Rechtbank Utrecht, 30-10-2007, BB6867, 16-994009-06

Raadsman: mr. J.P. Plasman.

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen van 7 juni, 10, 15 en 16 oktober 2007.

De tenlastelegging

De geldigheid van de dagvaarding

Verhullen en/of verbergen

De raadsman heeft de geldigheid van de dagvaarding ten aanzien van het onder 1 tenlastegelegde feit ter discussie gesteld. Hij heeft daartoe aangevoerd dat de in de tenlastelegging voorkomende, kennelijk aan artikel 420bis Sr. ontleende woorden ‘verbergen’ respectievelijk ‘verhullen’ op zichzelf niet vormen een opgave van het feit als bedoeld in artikel 261 Sv en dat nadere feitelijke uitwerking van deze woorden in de tenlastelegging ontbreekt, zodat de dagvaarding mitsdien in zoverre aan nietigheid lijdt.

De ontvankelijkheid van de officier van justitie

Schending EVRM

De raadsman heeft ter zitting betoogd dat de verdediging van verdachte door de wijze van vervolging dermate is geschonden dat er geen sprake is van een eerlijk proces in de zin het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna EVRM). Daarvoor is onder meer aangevoerd dat de officier van justitie niet van belang acht waarvan de gelden van [medeverdachte A] afkomstig zijn en daarnaar ook geen onderzoek heeft gedaan, terwijl inzicht in de vermogenspositie van [medeverdachte A] voor de zaak van verdachte juist uitermate van belang is. Daarnaast stelt de officier van justitie dat een alternatieve verklaring voor een legale herkomst van het geld van [medeverdachte A] niet aanwezig is. Voor het bestaan van een door de officier van justitie beweerde BTW-carrousel, waaraan [medeverdachte A] zou hebben verdiend, wordt verwezen naar vage verklaringen van [getuige Y] en [getuige X] en de vaststelling door de Belgische rechter dat [medeverdachte A] zich schuldig heeft gemaakt aan witwassen bij de investering in het TT-project in Hasselt. Verdachte is geen partij geweest in die strafzaak en aan hem is om die reden het recht ontnomen zich te verweren tegen de vaststelling in het Belgische vonnis dat het geïnvesteerde geld van [medeverdachte A] van misdrijf afkomstig is. Door de opstelling van de officier van justitie is het Belgische vonnis niet voor tegenbewijslevering vatbaar, aldus de raadsman.

De rechtbank verwerpt dit verweer.

De rechtbank stelt voorop dat uit het betoog van de raadsman is af te leiden dat het de verdediging duidelijk is waartegen zij zich zou dienen te verdedigen. Het is vervolgens aan haar om te bepalen hoe zij die verdediging voert.

De door de raadsman opgeworpen stellingen betreffen naar het oordeel van de rechtbank allen een begin van verweer tegen het door de officier van justitie aan de rechtbank gepresenteerde bewijs. De verdediging betwist immers – zij het enkel met het aangeven van lacunes - hetgeen als bewijs naar voren is gebracht. Voorts bestempelt zij de verklaringen van [getuige X] en [getuige Y] als vaag (en kennelijk onvoldoende bruikbaar). De rechtbank ziet niet in waarom het de verdediging onmogelijk is gemaakt verder stelling te nemen tegen het door de officier gepresenteerde bewijs of juist het ontbreken daarvan. Het standpunt van de officier van justitie ontneemt de verdediging geenszins de gelegenheid tot het voeren van verweren. Voor zover de raadsman heeft willen betogen dat verdediging slechts mogelijk is als de officier van justitie een volledig inzicht in de herkomst van het inkomen/vermogen van [medeverdachte A] of mogelijk meer bewijs voor het bestaan van een BTW-carroussel zou hebben gepresenteerd, is de rechtbank van oordeel dat hiervoor geen enkele grond bestaat.

