Centrale Raad van Beroep, 17-05-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1910, 14/4711 WWB

1.1.

Het college heeft appellant bij besluit van 5 februari 2013 met ingang van 2 oktober 2012 bijstand toegekend ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Het college heeft de bijstand toegekend in de vorm van een renteloze geldlening tot een bedrag van maximaal € 24.515,70. Het college heeft de vorm van de toegekende bijstand gebaseerd op een onderzoek naar en de vaststelling van het vermogen van appellant na de verkoop van zijn bedrijf in februari 2007.

1.2.

Ten tijde en in het kader van het onder 1.1 bedoelde onderzoek, in januari 2013, heeft het Team Bijzondere Taken van de afdeling Werk en Inkomen van de gemeente Schiedam (Team) via het Internationaal Bureau Fraude (IBF) van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen het Bureau Sociale Zaken van de Nederlandse Ambassade te Ankara (Bureau) verzocht om nader onderzoek te doen naar het bezit van appellant van onroerende zaken in Turkije. Het resultaat van dit onderzoek is neergelegd in een rapport van 12 maart 2013, dus pas beschikbaar na de verlening van bijstand. Uit het onderzoek komt naar voren dat appellant en zijn ex-echtgenote sinds 6 augustus 1992 samen eigenaar zijn van een appartement in Istanbul. Appellant heeft belastingaangifte gedaan voor zijn aandeel in het appartement. De waarde van het appartement is op 4 maart 2013 door een plaatselijke makelaar getaxeerd op € 60.000,-.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 17 oktober 2013 (bestreden besluit 1) heeft het college het bezwaar gericht tegen besluit 1 ongegrond verklaard.

1.5.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, voor zover hier van belang, het beroep van appellant tegen de bestreden besluiten 1 en 2 ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De hier te beoordelen periode loopt van 2 oktober 2012, de datum met ingang waarvan het college de bijstand heeft ingetrokken, tot en met 26 juli 2013, de datum van het intrekkingsbesluit.

4.2.

Het besluit tot intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit, waarbij het aan het bijstandverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan rust.

4.3.

Niet in geschil is dat appellant sinds 6 augustus 1992 als eigenaar kan beschikken over zijn aandeel in een appartement in Turkije. Voorts staat vast dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden door het bezit van het appartement in Turkije niet te melden aan het college. Appellant stelt zich op het standpunt dat het college zich bij de besluitvorming niet heeft mogen baseren op het rapport van het Bureau met de daarin vermelde gegevens van het appartement, omdat deze gegevens onrechtmatig zijn verkregen.

4.4.

Anders dan appellant in dit verband betoogt, is niet gebleken dat het college een onderzoek is gestart in het kader van de pilot Onderzoek naar Vermogen in het Buitenland van de gemeente Schiedam (pilot) waarbij het college in 2011 door middel van een risicoprofiel een selectie heeft gemaakt in de te onderzoeken groep van bijstandsgerechtigden. Het onderzoek naar het vermogen van appellant heeft plaatsgevonden in het kader van zijn aanvraag om bijstand van 2 oktober 2012, welke aanvraag is ingediend nadat het onderzoek in het kader van de pilot al had plaatsgevonden. Appellant heeft niet met objectieve en verifieerbare gegevens onderbouwd dat hier wel sprake was van een onderzoek in het kader van een pilot op basis van risicoprofielen. De beroepsgronden die zien op de pilot en de daarmee verband houdende beroepsgronden over het verbod van discriminatoire behandeling behoeven daarom geen verdere bespreking.

4.5.

Appellant heeft verder aangevoerd dat er onvoldoende aanleiding was tot inschakeling van het IBF en het Bureau. Appellant stelt zich op het standpunt dat de inzet van het onderzoek door het IBF en het Bureau een onevenredig zwaar middel was. Het college had andere onderzoeksmiddelen moeten inzetten. Het onderzoek door het Bureau heeft een onaanvaardbare inbreuk op het privéleven van appellant gemaakt.

4.7.

Uit 4.6.5 en 4.6.6 volgt dat aan de vereisten van proportionaliteit en subsidiariteit is voldaan, zodat de inbreuk op het respect voor het privéleven van appellant als bedoeld in artikel 8, eerste lid, van het EVRM, in dit geval gerechtvaardigd was. Anders dan appellant meent, kunnen de onderzoeksresultaten van het rapport van 12 maart 2013 van het IBF bij de beoordeling worden betrokken.

4.8.

Gelet op de schending van de inlichtingenverplichting was het college gehouden om een bestuurlijke boete op te leggen. Appellant heeft geen afzonderlijke gronden aangevoerd tegen de opgelegde bestuurlijke boete, zodat die verder geen bespreking behoeft. Tegen de terugvordering heeft appellant evenmin zelfstandige beroepsgronden aangevoerd.

4.9.

Uit 4.1 tot en met 4.8 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.