Centrale Raad van Beroep, 12-03-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:850, 13-1628 WW

1.2. Bij besluit van 28 februari 2011 heeft het Uwv appellant in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering. Daarbij is vermeld dat appellant die uitkering krijgt tot en met 31 juli 2013, als er niets in zijn situatie verandert en dat hij die uitkering voor maximaal drie maanden naar Tsjechië kan exporteren. Bij besluit van 1 maart 2011 is appellant toestemming verleend om van 7 maart 2011 tot en met 6 juni 2011 in Tsjechië werk te zoeken. In een bijlage met richtlijnen voor de werkloze die naar een andere lidstaat van de Europese Unie vertrekt om daar werk te zoeken is vermeld dat bij terugkeer naar Nederland binnen zes maanden na beëindiging van de uitkering, die uitkering weer kan gaan lopen, indien opnieuw uitkering wordt aangevraagd, er nog recht op WW-uitkering bestaat en inschrijving bij UVW WERKbedrijf heeft plaatsgevonden.

1.3. [ex-werkgever] heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 28 februari 2011. Bij beslissing op bezwaar van 7 juli 2011 is dit bezwaar gegrond verklaard. Het Uwv heeft overwogen dat er voor appellant geen recht op WW-uitkering bestaat, omdat hij, door ontslag te nemen, heeft nagelaten passende arbeid te behouden. De aanvraag voor een WW-uitkering had afgewezen moeten worden. De intrekking van de uitkering kan op grond van artikel 23 van de WW niet eerder plaatsvinden dan de dag volgend op die waarop de beslissing op bezwaar bekend is gemaakt. Bij e-mail van 13 juli 2011 aan appellant heeft een medewerkster van het Uwv die beslissing als volgt toegelicht: “ Ik ben tot de conclusie gekomen dat aan u onterecht een WW-uitkering is verstrekt. Dit heeft voor u echter geen gevolgen. Wij vorderen de uitkering niet van u terug. Uw ex werkgever, [ex-werkgever], wordt tegemoet gekomen in de schade die hij heeft gehad ten gevolge van de onterechte toekenning. Het is namelijk zo dat een overheidswerkgever als het ware de uitkering voor u betaald. Dit is anders wanneer u een niet overheidswerknemer was geweest, dan had u zelf premies afgedragen.”.

1.4. Appellant heeft op 19 oktober 2011 opnieuw een WW-uitkering aangevraagd. In die aanvraag heeft hij vermeld dat het niet gelukt is om in Tsjechië werk te vinden, dat hij zich weer in Nederland heeft gevestigd en hier snel weer werk wil vinden. Bij besluit van 3 november 2011 heeft het Uwv appellant in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering met ingang van 17 oktober 2011. Daarbij is vermeld dat appellant die uitkering krijgt tot en met 10 december 2013 als er niets in zijn situatie verandert.

1.5. Bij besluit van 30 januari 2012 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant ingetrokken met ingang van 17 oktober 2011 met verwijzing naar de beslissing op bezwaar van 7 juli 2011. Over de periode van 17 oktober 2011 tot en met 25 december 2011 wordt een bedrag van € 4.470,50 als onverschuldigd betaald van appellant teruggevorderd. Aangezien de eerdere toekenning van WW-uitkering onterecht was, had appellant geen recht op voortzetting van de WW-uitkering met ingang van 17 oktober 2011 en heeft appellant deze uitkering volgens het Uwv ten onrechte ontvangen.

1.6. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 30 januari 2012 en beroep ingesteld tegen de beslissing op bezwaar van 7 juli 2011. Bij besluit van 8 juni 2012 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar gedeeltelijk gegrond verklaard, omdat het appellant niet redelijkerwijs duidelijk kon zijn dat hij geen recht had op uitkering. Het Uwv heeft de uitkering ingetrokken met ingang van 31 januari 2012, de terugvordering over de periode van 17 oktober 2011 tot en met 25 december 2011 herroepen en de kosten van het bezwaar vergoed tot een bedrag van € 437,-. Appellant heeft zijn beroep tegen de beslissing op bezwaar van 7 juli 2011 ingetrokken.

1.7. Appellant heeft beroep ingesteld tegen de intrekking van zijn WW-uitkering per

31 januari 2012 en tegen de door het Uwv toegekende vergoeding voor in bezwaar gemaakte kosten. Volgens appellant is hem vier maal ondubbelzinnig toegezegd dat hij aanspraak heeft op WW-uitkering. Hij heeft daarbij verwezen naar de besluiten van 28 februari, 1 maart en

3 november 2011 en naar de e-mail van 13 juli 2011. De intrekking is volgens hem in strijd met het vertrouwensbeginsel en met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (Eerste Protocol).