Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 04-05-2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:2721, AWB 16_9030 & 16_9031

Voorafgaand aan beoordeling van de beroepsgronden merkt de rechtbank op dat de Belastingdienst/Toeslagen in het primaire besluit van 15 september 2014 de kinderopvangtoeslag voor het jaar 2013 heeft stopgezet. Nu op die datum de voorschotten al zijn uitbetaald, kan geen sprake zijn van stopzetten van de voorschotten. In het bestreden besluit heeft de Belastingdienst/Toeslagen zich op het standpunt gesteld dat eiseres geen recht heeft op kinderopvangtoeslag voor het jaar 2013, omdat zij niet alle kosten en betalingen heeft aangetoond. De rechtbank maakt hieruit op dat ter beoordeling voorligt of eiseres recht had op kinderopvangtoeslag.

In geschil is of eiseres aannemelijk heeft gemaakt dat zij bij gastouderbureau [naam gastouderbureau] kosten heeft gemaakt voor kinderopvang voor het toeslagjaar 2013, waarop het voorschot kinderopvangtoeslag is gebaseerd, en of zij deze kosten heeft betaald.

Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS), bijvoorbeeld de uitspraak van 19 december 2012 (ECLI:NL:RVS:2012:BY6772) en van 16 april 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:1283), volgt uit artikel 18 van de Awir, in samenhang met artikel 1.7, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wkkp, dat degene die voor kinderopvangtoeslag in aanmerking wil komen, moet kunnen aantonen dat hij kosten van zulke opvang heeft gehad, wat de hoogte ervan is en dat hij de kosten geheel heeft voldaan.

Uit de jaaropgave 2013 blijkt dat de totale kosten voor de opvang van de kinderen van eiseres in 2013 € 15.096,40 bedroegen en dat daarin een bedrag van € 1.200,- aan bureaukosten is inbegrepen. De te betalen vergoeding aan de gastouder bedroeg dus € 13.896,40.

Dat eiseres kan aantonen dat zij een gedeelte van de kosten van kinderopvang bij de gastouder over 2013 wel heeft voldaan, betekent niet dat zij aanspraak kan maken op een evenredig lager voorschot. Onder verwijzing naar de uitspraak van de AbRS van 2 april 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:1114), overweegt de rechtbank dat de Belastingdienst/Toeslagen zich bij de vaststelling van de tegemoetkoming baseert op de tussen partijen gemaakte afspraken, die ingevolge artikel 1.52, eerste lid, van de Wkkp vastgelegd dienen te zijn in een schriftelijke overeenkomst. Daarbij wordt opgemerkt dat zich gedurende het toeslagjaar omstandigheden kunnen voordoen waardoor behoefte bestaat om van de in de schriftelijke overeenkomst vastgelegde afspraken af te wijken. De Belastingdienst/Toeslagen is (naar algemeen gebruik) bereid de kinderopvangtoeslag te berekenen aan de hand van de aan hem doorgegeven gewijzigde afspraken. Een dergelijke wijziging van afspraken kan ook uit de jaaropgave blijken.

De rechtbank concludeert dat de Belastingdienst/Toeslagen het bezwaar van eiseres inzake de kinderopvangtoeslag voor het jaar 2013 terecht ongegrond heeft verklaard. Het beroep van eiseres betreffende het toeslagjaar 2013 dient dan ook ongegrond te worden verklaard.

Uit de stukken volgt dat bij besluit van 8 oktober 2016 de Belastingdienst/ Toeslagen het bezwaar van eiseres tegen de stopzetting van het voorschot kinderopvangtoeslag gegrond heeft verklaard. Ter zitting heeft de Belastingdienst/Toeslagen verklaard dat uit de gegrondverklaring van het bezwaar een toekenning kinderopvangtoeslag volgt, waarvan de uitwerking in dit geval is weergegeven in de definitieve berekening. De rechtbank maakt hieruit op dat van een voltooide besluitvorming in bezwaar pas sprake was nadat de Belastingdienst/Toeslagen het besluit van 4 november 2016, waarbij het recht van eiseres op kinderopvangtoeslag voor het jaar 2014 definitief is vastgesteld op € 7.451,-, had genomen. Dit besluit van 4 november 2016 vormt dan ook samen met het besluit van 8 oktober 2016 de beslissing op bezwaar (bestreden besluit).

Desgevraagd heeft eiseres aangevoerd dat zij belang heeft bij de behandeling van het onderhavige beroep, omdat de Belastingdienst/Toeslagen volgens eiseres niet over het gehele jaar 2014 kinderopvangtoeslag heeft toegekend, maar slechts tot de datum van stopzetting. Eiseres beroept zich op de uitspraak van de AbRS van 8 maart 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:589), waarvan een afschrift ter zitting is overgelegd.

In deze uitspraak heeft de AbRS een uitzondering gemaakt op het uitgangspunt dat de kosten voor het hele lopende jaar moeten zijn voldaan, als sprake is van stopzetting van de voorschotten lopende het toeslagjaar. Volgens de AbRS was bij het stopzetten van de voorschotten niet de vereiste zorgvuldigheid betracht door de Belastingdienst/Toeslagen. Dit leidt ertoe dat over de periode vóór de stopzetting en over de periode ná de stopzetting afzonderlijk moet worden bezien of is voldaan aan de voorwaarden om voor kinderopvangtoeslag in aanmerking te komen.

Ter zitting is door de Belastingdienst/Toeslagen gesteld dat bij het vaststellen van het recht op kinderopvangtoeslag voor het jaar 2014 is uitgegaan van de door eiseres overgelegde gegevens die zien op de opvang over het gehele toeslagjaar. De stelling van eiseres dat slechts tot de datum van stopzetting toeslag is toegekend, treft dan ook geen doel. Eiseres heeft noch gesteld, noch aangetoond dat zij meer kosten heeft gemaakt dan volgt uit de in bezwaar overgelegde gegevens. De uitspraak van de AbRS van 8 maart 2017 betreft een andere situatie, die in dit geval niet van toepassing is.

De gronden van eiseres met betrekking tot het handelen van de Belastingdienst/ Toeslagen en de disproportionaliteit van de stopzetting kunnen niet bewerkstelligen dat eiseres meer toeslag wordt toegekend dan de maximale toeslag die al is vastgesteld en behoeven dan ook geen bespreking.

Uit het voorgaande volgt dat het bestreden besluit ten aanzien van het toeslagjaar 2014 in rechte stand kan houden en dat het beroep hiertegen ongegrond zal worden verklaard.