Centrale Raad van Beroep, 20-11-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3895, 13-716 AW

1.1.

1.2.

1.3.

Nadat het algemeen bestuur het voornemen daartoe had geuit en appellante haar zienswijze naar voren had gebracht, heeft het algemeen bestuur bij besluit van 27 januari 2011, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 4 juni 2012 (bestreden besluit), appellante wegens ernstig plichtsverzuim de disciplinaire maatregel van ontslag zonder opzegtermijn opgelegd. Het algemeen bestuur heeft appellante verweten dat:

1. zij in strijd met de Richtlijn Inkopen en Europese aanbestedingen van NWO (richtlijn) en zonder de afdeling Facilitair Beheer hierbij te betrekken een schilderij, drie lampen, een rood kastje en een combimagnetron heeft aangeschaft en geen verantwoording heeft afgelegd over de aanschaf en de plaats waar deze goederen zich bevinden;

2. zij in strijd met de richtlijn en zonder afdeling Facilitair Beheer hierbij te betrekken een bank en een stoel heeft aangeschaft, terwijl deze goederen niet voor NWO, maar voor haar persoonlijk waren bestemd;

3. zij in strijd met de richtlijn buiten medeweten van de afdeling P&O een onwenselijke overeenkomst met een onduidelijke inhoud heeft afgesloten met K. BV, de BV van een medewerker bij NWO met fulltime aanstelling. Op basis van die overeenkomst hebben betalingen ten bedrage van € 21.466,16 en € 20.604,04 plaatsgevonden voor de door de desbetreffende medewerker verrichte werkzaamheden.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot volgende beoordeling.

4.1.

In de richtlijn is vastgelegd aan welke eisen de inkoop van diensten en goederen door NWO moet voldoen. In de richtlijn is onder meer vermeld dat bij nieuw te sluiten contracten inzake onder andere kantoorbehoeften ernaar gekeken moet worden of zij NWO-centraal moeten worden uitonderhandeld en gesloten. Indien het voor de betrokken medewerker niet duidelijk is of een zaak centraal moet worden ingekocht, zal hij daarover navraag moeten doen bij het hoofd Facilitair Beheer. Verder is in de richtlijn vermeld dat bij inschakeling van interim-krachten en uitzendkrachten P&O moet worden ingeschakeld en dat bij het inhuren van freelancers voorafgaand aan de gunning van de opdracht het contract naar het hoofd van de personeel- en salarisadministratie moet worden gezonden, zodat P&O de stukken kan controleren.

4.2.

Appellante heeft betoogd dat de richtlijn niet van toepassing is indien het gaat om bedragen van minder dan € 80.000,-. Dit betoog wordt niet gevolgd. Appellante heeft daarvoor geen onderbouwing gegeven en in de richtlijn zelf zijn ervoor evenmin aanknopingspunten te vinden.

4.3.

Appellante heeft bestreden dat zij in strijd met de richtlijn en zonder de afdeling Facilitair Beheer hierbij te betrekken de in de verwijten 1 en 2 genoemde goederen heeft aangeschaft, omdat zij over de bestelling daarvan contact heeft gehad met de afdeling Facilitair Beheer. Appellante wordt hierin niet gevolgd. Uit de gedingstukken blijkt dat appellante aan het hoofd van Facilitair Beheer heeft gevraagd of NWO behalve met firma A ook nog met andere bedrijven werkt en dat dit hoofd haar op 12 juli 2010 heeft geantwoord dat NWO voornamelijk met de firma A werkt omdat zij in principe alles kunnen leveren. Appellante heeft uit dit antwoord ten onrechte afgeleid dat het haar bij het aanschaffen van goederen om de kantoren van het gebiedsbureau opnieuw in te richten vrijstond elke willekeurige leverancier te benaderen.

4.4.

