Centrale Raad van Beroep, 18-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:478, 12-4426 WWB

Betrokkene heeft, na enkele jaren gedetineerd te zijn geweest, vanaf oktober 2009 bij het Leger des Heils verbleven. Per 1 december 2009 heeft betrokkene een kamer gehuurd op het adres[adres 1] te[woonplaats]. Op 19 januari 2010 heeft betrokkene een woning op het adres [adres 2.] te [woonplaats] betrokken. In verband met deze laatste verhuizing heeft hij op 29 december 2009 een aanvraag ingediend om bijzondere bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) voor de kosten van woninginrichting.

Bij besluit van 15 januari 2010, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 6 mei 2010, heeft het college de aanvraag afgewezen. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat de verhuizing naar de [adres 2.] niet noodzakelijk was als bedoeld in artikel 35 van de WWB.

De rechtbank heeft bij uitspraak van 13 juli 2011 het besluit van 6 mei 2010, voor zover van belang, vernietigd en het college opgedragen opnieuw op het bezwaar van betrokkene te beslissen. Ter uitvoering van deze uitspraak, waartegen partijen geen hoger beroep hebben ingesteld, heeft het college bij besluit van 4 oktober 2010 (bestreden besluit) het bezwaar tegen het besluit van 15 januari 2010 opnieuw ongegrond verklaard. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat betrokkene niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij ten tijde van zijn verhuizing naar de [adres 1] over een inboedel beschikte. Verder heeft betrokkene niet aannemelijk gemaakt dat de huisbaas van zijn kamer aan de [adres 1] zijn inboedel heeft gestolen of verduisterd en dat hij actie heeft ondernomen om weer over deze inboedel te kunnen beschikken. Gelet ook op het vrijwillige vertrek bij het Leger des Heils en op het korte tijdsbestek tussen dat vertrek en de aanvraag om bijzondere bijstand, is het college van mening dat geen sprake is van kosten die voortvloeien uit bijzondere omstandigheden.

Het college heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Daartoe heeft het college, samengevat, het volgende aangevoerd. De rechtbank heeft betrokkene ten onrechte ontvankelijk verklaard in zijn beroep. Zijn procesbelang ontbreekt, omdat de kosten voor woninginrichting feitelijk niet zijn gemaakt of nog gemaakt moeten worden. Verder heeft de rechtbank bij de beoordeling of sprake is van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende kosten ten onrechte buiten beschouwing gelaten dat betrokkene er zelf voor heeft gekozen zijn ingerichte verblijfplaats bij het Leger des Heils te verlaten. Als betrokkene deze keuze niet had gemaakt, dan had hij meer tijd gehad om voor een woninginrichting te sparen. Tot slot heeft de rechtbank ten onrechte bepaald dat de bijstand ingevolge artikel 48 van de WWB om niet dient te worden verleend. De rechtbank is daarmee voorbij gegaan aan artikel 51, eerste lid, van de WWB. Het college is van mening dat op grond van het door hem gevoerde beleid in het geval van betrokkene de bijzondere bijstand in de vorm van een lening dient te worden verleend.

Betrokkene heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd, voor zover de rechtbank heeft geoordeeld dat betrokkene niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij op het adres aan de[adres 1] over een inboedel beschikte. Verder heeft betrokkene verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Het nader besluit wordt op de voet van het bepaalde in de artikelen 6:18, 6:19, eerste lid, en 6:24 van de Awb, mede in de beoordeling betrokken.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 6 oktober 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK0399) houdt een belanghebbende belang bij het in beroep beoordelen van een door hem bestreden besluit, indien hij heeft verzocht om toekenning van schadevergoeding op grond van artikel 8:73 van de Awb. Namens betrokkene heeft diens gemachtigde een dergelijk verzoek aan de rechtbank gedaan aan het slot van het beroepschrift. De grond van het college dat de rechtbank betrokkene ten onrechte ontvankelijk heeft verklaard in zijn beroep wegens het ontbreken van procesbelang slaagt daarom niet.

Betrokkene heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat hij niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij aan de[adres 1] over een inboedel beschikte. Daartoe zijn twee telefoonnotities overgelegd van gesprekken met de gemachtigde van betrokkene met de dochter van betrokkene en met een medewerker van woningcorporatie Domijn op 27 mei 2010 onderscheidenlijk 9 juli 2010. De gesprekken gingen over de in de woning aan de [adres 2.] achtergebleven goederen. Daarmee heeft betrokkene niet aannemelijk gemaakt dat hij ook aan de[adres 1] over een inboedel heeft beschikt. Deze grond slaagt daarom niet.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat een periode van veertien maanden na een detentie van enkele jaren voor betrokkene te kort was om te kunnen reserveren voor de kosten van woninginrichting en dat daarom sprake is van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende kosten. Dat betrokkene langer had kunnen reserveren als hij niet bij het Leger des Heils was vertrokken, doet hieraan niet af, nog daargelaten of van betrokkene had kunnen worden gevergd dat hij om die reden zijn verblijf bij het Leger des Heils zou voortzetten. Deze grond van het college slaagt daarom niet.

Uit 5.5 volgt dat het hoger beroep van het college slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd voor zover daarbij is bepaald dat bijzondere bijstand voor de kosten van woninginrichting om niet dient te worden verleend. Het besluit van 7 augustus 2012 komt daarom eveneens in zoverre voor vernietiging in aanmerking. De Raad ziet tevens aanleiding om zelf in de zaak te voorzien door te bepalen dat het college de bijzondere bijstand voor de kosten van woninginrichting tot het in onderdeel 4 genoemde bedrag van € 1.850,- verleent in de vorm van een geldlening.