Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 07-06-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:2570, BRE 19_668

Per brief van 22 juli 2015 hebben eiseressen gevraagd om handhavend op te treden tegen de exploitatie van de twintig nader aangeduide minicampings – opgesomd in een lijst die bij het betreffende verzoek is gehecht – voor zover daar meer dan vijftien standplaatsen worden geëxploiteerd.

In haar uitspraak van 29 april 2016 met zaaknummer 15/7301 heeft de rechtbank verweerder opgedragen om binnen acht weken na verzending van deze uitspraak alsnog een beslissing op voornoemd verzoek van 22 juli 2015 te nemen.

In haar uitspraak van 16 maart 2018 (ECLI:NL:RVS:2018:902) heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State de uitspraak van 29 april 2016 bevestigd.

Per brief van 21 maart 2018 (hierna: handhavingsverzoek) hebben eiseressen gevraagd om handhavend op te treden tegen de exploitatie van 39 nader aangeduide minicampings, voor zover daar meer dan vijftien standplaatsen worden geëxploiteerd. Het gaat om de minicampings die niet worden opgesomd in de in rechtsoverweging 3.1 aangeduide lijst. Later zijn wel vergunningen verleend krachtens artikel 2 van Verordening voor de exploitatie van tien extra standplaatsen (hierna: kampeervergunningen).

Bij besluit van 10 juli 2018 (hierna: primair besluit) heeft verweerder het handhavingsverzoek afgewezen. Hiertegen hebben eiseressen bezwaar gemaakt.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar ongegrond verklaard en het primaire besluit in stand gelaten. Hiertegen hebben eiseressen beroep ingesteld.

Verweerder is van mening dat hij niet bevoegd is om aan het handhavingsverzoek te voldoen. Daartoe voert verweerder aan dat de exploitanten van de minicampings niet handelen in strijd met de Verordening omdat zij beschikken over geldige kampeervergunningen.

Eiseressen stellen zich op het standpunt dat verweerder niet alleen bevoegd maar ook verplicht is om aan het handhavingsverzoek te voldoen. Daartoe voeren eiseressen in hoofdzaak aan dat de kampeervergunningen onrechtmatig zijn verleend en moeten worden herroepen.

Vandaag heeft de rechtbank uitspraak gedaan op het beroep met zaaknummer 18/8392. In die uitspraak heeft zij onder meer de – bij verschillende besluiten aan de exploitanten van de minicampings verleende – kampeervergunningen herroepen.

Die herroeping heeft terugwerkende kracht. Dit betekent dat de door de rechtbank herroepen kampeervergunningen moeten worden geacht nooit te hebben bestaan, ook niet toen verweerder het bestreden besluit nam.

Vervolgens constateert de rechtbank dat verweerder geen onderzoek heeft verricht ter beantwoording van de vragen of op de minicampings meer dan vijftien standplaatsen werden of (nog steeds) worden geëxploiteerd en zo ja, of tegen die situaties handhavend moet worden opgetreden. Naar het oordeel van de rechtbank is het bestreden besluit dan ook onvoldoende zorgvuldig voorbereid en ontoereikend gemotiveerd.

De rechtbank zal het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen, wegens strijd met de artikelen 3:2 (zorgvuldigheidsbeginsel) en 7:12 (motiveringsbeginsel) van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb).

De rechtbank ziet onvoldoende ruimte om zelf in de zaak te voorzien, gelet op wat zij in rechtsoverweging 6.3 heeft geoordeeld.

De rechtbank ziet evenmin aanleiding om verweerder – met behulp van een zogeheten ‘bestuurlijke lus’ – tijdens deze procedure in de gelegenheid te stellen om de in rechtsoverweging 7.1 genoemde gebreken te herstellen. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat verweerder het hiervoor onder 6.3 bedoelde onderzoek zal moeten verrichten en dat de uitkomst daarvan – en van de daarop te baseren belangenafweging – nog ongewis is.

Verweerder moet het primaire besluit wederom volledig heroverwegen, met inachtneming van deze uitspraak. Hij krijgt hiervoor twaalf weken de tijd, te rekenen vanaf de dag waarop deze uitspraak aan partijen wordt verzonden. Deze termijn is gelijk aan de termijn waarbinnen verweerder op het bezwaar had moeten beslissen.

Eiseressen hebben de rechtbank verzocht om – met toepassing van artikel 8:72, zesde lid, van de Awb – te bepalen dat verweerder dwangsommen verbeurt als de nieuwe beslissing op het bezwaar niet binnen de in rechtsoverweging 7.4 genoemde termijn wordt genomen en op de wettelijk voorgeschreven wijze bekendgemaakt.

De rechtbank wijst dit verzoek af. Zij vertrouwt er namelijk op dat verweerder zal voldoen aan diens opdracht om de tweede beslissing op het bezwaar tijdig te nemen en bekend te maken. Bovendien beschikken eiseressen over adequate middelen om verweerder tot spoed te manen als die tweede beslissing te lang uitblijft.

De rechtbank zal verweerder veroordelen in de proceskosten die eiseressen hebben gemaakt, tot een bedrag van € 512,-. Daartoe overweegt de rechtbank het volgende.

Buiten twijfel staat dat de gemachtigde van eiseressen (hierna: gemachtigde) beroepsmatig rechtsbijstand verleent. De rechtbank ziet onvoldoende aanknopingspunten voor de veronderstelling dat de gemachtigde hiervoor geen kosten aan eiseressen in rekening brengt. Het feit dat de gemachtigde een broer van een van de eiseressen is, is onvoldoende voor die veronderstelling, evenals het gegeven dat de gemachtigde – blijkbaar – met enige regelmaat werkzaamheden op minicamping [naam minicamping eiseressen] verricht. Daarom beschouwt de rechtbank de gemachtigde als een persoon in de zin van artikel 1, onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb).

Eiseressen maken aanspraak op de vergoeding van één procespunt als bedoeld in onderdeel A van de bijlage die behoort bij het Bpb, voor het indienen van het beroepschrift en één punt voor het verschijnen ter zitting. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat het beroep tegen het bestreden besluit is behandeld tijdens de zitting waar ook het beroep met zaaknummer 19/667 is behandeld en dat in die zaak het inhoudelijke geschil vrijwel gelijk is aan het geschil in deze zaak en dat aan de gemachtigde voor het bijwonen van de zitting in die zaak al een proceskostenvergoeding is toegekend.

Eiseressen hebben de rechtbank verzocht om de proceshouding van verweerder te betrekken bij de beoordeling van het beroep. De rechtbank kwalificeert dit verzoek als een verzoek om – met toepassing van artikel 2, derde lid, van het Bpb – af te wijken van het forfaitaire stelsel. Hiertoe zou naar oordeel van de rechtbank op zichzelf voldoende grond bestaan omdat verweerder – door het anonimiseren van de NAW-gegevens van de betrokken derde partijen in de processtukken – het achterhalen van de personalia van partijen nodeloos heeft bemoeilijkt. Naar het oordeel van de rechtbank vormt een ander geschil tussen eiseressen en verweerder over openbaarmaking van dezelfde gegevens geen rechtvaardiging voor het anonimiseren ervan in deze beroepsprocedure. Toch zal de rechtbank dit verzoek van eiseressen niet honoreren omdat niet gespecificeerd en onderbouwd is dat eiseressen ten gevolge van deze proceshouding van verweerder meer of hogere kosten hebben moeten maken dan die al worden vergoed bij toepassing van het forfaitaire tarief van het Bpb.

Het vorenstaande leidt tot een bedrag van € 512,- aan proceskosten dat door verweerder aan eiseressen moet worden vergoed.