Rechtbank Midden-Nederland, 24-11-2021, ECLI:NL:RBMNE:2021:5707, UTR 21/3635

Naar aanleiding van een verzoek van omwonenden heeft verweerder in zijn besluit van 24 augustus 2021 verzoeker gelast om deze afsluitingen vóór 3 september 2021 ongedaan te maken. Als verzoeker dat niet doet, verbeurt hij een dwangsom ter hoogte van € 500,- voor iedere dag dat de overtreding voortduurt, met een maximum van € 2.500,-.

Verzoeker is het niet eens met verweerders besluit en heeft daartegen bezwaar gemaakt. Met het verzoek om een voorlopige voorziening wil hij bereiken dat hij de hekken tijdens de nu lopende bezwaarprocedure niet hoeft weg te halen. Zijn bezwaar is gericht tegen het besluit waarin aan hem een last onder dwangsom is opgelegd, maar wordt gelet op artikel 6:19, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) geacht ook gericht te zijn tegen het besluit waarmee de begunstigingstermijn is verlengd.

Het oordeel van de voorzieningenrechter heeft een voorlopig karakter en bindt de rechtbank in een (eventueel) bodemgeding niet. De voorzieningenrechter treft op grond van artikel 8:81, eerste lid, van de Awb alleen een voorlopige voorziening als "onverwijlde spoed" dat vereist. Als er spoedeisend belang is, moet de voorzieningenrechter vervolgens beoordelen of het bezwaar van verzoeker een redelijke kans van slagen heeft (dat wil zeggen of dat bezwaar kansrijk is) en daarna moet hij nog een eigen belangenafweging maken. Hierna zal de voorzieningenrechter die drie deelstappen uiteenzetten. Daarbij komt ook de vraag wie in deze zaak als belanghebbenden moeten worden aangemerkt aan de orde.

De voorzieningenrechter moet, voordat hij verder inhoudelijk naar de zaak kan kijken, de belanghebbendheid van deze derden beoordelen, want dat iemand zichzelf als belanghebbende beschouwt is op zich niet voldoende om ook juridisch als belanghebbende te kunnen worden aangemerkt.

Artikel 1:2, eerste lid, van de Awb bepaalt wie als belanghebbende bij een bestuursrechtelijk besluit kan worden aangemerkt. Het moet gaan om iemand wiens belang rechtstreeks bij dat besluit is betrokken. Voor rechtspersonen geldt dat als hun belangen worden beschouwd de algemene en collectieve belangen die zij op grond hun doelstellingen en blijkens hun feitelijke werkzaamheden in het bijzonder behartigen. De wijkvereniging

4. Zowel natuurlijke als rechtspersonen kunnen gelet op artikel 1:2 van de Awb belanghebbende zijn bij een besluit, maar daarvoor gelden wel andere regels. De voorzieningenrechter heeft op de zitting meegedeeld dat hij de wijkvereniging niet aanmerkt als belanghebbende bij het handhavingsbesluit. Voor de beantwoording van de vraag of een rechtspersoon belanghebbende is, is namelijk bepalend of de rechtspersoon op grond van zijn statutaire doelstelling en blijkens zijn feitelijke werkzaamheden een rechtstreeks bij het bestreden besluit betrokken algemeen of collectief belang in het bijzonder behartigt.¹ Om te beoordelen of de wijkvereniging belanghebbend is, heeft de voorzieningenrechter voor de zitting de statuten opgevraagd en bekeken. Tijdens de zitting is aan de gemachtigde van de wijkvereniging gevraagd welk doel van de wijkvereniging concreet is gediend met deelname aan deze procedure. De gemachtigde heeft erop gewezen dat de vereniging zich in artikel 2 van de statuten tot doel heeft gesteld de verkeersveiligheid te bevorderen. De voorzieningenrechter vindt echter dat de afsluiting van het pad van verzoeker geen rechtstreeks verband houdt met de verkeersveiligheid in de wijk [wijkvereniging] . Dat de wijkvereniging het pad open wil houden, heeft namelijk vooral te maken met de drukte op de [straat] waar de verkeersveiligheid kennelijk onder druk staat, maar daar gaat deze procedure niet over. De voorzieningenrechter vindt ook relevant dat uit de statuten niet blijkt dat de vereniging haar doelen onder andere nastreeft door het voeren van juridische procedures. In artikel 2 staat dat de vereniging bezwaar- en beroepsprocedures van bewoners wil ondersteunen als deze passen binnen de doelstelling van de vereniging. Hieruit volgt dat de wijkvereniging voor zichzelf meer een ondersteunende functie ziet weggelegd in juridische procedures, dan dat zij zelf een procedure zal voeren. Tot slot vindt de voorzieningenrechter van belang dat uit het handhavingsverzoek ook niet blijkt dat de wijkvereniging als rechtspersoon betrokken is geweest bij dat verzoek. Om deze redenen merkt de voorzieningenrechter de wijkvereniging niet aan als belanghebbende. De vraag of het pad van verzoeker onder het werkingsgebied van de wijkvereniging valt, hoeft dan ook niet te worden beantwoord.Het bewonersinitiatief [naam] en [wijkvereniging]

