Raad van State, 04-04-2011, BQ0750, 201009568/1/V3

Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van:

tegen de uitspraak van de rechtbank 's Gravenhage, nevenzittingsplaats Haarlem, van 6 september 2010 in zaak nr. 09/38182 in het geding tussen:

[de vreemdeling]

en

de minister.

1. Procesverloop

Bij besluit van 23 september 2009 heeft de staatssecretaris van Justitie een aanvraag van de vreemdeling om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen. Dit besluit is aangehecht.

Bij uitspraak van 6 september 2010, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat de minister een nieuw besluit op de aanvraag neemt. Deze uitspraak is aangehecht.

Tegen deze uitspraak heeft de minister bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 4 oktober 2010, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht.

De vreemdeling heeft een verweerschrift ingediend.

Vervolgens is het onderzoek gesloten.

2. Overwegingen

2.1. In de overwegingen wordt onder de minister tevens verstaan diens rechtsvoorganger.

2.2. In de grieven 1 en 2, in onderlinge samenhang bezien, klaagt de minister dat, samengevat weergegeven, de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat zijn standpunt dat het asielrelaas van de vreemdeling positieve overtuigingskracht mist, berust op een ontoereikende motivering. Daartoe voert hij aan dat de rechtbank er ten onrechte van uit is gegaan dat hij de omstandigheid dat de vreemdeling geen enkele Chinese benaming kent van plaatsen in zijn gestelde herkomstomgeving, maar benamingen hanteert die bekend zijn van oude Amerikaanse stafkaarten, niet bij de beoordeling van de geloofwaardigheid van het asielrelaas heeft betrokken. Voorts voert de minister aan dat de vreemdeling onjuist heeft verklaard over de leeftijd waarop het voor een Chinese burger verplicht is in het bezit te zijn van een identiteitskaart. Daarnaast betoogt de minister dat, anders dan de rechtbank heeft overwogen, in het besluit deugdelijk is gemotiveerd waarom van de vreemdeling mocht worden verwacht dat hij de namen kent van twee bevolkingsgroepen die leven in de door hem gestelde herkomstomgeving. Nu het relaas vaagheden, tegenstrijdigheden en ongerijmde wendingen op het niveau van de relevante bijzonderheden bevat, heeft de rechtbank miskend dat hij voldoende heeft gemotiveerd waarom het relaas positieve overtuigingskracht mist, aldus de minister.

2.2.1. Bij de beoordeling van het asielrelaas door de minister gaat het meestal niet om de vraag of en in hoeverre de verklaringen over de feiten en omstandigheden die een vreemdeling aan zijn aanvraag ten grondslag heeft gelegd als vaststaand moeten worden aangenomen. Een vreemdeling is immers veelal niet in staat en van hem kan veelal ook redelijkerwijs niet worden gevergd zijn asielrelaas met afdoende bewijsmateriaal te staven. Om een vreemdeling, waar dat probleem zich voordoet, tegemoet te komen en toch een adequate beoordeling van de aanvraag in het licht van de toepasselijke wettelijke voorschriften te kunnen verrichten, geldt ingevolge artikel 3.35, derde lid, van het Voorschrift Vreemdelingen 2000 - waarin artikel 31, eerste lid, van de Vreemdelingwet 2000 (hierna: de Vw 2000) nader is uitgewerkt - dat de minister de verklaringen van de vreemdeling en de daarin gestelde feiten en omstandigheden geloofwaardig acht, indien die vreemdeling aan de in eerstgenoemde bepaling vermelde voorwaarden heeft voldaan. Aan die voorwaarden zal in de regel niet worden voldaan, indien zich een omstandigheid als vermeld in artikel 31, tweede lid, onder a tot en met f, van de Vw 2000 voordoet. In dat geval zal volgens paragraaf C14/3.4 van de Vreemdelingencirculaire 2000 van de verklaringen een positieve overtuigingskracht moeten uitgaan om de daarin gestelde feiten en omstandigheden alsnog geloofwaardig te achten.

2.2.2. De rechtbank heeft overwogen dat de minister aan de vreemdeling in redelijkheid het bepaalde in artikel 31, tweede lid, aanhef en onder f, van de Vw 2000 heeft kunnen tegenwerpen. De minister heeft hierbij betrokken dat de vreemdeling toerekenbaar geen reis- of identiteitsdocumenten dan wel documenten ter staving van zijn asielrelaas heeft overgelegd. De vreemdeling is tegen voormeld oordeel van de rechtbank niet in hoger beroep gekomen. Van het relaas dient derhalve positieve overtuigingskracht uit te gaan.

