Centrale Raad van Beroep, 30-09-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3187, 13-6426 WWB

Bij besluit van 15 oktober 2012 heeft het dagelijks bestuur aan appellante een voorschot van € 695,- toegekend. Bij besluit van 31 oktober 2012 heeft het dagelijks bestuur aan appellante bijstand toegekend over de periode van 20 augustus 2012 tot en met 9 september 2012 naar de norm voor een alleenstaande ouder met een gemeentelijke toeslag van 10%. De bijstandsaanvraag is voor het overige doorgezonden naar het college.

Het college heeft aan appellante bij besluit van 30 november 2012 met betrekking tot de periode september tot en met november 2012 een voorschot verstrekt van € 2.386,32.

Bij besluit van 4 januari 2013 heeft het college de aanvraag om bijstand afgewezen. Aan dit besluit is ten grondslag gelegd dat appellante niet in bijstandbehoevende omstandigheden verkeert omdat haar ouders en gewezen echtgenoot ([B.]) in de kosten van haar levensonderhoud voorzien en zij de beschikking heeft gehouden over een gezamenlijke bankrekening. Daarbij heeft het college het verstrekte voorschot teruggevorderd.

Bij besluit van 3 april 2013 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 4 januari 2013 ongegrond verklaard. Daartoe heeft het college onder meer overwogen dat de op 23 november 2012 gedateerde schuldbekentenis geen toereikende onderbouwing vormt van de stelling dat de tot dan toe betaalde en ontvangen bedragen (volgens de schuldbekentenis in totaal € 8.258,26) zijn verstrekt in de vorm van een lening die moet worden terugbetaald. Daartoe is redengevend geacht dat de terugbetaling afhankelijk is gesteld van toekomstige onzekere gebeurtenissen.

De te beoordelen periode loopt hier van 10 september 2012 tot en met 4 januari 2013.

Allereerst wordt vastgesteld dat het college zich thans, mede gelet op het verhandelde ter zitting, op het standpunt heeft gesteld dat over de te beoordelen periode het recht op bijstand van appellante niet kan worden vastgesteld. Daarmee heeft het college de grondslag van de eerdere hier in geding zijnde besluitvorming verlaten. Dit betekent dat het bestreden besluit en - in het verlengde daarvan - de aangevallen uitspraak, reeds hierom in rechte geen stand kunnen houden en dienen te worden vernietigd. Hierna zal worden bezien of de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit in stand kunnen blijven. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Wat de andere resterende kosten van levensonderhoud van appellante betreft is het volgende van belang. Allereerst zijn er door de ouders van appellante, naast het hier verder buiten bespreking te laten bedrag ter voorziening in de kosten van inrichting van de woning aan de [adres 2], nog andere betalingen gedaan aan appellante. Deze betalingen zijn onbetwist aan appellante gedaan om te voorzien in haar kosten van levensonderhoud in een periode waarover een beroep op bijstand is gedaan en moeten daarom in beginsel als middelen worden aangemerkt waaraan in het kader van bijstandsverlening niet voorbij kan worden gegaan. Zoals de rechtbank terecht heeft geoordeeld, kunnen deze betalingen voor de toepassing van de WWB niet als leningen worden aangemerkt, nu een voldoende concrete en daadwerkelijke terugbetalingsverplichting onvoldoende aannemelijk is geworden.

Voorts is gebleken dat appellante ten tijde in geding nog de beschikkingsmacht had over de gezamenlijke en/of bankrekening met [B.]. Niet betwist is dat appellante ook van deze gezamenlijke rekening gebruik heeft gemaakt. Daarnaast heeft appellante erkend dat zij ook in de in geding zijnde periode werkzaamheden heeft verricht, en in niet onbetekenende mate is blijven verrichten, ten behoeve van het bedrijf van [B.]. Ook dit aspect is van belang voor de beoordeling en vaststelling van (de omvang van) het recht op bijstand. Appellante heeft daarover onvoldoende duidelijkheid verstrekt. Dat naar zeggen van appellante daarvoor geen beloning is ontvangen doet niet ter zake aangezien het hier op geld waardeerbare arbeid betreft, waarvoor normaliter een geldelijke beloning wordt ontvangen of kan worden bedongen.

Gelet op wat in 5.4 en 5.5 is overwogen moet worden geconcludeerd dat van appellante niet de vereiste duidelijkheid is verkregen om het recht op eventuele aanvullende bijstand afdoende te beoordelen en vast te stellen. Hierin ligt tevens besloten dat de overige beroepsgronden geen (nadere) bespreking behoeven. Een en ander leidt tot de conclusie dat de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit in stand kunnen worden gelaten.

Tegen de terugvordering van het verstrekte voorschot zijn geen afzonderlijke beroepsgronden gericht, zodat deze geen bespreking behoeft.

Uit 5.2 tot en met 5.7 vloeit voort dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd en dat de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit in stand kunnen worden gelaten.