5. De voorzieningenrechter merkt ook het bewonersinitiatief niet aan als belanghebbende bij het besluit. Uit artikel 1:2, derde lid, van de Awb volgt dat als een entiteit in rechte wil opkomen om bepaalde algemene en collectieve belangen te behartigen, er sprake moet zijn van rechtspersoonlijkheid.

Niet is in geschil dat het bewonersinitiatief geen rechtspersoonlijkheid heeft. Uit de uitspraak van de ABRvS van 12 maart 2008² volgt dat onder bepaalde voorwaarden naast natuurlijke en rechtspersonen ook andere entiteiten als belanghebbende kunnen worden aangemerkt. Het bewonersinitiatief zou kunnen deelnemen aan de procedure als het aangemerkt kan worden als een vereniging met beperkte rechtsbevoegdheid in de zin van artikel 2:26 van het Burgerlijk Wetboek (een zogenaamde informele vereniging). Dat is hier echter niet het geval. Wie er allemaal deelnemen aan het bewonersinitiatief is namelijk niet duidelijk. [derde-partij 1] heeft erop gewezen dat hij bij het verzoek om handhaving 232 handtekeningen heeft gevoegd van sympathisanten en dat 1152 mensen een digitale petitie hebben ondertekend. Dat wijst er inderdaad op dat veel mensen het verzoek om handhaving steunen, maar dat wil nog niet zeggen dat deze personen het ledenbestand van het bewonersinitiatief vormen. Van een (informele) vereniging die als eenheid optreedt in het rechtsverkeer is geen sprake. Verder overweegt de voorzieningenrechter dat nergens uit is gebleken dat er ondertekenaars zijn die ook willen deelnemen aan deze gerechtelijke procedure en zo ja, welke personen dat dan zijn. Ook is de voorzieningenrechter niet gebleken dat het bewonersinitiatief naast voor haar eigen belang, ook als vertegenwoordiger van één of meer ondertekenaars opkomt in deze procedure. Om als gemachtigde op te kunnen treden van buurtbewoners, moet de identiteit van deze mensen bekend zijn, moeten zij zelf belanghebbende zijn en moeten zij het bewonerscollectief een concrete machtiging hebben gegeven om voor hen in rechte op te treden. Daarvan is hier geen sprake. Het bewonersinitiatief is samenvattend dus geen samenhangende club mensen die herkenbaar is in het rechtsverkeer. Daarvoor is de groep te ongedefinieerd. en [derde-partij 2]

