Rechtbank Oost-Brabant, 25-05-2022, ECLI:NL:RBOBR:2022:2456, WR 22/010

Artikel 36 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) bepaalt dat op verzoek van een partij elk van de rechters die een zaak behandelen, kan worden gewraakt op grond van feiten en omstandigheden waardoor de rechterlijke onpartijdigheid schade zou kunnen lijden.

Aan het wrakingsverzoek ligt – zakelijk weergegeven – het volgende ten grondslag. Verzoekster vindt het niet juist dat aan [naam] de mogelijkheid is geboden om door middel van een videoverbinding (Teams) aan de mondelinge behandeling deel te nemen, zonder de overige partijen daarover tijdig voorafgaand aan de mondelinge behandeling te informeren en zonder ook hen die mogelijkheid aan te bieden. Ook verzoekster woont in het buitenland en dient om aan de zitting te kunnen deelnemen zonder met het vliegtuig naar Nederland te reizen en vrije dagen op te nemen. Voor een digitale zitting ontbreekt volgens verzoekster een wettelijke basis en kan daarom alleen met instemming van alle betrokken partijen plaatsvinden. Dat is hier niet gebeurd en het beginsel van hoor- en wederhoor is geschonden. Verzoekster verwijst voorts naar een uitspraak van de rechtbank Gelderland van 19 oktober 2020 (ECLI:NL:RBGEL:2020:5843). Verzoekster staat op het standpunt dat niet kan worden gegarandeerd dat een digitale zitting veilig verloopt en zij twijfelt aan de integriteit van het systeem. De beslissing van de rechter is in strijd met artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en verhoudt zich niet met het beginsel van equality of arms.

De beslissing op welke wijze een zitting wordt gehouden, is een procedurele beslissing. Procedurele beslissingen kunnen als zodanig in beginsel geen grond vormen voor wraking: wraking is geen verkapt rechtsmiddel. Het gerecht dat over het wrakingsverzoek moet oordelen (de wrakingskamer) komt geen oordeel toe over de juistheid van een procedurele beslissing. Dat oordeel is voorbehouden aan de rechter die in geval van aanwending van een rechtsmiddel belast is met de behandeling van de zaak. Ook de motivering van een procedurele beslissing kan in beginsel geen grond vormen voor wraking, ook niet indien het zou gaan om een door de wrakingskamer onjuist, onbegrijpelijk, gebrekkig of te summier geachte motivering of om het ontbreken van een motivering. Dit is uitsluitend anders indien de motivering van de procedurele beslissing in het licht van alle omstandigheden van het geval en naar objectieve maatstaven gemeten – bijvoorbeeld door de in de motivering gebezigde bewoordingen – niet anders kan worden verstaan dan als blijk van vooringenomenheid van de rechter die haar heeft gegeven (HR 25 september 2018, nr. 18/02675, ECLI:NL:HR:2018:1413).

De wrakingskamer is van oordeel dat de beslissing om een hybride zitting te houden, dan wel de daarvoor gegeven motivering geen blijk geeft van (de schijn van) vooringenomenheid.

Aan verzoekster kan voorts worden toegeven dat de communicatie met partijen over de te houden zitting geen schoonheidsprijs verdient, maar dat betekent nog niet dat de rechter blijk heeft gegeven van vooringenomenheid. Dat geldt evenzeer voor het verwijt dat verzoekster de rechter maakt dat zij zich door de onhandige plaatsing in de zittingszaal van twee grote beeldschermen tijdens de mondelinge behandeling niet heeft kunnen concentreren en waardoor verzoekster zich benadeeld voelt. Verzoeksters vrees dat een veilige digitale verbinding niet kan worden gegarandeerd levert evenmin een wrakingsgrond op. Alle door verzoekster aangevoerde feiten en omstandigheden bijeengenomen zijn naar het oordeel van de wrakingskamer ook onvoldoende om te oordelen dat aan voornoemd criterium voor wraking van een rechter is voldaan.

Het voorgaande leidt ertoe dat het wrakingsverzoek zal worden afgewezen.