Rechtbank Rotterdam, 29-04-2021, ECLI:NL:RBROT:2021:3939, ROT 19/5135

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat hem geen verwijt kan worden gemaakt ten aanzien van het niet tijdig inburgeren. Wat betreft de problematische zwangerschap van zijn vrouw en zorg voor zijn zoon had het, zoals verweerder in het bestreden besluit heeft gesteld, op de weg van eiser gelegen om hiervoor een andere oplossing te zoeken, nu hij zelf verantwoordelijk bleef voor een tijdige inburgering. Dat eisers vrouw wel verlenging kreeg, maakt dat niet anders nu zij zelf zwanger was. Eiser heeft de overige medische omstandigheden van hemzelf en van zijn gezin onvoldoende onderbouwd met het door hem gegeven overzicht en zijn verklaringen ter zitting. Ook de wijze waarop verweerder de inburgering heeft georganiseerd – waarbij de nadruk ligt op zelfredzaamheid van de inburgeraar – maakt naar het oordeel van de rechtbank niet dat de termijnoverschrijding niet aan eiser kan worden verweten. Dat eiser uit Syrië afkomstig is maakt dat niet anders. Verweerder heeft zich op het standpunt kunnen stellen dat eiser eerder aan de inburgering had moeten beginnen en informatie had kunnen en moeten vragen aan DUO als hij onvoldoende informatie had om te starten. De stellingen van eiser dat zijn plek bij het staatsexamen niet beschikbaar was, dat de taalcursus pas laat begon en dat hij bepaalde examens niet heeft gedaan omdat hij B1 niveau wilde behalen maken het voorgaande niet anders, nu hij deze stellingen niet nader heeft onderbouwd. Ter zitting heeft verweerder bovendien toegelicht dat niet is gebleken van vertraging in de periode waarin eiser examens aflegde. Het beroep van eiser op het gelijkheidsbeginsel onder verwijzing naar de situatie van [naam 2] slaagt niet, omdat verweerder ter zitting heeft onderbouwd dat geen sprake is van gelijke gevallen. [naam 2] heeft inburgeringsexamens gedaan in een periode waarin sprake was van vertraging en daar was geen sprake van bij de NT2 examens die eiser deed. Eiser heeft daarnaast niet betwist dat hij binnen de initiële inburgeringstermijn niet twee keer de examenonderdelen heeft afgelegd die hij bij het verstrijken van de inburgeringstermijn nog niet had behaald. Verder heeft het verblijf van eiser in het AZC eerder al tot verlenging van de inburgeringstermijn geleid. De rechtbank stelt daarnaast vast dat eiser op grond van artikel 3, eerste lid, van de Wet inburgering inburgeringsplichtig is geworden toen hij rechtmatig verblijf verkreeg. Daarvoor is dus niet het moment waarop de lening werd aangevraagd bepalend. Dat de lening door een medewerker van het Centraal Orgaan Asielzoekers zou zijn aangevraagd, maakt alleen al om die reden niet dat eiser geen verwijt treft.

Zoals hiervoor onder 5.1. is overwogen heeft eiser met de door hem genoemde feiten en omstandigheden niet aannemelijk gemaakt dat het hem niet te verwijten valt dat hij niet op tijd aan zijn inburgeringsplicht heeft voldaan. Om die reden bestaat er grond voor boeteoplegging. De rechtbank overweegt dat een verminderde mate van verwijtbaarheid aanleiding kan geven de boete te matigen. De rechtbank stelt vast dat verweerder de hoogte van de boete heeft gematigd vanwege de gevolgde cursusuren, examenpogingen en het binnen de inburgeringstermijn slagen voor een examenonderdeel. Voor het overige is niet gebleken van feiten en omstandigheden op grond waarvan de boete verder gematigd zou moeten worden. Verweerder heeft de opgelegde boete bij het bestreden besluit dan ook terecht gehandhaafd.

Nu eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat het hem niet te verwijten valt dat hij niet op tijd aan zijn inburgeringsplicht heeft voldaan, heeft verweerder de inburgeringstermijn terecht niet verlengd. Er bestond voor verweerder geen grond om over te gaan tot ambtshalve kwijtschelding van de lening, omdat eiser niet binnen de inburgeringstermijn is ingeburgerd dan wel is vrijgesteld of ontheven van deze plicht. Verweerder heeft het besluit tot terugbetaling van de lening dan ook terecht gehandhaafd. De rechtbank begrijpt dat dit een ingrijpend besluit is voor eiser. Ter zitting is de mogelijkheid besproken om een draagkrachtberekening bij verweerder aan te vragen in verband met de terugbetalingsverplichting.

6. Gelet op het voorgaande is het beroep ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.