Rechtbank 's-Gravenhage, 01-10-2004, AR4806, AWB 03/31658

RECHTBANK TE 's-GRAVENHAGE

Zitting houdende te Assen

Vreemdelingenkamer

Regnr.: Awb 03/31658 BEPTDN A S2

uitspraak: 1 oktober 2004

inzake: A,

geboren op [...] 1979,

verblijvende te B,

van Afghaanse nationaliteit,

IND dossiernummer: 020516.8035,

eiser,

gemachtigde: mr. H.J.M. Nijholt, advocaat te Emmen,

tegen: DE MINISTER VOOR VREEMDELINGENZAKEN EN INTEGRATIE,

(Immigratie- en Naturalisatiedienst),

te 's-Gravenhage,

verweerder,

gemachtigde: mr. P. Mulder, ambtenaar ten departemente.

Op 16 mei 2002 heeft eiser een aanvraag om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend als bedoeld in artikel 28 Vreemdelingenwet 2000.

Bij beschikking van 7 mei 2003 heeft verweerder de aanvraag niet ingewilligd.

Verweerder heeft op grond van artikel 31 tweede lid onder f, Vw 2000 de aanvraag afgewezen, omdat eiser ter staving van zijn aanvraag geen reis- of identiteitspapieren dan wel andere bescheiden heeft overgelegd die noodzakelijk zijn voor de beoordeling van de aanvraag. Het ontbreken van deze bescheiden wordt hem toegerekend. Voorts heeft eiser onvoldoende meegewerkt aan de vaststelling van de reisroute. Verweerder is gelet op het voorgaande van mening dat de oprechtheid van het asielrelaas van eiser op voorhand is aangetast. Verweerder stelt zich gelet op het voorgaande primair op het standpunt dat aan de geloofwaardigheid van het asielrelaas van verzoeker dient te worden getwijfeld. Subsidiair stelt verweerder zich op het standpunt dat de aangedragen asielmotieven onvoldoende aanleiding geven om verzoeker als vluchteling toe te laten.

Eiser stelt zich op het standpunt dat verweerder zich ten onrechte op voornoemd standpunt heeft gesteld.

Ingevolge artikel 31, eerste lid, Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, als bedoeld in artikel 28 van die wet, afgewezen, indien de vreemdeling niet aannemelijk heeft gemaakt dat zijn aanvraag is gegrond op omstandigheden die, hetzij op zichzelf, hetzij in verband met andere feiten, een rechtsgrond voor verlening vormen. Het is derhalve aan de vreemdeling om de door hem aan zijn aanvraag ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden aannemelijk te maken.

Ingevolge vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State behoort de beoordeling van de geloofwaardigheid van de door de vreemdeling in zijn asielrelaas naar voren gebrachte feiten tot de verantwoordelijkheid van de minister en kan die beoordeling slechts terughoudend door de rechter worden getoetst.

Zoals de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft overwogen in de uitspraak van 27 januari 2003 (in zaak nr. 200206297/1; JV 2003/103 en NAV 2003/100) pleegt de minister het relaas van de asielzoeker en de daarin gestelde feiten voor waar aan te nemen, indien de asielzoeker alle hem gestelde vragen zo volledig mogelijk heeft beantwoord en het relaas op hoofdlijnen innerlijk consistent en niet-onaannemelijk is en strookt met wat over de algemene situatie in het land van herkomst bekend is. Bovendien geldt daarvoor als vereiste dat zich geen van de in artikel 31, tweede lid, onder a tot en met f, van de Vw 2000 opgesomde omstandigheden die afbreuk doen aan de geloofwaardigheid van de verklaringen van de asielzoeker voordoen. Wordt aan dat laatste vereiste niet voldaan, dan mogen ingevolge artikel 31 Vw 2000 in het relaas ook geen hiaten, vaagheden, ongerijmde wendingen en tegenstrijdigheden op het niveau van de relevante bijzonderheden voorkomen; van het asielrelaas moet dan een positieve overtuigingskracht uitgaan.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder niet in redelijkheid artikel 31 tweede lid onder f aan eiser heeft kunnen tegenwerpen. De rechtbank overweegt daartoe als volgt. Ingevolge het bepaalde in paragraaf C1/5.8.2 Vc 2000 moet onder documenten als bedoeld in artikel 31 tweede lid onder f worden verstaan: documenten met betrekking tot de identiteit, de nationaliteit, de reisroute en het asielrelaas.