Appellante heeft aangevoerd dat zij vanaf 1 september 2011 feitelijk niet meer in het gebouw van NWO is geweest, dat pas veel later is geconstateerd dat de goederen waarop verwijt 1 ziet, niet meer op de kantoren van het gebiedsbureau aanwezig waren en dat onder die omstandigheden het onmogelijk is verantwoording af te leggen over de plaats waar deze goederen zich bevinden. Deze beroepsgrond treft geen doel, in elk geval niet voor zover zij betrekking heeft op het schilderij. Vaststaat dat appellante op 8 juli 2010 het schilderij voor € 2000,- heeft gekocht, dat de factuur is gericht aan NWO ter attentie van appellante en dat appellante als budgethouder deze voor akkoord heeft geparafeerd. Het schilderij is op 15 juli 2010 geleverd. De verkoopster heeft verklaard dat het om een origineel schilderij van de schilder Jing Jiang gaat en dat zij het schilderij aan appellante persoonlijk heeft afgegeven. Vaststaat verder dat het schilderij op 3 november 2011 en op 5 januari 2012 niet op de kantoren van het gebiedsbureau is aangetroffen. Appellante heeft in het kader van het onderzoek door KPMG verklaard niet bekend te zijn met de locatie van het schilderij. Op de hoorzitting van 11 april 2012 heeft zij verklaard dat het schilderij omstreeks 15 juli 2010 bij haar thuis is afgeleverd, dat zij het naar NWO heeft vervoerd en het in het kantoor van het gebiedsbureau bij de banken heeft neergezet, dat het in de vergaderzaal terecht is gekomen en dat zij het daar meerdere malen heeft gezien. Deze verklaring van appellante is ongeloofwaardig. Van belang is in de eerste plaats dat diverse personen die regelmatig van deze vergaderzaal gebruik maakten het schilderij niet herkennen als hun een afbeelding daarvan wordt getoond en verklaren het in die vergaderzaal of elders in de kantoren van het gebiedsbureau niet te hebben gezien. De sprekende voorstelling van een Chinese familie op het schilderij maakt het hoogst onwaarschijnlijk dat al deze personen zich vergissen. Voorts is van belang dat appellante op 10 juni 2011 aan een medewerker van NWO een op 8 juni 2011 gemaakt digitaal fotobestand heeft verzonden waarop een deel van een schilderij is te zien. Op verzoek van het algemeen bestuur heeft digitaal fotograaf G deze foto vergeleken met een afbeelding van het schilderij die de verkoopster heeft aangeleverd en is op basis van onderzoek tot de conclusie gekomen dat beide schilderijen identiek zijn en dat er geen aanwijzingen zijn dat de foto gemanipuleerd is. Deze conclusies worden ondersteund door het rapport van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) van 25 september 2014. Appellante heeft ter zitting van de Raad erkend dat de foto in haar woning is gemaakt. Verder heeft zij verklaard dat het schilderij dat daarop te zien is niet het schilderij is dat zij voor NWO heeft aangekocht, maar een ander schilderij in dezelfde trant dat zij na haar ontslag heeft moeten verkopen en dat zij niet meer weet aan wie. Laatstgenoemde verklaring van appellante is, gelet op de bevindingen van het onderzoek van G en dat van het NFI en de oncontroleerbaarheid van de verklaringen van appellante, ongeloofwaardig.

4.5.

Gelet op het voorgaande heeft het algemeen bestuur aannemelijk gemaakt dat appellante in strijd met de richtlijn en zonder de afdeling Facilitair Beheer hierbij te betrekken de in verwijt 1 en 2 genoemde goederen, waaronder een schilderij, heeft aangeschaft. In elk geval ten aanzien van het schilderij heeft het algemeen bestuur niet alleen aannemelijk gemaakt dat appellante geen verantwoording heeft afgelegd over de aanschaf en de plaats waar het zich bevindt, maar ook aannemelijk gemaakt dat op het door appellante doorgezonden digitale fotobestand een deel van het bewuste schilderij zichtbaar was, hangend in de woonkamer van appellante. In zoverre bestaat voldoende feitelijke grondslag voor de verwijten 1 en 2. Het algemeen bestuur heeft zich voorts terecht op het standpunt gesteld dat voldoende feitelijke grondslag bestaat voor verwijt 3. Ter zitting van de Raad is naar voren gekomen dat appellante dat standpunt niet langer betwist. De hiervoor genoemde aan appellante verweten gedragingen moeten als plichtsverzuim worden aangemerkt.

4.6.

4.7.

Anders dan appellante betoogt, kan de opgelegde straf niet worden aangemerkt als onevenredig aan de aard en de ernst van het onder 4.5 vastgestelde plichtsverzuim. Van betekenis is in dit verband dat appellante in haar functie van plaatsvervangend [naam functie A.] een voorbeeldfunctie had ten aanzien van het naleven van de richtlijn en dat zij, zelfs nadat zij op het belang van de naleving van de richtlijn was gewezen, in strijd daarmee heeft gehandeld. De Raad laat verder zwaar wegen dat appellante geen verantwoording heeft afgelegd over de aanschaf van het schilderij en de plaats waar het zich bevindt, maar, gelet op wat onder 4.4 is overwogen, in plaats daarvan daarover leugenachtige verklaringen heeft afgelegd. Daarmee heeft appellante gehandeld in strijd met de eisen van integriteit, betrouwbaarheid en verantwoordelijkheid. Daardoor heeft zij het in haar te stellen vertrouwen in ernstige mate geschonden.

4.8.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.