Het betoog van de raadsman lijkt zich in de kern te richten op het gebruik voor het bewijs van de Belgische zaak tegen [medeverdachte A], waartegen verdachte zich niet zou kunnen verdedigen. De rechtbank volgt de raadsman ook hierin niet en overweegt daartoe het volgende.

In Nederland is de rechter gebonden aan de in de wet limitatief opgesomde bewijsmiddelen. Hij mag zijn overtuiging dan ook niet baseren op andere dan wettige bewijsmiddelen (het zogenoemde negatief-wettelijk bewijsstelsel). De wettige bewijsmiddelen dienen voorts tijdens het onderzoek ter zitting naar voren te zijn gebracht, zodat een verdachte zich daartegen kan verweren. Krachtens het negatief-wettelijk bewijsstelsel is de rechter nooit gebonden aan een bewijsmiddel. De rechter wordt door de wet vrijgelaten in de selectie en waardering van het bewijsmateriaal. De strekking van het voorgaande is dat de rechtbank voor een bewezenverklaring in deze zaak dient uit te gaan van het ter zitting voorgehouden dossier. Het vonnis van de rechtbank te Hasselt (het arrest van het Hof van Beroep te Antwerpen maakt geen deel uit van het dossier van verdachte) en het onderliggende Belgische strafdossier (RHV 1) zijn naar het oordeel van de rechtbank te beschouwen als schriftelijke bescheiden in de zin van artikel 344, eerste lid, sub 5 van het Wetboek van Strafvordering. In die zin kunnen zij als wettige bewijsmiddelen dienen. Deze bescheiden zijn ter zitting voorgehouden en daartegen heeft verdachte zich kunnen verdedigen. Het is vervolgens aan de rechtbank om deze bewijsmiddelen te wegen.

Het heeft verdachte in zijn eigen strafzaak derhalve volledig vrijgestaan zich tegen dit door de officier van justitie ingebrachte bewijs te verdedigen. Verdachte heeft echter ter terechtzitting op geen enkel moment aangegeven hoe de feiten in de Belgische zaak bekeken dienen te worden. Daarbij heeft hij ook niet aangegeven waarom het voor hem niet mogelijk is om te verklaren over bijvoorbeeld de herkomst van de gelden van [medeverdachte A]. De keuze voor deze wijze van verweer voeren dient geheel voor rekening van verdachte te komen en hangt naar het oordeel van de rechtbank niet samen met de opstelling van het openbaar ministerie.

Ten slotte merkt de rechtbank nog op dat de onjuistheid van de gedachtengang van de verdediging goed wordt geïllustreerd door het volgende. In de visie van de verdediging zou een verdachte zijn recht op verdediging worden ontnomen als voorafgaand aan de behandeling van zijn zaak een veroordeling is uitgesproken in een strafzaak tegen een ander, waarbij hij geen partij was. Indien deze stelling juist zou zijn, zou bijvoorbeeld aan de verdachte van heling geen verdediging meer toekomen wanneer de dief reeds is veroordeeld voor diefstal van het voorwerp dat verdachte zou hebben geheeld. Dat hiervan geen sprake kan zijn, moge duidelijk zijn.

Pleegplaatsen Dubai en/of elders in de Verenigde Arabische Emiraten

Door de verdediging is betoogd dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk verklaard dient te worden in zijn vervolging, voorzover deze betrekking heeft op de pleegplaatsen “Dubai en/of elders in de Verenigde Arabische Emiraten”, nu uit het dossier niet blijkt dat voldaan is aan het vereiste zoals weergegeven in artikel 5 lid 1 sub 2 Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank is van oordeel dat het hier weliswaar gaat om feiten, die door de Nederlandse strafwet als misdrijven worden beschouwd, doch dat niet vaststaat dat op deze feiten in Dubai en/of elders in de Verenigde Arabische Emiraten straf is gesteld. Ingevolge artikel 5 eerste lid sub 2 Wetboek van Strafrecht is deze “dubbele strafbaarheid” volgens de wet wel vereist. De rechtbank zal derhalve het openbaar ministerie niet-ontvankelijk verklaren voorzover de tenlastelegging doelt op voornoemde pleegplaatsen.