Verweerder heeft aan eiser aanvankelijk, in het voornemen, tegengeworpen dat hij niet over een identiteitsdocument of nationaliteitsdocument in de vorm van een Taskara beschikt. Hierop is verweerder in het bestreden besluit teruggekomen. Het ontbreken van andere documenten met betrekking tot nationaliteit of identiteit zijn eiser door verweerder niet tegengeworpen. In het bestreden besluit wordt eiser derhalve niet tegengeworpen dat hij niet over identiteits- of nationaliteits documenten beschikt. Evenmin wordt aan eiser tegengeworpen dat hij niet over documenten met betrekking tot het asielrelaas beschikt. Wel werpt verweerder eiser tegen dat hij onvoldoende heeft meegewerkt aan de vaststelling van de reisroute, omdat eiser geen reisdocumenten noch indicatief bewijs van de reis heeft overgelegd.

Nu zich naar het oordeel van de rechtbank geen van de in artikel 31, tweede lid, onder a tot en met f, van de Vw 2000 opgesomde omstandigheden voordoen, ziet de rechtbank zich gesteld voor de vraag of verweerder zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat verweerder het relaas van eiser en de daarin gestelde feiten niet voor waar hoeft aan te nemen. Daartoe dient te worden beoordeeld of eiser alle hem gestelde vragen zo volledig mogelijk heeft beantwoord en of het relaas op hoofdlijnen innerlijk consistent en niet-onaannemelijk is en strookt met wat over de algemene situatie in het land van herkomst bekend is.

Verweerder heeft eiser tegengeworpen dat het niet aannemelijk is dat de Mujahedin de broer van eiser met opzet hebben gedood, omdat eiser dit slechts van horen zeggen heeft. Eiser baseert zich enkel op vermoedens en niet objectieve bronnen en eiser heeft dit niet met concrete feiten en omstandigheden en argumenten aannemelijk gemaakt en onderbouwd. Voorts meent verweerder dat het niet aannemelijk is dat eiser vanwege zijn broer in de negatieve aandacht van de Mujahedin is komen te staan en dat het niet aannemelijk is dat de Mujahedin een inval in de woning van eiser hebben gedaan en op zoek waren naar eiser. Verweerder motiveert dit standpunt door te overwegen dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij zelf politieke activiteiten zal gaan ondernemen of heeft ondernomen tegen de Mujahedin, dat eiser niet zelf heeft geconstateerd dat de Mujahedin een inval deed, omdat eiser zich elders in het huis bevond, hij eenvoudig heeft weten te ontsnappen en voorts door te overwegen dat eiser niet met argumenten aannemelijk heeft gemaakt dat de Mujahedin een inval in de woning van eiser hebben gedaan en op zoek waren naar eiser.

Eiser bestrijdt het standpunt van verweerder. Eiser meent dat vanwege het feit dat de broer van eiser politieke activiteiten heeft verricht ten tijde van het regime van Najibullah, dat dit de hele familie, en dus ook eiser, wordt aangerekend en voorts dat het relaas van eiser past in het beeld dat bekend is over Afghanistan. Eiser verwijst in dit verband naar het ambtsbericht van 19 augustus 2002. Voorts meent eiser dat hij uitgebreide verklaringen heeft afgelegd

De rechtbank constateert dat verweerder niet heeft betwist dat eiser alle hem gestelde vragen zo volledig mogelijk heeft beantwoord, dat het relaas op hoofdlijnen innerlijk consistent en strookt met wat over de algemene situatie in het land van herkomst bekend is. Voorts stelt de rechtbank vast, zoals desgevraagd ter zitting door verweerder is bevestigd, dat de (politieke) positie van de familie van eiser niet in geding is. Verweerder neemt de verklaringen van eiser met betrekking tot de dood van zijn ouders en de reden daarvan voor waar aan, evenals de dood van eisers broer in 2002. Ook acht verweerder de inval in eisers woning niet ongeloofwaardig en het feit dat eisers broer en neef daarbij zijn opgepakt. Verweerder acht enkel eisers conclusie dat een en ander gebeurde vanwege de positie van eisers familie en dat de Mujahedin het daarom ook op hem had voorzien niet aannemelijk.

