Rechtbank Rotterdam, 20-10-2021, ECLI:NL:RBROT:2021:13201, C/10/599858 / HA ZA 20-650

Uitgangspunt is dat een partij haar eis mag veranderen of vermeerderen zolang de rechter nog geen eindvonnis heeft gewezen, tenzij de verandering of vermeerdering in strijd is met de eisen van de goede procesorde (artikel 130, eerste lid, Rv). De wederpartij mag bezwaar maken tegen eiswijziging, maar de rechter mag een eiswijziging ook ambtshalve weigeren. Derhalve is de rechter niet gebonden aan de gronden van het bezwaar; het feit dat enkel verwezen wordt naar de stand van het geding staat aan weigering van de eiswijziging dan ook niet in de weg.

Voor alle duidelijkheid: de rechtbank oordeelt hieronder nog slechts over de toelaatbaarheid van de eiswijzigingen en neemt – ook wanneer zij oordeelt dat bepaalde onderdelen in het verlengde van eerdere oordelen van de rechtbank liggen – geen voorschot op de toewijsbaarheid daarvan.

In primaire vordering IV zijn diverse wijzigingen voorgesteld.

De wijziging van primaire vordering VIII ligt in het verlengde van het eerdere debat en houdt verband met kennelijk tijdsverloop. Zij kan worden toegelaten.

De voorgestelde wijziging onder “Primair en subsidiair I” wordt niet toegelaten. Ten eerste wordt hierin een partij genoemd die niet in de procedure is betrokken ([naam 2] in privé), ten tweede wordt hier ten dele het debat heropend dat bij rechtsoverweging 5.13 van het tussenvonnis is afgesloten. Aldus wordt gehandeld in strijd met de goede procesorde.

Na een (deels) toegestane eiswijziging vereist het beginsel van hoor en wederhoor dat de gedaagde zich inhoudelijk over de eiswijziging kan uitlaten. Daartoe zal de zaak naar de rol worden verwezen voor het nemen van een akte aan de zijde van [gedaagden] mogen alleen reageren op de stellingen van Ingomar die de gewijzigde eis onderbouwen, voor de rest is het debat tussen partijen wel gevoerd. Ingomar krijgt ook geen gelegenheid meer om op de akte van [gedaagden] te reageren; zij heeft haar kans om haar standpunt uiteen te zetten immers al gehad bij het nemen van de akte van eiswijziging.

Het verzoek van [gedaagden] om een nieuwe mondelinge behandeling te gelasten wordt vooralsnog afgewezen. De rechtbank gaat ervan uit dat zij met de nog te nemen akte van [gedaagden] alle informatie heeft om een beslissing in deze zaak te kunnen nemen.

Niettemin herinnert de rechtbank partijen eraan dat tijdens de eerdere mondelinge behandeling serieuze pogingen zijn gedaan om de zaak te schikken en dat de rechtbank toen ook een alternatieve wijze van geschilbeslechting heeft aangeboden. Partijen kunnen – mits zij dit gezamenlijk doen – de rechtbank vragen in het kader van een vaststellingsovereenkomst ex aequo et bono een beslissing te nemen binnen door hen overeengekomen kaders. Die mogelijkheid bestaat nog steeds en mochten partijen dit gezamenlijk verzoeken, is dat een reden om alsnog een mondelinge behandeling te gelasten. De rechtbank verbindt daar wel de harde voorwaarde aan, dat partijen vooraf schriftelijk overeenkomen binnen welke grenzen zij de rechtbank om een ex aequo et bono beslissing vragen.

Na de akte van [gedaagden] (rechtsoverweging 2.6) zal de zaak worden verwezen naar de rol van twee weken later voor uitlaten partijen in de zin van artikel 2.16 van het landelijk procesreglement. De rechtbank gaat er vooralsnog van uit dat partijen dan vonnis zullen vragen, tenzij zij een overeenkomst bereiken als hiervoor bedoeld. In dat geval kunnen zij deze bij die gelegenheid inbrengen en zal de rechtbank trachten op zo kort mogelijke termijn een mondelinge behandeling te bepalen om een streep onder het geschil te kunnen zetten.

De rechtbank houdt iedere verdere beslissing aan.