Rechtbank Noord-Holland, 23-06-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:5064, AWB - 15 _ 559

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de functie van eiser wel degelijk als vertrouwensfunctie is aangewezen en dat deze aanwijzing voor eiser ter inzage ligt bij de veiligheidscoördinator van zijn eenheid. Daarnaast heeft eiser ingestemd met het aanvragen van een hernieuwd veiligheidsonderzoek in het kader van zijn functie. Dit onderzoek heeft enkel plaats voor vertrouwensfuncties. Met het instemmen voor het veiligheidsonderzoek heeft eiser onderschreven dat hij een vertrouwensfunctie uitoefent.

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de Wvo wijst Onze Minister dan wel het bevoegd gezag van een Hoog College van Staat, in overeenstemming met Onze Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, functies die de mogelijkheid bieden de nationale veiligheid te schaden aan als vertrouwensfuncties. Onze Minister dan wel het bevoegd gezag van een Hoog College van Staat doet van de aanwijzing terstond mededeling aan de werkgever die het aangaat. Indien geen sprake is van een werkgever in de zin van artikel 1, tweede lid, wordt in de aanwijzing tevens aangegeven wie als werkgever in de zin van deze wet wordt aangemerkt.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder met de gegeven toelichting niet heeft aangetoond dat de functie van eiser is aangewezen als vertrouwensfunctie, noch dat de functie, indien het een vertrouwensfunctie betreft, als zodanig is gehandhaafd. Met de enkele stelling dat eiser door in te stemmen met het veiligheidsonderzoek werkzaam is in een vertrouwensfunctie, heeft verweerder niet aangetoond dat eisers functie als vertrouwensfunctie is aangewezen. Dat geldt ook voor het enkel verwijzen naar een aanwijzing die bij de veiligheidscoördinator ter inzage zou liggen. De beroepsgrond slaagt. Het bestreden besluit is genomen in strijd met het bepaalde in artikel 3, eerste en vierde lid, Wvo.

Eiser stelt verder dat er geen wettelijke grondslag is voor het intrekken van de vgb wegens onvoldoende gegevens. Deze is vereist op grond van artikel 10, eerste lid, van de Grondwet. Op grond van deze bepaling kan het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer slechts bij of krachtens de wet worden beperkt. Eiser wijst er op dat er thans bij de Tweede Kamer een wetsvoorstel voorligt met betrekking tot wijziging van artikel 10 van de Wvo, teneinde het verschil tussen artikel 8 van de Wvo (de weigering van de vgb) en artikel 10 van de Wvo (de intrekking van de vgb) ongedaan te maken, in die zin dat artikel 10 van de Wvo zal worden aangepast. De aanpassing betreft een toevoeging van de grondslag voor intrekking te weten dat indien het veiligheidsonderzoek onvoldoende gegevens heeft kunnen opleveren om een oordeel te geven, op grond van dit gegeven de vgb kan worden ingetrokken.

Op grond van artikel 8, tweede lid, van de Wvo kan een verklaring slechts worden geweigerd, indien onvoldoende waarborgen aanwezig zijn dat de betrokkene onder alle omstandigheden de uit de vertrouwensfunctie voortvloeiende plichten getrouwelijk zal volbrengen of indien het veiligheidsonderzoek onvoldoende gegevens heeft kunnen opleveren om daarover een oordeel te geven.

Uit de Memorie van Toelichting behorend bij het wetsvoorstel waarnaar eiser verwijst blijkt dat de wetgever voornemens is om het thans bestaande verschil in grondslagen om een vgb te weigeren dan wel in te trekken op te heffen.

Gelet op de huidige tekst van artikel 10 van de Wvo en gelet op hetgeen hiervoor is overwogen ten aanzien van het nieuwe wetsvoorstel, is de rechtbank met eiser van oordeel dat thans in artikel 10 van de Wvo geen wettelijke grondslag is opgenomen voor het intrekken van een vgb indien het veiligheidsonderzoek onvoldoende gegevens heeft kunnen opleveren om daarover een oordeel te geven. Dit leidt tot de conclusie dat verweerder de vgb van eiser niet heeft kunnen intrekken wegens onvoldoende gegevens. Deze grondslag kan gelet op voorgaande memorie van toelichting niet worden gevonden in de door verweerder toegepaste Beleidsregel beoordelingsperiodes en onvoldoende gegevens veiligheidsonderzoeken. De beroepsgrond slaagt. Het bestreden besluit is ook genomen in strijd met het bepaalde in artikel 10 Wvo.

4. Nu niet gebleken is van besluiten op grond waarvan een hernieuwd veiligheidsonderzoek kon plaatsvinden en er geen wettelijke grondslag is voor de intrekking van de aan eiser toegekende vgb, ziet de rechtbank aanleiding zelf in de zaak te voorzien en het primaire besluit te herroepen.

5. De overige door eiser aangevoerde gronden behoeven geen bespreking meer.

6. Bij deze beslissing is er aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser voor de behandeling van zijn bezwaar en beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft de rechtbank de kosten voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1960,00. Hierbij heeft de rechtbank zowel voor het opstellen van het bezwaar- en beroepschrift als voor het verschijnen op de hoorzitting en ter zitting één punt toegekend en het gewicht van de zaak aangemerkt als gemiddeld. De waarde per punt bedraagt € 490,00.