Rechtbank Noord-Holland, 07-03-2018, ECLI:NL:RBNHO:2018:1745, AWB - 16 _ 3797

10. Eiser betoogt dat hij moet worden vrijgesteld van de verzekeringsplicht omdat de afgegeven A1-verklaring geen rechtskracht meer heeft, gelet op de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland van 30 maart 2016 en de beslissing van de Centrale Raad van Beroep van 29 december 2017.

Voorts meent eiser recht te hebben op een aftrek ter voorkoming van dubbele belasting.

11. Verweerder heeft de standpunten van eiser gemotiveerd weersproken en stelt zich, onder verwijzing naar de omstandigheid dat de door de SVB afgegeven A1-verklaring tot op heden niet is ingetrokken, op het standpunt dat eiser niet in aanmerking komt voor genoemde vrijstelling.

Er bestaat geen recht op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting, aangezien Nederland geen verdrag ter voorkoming van dubbele belasting heeft gesloten met Cyprus of Liechtenstein en aan de voorwaarden genoemd in artikel 38, eerste of tweede lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, niet is voldaan. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

12. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

13. De rechtbank stelt vast dat op grond van artikel 16 van de Verordening (EG) 987/2009 door de SVB bij besluit van 24 juni 2014 aan eiser een A1-verklaring is afgegeven, waarin is vastgesteld dat op basis van artikel 13 van de Verordening (EG) nr. 883/2004 de Nederlandse sociale wetgeving op hem van toepassing is. Anders dan eiser betoogt, volgt uit de uitspraak van rechtbank Noord-Nederland van 30 maart 2016, niet dat deze A1-verklaring is vernietigd. Het vernietigde besluit betreft immers alleen de beslissing op het bezwaar (het bestreden besluit) tegen deze A1-verklaring. De rechtbank Noord-Nederland heeft de SVB daarbij opgedragen om een nieuw besluit te nemen op het bezwaar maar dit heeft niet tot gevolg dat de aan eiser verstrekte A1-verklaring niet langer geldig is. Uit de brief van de SVB van 5 juli 2016 is evenmin af te leiden dat de A1-verklaring is vernietigd aangezien de SVB er in die brief ook aan refereert dat de besluiten (dat wil zeggen: de beslissingen op bezwaar) in de uitspraken van 30 maart 2016 van rechtbank Noord-Nederland zijn vernietigd. Het andersluidende betoog van eiser berust op een onjuiste lezing van de brief van 5 juli 2016.

Inmiddels is door de Centrale Raad van Beroep bij beslissing van 29 december 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:4469) beslist op het beroep dat door de SVB was ingesteld tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland. In deze uitspraak is weliswaar geoordeeld dat de bestreden besluiten terecht zijn vernietigd, doch daaruit volgt niet dat ook de primaire besluiten - de afgegeven A1-verklaringen - hun rechtskracht hebben verloren. Eerst wanneer de A1-verklaringen worden ingetrokken of vernietigd, zijn deze verklaringen zonder betekenis en zal verweerder - zoals hij ter zitting ook heeft verklaard - de SVB volgen in haar nader ingenomen standpunt ten aanzien van de verzekeringsplicht en alsnog ambtshalve de premievrijstelling verlenen.

