet opweegt tegen het belang van die categorie om zich bij cao onderhandelingen door een vakvereniging te laten vertegenwoordigen. Voorts heeft hij uiteengezet dat, voor zover de werkgeefster voor de desbetreffende categorie een afzonderlijke cao wenst af te sluiten, de omstandigheid dat verschillende categorieën werknemers binnen haar onderneming alle vertegenwoordigd worden door dezelfde vakvereniging, er niet aan in de weg staat dat voor de verschillende categorieën specifieke arbeidsvoorwaarden in de cao worden opgenomen of zelfs afzonderlijke cao’s worden afgesloten. De werkgeefster heeft daarop kunnen reageren. Zij heeft haar gestelde vrees voor het lekken van bedrijfsgevoelige informatie niet nader toegelicht en evenmin anderszins uiteengezet dat en waarom het standpunt van de bemiddelaar onjuist is. Hetgeen de werkgeefster heeft betoogd, geeft daarom geen grond voor het oordeel dat de bemiddelaar het belang van de medewerkers, behorend tot de categorie managementteam, bij deelname aan het referendum in redelijkheid niet zwaarder heeft kunnen laten wegen dan dat van de werkgeefster bij het uitsluiten van die categorie.