Vrijspraak

De bewezenverklaring

De bewezenverklaring t.a.v. feit 1 en 3:

Voor beoordeling van het onder 1 en 3 tenlastegelegde gaat de rechtbank uit van het volgende feitencomplex.

Van genoemde rekeningen in Oostenrijk is onder meer op 21 september 2001 ruim 1 miljoen Duitse Marken op een rekening van [medeverdachte A] bij de Hypo Vereinsbank te Düsseldorf gestort voor het aankopen van onroerend goed in Duitsland en zijn bedragen van € 600.000 en 150.000 Britse Ponden overgeboekt naar de derdenrekening van advocatenkantoor [verdachte & kantoorgenoot V. advocaten] te [vestigingsplaats] voor deelname in de bouw van een kantoor en winkelcentrum te Hasselt (D178). Ook van deze transacties heeft de Oostenrijkse Bank witwasmeldingen gedaan.

Vanaf de derdenrekening van het advocatenkantoor van verdachte, gevoed via de contante stortingen van [medeverdachte B] in Oostenrijk en door stortingen uit Zwitserland op naam van ‘A Third’, is vervolgens op naam van [medeverdachte A] een geldbedrag van ƒ4.200.000 overgemaakt naar [bedrijf 2] voor een investering in een onroerend goed in Hasselt, België (TT-project) (D195). In dat project is ook een contant geldbedrag gestort door [medeverdachte A] ter waarde van (omgerekend) € 2.626159,- in Italiaanse Lires, Ierse Ponden en Duitse Marken. [Medeverdachte A] heeft in de Belgische strafzaak verklaard dit bedrag contant meegenomen te hebben toen hij op 15 juni 2001 vanuit Dubai naar Nederland kwam. Hij bewaarde het in een kluis in Luxemburg. [Medeverdachte B] zou ook contante bedragen vanuit Dubai hebben meegenomen en wel voor mei 2001. Uit stukken die [medeverdachte A] via verdachte heeft ingebracht in de Belgische strafzaak zou moeten blijken dat deze valuta zijn gewisseld bij een wisselkantoor in Dubai. Wat daaraan onder meer opvalt is dat er ook wisseltransacties hebben plaatsgevonden nadat [medeverdachte B] en [medeverdachte A] reeds in Europa waren (namelijk op 19, 20 en 21 juni 2001). Voor deze investering zijn de [medeverdachte A] en [medeverdachte B] in België vervolgd en in december 2004 veroordeeld (RHV1). [Medeverdachte B] is in hoger beroep vrijgesproken en [medeverdachte A] veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 2 jaar.

Ten slotte verwijst de rechtbank naar het vonnis van de rechtbank te Hasselt en het Belgische strafdossier waaruit onder meer blijkt dat [bedrijf 1] wereldwijd niet terug te vinden is en dat wisseltransacties opeenvolgende nummers hebben terwijl ze afkomstig zijn van 2 wisselkantoren. [Getuige Z] heeft verklaard dat het zeer merkwaardig is om vanuit Dubai Italiaanse Lires mee te brengen. Voorts is uit het Belgische onderzoek gebleken dat één van de vier vermeende klanten van [bedrijf 1] ([bedrijf 3]) GSM-toestellen van [bedrijf 1] heeft doorver[getuige K.]t aan een bedrijf ([bedrijf 4]), waarbij de transactie werd gefinancierd en de prijs werd bepaald door [bedrijf 1]. Deze telefoons werden door [bedrijf 4] ver[getuige K.]t aan [bedrijf 5], die deze weer dezelfde dag doorver[getuige K.]t aan [bedrijf 6] te Dubai in opdacht van [medeverdachte B] en [medeverdachte A]. Van deze transacties zijn geen facturen en gebleken is dat de Duitse belastingdienst een onderzoek naar [bedrijf 4] heeft ingesteld omdat de telefoons rechtstreeks zonder heffing vanuit Duitsland zouden zijn geleverd. Handel met twee andere klanten is niet aangetoond en handel met [bedrijf 5] is niet onderbouwd met een kloppende administratie. Daarnaast stond [bedrijf 1] niet geregistreerd als afnemer van Nokia en werden de telefoons in de administratie van [bedrijf 5] geleverd onder de minimumprijs. [Medeverdachte A] heeft ook nimmer aangegeven wie de leveranciers van [bedrijf 1] waren, in welk geval de inkoop vergeleken had kunnen worden met de verkoop.

