Centrale Raad van Beroep, 06-05-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1092, 18/4677 WIA

1.1.

1.2.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 22 mei 2017. De verzekeringarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 19 september 2017 vastgesteld dat de in de FML van 9 mei 2017 voor appellant vastgestelde beperking voor beroepsmatig vervoer ten onrechte is weergegeven in rubriek II, onder punt 2.10. Conform de voor de FML geldende invulinstructie moet deze beperking worden weergegeven in rubriek I, punt 1.9.9. Om die reden heeft zij op 19 september 2017 een aangepaste FML opgesteld. Een arbeidskundige bezwaar en beroep heeft een aantal voor appellant geselecteerde functies laten vervallen en heeft nieuwe functies geselecteerd. Hij heeft de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 54,81%. Bij besluit van 10 november 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant gegrond verklaard en de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant vastgesteld op 54,82% en de resterende verdiencapaciteit op € 2.199,59 bruto.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij rechtsstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek.

4.2.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 11 november 2016 heeft vastgesteld op 54,82%.

4.3

Het oordeel van de rechtbank dat het Uwv een zorgvuldig medisch onderzoek heeft ingesteld en de overwegingen die de rechtbank hieraan ten grondslag heeft gelegd, worden geheel onderschreven.

4.4.

Het oordeel van de rechtbank dat de in de FML voor appellant vastgestelde beperkingen niet zijn onderschat wordt eveneens onderschreven. Uit informatie van behandelend oogarts J.P. Flipse van 14 augustus 2014 blijkt dat er bij appellant sprake is van een status ablatio links met volledig visus herstel. Wat resteert is een gezichtsveld nasosuperior. In zijn rapport van 11 april 1017 heeft de verzekeringarts als gevolg van de linkeroogklachten van appellant beperkingen aangenomen, waarbij hij in overweging heeft genomen dat deze beperkingen met een intact gezichtsveld van het rechteroog deels zijn te compenseren. Hij heeft vastgesteld dat appellant is aangewezen op werk zonder veelvuldige deadlines of productiepieken en op werk zonder verhoogd persoonlijk risico. Als gevolg van dit laatste moet vermeden worden dat appellant moet werken met scherpe voorwerpen die links boven zijn neus hangen en is appellant beperkt voor beroepsmatig vervoer. Voorts heeft hij appellant beperkt geacht voor trillingsbelasting, frequent buigen tijdens het werk en het frequent zware lasten hanteren tijdens het werk. Wat betreft het dubbelzien en de pijnklachten heeft de verzekeringarts vastgesteld dat hiervoor geen medische verklaring is. Met de bevindingen van de verzekeringarts en de door hem in de FML van 9 mei 2017 vastgestelde beperkingen heeft de verzekeringarts bezwaar en beroep zich kunnen verenigen, zij het dat hij op 19 september 2017 een aangepaste FML heeft vastgesteld om redenen zoals weergegeven in overweging 2.1. Deze aangepaste FML kan op grond van de beschikbare medische gegevens niet voor onjuist worden gehouden, waarbij in overweging is genomen dat de verzekeringarts bezwaar en beroep terecht heeft vastgesteld dat van de gegevens van de oogarts uit 2014 mag worden uitgegaan omdat appellant geen recenter onderzoek door een oogarts heeft laten verrichten en dat uit deze gegevens uit 2014 niet een dergelijk fors verminderd gezichtsvermogen naar voren komt als door appellant geclaimd. Voorts is in overweging genomen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep gemotiveerd heeft uiteengezet dat appellant niet in aanmerking komt voor een urenbeperking. De door appellant in hoger beroep ingebrachte medische informatie kan evenmin leiden tot de conclusie dat de beperkingen van appellant in de FML van 19 september 2017 zijn onderschat, aangezien deze informatie niet ziet op de datum in geding maar op een tijdstip dat geruime tijd later ligt. Het vorenstaande leidt tot het oordeel dat het bestreden besluit op een deugdelijke medische grondslag berust en dat voor een nader onderzoek door een deskundige geen aanleiding wordt gezien.

4.5.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van de mate van arbeidsongeschiktheids ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellant geschikt zijn. Daarvoor wordt verwezen naar de rapporten van de arbeidsdeskundigen van 11 mei 2017 en 9 november 2017 en het Resultaat functiebeoordeling van 9 mei 2017, waarin signaleringen met betrekking tot de belastende factoren voldoende inzichtelijk en overtuigend zijn gemotiveerd en waaruit blijkt dat in deze functies geen taken voorkomen waarbij specifieke activiteiten boven neushoogte moeten worden verricht.

4.6.

Uit overwegingen 4.2 tot en met 4.5 volgt dat het arbeidsongeschiktheidspercentage van appellant met ingang 11 november 2016 terecht is vastgesteld op 54,82% en dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.