6. Tot slot merkt de voorzieningenrechter ook [derde-partij 1] en [derde-partij 2] zelf niet aan als belanghebbende. Om als belanghebbende in de zin van de Awb te kunnen worden aangemerkt, moet een natuurlijke persoon een voldoende objectief en actueel, eigen en persoonlijk belang te hebben dat hem in voldoende mate onderscheidt van anderen en dat rechtstreeks wordt geraakt door het bestreden besluit.³ [derde-partij 1] woont hemelsbreed gemeten op een afstand van circa 230 m van het pad en [derde-partij 2] ruim 600 m. Zij hebben geen zicht op de hekken die het pad afsluiten en er verandert door de afsluiting van het pad ook feitelijk niets in hun directe leefomgeving. [derde-partij 1] en [derde-partij 2] hebben geen bijzonder individueel belang naar voren gebracht dat hen onderscheidt van willekeurige andere personen die ook gebruik maken van het pad van verzoeker en het ook vervelend vinden dat het pad dicht is. Daarom zijn [derde-partij 1] en [derde-partij 2] geen belanghebbenden in dit geschil. [derde-partij 1] heeft er tijdens de zitting op gewezen dat hij opkomt voor alle bewoners die het handhavingsverzoek ondersteunen, waarvan sommigen dichterbij het pad wonen dan hij, maar dat is – zoals hiervoor ook is overwogen – een te ongedefinieerde groep personen van wie niet duidelijk is of zij ook door [derde-partij 1] vertegenwoordigd willen worden. Er is dus meer nodig om [derde-partij 1] te zien als gemachtigde voor anderen. [derde-partij 1] heeft geen concrete machtiging van een persoon die dichterbij het pad woont laten zien. Ten overvloede overweegt de voorzieningenrechter dat de gemachtigde van [derde-partij 1] en [derde-partij 2] ook niet heeft gesteld dat hij namens bij name genoemde andere personen opkomt. Gevoelens van betrokkenheid van de omwonenden

7. De voorzieningenrechter is zich ervan bewust dat de afsluiting van het pad in de omgeving [woonplaats] de gemoederen flink bezighoudt. Dat blijkt uit de vele handtekeningen die [derde-partij 1] en [derde-partij 2] hebben ingediend ten behoeve van het verzoek om handhaving, de belangstelling voor het (virtueel) bijwonen van de zitting en de aandacht die er voor deze zaak is in de pers. Daarom heeft de voorzieningenrechter tijdens de zitting [derde-partij 1] aanvankelijk toegelaten als partij om namens de buurt te spreken. Dit neemt niet weg dat [derde-partij 1] , ondanks dat hij zich duidelijk persoonlijk zeer betrokken voelt bij deze kwestie, juridisch gezien zelf geen belanghebbende is bij het besluit en dat hij ook – op dit moment – geen machtiging heeft om op te treden namens iemand die wel belanghebbend is.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat verzoeker met het plaatsen van de hekken artikel 2:10, lid 1a, onder a, van de Algemene Plaatselijke Verordening Utrechtse Heuvelrug 2019 (APV) heeft overtreden. Dit artikel strekt volgens verweerder tot handhaving van de openbaarheid van wegen in de zin van de Wegenwet. Verweerder heeft vervolgens geconstateerd dat het pad waar het over gaat een weg is in de zin van de Wegenwet, omdat het een functie vervult voor het afwikkelen van het verkeer. Het is gedeeltelijk verhard, vormt een verbinding tussen de [straat] en het [straat] en het [straat] en het [straat] , het is een ontsluitingsroute (omdat het niet alleen leidt naar een aantal woningen maar ook naar het nabijgelegen voormalige klooster) en het verbindt ook andere (wandel)paden met elkaar (genoemd wordt het klompenpad, een doorgaande wandelroute, in het verlengde van het [straat] ). Het gaat hier bovendien om een openbare weg in de zin van artikel 4 van de Wegenwet, omdat het gedurende 30 jaar na 1902 voor iedereen toegankelijk is geweest. Volgens verweerder is het pad in de periode 1902-1975 dan wel in de periode 1975-2006 openbaar geworden. In die tijdvakken was het pad vrij toegankelijk en stonden er geen borden met “verboden toegang” of “eigen weg”. Daarom is het plaatsen van de hekken in strijd met artikel 2:10 van de APV. Verweerder heeft de belangen van verzoeker bij de beoordeling betrokken en komt tot de conclusie dat hij handhavend moest optreden.

