Hoge Raad, 04-10-2005, AT3643, 02246/04 E

4 oktober 2005

Strafkamer

nr. 02246/04 E

AGJ/SM

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch, Economische Kamer, van 30 januari 2004, nummer 20/001932-02, in de strafzaak tegen:

[verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1958, wonende te [woonplaats].

2.1. Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. E.M. Richel, advocaat te Rotterdam, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen.

3.2. De door het Hof bevestigde bewezenverklaring van de Rechtbank houdt in dat:

"1. [A] B.V. op tijdstippen in de periode van 27 september 2000 tot en met 03 oktober 2000 in Nederland, opzettelijk, zich door afgifte aan [B] B.V., heeft ontdaan van gevaarlijke afvalstoffen, te weten een partij veegvuil, in elk geval een partij afvalstoffen, welke gedeeltelijk bestond uit seleen, zijnde een stof, vermeld in bijlage II van het Besluit aanwijzing gevaarlijke afvalstoffen, waarvan de concentratie 75 mg/kg was, hebbende hij, verdachte, tot dat feit opdracht gegeven;

3.3.1. De Richtlijn 75/442/EEG van de Raad van 15 juli 1975 betreffende afvalstoffen, zoals gewijzigd bij de Richtlijn 91/156/EEG houdt, onder meer, in:

"In deze richtlijn wordt verstaan onder:

a) "afvalstof": elke stof of elk voorwerp behorende tot de in bijlage I genoemde categorieën waarvan de houder zich ontdoet, voornemens is zich te ontdoen of zich moet ontdoen."

3.3.3. Het in deze zaak toepasselijke art. 10.30, eerste lid (oud), Wet milieubeheer (Wm) luidt als volgt:

"1. Het is verboden zich door afgifte aan een ander van gevaarlijke afvalstoffen te ontdoen."

3.3.4. Art. 1.1, eerste lid (oud), Wm luidt, voorzover hier van belang, als volgt:

"In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:

(...)

afvalstoffen: alle stoffen, preparaten of andere produkten, waarvan de houder zich - met het oog op de verwijdering daarvan - ontdoet, voornemens is zich te ontdoen of zich moet ontdoen"

3.3.5. Sinds de inwerkingtreding van de Wet van 21 juni 2001 tot wijziging van de Wet milieubeheer (structuur beheer afvalstoffen) (Stb. 2001, 346) luidt art. 1.1, eerste lid, Wm als volgt:

"In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:

(...)

afvalstoffen: alle stoffen, preparaten of andere producten die behoren tot de categorieën die zijn genoemd in bijlage I bij richtlijn nr. 75/442/EEG van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 15 juli 1975 betreffende afvalstoffen, waarvan de houder zich ontdoet, voornemens is zich te ontdoen of zich moet ontdoen."

3.3.6. Art. 1.1, eerste lid (oud), Wm bevatte de volgende definitie van het begrip gevaarlijke afvalstoffen:

"gevaarlijke afvalstoffen: bij algemene maatregel van bestuur als zodanig aangewezen afvalstoffen, met inachtneming van ter zake voor Nederland verbindende verdragen en besluiten van volkenrechtelijke organisaties."

3.3.7. Het hier toepasselijke Besluit aanwijzing gevaarlijk afvalstoffen (1997) (Stb. 1997, 663) en de daarbij behorende Bijlage II hielden, onder meer, het volgende in:

"Artikel 3

Als gevaarlijke afvalstoffen als bedoeld in artikel 1.1, eerste lid, van de Wet milieubeheer worden aangewezen:

(...)

b. afvalstoffen die geheel of gedeeltelijk bestaan uit stoffen, vermeld in bijlage II, tenzij de concentratie van de stoffen in die afvalstoffen kleiner is dan de in bijlage II daarvoor aangegeven concentratiegrenswaarde."

(...)

BIJLAGE II VAN HET BESLUIT AANWIJZING GEVAARLIJKE AFVALSTOFFEN

(...)

De afvalstoffen die geheel of gedeeltelijk bestaan uit stoffen, vermeld in de klassen A, B, C en D, worden als gevaarlijke afvalstof aangemerkt, tenzij de concentratie van de stoffen in die afvalstoffen kleiner is dan de toepasselijke concentratiegrenswaarde.

(...)

Klasse A

Concentratiegrenswaarde: 50 mg/kg

(...)

A.7 Seleen en seleenverbindingen

(...)"

