Centrale Raad van Beroep, 15-10-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2488, 18/6093 ZW

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als magazijnmedewerker voor 34,52 uur per week. Op 26 september 2016 heeft zij zich ziek gemeld met voetklachten en buikklachten. Het Uwv heeft appellante in aanmerking gebracht voor ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW).

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft appellante het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft appellante belastbaar geacht met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 5 oktober 2017. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet in staat is haar eigen werk te verrichten, vervolgens vijf functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen berekend dat appellante nog 91,64% van haar zogeheten maatmaninkomen zou kunnen verdienen. Het Uwv heeft bij besluit van 26 oktober 2017 de ZW-uitkering van appellante met ingang van 27 november 2017 beëindigd, omdat zij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 22 februari 2018 (bestreden besluit 1) ongegrond verklaard. Aan bestreden besluit 1 ligt een rapport van 20 februari 2018 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

Het Uwv heeft appellante na beëindiging van de ZW-uitkering per 27 november 2017 een een uitkering op grond van de Werkloosheidswet toegekend. Appellante heeft zich vervolgens op 12 januari 2018 ziek gemeld met toegenomen handklachten. Het Uwv heeft appellante een ZW-uitkering toegekend. Appellante heeft op 15 maart 2018 het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft appellante geschikt geacht voor een van de in het kader van de EZWb geselecteerde functies, met name de functie van administratief medewerker, document scannen (SBC-code 315133). Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 16 maart 2018 de ZW-uitkering van appellante per 16 maart 2018 beëindigd. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 13 juli 2018 (bestreden besluit 2) ongegrond verklaard. Aan bestreden besluit 2 ligt een rapport van 12 juli 2018 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

Bij de aangevallen uitspraken heeft de rechtbank de beroepen van appellante tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard.

Bij aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank geoordeeld dat het medisch onderzoek dat aan bestreden besluit 1 ten grondslag ligt, op een voldoende zorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat apppellante door de verzekeringsartsen van het Uwv lichamelijk en psychisch is onderzocht en dat de medische informatie bij het onderzoek is betrokken, onder meer informatie van psycholoog De Booij van 16 oktober 2017. Voorts is de rechtbank uit de rapporten van de verzekeringsartsen gebleken dat zij op de hoogte waren van de door appellante gestelde klachten, waaronder klachten als gevolg van de ziekte van Crohn en het syndroom van Tietze, de klachten aan de pols/hand (CTS), voet, nek en schouders, de vermoeidheidsklachten, psychische klachten, klachten van migraine en klachten als gevolg van hooikoorts. In de FML zijn verschillende beperkingen gesteld, niet alleen ten aanzien van de fysieke belastbaarheid, maar ook voor wat betreft de psychische. De informatie die appellante in beroep heeft overgelegd, heeft de rechtbank geen aanleiding gegeven te twijfelen aan de belastbaarheid die de verzekeringsartsen hebben aangenomen. In beroep heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gereageerd op de door appellante ingebrachte medische stukken. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende toegelicht dat die stukken hem geen aanleiding geven voor het aannemen van meer beperkingen in de FML, onder meer omdat de informatie uit deze stukken reeds bekend en voldoende meegewogen was dan wel omdat die informatie dateert van na de datum in geding en omdat in de FML al verschillende beperkingen zijn gesteld. Daarnaast heeft de rechtbank geoordeeld dat de arbeidsdeskundige in het rapport van 26 oktober 2017 voldoende en inzichtelijk heeft gemotiveerd dat, uitgaande van de vastgestelde beperkingen, appellante de werkzaamheden kan verrichten die verbonden zijn aan deze functies.

Bij aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank geoordeeld dat het onderzoek van het Uwv dat aan bestreden besluit 2 ten grondslag heeft gelegen, zorgvuldig is geweest. De rechtbank is van oordeel dat de verzekeringsartsen voldoende hebben gemotiveerd waarom zij van mening zijn dat appellante geschikt is om haar eigen arbeid te verrichten. Naar het oordeel van de rechtbank is door de verzekeringsartsen afdoende gemotiveerd dat de medische situatie van appellante niet (objectief) is veranderd ten opzichte van de EZWb en dat er dus geen reden is om haar niet geschikt te achten voor (één van) de functies die in dat kader zijn geduid. In de informatie van de revalidatiearts van 1 augustus 2018 heeft de rechtbank geen reden gezien om te twijfelen aan de belastbaarheid die de verzekeringsartsen hebben aangenomen. De rechtbank heeft hiertoe overwogen dat deze informatie dateert van ruim na datum in geding, 16 maart 2018, en dat daaruit niet blijkt dat deze mede ziet op die datum.

In hoger beroep heeft appellante haar stelling herhaald dat zij te kampen heeft met zowel psychische als lichamelijke klachten die haar dermate beperken in haar alledaagse handelen dat zij volledig arbeidsongeschikt geacht dient te worden, althans meer arbeidsongeschikt dan het Uwv heeft vastgesteld. Appellante heeft aangevoerd dat het Uwv niet heeft onderkend dat zij te kampen heeft met de ziekte van Crohn. In het verleden is hiervoor het medicijn Remicade voorgeschreven maar de werking van dit medicijn weegt niet op tegen de bijwerkingen. Door klachten van haar voeten acht appellante zich op de aspecten lopen, staan traplopen en klimmen meer beperkt dan door het Uwv in de FML is vastgesteld. Vanwege klachten in de handen is bij appellante een carpaal tunnel syndroom vastgesteld maar bij de behandeling is geconcludeerd dat de pijnklachten worden veroorzaakt wordt door de ziekte van Crohn. Appellante kampt met pijnklachten van de ribben waarvoor het syndroom van Tietze is vastgesteld. Daarbij heeft zij (onder)rugklachten. Hierdoor is appellante zeer beperkt op het gebied van reiken, buigen, torderen, tillen of dragen dan wel knielen of hurken. Daarnaast lijdt appellante aan een zware vorm van migraine die steeds één maal per twee weken terugkeert. Ook de psychische en depressieve klachten en angsten van appellante zijn naar de mening van appellante onvoldoende meegewogen in de FML. Ter onderbouwing van haar standpunten heeft appellante stukken van artsen uit Turkije en een arbeidsmedisch rapport van ‘De Landelijke Expertisebalie’ van 19 april 2019 (expertiserapport) ingebracht. Dit rapport is opgesteld door verzekeringsarts M. de Winter en arbeidsdeskundige M. Overduin. De Winter heeft gerapporteerd dat appellante meer beperkingen heeft dan het Uwv heeft vastgesteld. Er is volgens haar in de FML onvoldoende rekening gehouden met de beperkingen in de fysieke en psychische belastbaarheid. Volgens Overduin zijn de voor appellante geselecteerde functies op basis van de door De Winter vastgestelde beperkingen niet passend, met name vanwege de beperkingen op het onderdeel hand- en vingergebruik (knijp/grijpkracht, repetitieve hand/vingerbewegingen).

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. In het rapport van De Landelijke Expertisebalie heeft het Uwv geen aanleiding gezien om zijn standpunt te wijzigen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft er in haar rapport van 27 november 2017 op gewezen dat de medische bevindingen uit het rapport van De Landelijke Expertisebalie overeenkomen met de bevindingen van de artsen die gedaan zijn rond de datum in geding. Niet geobjectiveerd is echter dat deze bevindingen moeten leiden tot het aannemen van meer beperkingen. De dagelijkse acticiteiten zijn niet beslissend bij de beantwoording van de vraag welke beperkingen in objectieve zin zijn vast te stellen.