Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-10-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:9081, C/02/269325 FA RK 13-5247

De man stelt primair dat de rechtbank onbevoegd is kennis te nemen van het verzoek van de vrouw, op gelijkluidende redenen als in de bodemzaak met zaaknummer [nummer].

Subsidiair meent hij dat het verzoek niet-ontvankelijk is.

Hiertoe stelt hij primair dat de vrouw niet in staat zal zijn om te voldoen aan het vereiste van artikel 821 lid 4 Rv en subsidiair dat de Belgische rechter zich bij beschikking van 17 mei 2013 reeds heeft uitgelaten over de kindgerelateerde kwesties.

De man en zijn advocaat zijn, na voorafgaande kennisgeving daarvan, niet ter zitting verschenen.

Vervolgens stelt de rechtbank vast dat de Belgische rechter bij beschikking van 17 mei 2013 in kort geding reeds een beslissing heeft gegeven omtrent de kinderen. Hierbij is onder meer bepaald dat de kinderen ingeschreven worden in het bevolkingsregister te [plaatsnaam] België bij de man en dat het verblijf van de kinderen bij de vrouw door partijen in onderling overleg wordt geregeld. Op grond van artikel 21 lid 1 van de Verordening Brussel II-bis wordt de beslissing van de Belgische rechter door deze rechtbank erkend.

De Belgische echtscheidingsprocedure is aangehouden en komt opnieuw voor op de zitting van 22 oktober 2013, zo blijkt uit de door mr. Bronsveld ter zitting overgelegde brief aan hem van de Belgische advocaat van de vrouw van 24 september 2013.

De advocaat van de vrouw heeft ter zitting verklaard dat de vrouw tijdig hoger beroep heeft ingesteld tegen de Belgische beschikking van 17 mei 2013, zodat deze beslissing niet onherroepelijk is. De zaak in hoger beroep zal waarschijnlijk eerst in januari 2015 op zitting worden behandeld. Daarbij heeft de man de beschikking van de Belgische rechter niet geëxecuteerd. Dat maakt dat de rechtbank een inhoudelijk oordeel kan geven, aldus de vrouw.

De rechtbank volgt de vrouw niet in voormeld standpunt.

Bij voormelde beschikking van 17 mei 2013 heeft de Belgische rechter zich bevoegd verklaard. Dit neemt niet weg dat ook de Nederlandse rechter ten aanzien van de bodemzaak bevoegd geacht zou kunnen worden. De regeling van de bevoegdheid op grond van Brussel II-bis sluit immers niet uit dat gerechten in verschillende landen gelijkelijk bevoegd zijn om over een geschil te beslissen. Wel maakt dit dat het niet juist zou zijn om ter zake de in België gevoerde procedure ter zake voorlopige maatregelen aan te nemen dat deze zou dienen te wijken voor door de Nederlandse rechter te nemen maatregelen, zoals de thans verzochte voorlopige voorzieningen. Dit geldt te meer nu de kinderen door de Belgische rechter vooralsnog aan de man zijn toevertrouwd, waarbij bekend was dat de kinderen ook toen reeds feitelijk bij de vrouw verbleven.

Het moet er voor worden gehouden dat er ten aanzien van hetzelfde onderwerp in zowel België als Nederland een gelijksoortige procedure aanhangig is. Voor dit soort gevallen voorziet Brussel II-bis in een litispendentieregeling, opgenomen in artikel 19. Nu kan worden vastgesteld dat de zaak bij de Belgische rechter het eerst is aangebracht, dient de rechtbank partijen dan ook naar die rechter te verwijzen. De vrouw kan een vordering inzake de contacten met de kinderen bij de Belgische rechter aanhangig maken.

Derhalve wordt beslist als na te melden.