4.3. De desbetreffende overwegingen van de Rechtbank luiden als volgt:

"Namens verdachte is aangevoerd dat de officier van justitie gelet op artikel 1 Sv ten onrechte tot strafvervolging van verdachte is overgegaan omdat er sprake is van strijd met artikel 1 Sr. Daartoe is -kort gezegd- aangevoerd dat artikel 1.1 lid 10, Wet milieubeheer onverbindend is wegens strijd met de Richtlijn van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 15 juli 1975 betreffende afvalstoffen, 75/442 EEG, en de Richtlijn van die Raad van 12 december 1991 betreffende gevaarlijke afvalstoffen, 91/689 EEG. Voorts dient volgens verdachte aan het Arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 15 juni 2000, gepubliceerd in AB 2000/311, (hierna: Arco-arrest) de gevolgtrekking te worden verbonden dat de Nederlandse wetgever die Richtlijnen onjuist dan wel onvolledig heeft geïmplementeerd met de Wet milieubeheer. Tot slot acht verdachte het begrip "afvalstof" zoals opgenomen in de Wet milieubeheer gelet op het Arco-arrest te vaag en te onduidelijk.

In de aanhef van de EEG-Richtlijn 75/442 is -voorzover hier relevant- vermeld dat harmonisatie van de wetgeving van de lidstaten van de EG nodig is teneinde de doelstellingen van de Gemeenschap op het gebied van de milieubescherming en de verbetering van de kwaliteit van het bestaan te verwezenlijken. Voorts is aangegeven dat iedere regeling op het

gebied van de verwijdering van afvalstoffen als voornaamste doelstelling dient te hebben de gezondheid van de mens en het milieu te beschermen tegen de schadelijke invloeden veroorzaakt door het ophalen, het transport, de behandeling, de opslag en het storten van afvalstoffen.

4.4. Tegen dit oordeel worden in het middel - subsidiair - de klachten opgeworpen dat

(i) door de wetgever in art. 1.1, tiende lid (oud), Wm is miskend dat, gelet op het Europeesrechtelijk kader, niet dwingend een stof als afvalstof kan worden aangewezen, zodat deze bepaling onverbindend is, als gevolg waarvan het op die bepaling gegronde Besluit aanwijzing gevaarlijke afvalstoffen (1997) (oud) wettelijke grondslag miste voorzover daarin stoffen dwingend als afvalstof zijn aangewezen; en

(ii) de definitie van het begrip "afvalstof" in de Wm ten tijde van de bewezenverklaarde feiten verbindende kracht miste, in het licht van de juiste definitie van dit begrip in de Richtlijn 75/442/EEG, zoals deze luidt na wijziging bij Richtlijn 91/156/EEG.

4.5. De klacht onder (i) faalt reeds op de - in de hiervoor onder 4.3 weergegeven overwegingen genoemde - grond dat het hier toepasselijke Besluit aanwijzing gevaarlijke afvalstoffen (1997) wat betreft de in de onderhavige zaak relevante stoffen, te weten stoffen waarin zich seleen bevindt in een hogere dan de toegestane concentratie, niet is gegrond op art. 1.1, tiende lid (oud), Wm, maar op het eerste lid (oud) van die bepaling. De strekking van het Besluit aanwijzing gevaarlijke afvalstoffen (1997) was niet bepaalde stoffen als afvalstof aan te wijzen, doch - in overeenstemming met Richtlijn 91/689/EEG betreffende gevaarlijke afvalstoffen - te bepalen of bepaalde afvalstoffen gelet op hun samenstelling moeten worden aangemerkt als gevaarlijke afvalstoffen.

Opmerking verdient nog dat anders dan door de raadsman is betoogd, de Nota van Toelichting bij het Besluit aanwijzing gevaarlijke afvalstoffen (1997) inhoudt, dat het ontwerpbesluit op 12 augustus 1997 is gemeld aan de Commissie van de Europese Gemeenschappen, ter voldoening aan art. 8 van de Richtlijn 83/189/EEG en dat in het kader van deze notificatieprocedure geen opmerkingen zijn binnengekomen.

