College van Beroep voor het bedrijfsleven, 11-11-2014, ECLI:NL:CBB:2014:425, AWB 12/1114

Ingevolge artikel 40, tweede lid, van de Diergeneesmiddelenwet (Wet), zoals deze luidde ten tijde hier in geding, is degene die bedrijfsmatig dieren houdt, verplicht overeenkomstig de door Onze Minister gestelde regelen in een logboek aantekening te houden van de ontvangst en van de toepassing of vervoedering van door Onze Minister aangewezen diergeneesmiddelen en gemedicineerde voeders. Volgens het vierde lid van genoemd artikel, voor zover hier van belang, kan Onze Minister regelen stellen omtrent het in het tweede lid bedoelde logboek en de daarmee verband houdende bescheiden. Deze regelen waren ten tijde hier in geding neergelegd in de Diergeneesmiddelenregeling (Regeling). Artikel 91, eerste lid, van de Regeling luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

c. datum van aflevering;

d. diersoort waarvoor het middel bestemd is;

e. hoeveelheid.(…)”

Het College constateert dat verweerder zowel in het primaire als in het bestreden besluit in vrij algemene bewoordingen heeft aangegeven dat op het bedrijf van appellanten geen registratie is bijgehouden van de ontvangst, de toepassing of de vervoedering van diergeneesmiddelen en gemedicineerde voeders, evenals andere behandelingen die dieren hebben ondergaan, data van toediening of behandeling en wachttijden. Niettemin acht het College voldoende duidelijk dat verweerder aan de in geding zijnde korting specifiek ten grondslag heeft gelegd dat appellanten op hun bedrijf niet overeenkomstig artikel 40, tweede lid, van de Wet en met inachtneming van de in artikel 91 van de Regeling daaromtrent neergelegde regels in het logboek aantekening hebben gehouden van de ontvangst, de toepassing of vervoedering van de door haar gebruikte geneesmiddelen amoxicilline en Baytril, die zijn geleverd door [naam 5] en/of [naam 6]. Hierbij neemt het College in aanmerking dat reeds in het primaire besluit is vermeld dat de in geding zijnde korting is opgelegd wegens niet-naleving van de hiervoor in 2.1 reeds vermelde wettelijke voorschriften, waaronder met name artikel 40, tweede lid, van de Wet en artikel 91 van de Regeling en dat in het bestreden besluit door verweerder uitdrukkelijk de conclusie is getrokken dat appellanten op illegale wijze verkregen diergeneesmiddelen bewust niet in het logboek hebben geregistreerd.

Gelet op de bevindingen in het controleverslag, waaronder met name ook die uit het p-v zoals hiervoor in 1 weergegeven, is het College van oordeel dat verweerder terecht heeft geoordeeld dat appellanten met betrekking tot de door [naam 5] en/of [naam 6] geleverde geneesmiddelen amoxicilline en Baytril de uit artikel 40, tweede lid, van de Wet voortvloeiende verplichting om het logboek met inachtneming van de daaromtrent in artikel 91 van de Regeling gestelde regels zo bij te houden, dat daaruit de ontvangst, de toepassing of vervoedering van deze diergeneesmiddelen blijkt, hebben overtreden. Nu uit het p-v blijkt dat deze geneesmiddelen niet voorkomen op de logboekbonnen van de Dierenkliniek [naam 9] uit de administratie van het bedrijf van appellanten en [naam 2] heeft verklaard dat op de facturen van [naam 5] nooit de juiste benaming van de geleverde medicijnen stond vermeld, is aannemelijk dat zich in het logboek van het bedrijf van appellanten geen aankoopbewijzen met betrekking tot genoemde medicijnen bevonden die voldoen aan de daaraan ingevolge artikel 91 van de Regeling gestelde eisen. Het College merkt hierbij overigens op dat de in geding zijnde korting uitdrukkelijk niet is gebaseerd op het niet-naleven van het verbod een niet geregistreerd diergeneesmiddel te bereiden, voorhanden of in voorraad te hebben, af te leveren of bij dieren toe te passen, indien dit verboden groeihormonen bevat. In de checklist is in dit verband overwogen dat het in dit geval niet gaat om medicijnen met hormonen en/ of bèta-agonisten, maar om ‘reguliere’ niet geregistreerde medicijnen, zodat geen sprake is van overtreding van evengenoemd verbod en hiervoor derhalve geen korting wordt opgelegd.