De rechtbank overweegt omtrent de handel in telefoons nog het volgende. In de woning van [getuige X] zijn aangetroffen vijftig originele, aan [bedrijf 1] t.a.v. [medeverdachte A] gerichte facturen [bedrijf 12], volgens het briefpapier gevestigd in Indonesië. [Getuige X] heeft daarover verklaard (G14-1 en bij de rechter-commissaris) dat hij die in opdracht van [medeverdachte A] en [medeverdachte B] had gemaakt. [medeverdachte B] had hem verteld wat op die facturen moest komen te staan. [Getuige Y] heeft de verklaring van [getuige X] bevestigd (G21-1). Dit brengt met zich dat de vermelde transacties op de facturen [bedrijf 12] niet reëel zijn. Deze facturen zijn echter wel verwerkt in de jaarstukken 2001 van het [bedrijf 1]. De waarde van deze door [accountant H.] opgemaakte jaarstukken is -gelet op het vorenstaande- naar het oordeel van de rechtbank minstgenomen dubieus. [accountant H.] heeft immers nooit de onderliggende facturen gezien en heeft het moeten doen met de door het bedrijf aangeleverde cijfers, waarvan ten zeerste moet worden betwijfeld of zij een juiste weergave van de feiten vormen. Het rapport [accountant H.] kan in de visie van de rechtbank dan ook niet dienen als ondersteuning van de stelling dat de in de tenlastelegging genoemde geldbedragen een legale herkomst zouden hebben.

Terzijde kan nog worden opgemerkt dat de rechtbank zich uiteraard bewust is van het feit dat de hiervoor beschreven feiten en omstandigheden zich ten dele hebben afgespeeld voorafgaand aan de ten laste gelegde periode (die begint op 14 december 2001). Vermelding van die feiten en omstandigheden is in de visie van de rechtbank evenwel onontbeerlijk voor een juiste waardering van de gedragingen die (wel) gedurende de ten laste gelegde periode hebben plaatsgevonden.

De in feit 1 vermelde geldbedragen (onder de bullets 4, 5 en 6) hebben op de derdenrekening van verdachte gestaan en komen alle direct of indirect uit de illegale gelden toebehorend aan [medeverdachte A]. Het geldbedrag onder bullet 7 (€ 60.000) heeft verdachte contant voorhanden gehad op zijn kantoor te Peize.

Verdachte heeft ter terechtzitting bekend de geldbedragen onder 4, 5 en 6 op zijn derdenrekening te hebben gehad, maar samen met zijn raadsman aangegeven dat de gelden via zijn derdenrekening voortkwamen uit transacties die hij voor [medeverdachte A] heeft begeleid en uitgevoerd. Hij zou deze transacties ter zitting ook voldoende hebben toegelicht. Uit de aard van deze transacties is naar de mening van de verdediging niet af te leiden dat de gelden van [medeverdachte A] van misdrijf afkomstig zijn. Verdachte had derhalve geen wetenschap van een mogelijk illegale herkomst van de geldbedragen.

Tevens heeft de verdediging aangevoerd dat wetenschap bij verdachte ook niet afgeleid kan worden uit de Belgische strafzaak tegen [medeverdachte A], omdat – anders dan de officier van justitie heeft aangegeven – uit het door verdachte ingewonnen juridisch advies bij de [advocaat S.] in België, blijkt dat [medeverdachte A] zich met de desinvestering van het geld in België niet opnieuw aan een witwasmisdrijf schuldig zou kunnen maken.