Verweerder heeft in deze kwestie twee relevante tijdvakken aangewezen waarin volgens hem het pad door de verjaring uit artikel 4 van de Wegenwet openbaar zou zijn geworden. Het gaat om de tijdvakken 1902-1975 en 1975-2006. Om te kunnen vaststellen of artikel 4 van de Wegenwet in die twee tijdvakken op het pad van toepassing was, moet dus eerst de vraag worden beantwoord of het pad in die twee tijdvakken wel een weg was. De vraag is dus of het pad in die twee perioden een functie vervulde voor de afwikkeling van het openbare verkeer en of een onbepaalde publieksgroep gebruik maakte van dit pad.

Uit de motivering van het dwangsombesluit blijkt naar het oordeel van de voorzieningenrechter onvoldoende dat verweerder bij de beoordeling of het pad een weg is, ook specifiek heeft gekeken naar de situatie zoals die was in de twee genoemde tijdvakken. Verweerder noemt bijvoorbeeld de aansluiting van het pad op het Reepad. Dit pad is echter – dat is tussen partijen niet in geschil – pas in 2014 aangelegd en dat maakt dat een verbinding met dit pad geen rol kan spelen bij de vraag of het pad in de twee eerdere tijdvakken een functie had in het verkeer.

Verweerder heeft verder verwezen naar getuigenverklaringen, waaruit onder andere blijkt dat het pad toegang gaf tot verschillende aanpalende woningen, boerderijen en een boomkwekerij. Dat maakt echter nog niet dat het pad ook een verkeersfunctie heeft. Verkeer dat gebruik maakt van het pad om de daaraan liggende woningen en bedrijven te bereiken, is namelijk aan te merken als bestemmingsverkeer en is niet bedoeld voor een onbepaalde publieksgroep. Bewoners en bezoekers, zoals de postbode naar wie verweerder verwijst, kunnen dus gebruik hebben gemaakt van het pad zonder dat het pad een verkeersfunctie had. Uit de verklaringen blijkt verder dat het pad vooral werd gebruikt voor verschillende vormen van recreatie. Getuigen verklaren dat zij als kind op het pad hebben gespeeld en dat zij er later graag een wandeling maakten. Meerdere getuigen verklaren dat de avondvierdaagse gebruik maakte van het pad en dat er ook wel speurtochten en gymlessen plaatsvonden. Verzoeker heeft echter gesteld dat er voor toegang van de avondvierdaagse op het pad vooraf toestemming werd gevraagd aan de eigenaars van het pad. Dit heeft verweerder niet betwist. Veel getuigen maken melding van hun goede herinneringen aan wandelingen op het landgoed van verzoeker en op het pad. Verzoeker heeft terecht gesteld dat dit signalen zijn dat het pad vooral een recreatieve functie had in die tijd.

Dat het pad onderdeel is van een padenstelstel, zoals verweerder zegt, is onvoldoende om aan te nemen dat het pad een functie had voor de afwikkeling van het verkeer. Verzoeker heeft verwezen naar de uitspraak van de ABRvS van 18 november 2020⁶ waarin het ook ging om de vraag of een pad dat behoorde tot een padenstelsel een weg was in de zin van de Wegenwet. Als het om een padenstelsel gaat dat alleen een recreatieve functie heeft en niet aansluit op andere wegen, is dat niet het geval. Verweerder heeft onvoldoende onderbouwd dat die aanvullende eis, dat het padenstelsel een verbindende functie heeft met andere openbare wegen, ook vroeger al aanwezig was bij dit pad. Dat het pad toegang geeft tot het voormalige klooster waar vroeger diensten werden gehouden, maakt evenmin dat de verkeersfunctie van het pad vaststaat. Het klooster is namelijk primair te bereiken via het [straat] . Verweerder heeft ook niet aannemelijk gemaakt dat de ontsluiting van het klooster en buitenplaats [buitenplaats] via het pad plaatsvond. Het is aannemelijk dat die ontsluiting juist plaatsvond via het [straat] , omdat dit pad oorspronkelijk – dus vóór de aanleg van het [straat] – een L-vormige weg was tussen het [straat] en de [kerk] en dat het daarom geen logische route is om gebruik te maken van het pad van verzoeker om het klooster en buitenplaats [buitenplaats] te bereiken.

