Centrale Raad van Beroep, 20-03-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:818, 17/2351 ZW

1.1.

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als verzorgende gedurende 36 uur per week. Op 15 september 2011 heeft zij zich ziek gemeld met schouderklachten. Tevens had zij spanningsklachten en een meningeoom, waarvoor zij is bestraald. Het Uwv heeft appellante in aanmerking gebracht voor ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW). Zij heeft tot 1 februari 2013 ziekengeld ontvangen. Op 18 november 2013 heeft appellante zich opnieuw ziekgemeld. Zij ontving toen een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

1.2.

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 13 november 2014 vastgesteld dat appellante per 18 december 2014 geen recht meer heeft op ziekengeld, omdat zij meer dan 65% kon verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Appellante werd niet meer in staat geacht tot het verrichten van haar arbeid als verzorgende, maar wel tot het vervullen van diverse andere functies. Vervolgens is appellante weer een uitkering op grond van de WW verstrekt. Appellante was in de periodes van 27 maart 2015 tot 13 juli 2015 en van 28 september 2015 tot 1 december 2015 arbeidsongeschikt. In augustus 2015 heeft appellante drie weken op uitzendbasis als kantinemedewerkster gewerkt gedurende negen uur per week.

1.3.

Appellante heeft zich op 26 januari 2016 opnieuw ziek gemeld met pijn en vermoeidheidsklachten. Zij ontving toen een WW-uitkering. Appellante heeft op 10 maart 2016 het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft appellante per 18 maart 2016 geschikt geacht voor de in het kader van de EZWb geselecteerde functies van inpakker (SBC-code 111190), wikkelaar, samensteller elektronische apparatuur (SBC-code 267050) en boekhouder, loonadministrateur (beginnend) (SBC-code 315040) en twee reserve functies. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 10 maart 2016 vastgesteld dat appellante per 18 maart 2016 geen recht meer heeft op ziekengeld. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 20 mei 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 20 mei 2016 ten grondslag.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante herhaald dat er onvoldoende rekening is gehouden met haar beperkingen. Zij is niet in staat tot het uitoefenen van de geduide functies. Er is sprake van medisch objectiveerbare belemmeringen. Haar beperkingen zijn nooit verminderd. Appellante ontvangt nu ook weer een ZW-uitkering en er zal binnenkort weer een EZWb-beoordeling plaatsvinden.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit en aanvullend gemotiveerd dat appellante geschikt is voor de maatgevende arbeid bestaande uit een combinatie van een van de geselecteerde functies met het werk als kantinemedewerkster dat appellante gedurende 9 uur per week heeft verricht.

4.1.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Deze regel lijdt in dit geval in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde na 52 weken ziekengeld te hebben ontvangen, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt gangbare arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de EZWb. Het gaat daarbij om elk van deze functies afzonderlijk, zodat het voldoende is wanneer de hersteldverklaring wordt gedragen door ten minste een van de geselecteerde functies (zie de uitspraak van de Raad van 22 maart 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1225).

4.2.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat appellante op 18 maart 2016 tenminste één van de in het kader van de EZWb geduide functies kon verrichten. Zowel de verzekeringsarts als de verzekeringsarts bezwaar en beroep hebben appellante onderzocht en de stukken in het dossier bestudeerd. De beide artsen hebben zich op inzichtelijke en navolgbare wijze op het standpunt gesteld dat er geen sprake is van toename van de beperkingen. Er zijn geen medisch objectiveerbare stukken waaruit blijkt dat de beperkingen van de hand en schouder van appellante zijn toegenomen, vergeleken met de EZWb-beoordeling. In hoger beroep heeft appellante haar gronden herhaald, maar heeft zij geen onderbouwing door middel van medische stukken gegeven.

4.3.

Nu niet is gebleken dat de beperkingen van appellante zijn toegenomen, heeft het Uwv terecht geconcludeerd dat appellante in staat is de maatgevende arbeid te verrichten. Nu appellante na de EZWb-beoordeling gedurende korte tijd werk heeft hervat als kantinemedewerkster geldt als maatstaf arbeid de combinatie van dit werk voor 9 uur per week met een van de geselecteerde functies tot een totaal van 36 uur.

4.4

Ten aanzien van de eerst ter zitting naar voren gebrachte grond dat appellante niet voldoet aan de opleidingscriteria van de geselecteerde functies overweegt de Raad dat appellante deze grond naar voren had kunnen brengen tijdens de EZWb-beoordeling. Nu deze beoordeling in rechte vaststaat, ligt alleen ter beoordeling voor of appellante in medisch opzicht in staat is tenminste een van die functies te verrichten.

4.5.

Weliswaar heeft het Uwv in hoger beroep het bestreden besluit van een gewijzigde motivering voorzien ten aanzien van de maatgevende arbeid maar aannemelijk is dat appellante daardoor niet is benadeeld nu zij voldoende heeft kunnen reageren op de nadere motivering. Ook overigens is van enige benadeling niet gebleken; ook indien al in een eerder stadium van deze gegevens zou zijn uitgegaan zou het bestreden besluit dezelfde uitkomst hebben gehad.

5. De overwegingen in 4.2 tot en met 4.5 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Nu het Uwv in hoger beroep een gewijzigde motivering aan het bestreden besluit ten grondslag heeft gelegd, ziet de Raad aanleiding om het Uwv te veroordelen in de door appellante in beroep en in hoger beroep gemaakte proceskosten. Deze kosten worden begroot op € 1.050,- in beroep en op € 1.050,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand. Ook dient het Uwv het door appellante in beroep en hoger beroep betaalde griffierecht te vergoeden.