De rechtbank verwerpt dit bewijsverweer.

Het betoog van de verdediging gaat niet op.

Vooraf zij opgemerkt dat verdachte sinds de Belgische strafzaak tegen zijn voormalige cliënt op de hoogte is geweest - mede gelet op het feit dat hij de bewijzen voor de beweerdelijke geldwisseltransacties in Dubai aan de Belgische autoriteiten heeft overhandigd - van de storting van enorme contante geldbedragen in verschillende valuta in het TT-project te Hasselt. Naar het oordeel van de rechtbank had deze volstrekt ongebruikelijke wijze van investeren verdachte ervan moeten weerhouden nog enig ander geldbedrag van deze cliënt via zijn derdenrekening te laten lopen, aangezien hij wist dat in ieder geval een deel van het geld van deze cliënt niet anders dan van misdrijf afkomstig kon zijn. Verdachte wist vanaf 2001 dat [medeverdachte A] beschikte over crimineel geld.

Het ontvangen van € 310.000 vanaf de rekening van [medeverdachte A] bij de Hypo Vereinsbank te Düsseldorf zou volgens verdachte te maken hebben gehad met het kunnen doen van een bod op de woning van mevrouw [getuige S] (de eerste echtgenote van [medeverdachte A]). Op die woning zou beslag zijn gelegd en [medeverdachte A] wilde zelf op de woning bieden. Het bod zou zijn aangenomen. Uiteindelijk is er toch nog een hypotheek verstrekt voor de woning en is het geldbedrag daaraan niet besteed, maar grotendeels doorgeboekt naar een rekening in Zwitseland op naam van het [bedrijf 7]. Dit verhaal is niet juist. Uit het dossier is gebleken dat de woning in [woonplaats] uiteindelijk met een onderhands bod van € 325.000 is ge[getuige K.]t door de stiefzoon van [medeverdachte A], [stiefzoon] (D105/106). Niet is gebleken dat verdachte namens [medeverdachte A] een bod heeft gedaan en – zou dit al het geval zijn geweest – dan is dit bod ook niet aangenomen. Gelet op het voorgaande acht de rechtbank de verklaring van verdachte derhalve niet geloofwaardig en hangt het ontvangen van dit geldbedrag niet samen met een aanwijsbare transactie. Er is dan ook sprake van witwassen.

Ten aanzien van het ontvangen van € 2.982.111,- uit het TT-project in Hasselt kan de rechtbank kort zijn. Verdachte wist al in 2004 van de veroordeling van [medeverdachte A] en [medeverdachte B] in België voor het witwassen van geldbedragen die zijn geïnvesteerd in voormeld project. Als juridisch adviseur van [medeverdachte A] wist hij ook van de enorme geldbedragen die daar contant gestort zijn. In die wetenschap heeft verdachte toch dit geldbedrag via zijn derdenrekening naar een rekening van [medeverdachte A] laten lopen. De rechtbank acht ook hier witwassen bewezen.

Het door [advocaat S.] gegeven advies doet daaraan niet af. Dit advies heeft betrekking op de vraag naar de mogelijke strafbaarheid van [medeverdachte A] in België. Het advies geldt derhalve niet ten aanzien van verdachte en ook niet voor Nederland.

De overboekingen van een totaalbedrag van € 29.750,-- gedurende twee en een half jaar aan [getuige S] zijn volgens verklaring van verdachte ter zitting gedaan in het kader van een vriendendienst voor [medeverdachte A]. Nog daargelaten dat verdachte zijn derdenrekening voor lange tijd op een oneigenlijke wijze ter beschikking stelt voor deze vriendendienst is naar het oordeel van de rechtbank duidelijk dat verdachte wist dat [medeverdachte A] beschikte over crimineel geld en zich met het voorhanden hebben van dit totaalbedrag schuldig maakte aan witwassen.