14. De rechtbank ziet zich vervolgens gesteld voor de vraag of andere instanties in Nederland waaronder verweerder gebonden zijn aan een A1-verklaring zoals die is afgeven door de SVB voor het jaar 2013. Daarmee verschilt de onderhavige situatie van die waarop de tekst van artikel 5 van de Verordening (EG) nr. 987/2009 ziet en van die waarover het Hof van Justitie EU (vgl. HvJ EU 10 februari 2000, C-2002/97 (Fitzwilliam), HvJ EU 30 maart 2000, nr. C-178/97 (B. Banks e.a.), HvJ EU van 26 januari 2006 C-2/05 (Herbosch Kiere NV)) en de Hoge Raad (vgl. Hoge Raad 28 maart 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB0987) hebben beslist. Blijkens voornoemd artikel en voornoemde rechtspraak is de ontvangende lidstaat van de Europese Unie gebonden aan de verklaring van de andere lidstaat. In deze procedure gaat het echter om de vraag of andere instanties van de lidstaat van afgifte gebonden zijn aan de verklaring. De rechtbank ziet geen aanleiding de A1-verklaring in een geval als het onderhavige niet bindend te achten voor verweerder. De Verordening (EG) nr. 987/2009 verzet zich daar niet tegen en het is onwenselijk dat de betrokkenen (te weten niet alleen de werknemer, maar ook verweerder, de SVB en de rechter) worden belast met twee procedures over in wezen één en hetzelfde geschil. Ook zou zich dan het gevaar voordoen dat de twee (rechterlijke) procedures zouden leiden tot verschillende (rechterlijke) beslissingen inzake hetzelfde geschil. De rechtbank sluit derhalve voor de toepasselijke sociale wetgeving aan bij A1-verklaring zoals die door de SVB is afgegeven, in dit geval de Nederlandse sociale wetgeving. De stelling van eiser dat de SVB niet met terugwerkende kracht de toepasselijke sociale wetgeving door middel van de A1-verklaring kan toepassen en zeker niet nadat er reeds een A1-verklaring is afgegeven door Liechtenstein, leidt niet tot een ander oordeel, nu de Liechtensteinse A1-verklaring geen betrekking heeft op het jaar 2013.

15. Eiser beroept zich op het vertrouwensbeginsel, aangezien de verzochte premievrijstelling wel voor het jaar 2012 is verleend. Dienaangaande is van belang dat de A1-verklaring op grond waarvan eiser in Nederland in 2013 premieplichtig is, en waaraan verweerder zolang deze niet is ingetrokken, is gebonden, van toepassing is voor de periode

1 januari 2013 tot en met 31 december 2014. Voor het jaar 2012 was geen A1-verklaring afgegeven en was eiser bovendien werkzaam voor een andere werkgever dan in het jaar 2013. Het beroep op het vertrouwensbeginsel wordt dan ook verworpen.

16. Ook het beroep van eiser op het gelijkheidsbeginsel, waarbij eiser verwijst naar zaken van andere opvarenden en brieven van de inspecteur te Eindhoven d.d.26 augustus 2016 en 27 september 2016, faalt. Verweerder heeft gemotiveerd weersproken dat sprake is van gelijke gevallen. Dienaangaande overweegt de rechtbank dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat er sprake is van begunstigend beleid ten aanzien van de groep belanghebbenden waartoe eiser behoort (opvarenden in de Europese binnenvaart). Ten aanzien van de specifieke gevallen waarnaar eiser verwijst zijn de feitelijke omstandigheden (schip waarop gewerkt wordt, plaats van leiding van de onderneming waarvoor gewerkt wordt) telkens verschillend en afwijkend van die van eiser. Van een ongelijke behandeling van eiser ten opzichte van de meerderheid van vergelijkbare gevallen is mitsdien ook geen sprake. Zijn situatie is feitelijk noch juridisch gelijk.

17. Gelet op het vorenstaande komt de rechtbank aan de inhoudelijke toets of eiser een substantieel gedeelte van de tijd in Nederland heeft gewerkt als bedoeld in artikel 13 van de Verordening (EG) 883/2004 niet meer toe.

18. Eiser stelt tot slot dat recht bestaat op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting.

Vaststaat dat eiser in de betreffende periode (2013) werkzaam was in de Europese binnenvaart voor een werkgever in Cyprus respectievelijk Liechtenstein. Nederland heeft geen verdrag ter voorkoming van dubbele belasting gesloten met een van beide mogendheden. Eiser heeft overigens niets gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt, ten aanzien van de toepasselijkheid van enig ander verdrag ter voorkoming van dubbele belasting. Voor zover eiser een beroep doet op het krachtens artikel 38 Algemene wet inzake rijksbelastingen toepasselijke Besluit voorkoming van dubbele belasting 2001 moet dit beroep worden afgewezen omdat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij in 2013 heeft gewerkt in een land waarmee Nederland geen verdrag ter voorkoming van dubbele belasting heeft afgesloten, en vervolgens heeft voldaan aan de in die regeling gestelde voorwaarden.

19. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

20. Bij deze uitkomst van de procedure ziet de rechtbank geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.