Centrale Raad van Beroep, 10-09-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3069, 14/2001 AW

Dat het terugvorderingsbesluit van 6 november 2012 alleen aan de toenmalige gemachtigde van betrokkene is gestuurd en niet ook aan haarzelf, waar zij om had gevraagd, maakt niet dat het besluit niet op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. Bovendien is het bestreden besluit I wel aan betrokkene zelf toegestuurd.

Uit de onder 1.3 genoemde brieven blijkt dat partijen zijn overeengekomen dat betrokkene zorg zou dragen voor de verrekening van ontvangen uitkeringen met de nabetaling van de bezoldiging. Voor wat betreft de verrekening met haar WAO-uitkering is betrokkene deze afspraak niet nagekomen. Het is dan ook door het toedoen van betrokkene dat de staatssecretaris bij de nabetaling haar te veel bezoldiging heeft uitbetaald ter hoogte van de door betrokkene over de periode van de nabetaling ontvangen WAO-uitkering. De staatssecretaris was bevoegd deze teveel betaalde bezoldiging van betrokkene terug te vorderen. De beroepsgronden van betrokkene die hiertegen gericht zijn, falen.

Over de periode van 1 maart 2009 tot en met 31 januari 2012 is de volledige bezoldiging aan betrokkene betaald. Aangezien appellante een WAO-uitkering berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 65-80% ontving en wegens arbeidsongeschiktheid niet in staat was haar eigen werkzaamheden te verrichten, diende op grond van artikel 45, eerste lid, van het ARAR op haar bezoldiging de WAO-uitkering in mindering te worden gebracht. Ten gevolge van administratieve vergissingen bij de Belastingdienst heeft deze korting niet plaatsgevonden. Hoewel de Belastingdienst op de hoogte was van het feit dat betrokkene een WAO-uitkering ontving, heeft betrokkene bij iedere betaling van haar bezoldiging gemerkt dat verzuimd werd daarop de WAO-uitkering in mindering te brengen. Betrokkene had, zoals een goed ambtenaar betaamt, de Belastingdienst hiervan op de hoogte dienen te stellen, zodat deze fout kon worden rechtgezet. Nu zij dat heeft nagelaten is door haar toedoen teveel bezoldiging betaald en was de staatssecretaris bevoegd deze teveel betaalde bezoldiging van betrokkene terug te vorderen. De rechtszekerheid staat daar niet aan in de weg. Dat betrokkene het ontvangen van een WAO-uitkering bovenop haar volledige bezoldiging zag als een vorm van genoegdoening voor de schade die de Belastingdienst haar volgens haar in de loop van de jaren had berokkend, doet aan haar verplichting hiervan melding te maken niet af. Betrokkene had immers geen enkel aanknopingspunt dat de Belastingdienst ook zo tegen de samenloop van bezoldiging en WAO-uitkering aankeek.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 13 december 2001, ECLI:NL:CRVB:2001:AD8053) kan terugvordering van onverschuldigd betaalde bezoldiging in de vorm van bruto te veel betaalde bezoldiging worden teruggevorderd, indien de bezoldiging betrekking heeft op een tijdvak dat inmiddels in fiscale zin is afgesloten. Aangezien de terugvordering van bezoldiging bij besluit van 6 november 2012, met uitzondering van de terugvordering over de maand januari 2012, betrekking heeft op een in fiscale zin afgesloten tijdvak, was de staatssecretaris gerechtigd de onverschuldigd betaalde bezoldiging bruto van betrokkene terug te vorderen. In wat betrokkene verder heeft aangevoerd is geen grond gelegen de staatssecretaris niet gerechtigd te achten tot deze bruto terugvordering. Dat geldt echter niet voor de terugvordering over de maand januari 2012, aangezien deze maand ten tijde van het nemen van het terugvorderingsbesluit nog niet in fiscale zin was afgesloten. Over deze maand had de staatssecretaris met een netto terugvordering dienen te volstaan. Slechts wat betreft de terugvordering van de bezoldiging over de maand januari 2012 slaagt de beroepsgrond van betrokkene tegen de bruto terugvordering.

De slotsom is dat de terugvordering van bezoldiging in stand kan blijven, behalve voor zover een bedrag is teruggevorderd ter hoogte van de ontvangen suppletie-uitkering en over de maand januari 2012 bruto is teruggevorderd.