2.2.3. De minister heeft zich in het besluit van 23 september 2009, gelezen in samenhang met het daarin ingelaste voornemen tot het nemen daarvan, (hierna: het besluit) op het standpunt gesteld dat het asielrelaas van de vreemdeling positieve overtuigingskracht mist. De minister heeft aan de vreemdeling in dit verband tegengeworpen zijn verklaring dat hij pas op achttienjarige leeftijd een identiteitskaart heeft aangevraagd, terwijl uit het algemeen ambtsbericht van de minister van Buitenlandse Zaken inzake China van maart 2009 blijkt dat iedere Chinese burger die in China woonachtig is, verplicht is binnen drie maanden na zijn zestiende verjaardag een identiteitskaart aan te vragen. Volgens de minister valt niet in te zien dat de vreemdeling hiervan niet op de hoogte zou zijn. Voorts heeft de minister aan de vreemdeling tegengeworpen dat hij alleen Tibetaans spreekt en in het geheel geen Mandarijn, geen enkele Chinese benaming van plaatsen in de door hem gestelde herkomstomgeving heeft kunnen noemen, heeft verklaard dat het dorp [dorp] en de rivier ongeveer op dezelfde hoogte liggen, terwijl er een hoogteverschil is van meer dan 400 meter en heeft verklaard dat het van [A] naar [B] elf tot twaalf uur lopen is, terwijl de afstand tussen deze plaatsen minder dan tien kilometer bedraagt. Daarnaast acht de minister bevreemdend dat de vreemdeling niet de namen van met name twee bevolkingsgroepen - de Monpa en de Lhoba - heeft kunnen noemen, die volgens openbaar toegankelijke bronnen een van het Tibetaans afwijkend taalgebruik hebben en waartoe 82,6% van de bevolking van het door de vreemdeling gestelde herkomstgebied behoort. Deze bevolkingsgroepen hebben zich gevestigd langs de rivier in [dorp], zijnde tevens de onmiddellijke woonomgeving van de door de vreemdeling gestelde herkomstplaats. Gelet hierop acht de minister niet geloofwaardig dat de vreemdeling ooit in [dorp] in China heeft gewoond of geleefd, zodat geen geloof wordt gehecht aan de door de vreemdeling opgegeven identiteits- en herkomstgegevens. Hierbij heeft de minister voorts betrokken dat de vreemdeling een taal spreekt die ook in een aantal omringende landen van China wordt gesproken. Nu hetgeen de vreemdeling aan zijn asielrelaas ten grondslag heeft gelegd zich heeft afgespeeld in het door hem gestelde herkomstgebied, wordt evenmin geloof gehecht aan de problemen die de vreemdeling daar stelt te hebben ondervonden, aldus de minister.

2.2.4. Ter zitting bij de rechtbank heeft de minister te kennen gegeven dat hij het niet beheersen van het Mandarijn niet langer aan de vreemdeling tegenwerpt.

2.3. Het hoger beroep is kennelijk gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling het besluit toetsen in het licht van de daartegen in eerste aanleg voorgedragen beroepsgronden, voor zover daarop, na hetgeen hiervoor is overwogen, nog moet worden beslist.

2.5. Het betoog van de vreemdeling dat hij bij terugkeer een reëel risico loopt op een behandeling in strijd met artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden dan wel het Verdrag ter voorkoming van foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing faalt, reeds omdat de problemen die de vreemdeling vreest zijn gerelateerd aan Tibet en de minister zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat de herkomst van de vreemdeling uit Tibet ongeloofwaardig is.

2.6. Aan de hiervoor niet besproken bij de rechtbank voorgedragen beroepsgronden komt de Afdeling niet toe. Over die gronden is door de rechtbank uitdrukkelijk en zonder voorbehoud een oordeel gegeven, waartegen in hoger beroep niet is opgekomen. Evenmin is sprake van een nauwe verwevenheid tussen het oordeel over die gronden, dan wel onderdelen van het bij de rechtbank bestreden besluit waarop ze betrekking hebben, en hetgeen in hoger beroep aan de orde is gesteld. Deze beroepsgronden vallen thans dientengevolge buiten het geding.

2.7. Het inleidend beroep is ongegrond.

2.8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3. Beslissing

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin:

Aldus vastgesteld door mr. M.G.J. Parkins de Vin, voorzitter, en mr. M.A.A. Mondt Schouten en mr. A.B.M. Hent, leden, in tegenwoordigheid van mr. J.W. Prins, ambtenaar van staat.

Uitgesproken in het openbaar op 4 april 2011

mr. H.H.C. Visser