Ten slotte het onder bullet 7 vermelde bedrag van € 60.000,- . Verdachte heeft over het overhandigen van dit contante geld geen verklaring afgelegd. Gelet op de verklaring van getuige [getuige H.] en de verklaringen van medeverdachten [medeverdachte A] en [medeverdachte C] ter terechtzitting kan worden aangenomen dat dit bedrag door verdachte contant is ontvangen op zijn advocatenkantoor, waarna hij het heeft afgegeven aan [medeverdachte C]. De wetenschap omtrent het criminele geld van [medeverdachte A], de zeer ongeloofwaardige verklaringen van [medeverdachte A] en [medeverdachte C] over het hoe en waarom van deze manier van betalen (het zou gedurende een maand niet gelukt zijn om dit bedrag giraal over te maken aan [medeverdachte C]) kunnen door de rechtbank niet anders worden gezien dan als het bewust voorhanden hebben van geld afkomstig van misdrijf. Verdachte heeft zich wederom schuldig gemaakt aan witwassen.

Samengevat acht de rechtbank bewezen dat verdachte uitgesmeerd over een aantal jaren de vier tenlastegelegde geldbedragen afkomstig van misdrijf voorhanden heeft gehad voor [medeverdachte A]. Daarmee heeft hij zich schuldig gemaakt aan het misdrijf van gewoonte-witwassen zoals bedoeld in artikel 420ter van het Wetboek van Strafrecht .

De bewezenverklaring t.a.v. feit 2 en 3:

Dat tadalafil als een geneesmiddel moet worden aangemerkt behoeft geen nader betoog. Van dit product staat immers vast dat het een werkzaam bestanddeel is van een geregistreerd receptgeneesmiddel. Op grond van de werking valt het in elk geval onder het toedieningscriterium.

Inzake de bevoegdheid tot het uitoefenen van de artsenijbereidkunst valt nog op te merken dat het feit dat [bedrijf 8] een apotheker in dienst had, gelijk van de zijde van [medeverdachte D] is aangevoerd, de verdachte niet kan disculperen. Immers, feitelijk is op geen enkele wijze gebleken dat die apotheker op enige wijze betrokken is geweest bij het capsuleren, verpakken en etiketteren van de Sigraplus, welke verrichtingen krachtens artikel 1 lid 1 onder j, ten eerste, WOG mede onder het bereiden van geneesmiddelen moeten worden begrepen. Bovendien moet uit de artikelen 2 en 14 van de WOG worden afgeleid dat een apotheker van zijn bevoegdheid tot uitoefening van de artsenijbereidkunst slechts gebruik mag maken indien hij is ingeschreven in het register van gevestigde apothekers. De door [medeverdachte D] opgevoerde apotheker betrof geen gevestigde apotheker, hij was in loondienst van [bedrijf 8] Die onderneming noch [medeverdachte D] zelf, tenslotte, beschikten over een vergunning tot het bereiden of afleveren van geneesmiddelen (vgl. V5-2), zodat de bevoegdheid tot het uitoefenen van de artsenijbereidkunst evenmin kan worden ontleend aan het gestelde in artikel 2 lid 1 sub 4 WOG.

Hetgeen hiervoor is overwogen geldt mutatis mutandis evenzeer met betrekking tot de farmaceutische specialité/het farmaceutisch preparaat Sigraplus.

De bewezenverklaring t.a.v. feit 3:

Uit het hiervoor overwogene volgt dat alle verdachten ([medeverdachte A], [verdachte], [medeverdachte B], [medeverdachte C] en [medeverdachte D]) kunnen worden aangemerkt als medeplegers van de genoemde WOG-misdrijven. De vraag of de verdachten gezamenlijk ‘een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven’ hebben gevormd, beantwoordt de rechtbank bevestigend. Gegeven de duur van de samenwerking en de onderlinge verhoudingen die tussen de verdachten hebben bestaan, is sprake geweest van een gestructureerd en duurzaam samenwerkingsverband. Elk van de verdachten had daarbinnen een eigen taak(accent), die in hoofdlijnen als volgt kan worden geschetst: [medeverdachte D] hield zich bezig met de bereiding en verpakking, [medeverdachte C] en [medeverdachte B] met de afzet, [verdachte] was belast met de financiële en juridische gang van zaken, terwijl [medeverdachte A] fungeerde aan financier. Uit het onderzoek is evenzeer duidelijk geworden dat de betrokkenen ook tot op grote hoogte bekend waren met elkanders rol in de handel in de verboden middelen. Tot slot is van belang dat de samenwerking tussen deze vijf verdachten juist zag op het plegen van de bewezenverklaarde WOG-misdrijven, zodat daarmee ook het door de wet bedoelde oogmerk van de organisatie gegeven is.

Voor zover het [medeverdachte C] en [medeverdachte D] betreft is naar het oordeel van de rechtbank niet althans onvoldoende komen vast te staan dat zij met de vereiste graad van opzet betrokkenheid hebben gehad bij concrete witwasmisdrijven. Dit neemt evenwel niet weg dat zij als deelnemers aan de criminele organisatie aansprakelijk dienen te worden gehouden voor de door andere deelnemers in het verband van de criminele organisatie gepleegde witwasmisdrijven. Dat hun strafrechtelijke aansprakelijkheid zich mede tot die feiten uitstrekt moet worden afgeleid uit het arrest van de Hoge Raad van 18 november 1997, NJ 1998, 225, waarin hij overwoog dat voor deelneming in de zin van artikel 140 Sr voldoende is dat de betrokkene in zijn algemeenheid weet (in de zin van onvoorwaardelijk opzet) dat de organisatie tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven en dat hij dus geen weet behoeft te hebben van één of verscheidene concrete misdrijven die door de organisatie worden beoogd. De Hoge Raad heeft deze opvatting –in weerwil van o.m. een kritische noot van De Hullu- nadien bevestigd (vgl. o.m. HR 8 oktober 2002, NJ 2003, 64).

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de onder 1, 2 en 3 ten laste gelegde feiten heeft begaan op de wijze als hieronder is vermeld.

1.

terwijl hij en zijn mededader wisten dat bovengenoemde geldbedragen –onmiddelijk of middellijk- afkomstig waren uit enig misdrijf, zulks terwijl hij, verdachte, en zijn mededader van het plegen van voormeld feiten, een gewoonte hebben gemaakt;

2.

Voor zover in het bewezen verklaarde deel van de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. De verdachte is daardoor niet in zijn verdediging geschaad.

Hetgeen telkens meer of anders is ten laste gelegd is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

De rechtbank grondt haar overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

De strafbaarheid van de feiten

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het onder 1, 2 en 3 bewezenverklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezenverklaarde levert de navolgende strafbare feiten op.

T.a.v. feit 1:

Medeplegen van gewoontewitwassen.

T.a.v. feit 2:

Medeplegen van opzettelijke overtreding van het in artikel 2, derde lid, van de Wet op de Geneesmiddelenvoorziening gestelde verbod, meermalen gepleegd

en

medeplegen van opzettelijke overtreding van het in artikel 3, vierde lid, van de Wet op de Geneesmiddelenvoorziening gestelde verbod, meermalen gepleegd.

T.a.v. feit 3:

Het deelnemen aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven.

De strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Motivering van de op te leggen sancties

De gedragingen die hebben geleid tot het oordeel dat de verdachte het verbod van artikel 2 lid 3 WOG heeft overtreden, hebben (telkens) tevens geleid tot het oordeel dat de verdachte het verbod van artikel 3 lid 4 WOG heeft overtreden. Gegeven deze feitelijke samenhang en de vergaande mate van gelijkheid van de strekking van de betreffende verbodsbepalingen moeten de overtredingen worden geacht te zijn gepleegd in eendaadse samenloop.

Bij het bepalen van de op te leggen straffen heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van de feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van de verdachte.