4.6. Voor wat betreft de klacht onder (ii) geldt het volgende. De definitie van het begrip "afvalstoffen" in de Wm week tot de inwerkingtreding van de genoemde Wet van 21 juni 2001 tekstueel enigszins af van die van de, bij Richtlijn 91/156/EEG gewijzigde, Richtlijn 75/442/EEG. Dat hing daarmee samen dat de in de nationale regeling gebruikte term "verwijderen" een ruimere betekenis had dan in de Richtlijn en mede omvatte hetgeen in die Richtlijn onder beheer is begrepen. Nog afgezien daarvan dat de rechter bepalingen van een nationale regeling richtlijnconform dient uit te leggen, had de in de Wm opgenomen definitie ook naar de bedoeling van de wetgever hetzelfde bereik als de in de Richtlijn gebezigde begrippen beheer en verwijdering. In verband hiermee houdt de Memorie van Toelichting bij het wetsvoorstel dat heeft geleid tot voormelde Wet van 21 juni 2001 het volgende in:

"Ten aanzien van het begrip verwijderen kan geconstateerd worden dat, hoewel in Nederland in beginsel de internationaal gangbare begrippen worden gebruikt, er in één opzicht sprake is van een afwijking. Op Europees niveau wordt met het begrip verwijdering sinds 1991 alleen gedoeld op handelingen die gericht zijn op het verbranden of storten van afval. In Nederland wordt hiervoor de term definitieve verwijdering gebruikt. Het begrip verwijderen wordt in Nederland gebruikt voor het geheel van inzamelen, bewaren, op- en overslag, bewerken, verwerken, storten en verbranden of op andere wijze vernietigen van afvalstoffen. Het in de Europese regelgeving hiervoor gebruikte begrip beheer brengt dit onvoldoende tot uitdrukking. Het vinden van een betere Nederlandse pendant voor het begrip beheer dan het begrip verwijderen is niet mogelijk gebleken.

(...)

De inhoud van de begrippen verwijderen en definitief verwijderen is volledig in overeenstemming met de daarvoor op Europees niveau gebruikte pendanten beheer en verwijderen."

(Kamerstukken II 1998-1999, 26 638, nr. 3, blz. 9-10)

5.2. De bestreden uitspraak houdt, voorzover voor de beoordeling van het middel belang, het volgende in:

"C1.

Op de gronden zoals verwoord in de hiervoor onder A1 bedoelde pleitnota heeft de raadsman tevens aangevoerd dat het begrip "afvalstof" in de richtlijn 75/442 EEG en artikel 1.1. Wet milieubeheer zodanig subjectief is en naar zijn inhoud afhankelijk van de concrete omstandigheden van het geval, dat niet kan worden gesproken van een voldoende duidelijk begrip in het licht van artikel 1 eerste lid Wetboek van Strafrecht.

C2.

Het hof overweegt dat bij de invulling van het begrip "afvalstof" niet doorslaggevend is de (toekomstige) bestemming van de stof, maar het "zich ontdoen" van de stof. Zelfs stoffen die zonder bewerking op milieuhygienische verantwoorde wijze nuttig worden toegepast "verliezen" daardoor niet hun karakter als afvalstof. Naar het oordeel van het hof kan dan ook niet worden gesproken van een onvoldoende duidelijk begrip in het licht van artikel 1 van het Wetboek van Strafrecht. Dat het ook in dit geval voor verdachte duidelijk is geweest dat zij te maken had met een afvalstof blijkt uit de bewijsmiddelen, nu verdachte in casu offertes heeft gevraagd bij diverse afvalverwerkers en de stoffen heeft aangeboden bij een stortplaats.

5.5. Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep houdt in dat de raadsman, voorzover hier van belang, het volgende heeft aangevoerd:

"De Nederlandse Wet geeft, evenmin als de communautaire wetgeving, bepalingen inzake het bewijs van het bestaan van een afvalstof. Het Nederlandse recht neemt tot uitgangspunt dat aan de hand van de concrete omstandigheden van het geval moet worden beoordeeld of sprake is van afvalstoffen in de zin van artikel 1.1 eerste lid WMB.

Uit metingen bleek niet alleen dat de parameters voor de gevaarlijkheid van een stof (in geval het om afval zou gaan) werden overschreden, maar tevens dat zich grote hoeveelheden nuttige metalen in de bergen bevonden. Verdachten hebben offertes gevraagd voor afvoer, omdat de provincie [A] achter de broek zat en zij de weg niet wist naar de reguliere handel voor deze stoffen. Het contact met [betrokkene 1] was toevallig en [betrokkene 1] maakt deel uit van dat handelscircuit in ertsen en recyclingproducten. De twijfel omtrent de waarde blijkt ook uit het feit dat de bergen jaren ter plekke zijn aangegroeid en bewaard.

Opvallend is dat de Rechtbank hier (terecht) een van de criteria aanlegt die ook door het ministerie van VROM zijn geformuleerd in de publicatie van 25 oktober 2001. Het gaat dan om criterium "i."