Voorts is algemeen bekend dat personen die nauw betrokken waren bij de regering van Najibullah na diens val zijn vermoord, zoals de ouders van eiser, of werden gezocht door de Mujahedin, zoals de broer van eiser. Voorts blijkt uit voornoemd ambtsbericht – kort weergegeven - dat leden van de Loya Jirga zijn geïntimideerd en vermoord in de aanloop van de verkiezingen in Afghanistan (pagina 11).

In paragraag 3.4.7 van het ambtsbericht van november 2003, dat door verweerder onder toepassing van artikel 83 Vw 2000 bij verweerschrift is ingeroepen, wordt het volgende vermeld: “De huidige situatie met betrekking tot ex-communisten en personen die met het communistische regime geassocieerd worden, is nog niet geheel duidelijk. Alhoewel zij van de zijde van de overgangsregering niet te vrezen hebben, lopen zij mogelijk toch een risico slachtoffer te worden van mensenrechtenschendingen als zij geen bescherming genieten van invloedrijke facties of stammen. De mate waarin zij risico lopen, hangt af van verschillende factoren, waaronder de mate waarin zij met de communistische ideologie worden geïdentificeerd, de rang of positie die zij ten tijde van het communistische regime hebben bekleed en de banden die familieleden met communisten onderhielden. In deze context is het noemenswaardig dat zowel de overgangsregering als de regionale en lokale autoriteiten worden gedomineerd door voormalige mudjahedin-facties en enkele aanhangers van de koning. De volgende groepen lopen mogelijk risico, indien zij geen banden onderhouden met de huidige invloedrijke islamitische en politieke partijen of stammen: personen die een hoge rang of positie hebben bekleed binnen de Democratische Volkspartij van Afghanistan (DVPA); zij lopen alleen risico indien zij bij gewapende facties als ex-communist bekend staan en sommige voormalige militaire functionarissen, leden van de politie en de veiligheidsdienst Khad…..”

Gelet op het voorgaande in onderlinge samenhang bezien, is de rechtbank van oordeel dat verweerder onvoldoende heeft gemotiveerd waarom eiser, nu eiser alle hem gestelde vragen zo volledig mogelijk heeft beantwoord, het relaas op hoofdlijnen innerlijk consistent is en strookt met wat over de algemene situatie in het land van herkomst bekend is, niet aannemelijk heeft gemaakt dat de Mujahedin de broer van eiser met opzet hebben gedood. Het standpunt van verweerder dat eiser niet met concrete feiten en omstandigheden en argumenten aannemelijk heeft gemaakt en onderbouwd dat de Mujahedin de broer van eiser met opzet hebben gedood, kan de rechtbank, gelet op de positie van de familie van eiser en gelet op voornoemde ambtsberichten niet volgen. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank in redelijkheid niet op grond van de enkele stelling van verweerder dat eiser de dood op zijn broer slechts van horen zeggen heeft en eiser zich baseert op vermoedens en niet objectieve bronnen, tot de conclusie kunnen komen dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat de Mujahedin de broer van eiser met opzet hebben gedood.

Voorts heeft verweerder, gelet op het voorgaande, naar het oordeel van de rechtbank evenmin in redelijkheid tot de conclusie kunnen komen dat het niet aannemelijk is dat eiser vanwege zijn broer in de negatieve aandacht van de Mujahedin is komen te staan en dat het niet aannemelijk is dat de Mujahedin een inval in de woning van eiser hebben gedaan en op zoek waren naar eiser. Door te overwegen dat eiser zelf geen politieke activiteiten zal gaan ondernemen of heeft ondernomen tegen de Mujahedin en voorts dat eiser niet met argumenten aannemelijk heeft gemaakt dat de Mujahedin een inval in de woning van eiser hebben gedaan en op zoek waren naar eiser, miskent verweerder de informatie zoals die blijkt uit voornoemde ambtsberichten. Dat eiser niet zelf heeft geconstateerd dat de Mujahedin een inval deed, omdat eiser zich elders in het huis bevond en hij eenvoudig heeft weten te ontsnappen, maakt dit naar het oordeel van de rechtbank, gelet op het voorgaande, niet anders.

Het beroep is derhalve gegrond.

Voor veroordeling van een partij in de kosten die de andere partij in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken, bestaat aanleiding.

De rechtbank

- verklaart het beroep gegrond en vernietigt het bestreden besluit;

- draagt verweerder op een nieuw besluit te nemen op de aanvraag met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten ad EUR 644,- onder aanwijzing van de Staat der Nederlanden als rechtspersoon die deze kosten aan de griffier moet voldoen.