Dat bij de niet-naleving van de randvoorwaarde opzet in het spel was motiveert verweerder onder toepassing van artikel 8 van de Beleidsregels door er op te wijzen dat het hier gaat om sinds 1985 bestaande eenvoudige voorschriften, om een actieve handeling en om het gebruik van een hoeveelheid van tenminste 55 kg amoxicilline en 12 liter Baytril.

Met betrekking tot de in artikel 8 van de Beleidsregels neergelegde criteria heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie bij zijn arrest van 27 februari 2014 (C-396/12) vragen van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State beantwoord. Uit dit antwoord maakt het College op dat de in de Beleidsregels neergelegde benadering, waarbij de vraag of van opzettelijke overtreding gesproken kan worden wordt beoordeeld aan de hand van de zes in het eerste lid geformuleerde criteria en waarbij een hoge bewijswaarde wordt toegekend aan het criterium van het bestaan van een langdurig bestendig beleid, door het Hof toelaatbaar wordt geacht. Hierbij wordt echter aangetekend dat aan de overtreder de mogelijkheid gelaten moet worden om te bewijzen, dat hij zich niet op zodanige wijze heeft gedragen dat hij ofwel een toestand van niet-naleving van de randvoorwaarden trachtte te bewerkstelligen, ofwel, zonder dat hij dit doel voor ogen had, de mogelijkheid dat die niet-overeenstemming zich zou voordoen heeft aanvaard. Aldus leidt de beleidsregel tot een omkering van de bewijslast van de opzet, zoals het Hof die in randnummer 35 omschreven heeft.

Het College ziet geen grond voor het oordeel dat verweerder zich in het licht van de in artikel 8 van de Beleidsregels neergelegde criteria ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat appellanten de randvoorwaarde opzettelijk hebben overtreden. Met hetgeen appellanten hebben aangevoerd hebben zij niet het bewijs geleverd dat geen sprake is van opzet. Voor zover appellanten met hun stelling dat zij de randvoorwaarde niet kenden willen betogen dat er geen opzet in het spel is, overweegt het College dat de norm om in een logboek aantekening te houden van de ontvangst en de toepassing of vervoedering van diergeneesmiddelen al in het op 1 mei 1986 in werking getreden artikel 40, tweede lid, van de Diergeneesmiddelenwet van 27 juni 1985 (Stb. 1985, 410) stond. Deze norm is uitgewerkt in artikel 6 van de Regeling administratievoorschriften ingevolge Diergeneesmiddelenwet van 27 april 1987 (Stcrt. 1987, 82), welk artikel blijkens de Regeling van de Minister van LNV van 24 augustus 1993 (Stcrt. 1993, 165) in werking is getreden per 15 september 1993. De hier bedoelde norm is naar het oordeel van het College om die reden te beschouwen als langdurig bestendig beleid in de hier bedoelde zin. Om die reden worden appellanten geacht de hier bedoelde norm en de uitwerking daarvan te kennen. Het College acht in dit verband verder van belang dat [naam 2] blijkens het p-v heeft verklaard dat op de facturen van [naam 5] nooit de juiste benaming van de geleverde medicijnen stond en dat hij dit wist omdat het geen toegelaten diergeneesmiddelen waren. Gelet op dit gegeven, in samenhang met het feit dat zich in de door [naam 2] aan de AID toegezonden administratie van het bedrijf geen aankoopbewijzen met betrekking tot amoxicilline en Baytril bevonden, die voldoen aan de daaraan ingevolge artikel 91 van de Regeling gestelde eisen, is naar het oordeel van het College aannemelijk dat [naam 2] de toestand van niet-naleving van de onderhavige randvoorwaarden heeft beoogd.