Wanneer de Rechtbank de vraag of verdachten zich in strafrechtelijk relevante zin ontdeden van de bergen "veegvuil" moet beantwoorden, dan dient hij ook deze overige criteria aan te leggen. Uit de stukken blijkt dat de bergen, op een klein gedeelte na, dat via [betrokkene 2] is gestort wegens verontreiniging met beendermeel, geheel via [betrokkene 1] bij [D] zijn terechtgekomen en dat [D] het veegvuil heeft verkocht aan een metallurgische smelterij in Spanje, waar het zonder verdere voorbewerking in het smeltproces is ingezet. Voldaan is in elk geval aan criteria d, e, g, h, i en j en, afgaande op de zeer grote gehaltes bruikbaar metaalerts (chroom en nikkel) grotendeels aan de criteria a, b en c. Dan behoef je als houder er niet van uit te gaan dat je te maken hebt met afval, wanneer je het kan en wil verkopen.

5.6.1. De bestreden uitspraak houdt, voorzover voor de beoordeling van deze klachten van belang, het volgende in:

"Uit het dossier blijkt dat [verdachte], die vanaf 1999 directeur van de verdachte was en als zodanig verantwoordelijk voor de gang van zaken binnen het bedrijf van verdachte, reeds in 1998 op de hoogte was van de inhoud van het analyserapport van [E] waaruit bleek dat het veegvuil zware metalen bevatte. Verdachte wordt derhalve geacht reeds toen op de hoogte te zijn geweest van de samenstelling van de afvalstof. Dit blijkt ondermeer uit de verklaring van [verdachte] tegenover de politie waarin hij aangeeft dat hij wist dat het "chemische afvalstoffen" waren. Ter toelichting gaf hij aan dat hij bij voorkeur spreekt van chemische afvalstoffen vanwege de "beladenheid" van de term gevaarlijke afvalstoffen. Met die wetenschap had verdachte zich op de hoogte moeten stellen van de geldende regelgeving met betrekking tot "gevaarlijke afvalstoffen" waaronder de verplichting dat deze slechts mogen worden afgegeven aan een vergunninghouder.

Verdachte was gelet hierop verplicht - wat er ook zij van de presentatie en mededelingen van [B] B.V. richting verdachte - zelf vooraf onderzoek te doen naar of [B] B.V. gerechtigd was de stoffen in ontvangst te nemen, daarvan is in casu niet gebleken. In dat kader is niet relevant of [B] B.V. het veegvuil later heeft verkocht en/of afgedragen aan een vergunninghouder of niet.

5.6.2. De door het Hof gebezigde bewijsmiddelen houden, voorzover hier van belang in, dat:

- de verdachte als directeur van [A] B.V. ([C]) verantwoordelijk was voor de gang van zaken binnen die onderneming;

- zich op het terrein van [A] B.V. te Moerdijk ca 835 ton veegvuil bevond die was te verdelen in een deelpartij die in de daarop betrekking hebbende documenten is aangeduid als "Ferro Chroom" en een deelpartij die in de daarop betrekking hebbende documenten is aangeduid als "bedrijfsafval";

- de verdachte bezig is geweest met het stadsgewest Breda om het veegvuil kwijt te raken in welk verband een hoeveelheid veegvuil in mei 1998 is aangeboden aan de regionale stortplaats te Zevenbergen, naar aanleiding waarvan de verdachte te kennen is gegeven dat er in delen van de partij gevaarlijke stoffen zaten;

- de verdachte diverse analyses van het veegvuil heeft laten maken, dat hij het rapport van [E] heeft gezien en dat hem duidelijk was dat bepaalde waarden te hoog waren;

- tussen 22 augustus 2000 en 8 september 2000 door [B] B.V. vrachten "Ferro Chroom" zijn afgevoerd van het bedrijfsterrein van [A] B.V. ([C]) te Moerdijk, welke door [B] B.V. zijn geleverd aan [D] B.V.;

- tussen 27 september 2000 en 3 oktober 2000 door [B] B.V. vrachten "bedrijfsafval" zijn afgevoerd van het bedrijfsterrein van [A] B.V. ([C]) te Moerdijk, welke door [B] B.V. zijn geleverd aan [betrokkene 2] te Rotterdam;

- [betrokkene 1], directeur van [B] B.V. voor de eerstgenoemde partij heeft betaald aan [C] en daarna een tweede partij veegvuil aangeboden heeft gekregen die verschrikkelijk stonk, omdat daarin jarenlang een aantal tonnen vismeel in had liggen broeien;

- [betrokkene 1] bij [D] te horen kreeg dat die tweede partij niet bruikbaar was, dat de verdachte toen heeft gezegd dat deze partij naar de vuilstort moest en dat [betrokkene 1] deze partij vervolgens tegen betaling heeft gestort bij [F] te Rotterdam.

