Rechtbank Rotterdam, 14-11-2013, ECLI:NL:RBROT:2013:8911, AWB-13_02840

Het geschil betreft de sluiting door verweerder op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet van de door eiser sinds september 2009 gehuurde woning aan de [adres] te Rotterdam (de woning). Ingevolge genoemd artikel, voor zover hier van belang, is de burgemeester bevoegd tot oplegging van een last onder bestuursdwang indien in de woning een middel als bedoeld in lijst II – in casu is bij doorzoeking van de woning 84,4 gram sofdrugs (cannabis) aangetroffen – wordt verkocht, afgeleverd of verstrekt, dan wel daartoe aanwezig is.

Ingevolge verweerders ‘Beleidsregel artikel 13b Opiumwet inzake een woning of lokaal 2011’ (de Beleidsregel) wordt na het voor de eerste maal aantreffen van drugs in een woning in beginsel besloten tot sluiting voor de duur van zes maanden, maar zal nadrukkelijk worden bezien of gelet op de feiten en omstandigheden van het specifieke geval met een waarschuwing kan worden volstaan. Afhankelijk van de ernst en de aard van de feiten en omstandigheden kan de sluiting worden bevolen voor een periode van maximaal twaalf maanden, of worden beperkt tot een periode van drie maanden.

Eisers betoog dat de binnentreding en doorzoeking van de woning onrechtmatig is geweest en dat de aangetroffen softdrugs daarom buiten beschouwing moeten blijven, faalt. Naar vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling; onder meer de uitspraak van 4 februari 2000, ECLI:NL:RVS:2000:AA4965) bestaat er geen rechtsregel die ieder gebruik verbiedt van strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijs en is in het bestuursrecht zodanig bewijs slechts dan niet toegestaan, indien het is verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. Van een zodanige handelwijze van de overheid kan in het onderhavige geval niet worden gesproken, in aanmerking genomen dat de doorzoeking van de woning heeft plaatsgevonden in aanwezigheid van eiser en naar aanleiding van het door eiser tonen van een kogel en het door hem bedreigen van zijn bovenbuurman. Vervolgonderzoek, waarbij nog een drugspers is aangetroffen, vond plaats in aanwezigheid van een rechter-commissaris.

Naar eveneens vaste rechtspraak van de Afdeling (onder meer de uitspraak van 5 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:CA2043) is voor het ontstaan van de bevoegdheid om op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet bestuursdwang toe te passen niet vereist dat daadwerkelijk drugs zijn verhandeld, maar volgt uit het woord ‘daartoe’ in die bepaling dat de enkele aanwezigheid van een handelshoeveelheid drugs bestemd voor verkoop, aflevering of verstrekking de bevoegdheid verschaft tot sluiting van de woning. Hieraan kan niet afdoen de door eiser aangehaalde passage uit de Kamerstukken (Kamerstukken II 2006/07, 30 515, nr. 6, blz. 2) dat het enkele aantreffen van drugs in een pand, zonder dat sprake is van enige indicatie dat drugs in of vanuit dat pand worden verkocht, afgeleverd of verstrekt, niet voldoende is voor toepassing van meergenoemd wetsartikel. Het aantreffen van een de gebruikershoeveelheid overtreffende zogeheten handelshoeveelheid vormt uit de aard der zaak – en behoudens aanwijzingen voor het tegendeel, die ontbreken – een indicatie dat in of vanuit de woning drugs worden verhandeld (aldus ook de Afdeling in haar uitspraak van 28 november 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BY4412). Uit de door eiser in dit verband nog aangehaalde passage uit de Memorie van Toelichting (Kamerstukken II 2005/06, 30 515, nr. 3, blz. 10) dat het ‘daartoe aanwezig zijn’ geldt ongeacht de hoeveelheid drugs en dat daarmee niet gedoeld is op een ‘handelsvoorraad’ zoals van belang in het beleid voor coffeeshops, volgt slechts dat niet pas bij aanwezigheid van een dergelijke ‘handelsvoorraad’ sprake kan zijn van ‘daartoe aanwezig zijn’.

In de onder 4. vermelde uitspraak van 5 juni 2013 heeft de Afdeling overwogen dat uit de Beleidsregel volgt dat de burgemeester zijn bevoegdheid op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet aanwendt indien in een woning een handelshoeveelheid verdovende middelen is aangetroffen, waarbij de burgemeester, indien de ernst en de aard van de feiten en omstandigheden daartoe aanleiding geven, kan besluiten tot een sluiting van maximaal twaalf maanden. De Afdeling heeft dit beleid niet onredelijk geacht en de rechtbank ziet geen aanleiding om, zoals namens eiser is bepleit, hierover thans anders te oordelen.

Uit het voorgaande volgt dat het bestreden besluit in rechte geen stand kan houden en, onder gegrondverklaring van het beroep, dient te worden vernietigd. Nu de huurovereenkomst van eiser ten aanzien van de woning inmiddels door de verhuurder is ontbonden en eisers belang, naar in elk geval met de door hem in dit verband genoemde verhuiskosten voldoende aannemelijk is gemaakt, is gelegen in vergoeding van geleden schade, waarvan de beoordeling nieuw en nader onderzoek vergt, zal verweerder worden opgedragen opnieuw op het bezwaar te beslissen, met inachtneming van deze uitspraak.

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, dient verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht te vergoeden. Tevens veroordeelt de rechtbank verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten, op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 944,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 472,- en wegingsfactor 1).