Naar vaste rechtspraak van de Raad (bijvoorbeeld de uitspraak van 13 oktober 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BT8812) worden afspraken over de beëindiging van het ambtelijk dienstverband, neergelegd in een overeenkomst tussen een ambtenaar en zijn bevoegde gezag, aangemerkt als een nadere regeling van de uitoefening van de aan het bevoegde gezag toekomende ontslagbevoegdheid. Aan zo’n ontslagregeling zijn partijen gebonden op grond van het beginsel van rechtszekerheid dat niet alleen geldt voor het bestuursorgaan maar ook voor de ambtenaar. De staatssecretaris betoogt terecht dat zijn acceptatie van het voorstel van betrokkene over een regeling omtrent een ontslag op grond van artikel 99 van het ARAR niet in de weg staat aan het gegeven ongeschiktheidsontslag. In dit geval brengt de rechtszekerheid van betrokkene niet mee dat de staatssecretaris gebonden is aan de aanvankelijke acceptatie van het voorstel van betrokkene. Anders dan de rechtbank heeft aangenomen is niet doorslaggevend dat de informatie over het door betrokkene ontvangen van WAO-uitkering naast volledige bezoldiging binnen de administratie van de Belastingdienst bekend kon zijn. De bij de acceptatie van het voorstel betrokken ambtenaren aan de kant van de staatssecretaris waren er niet van op de hoogte dat betrokkene de afspraken over de verrekening van uitkeringen met nabetaling van bezoldiging niet geheel was nagekomen en dat betrokkene jarenlang naast haar volledige bezoldiging een WAO-uitkering had ontvangen, waarvan zij geen melding had gemaakt. Evenmin waren zij op de hoogte van het bedrag aan bezoldiging dat onverschuldigd aan betrokkene was betaald. Zonder deze kennis is het voorstel van betrokkene aanvaard. Aannemelijk is dat de staatssecretaris niet tot acceptatie van dat voorstel zou zijn overgegaan, indien betrokkene hierover aan de betrokken ambtenaren mededeling had gedaan, waartoe zij als goed ambtenaar gehouden was. Aannemelijk is overigens eveneens dat betrokkene haar voorstel niet in deze vorm zou hebben gedaan, indien de WAO-uitkering op haar bezoldiging in mindering zou zijn of zou worden gebracht. Betrokkene heeft immers meermalen, ook nog ter zitting van de Raad, naar voren gebracht dat zij haar voorstel voor de beëindiging van de aanstelling op grond van artikel 99 van het ARAR heeft gedaan, omdat aan haar gevoel van benadeling was tegemoet gekomen door het ontvangen van een WAO-uitkering bovenop haar bezoldiging. Partijen kunnen elkaar niet houden aan een afspraak waarvan aangenomen moet worden dat zij deze niet zouden hebben gemaakt indien zij over en weer volledig geïnformeerd waren geweest. Het hoger beroep van de staatsecretaris slaagt.

Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad alsnog de gronden van betrokkene tegen het ongeschiktheidsontslag beoordelen.

De beroepsgrond van betrokkene dat in het ontslagbesluit de aanduiding “eervol” ontbreekt, mist feitelijke grondslag. Het besluit van 9 oktober 2013 vermeldt onder 3 dat het ontslag eervol wordt verleend.

Door de afspraak dat betrokkene zou zorgdragen voor verrekening van de nabetaling van bezoldiging met verstrekte uitkeringen niet volledig na te komen en tevens over een periode van bijna drie jaar naast volledige bezoldiging een WAO-uitkering te ontvangen zonder daarvan melding te maken, heeft appellante niet gehandeld zoals een goed ambtenaar betaamt. Gelet op de langdurige periode waarover zij teveel bezoldiging heeft ontvangen en de omvang van de terugbetalingsverplichting heeft de staatssecretaris zich op goede gronden op het standpunt gesteld dat uit het gedrag van betrokkene blijkt dat het haar ontbreekt aan de eigenschappen, mentaliteit en houding die voor het vervullen van haar ambt bij de Belastingdienst zijn vereist. Met het oog op het aanzien en de geloofwaardigheid van de Belastingdienst worden immers hoge eisen gesteld aan de medewerkers, zeker wanneer deze zoals betrokkene een fiscale functie op academisch niveau bekleden. Daarmee is niet verenigbaar dat jarenlang naast een volledige bezoldiging een WAO-uitkering wordt ontvangen zonder dat daarvan melding wordt gemaakt. Voor het bieden van een verbeterkans heeft de staatssecretaris geen aanleiding hoeven zien, aangezien betrokkene al tien jaar geen werkzaamheden voor de Belastingdienst meer had verricht en het overleg tussen partijen uitsluitend nog was gericht op het beëindigen van de aanstelling. De staatssecretaris was dan ook bevoegd betrokkene met toepassing van artikel 98, eerste lid, aanhef en onder g, van het ARAR te ontslaan wegens ongeschiktheid. Niet gebleken is dat de staatssecretaris niet in redelijkheid van deze bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken. De beroepsgronden van betrokkene tegen het ongeschiktheidsontslag slagen niet.