5.6.3. De tot het bewijs gebezigde tegenover de politie afgelegde verklaring van de verdachte houdt het volgende in:

"Bent u op de hoogte gesteld van het feit dat het veegvuil aangemerkt diende te worden als gevaarlijk afval?

5.7. In zijn uitspraak van 15 januari 2004, C-235/02 (AB 2004, 273), heeft het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, voorzover te dezen van belang, het volgende overwogen met betrekking tot de betekenis van het begrip "afvalstof" in de Richtlijn 75/442/EEG, waarbij voor de uitleg van het begrip "afvalstoffen" in de Wm moet worden aangesloten:

"33. De inhoud van het begrip afvalstof hangt af van de betekenis van de term zich ontdoen, die wordt gebruikt in art. 1 sub a richtlijn 75/442. Het Hof heeft verduidelijkt dat het verrichten van een in bijlage II A of II B bij richtlijn 75/442 genoemde handeling op zich niet volstaat om een stof of een voorwerp als afvalstof aan te merken en dat, omgekeerd, het begrip afvalstof voorwerpen of stoffen die voor economisch hergebruik geschikt zijn, niet uitsluit. Het bij richtlijn 75/442 ingevoerde stelsel van toezicht en beheer, beoogt immers alle voorwerpen en stoffen te omvatten waarvan de eigenaar zich ontdoet, zelfs al hebben zij een commerciële waarde en worden zij voor handelsdoeleinden opgehaald met het oog op recycling, terugwinning of hergebruik (zie met name arrest van 18 april 2002, Palin Granit en Vehmassalon kansanterveystyön

kuntayhtymän hallitus, C-9/00, Jur. p. I-3533; hierna: arrest Palin Granit, punten 22, 27, en 29).

34. Bepaalde omstandigheden kunnen een aanwijzing zijn voor een handeling, een voornemen of een verplichting om zich van een stof of een voorwerp te ontdoen in de zin van art. 1 sub a richtlijn 75/442. Dat is met name het geval wanneer de gebruikte stof een productieresidu is, dat wil zeggen een product dat niet als zodanig was beoogd (arrest van 15 juni 2000, ARCO Chemie Nederland e.a., C-418/97 en C-419/97, Jur. p. I-4475, punt 84). Het Hof heeft dan ook verduidelijkt dat bij winning vrijgekomen ganggesteente van een granietgroeve, dat niet het in eerste instantie door de exploitant beoogde product vormt, in beginsel een afvalstof vormt (arrest Palin Granit, punten 32 en 33).

35. Niettemin is een analyse aanvaardbaar volgens welke goederen, materialen of grondstoffen die vrijkomen bij productieprocessen of delvingen die niet in de eerste plaats op de winning daarvan zijn gericht, mogelijk geen residu vormen, maar een bijproduct waarvan de onderneming zich [niet] wil ontdoen in de zin van art. 1 sub a eerste alinea richtlijn 75/442, maar dat zij in een later stadium, in voor haar gunstige omstandigheden, wil exploiteren of op de markt brengen zonder voorafgaande bewerking. Een dergelijke analyse is immers niet in strijd met de doelstellingen van richtlijn 75/442 omdat er geen enkele rechtvaardigingsgrond is om de bepalingen daarvan, die zijn bedoeld om verwijdering of nuttige toepassing van afvalstoffen te verzekeren, toe te passen op goederen, materialen of grondstoffen die, los van enige bewerking, economisch gezien de waarde van producten hebben en als zodanig zijn onderworpen aan de wettelijke regeling die op deze producten van toepassing is (arrest Palin Granit, punten 34 en 35).

36. Gelet echter op de verplichting om het begrip afvalstoffen ruim uit te leggen teneinde de nadelen en de schadelijke gevolgen die deze stoffen naar hun aard met zich brengen, te beperken, moet deze redenering met betrekking tot bijproducten alleen worden gevolgd voor situaties waarin hergebruik van een goed, materiaal of grondstof niet slechts mogelijk, maar zeker is, zonder voorafgaande bewerking en als voortzetting van het productieproces (arrest Palin Granit, punt 36).