Wat betreft de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan, heeft de rechtbank in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Het belang van handhaving van het verbod op de illegale handel in geneesmiddelen behoeft nauwelijks nadere beargumentering. Het vertrouwen in de deugdelijkheid van geneesmiddelen is immers één van de kernwaarden van de volksgezondheid. Aan die waarde wordt ook afgedaan als geneesmiddelen worden aangeboden die geen werking hebben of die een andere werking hebben dan op grond van gedegen wetenschappelijk onderzoek mag worden verwacht. Het gevaar van ongereglementeerde bereiding en verhandeling van geneesmiddelen heeft zich in deze zaak bovendien, zij het in relatief milde vorm, verwezenlijkt. Dankzij een gebrekkig procédé en een dito controle is er immers, tot verrassing van een ieder, een stof in het [getuige Y]product opgedoken die onder omstandigheden, in een andere concentratie, gemakkelijk een onverwachte uitwerking had kunnen hebben. Nu een soortgelijke ‘verrassing’ zich reeds had voorgedaan met betrekking tot Sigra-sildenafil, valt het de verdachte des temeer aan te rekenen dat hij met Sigraplus de volksgezondheid opnieuw in de waagschaal heeft gesteld.

Wat betreft de persoon van de verdachte heeft de rechtbank in het bijzonder gelet op:

- de inhoud van een de verdachte betreffend uittreksel uit de justitiële documentatie d.d. 8 mei 2007, waaruit blijkt dat de verdachte niet eerder is veroordeeld voor soortgelijke feiten. Op voornoemd uittreksel staat echter wel een openstaande helingzaak (met zijn derderekening) uit 2000. Uit het proces-verbaal en hetgeen verdachte hierover ter terechtzitting verklaard heeft blijkt dat hij in hoger beroep door het Gerechtshof Leeuwarden d.d. 13 juli 2006 is veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 15 weken. Tegen dit arrest heeft de verdachte cassatie ingesteld.

De officier van justitie heeft ter terechtzitting gevorderd dat verdachte ter zake van de onder 1, 2 en 3 ten laste gelegde feiten wordt veroordeeld tot -kort gezegd- een gevangenisstraf voor de duur van 3 jaren met aftrek van het voorarrest.

De rechtbank acht, alles afwegende, een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van na te melden duur als passend en geboden.

Naar het oordeel van de rechtbank kan met deze straf, die lager is dan door de officier van justitie is gevorderd, worden volstaan.

De toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 55, 57, 63, 140, 420bis, 420ter van het Wetboek van Strafrecht, op de artikelen 1, 2 en 6 van de Wet op de Economische Delicten en op de artikel 1, 2 en 3 van de Wet op de Geneesmiddelenvoorziening.

DE BESLISSING

De rechtbank beslist als volgt:

Verklaart de dagvaarding ten aanzien van het onder 1 ten laste gelegde feit nietig voor zover betrekking hebbende op het “verhullen” en “verbergen”

Verklaart de officier van justitie niet-ontvankelijk in zijn vervolging voor zover betrekking hebbend op de pleegplaatsen Dubai en/of elders in de Verenigde Arabische Emiraten.

Verklaart niet bewezen dat de verdachte de onder feit 1, eerste, tweede en derde ‘bullet’, is ten laste gelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat de verdachte de onder 1, vierde tot en met zevende ‘bullet’, 2 en 3 ten laste gelegde feiten, zoals hiervoor vermeld, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen wat aan de verdachte telkens meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart dat het bewezenverklaarde strafbaar is en dat dit de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart de verdachte daarvoor strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een GEVANGENISSTRAF voor de duur van 24 (VIERENTWINTIG) MAANDEN.

Beveelt dat de tijd die de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht.

Dit vonnis is gewezen door mrs. W. Foppen, A. Muller en A.J.P. Schotman, bijgestaan door J.J. Veldhuizen als griffier en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank van 30 oktober 2007.