Raad van State, 24-01-2018, ECLI:NL:RVS:2018:202, 201700875/1/A2

Uit deze tekst van de website blijkt dat [wederpartij] voor zichzelf de titel van psychotherapeut heeft gevoerd. De stellingen van [wederpartij] dat zij zichzelf beschouwt als een professional die psychotherapeutisch werkt en dat zij vóór invoering van de Wet BIG als maatschappelijk werker de opleiding groepspsychotherapie bij de Nederlandse vereniging voor groepsdynamica en groepspsychotherapie (NVGP) heeft gevolgd, laat onverlet dat [wederpartij] niet in het bezit is van een getuigschrift als bedoeld in artikel 26 van de Wet BIG en niet in het BIG-register als psychotherapeut is ingeschreven. Gelet op artikel 4, eerste lid, van de Wet BIG heeft [wederpartij] dan ook niet het recht de titel van psychotherapeut te voeren. Nu zij deze titel ten onrechte op haar website heeft gevoerd, zoals de inspecteur heeft geconstateerd op 15 januari 2015, heeft zij zich ten onrechte kenbaar gemaakt als een door de overheid erkende deskundige op het gebied als bedoeld in artikel 27 van de Wet BIG. De minister betoogt terecht dat [wederpartij] daarmee het verbod van artikel 4, tweede lid, van de Wet BIG heeft overtreden. De tekst van die bepaling noch de geschiedenis van totstandkoming hiervan (Kamerstukken II, 1985/86, 19 522, nr. 3) bevat aanknopingspunten voor het oordeel dat daarvoor daadwerkelijk sprake moet zijn van uitoefening van het beroep van psychotherapeut. De rechtbank heeft derhalve ten onrechte geoordeeld dat de minister niet bevoegd was de boete op te leggen.

Het betoog van de minister slaagt.

Beroepsgrond

Beoordeling beroepsgrond

De minister kan omwille van de rechtseenheid en rechtszekerheid beleid vaststellen en toepassen inzake het al dan niet opleggen van een boete en het bepalen van de hoogte daarvan. Ook indien het beleid als zodanig door de rechter niet onredelijk is bevonden, dient de minister bij de toepassing daarvan in elk voorkomend geval te beoordelen of die toepassing strookt met de hiervoor bedoelde eisen die aan de aanwending van de bevoegdheid tot het opleggen van een boete moeten worden gesteld. Indien dat niet het geval is, dient de boete, in aanvulling op of in afwijking van het beleid, zodanig te worden vastgesteld dat het bedrag daarvan evenredig is.

De rechter toetst zonder terughoudendheid of het besluit van de minister met betrekking tot de boete voldoet aan deze eisen en dus leidt tot een evenredige sanctie.

De stellingen van [wederpartij] over de verworven inkomsten en de aan patiënten verstrekte informatie bieden onvoldoende grond voor verdere matiging van de boete, reeds omdat deze stellingen niet aannemelijk zijn gemaakt.

De stelling van [wederpartij] over haar opleiding en ervaring, neemt niet weg dat zij verwijtbaar heeft gehandeld door de titel psychotherapeut op haar website te voeren zonder hiertoe bevoegd te zijn.

Het voorgaande laat onverlet dat de Afdeling de boete van € 2.546,00 onevenredig acht. In het differentiatiedocument dat bij het boeterapport is gevoegd, worden factoren genoemd die een rol kunnen spelen om de ernst van de overtreding te bepalen. Een van de factoren betreft de omvang van de overtreding, waarvoor wordt gekeken naar het aantal behandelde patiënten. In de relevante periode, van 1 januari 2013 tot 25 februari 2015, had [wederpartij], naar zij stelt en aannemelijk is, mede gelet op haar uitschrijving uit het zogenoemde "AGB-register" per 1 januari 2013 en haar leeftijd, haar beroepsuitoefening gestaakt in die zin dat zij geen patiënten meer behandelde. De ernst van de overtreding was naar het oordeel van de Afdeling derhalve beperkt. Gelet daarop, ziet de Afdeling aanleiding de opgelegde boete in dit geval verder tot 50% van de opgelegde boete, derhalve tot een bedrag van € 1.273,00, te matigen. Deze boete acht de Afdeling in dit geval passend en geboden.

Het betoog van [wederpartij] in beroep slaagt.

Conclusie

Beslissing

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State:

I. verklaart het hoger beroep gegrond;

II. vernietigt de uitspraak van de rechtbank Gelderland van 20 december 2016 in zaak nr. 16/1850;

III. verklaart het bij de rechtbank ingestelde beroep gegrond;

IV. vernietigt het besluit van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport van 26 februari 2016, kenmerk 2015000930;

V. herroept het besluit van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport van 5 november 2015, kenmerk 2015-1219644/BB1000266/ES;

VI. bepaalt dat het bedrag van de aan [wederpartij] opgelegde boete wordt vastgesteld op € 1.273,00 (zegge: twaalfhonderddrieënzeventig euro);

VII. bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

VIII. veroordeelt de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport tot vergoeding van bij [wederpartij] in verband met de behandeling van het hoger beroep opgekomen proceskosten tot een bedrag van € 43,31 (zegge: drieënveertig euro en eenendertig cent), geheel toe te rekenen aan gemaakte reiskosten in hoger beroep.

IX. gelast dat de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport aan [wederpartij] het door haar betaalde griffierecht ten bedrage van € 168,00 (zegge: honderdachtenzestig euro) voor de behandeling van het beroep vergoedt.

Aldus vastgesteld door mr. J.A. Hagen, voorzitter, en mr. H.G. Lubberdink en mr. G.M.H. Hoogvliet, leden, in tegenwoordigheid van mr. A. de Vlieger-Mandour, griffier.

w.g. Hagen w.g. De Vlieger-Mandour

voorzitter griffier

Uitgesproken in het openbaar op 24 januari 2018

615.