37. Naast de hoedanigheid van productieresidu van een stof vormt dus de mate waarin het waarschijnlijk is dat deze stof zonder voorafgaande bewerking wordt hergebruikt, een tweede criterium dat relevant is om te beoordelen of het om een afvalstof in de zin van richtlijn 75/442 gaat. Wanneer er, naast de mogelijkheid om de stof te hergebruiken, voor de houder een economisch voordeel is om dit ook te doen, is de waarschijnlijkheid van een dergelijk hergebruik groot. In een dergelijk geval kan de betrokken stof niet meer worden beschouwd als een last waarvan de houder zich wil ontdoen, maar is zij een echt product (arrest Palin Granit, punt 37).

38. Zo heeft het Hof geoordeeld dat indien gang-gesteente dat een residu van mijnbouw vormt, rechtmatig zonder voorafgaande bewerking in het productieproces wordt gebruikt voor de noodzakelijke opvulling van de mijngangen, dit niet kan worden beschouwd als een stof waarvan de exploitant zich ontdoet of waarvan hij voornemens is zich te ontdoen, aangezien hij die stof juist nodig heeft voor zijn hoofdactiviteit, mits hij evenwel afdoende garanties geeft voor de identificatie en het daadwerkelijke gebruik van genoemde stof (arrest van 11 september 2003, AvestaPolarit Chrome C-114/01, Jur.p. I-0000, punten 36-39 en 43).

39. Andere aanwijzingen dat het om een afvalstof in de zin van art. 1 sub a richtlijn 75/442 gaat, blijken eventueel uit de omstandigheid dat de methode voor de verwerking van de betrokken stof een gangbare wijze van verwerking van afvalstoffen is of dat de maatschappij genoemde stof als een afvalstof aanmerkt, en uit de omstandigheid dat, wanneer het om een productieresidu gaat, de stof voor geen enkel ander gebruik dan verwijdering in aanmerking kan komen of dat voor het gebruik bijzondere voorzorgsmaatregelen voor het milieu moeten worden getroffen (arrest ARCO Chemie Nederland e.a., reeds aangehaald, punten 69-72, 86 en 87).

40. Deze elementen zijn evenwel niet noodzakelijkerwijs doorslaggevend, en of er werkelijk sprake is van een afvalstof moet worden nagegaan aan de hand van alle omstandigheden, rekening houdend met de doelstelling van de richtlijn en zonder afbreuk te doen aan de doeltreffendheid van deze laatste (arrest ARCO Chemie Nederland e.a., reeds aangehaald, punt 88)."

5.9. De klacht over de verwerping van het verweer dat de verdachte niet wist en ook niet behoefde te weten dat het onderwerpelijke veegvuil een afvalstof was in de voorbedoelde zin stuit af op 's Hofs hiervoor onder 5.2 en 5.6.1 weergegeven vaststelling van het tegendeel. Dit feitelijke oordeel van het Hof is niet onbegrijpelijk en leent zich niet voor verdere toetsing in cassatie.

Opmerking verdient daarbij dat in feitelijke aanleg niet gespecificeerd is aangevoerd dat, en zo ja wat de verdachte, zijnde een professionele marktdeelnemer, heeft gedaan om zich te laten informeren omtrent de vraag of het onderhavige veegvuil als (gevaarlijke) afvalstof moest worden aangemerkt en over de beperkingen waaraan zijn gedragingen waren onderworpen.

6.2.2. Het Hof heeft in de bestreden uitspraak onder het hoofd 'Het vonnis waarvan beroep' overwogen:

"Het hof verenigt zich met het beroepen vonnis en met de gronden waarop dit berust, behalve voor wat betreft de bewijsvoering.

De bewijsvoering behoeft, mede gelet op hetgeen in hoger beroep aan de orde is gekomen, verbetering. Omwille van de leesbaarheid wordt de bewijsvoering in haar geheel vervangen. De bewezenverklaring door de eerste rechter komt uitsluitend te berusten op de hierna volgende bewijsmiddelen en bijzondere overwegingen omtrent het bewijs."

6.2.3. Onder het hoofd 'De bijzondere overwegingen omtrent het bewijs' heeft het Hof in het bestreden arrest overwogen:

"De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de feiten en omstandigheden die zijn vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

Elk bewijsmiddel wordt slechts gebruikt tot bewijs van dat bewezen verklaarde feit waarop het, blijkens zijn inhoud, betrekking heeft."