Verweerder heeft onder verwijzing naar de eerder in deze uitspraak genoemde uitspraak van de ABRvS van 11 september 2013⁷ over het [straat] overwogen dat dat die weg niet alleen enkele woningen ontsloot, maar ook bijbehorende percelen met de bestemming ‘Maatschappelijke voorzieningen’ en dat deze bestemming meebrengt dat een onbepaalde publieksgroep wordt aangetrokken. Verweerder wijst erop dat enkele woningen en omliggende percelen bij het pad in deze zaak ook de bestemming ‘Maatschappelijke voorzieningen’ heeft. Bovendien zijn er bestemmingen als ‘Natuur’ en ‘Landgoed en Buitenplaats’ die volgens verweerder eveneens maken dat een onbepaalde publieksgroep wordt aangetrokken. De voorzieningenrechter ziet echter ook hierin geen overtuigende aanwijzing dat het pad een weg is. Verweerder heeft namelijk nog onvoldoende toegelicht om welke woningen of percelen het precies gaat en of op die woningen en percelen in de twee genoemde tijdvakken ook de genoemde bestemmingen rustte.

De voorzieningenrechter stelt vast dat er over het eerste tijdvak van 1902 tot 1975 te weinig informatie is aangedragen om hierover iets te kunnen vinden. Verzoeker en verweerder hebben hierover geen concrete informatie verschaft. Het is duidelijk dat het dus gaat over de vraag of er tijdens de tweede periode van 1975 tot 2006 één of meerdere bordjes hebben gestaan bij het pad, die het voor de bezoeker van dat pad duidelijk maakten dat het pad eigen terrein was en dat het pad alleen met toestemming van de eigenaar mocht worden betreden.

Verweerder heeft verklaringen van getuigen overgelegd, waaruit volgens hem blijkt dat er in de periode van 1975 tot 2006 geen bordje heeft gestaan waaruit de bezoeker kon opmaken dat het pad alleen kon worden betreden met toestemming van de eigenaar. Daarbij heeft verweerder ook foto’s overgelegd van het begin van het pad van verzoeker, waar nu de afsluiting is geplaatst. De foto die is genomen aan het begin van het pad ter hoogte van [adres] is van 31 augustus 2006 en daarop is geen bordje te zien. Pas nadat verzoeker eigenaar is geworden van het landgoed en van het pad, is het pad afgesloten en zijn er volgens verweerder verbodsbordjes geplaatst.

Tegenover dit standpunt van verweerder staan getuigenverklaringen die verzoeker heeft ingebracht. Verzoeker stelt zich op het standpunt dat het pad onderdeel uitmaakt van meerdere paden. Het deel van de [straat] , dat nu vanaf de [kerk] naar [adres] loopt, was vroeger de oprit van [adres] , waar de familie [familie] een boomkwekerij exploiteerde. Aan het begin van die oprit, ter hoogte van de [kerk] , stond een bordje ‘verboden toegang voor onbevoegden’. Dit bordje staat er volgens verzoeker nog steeds, zij het zeer verweerd en vrijwel onleesbaar. Het pad van verzoeker loopt vanaf [adres] over in het pad van de eigenaar van [adres] , [A] . Aan het begin van zijn pad, vanaf het [straat] , heeft [A] in 1980 een bord geplaatst ‘verboden toegang voor onbevoegden’. Verzoeker heeft een verklaring overgelegd van [A] , die bevestigt dat deze beide bordjes er in het tijdvak van 1975 tot 2006, of althans een groot deel ervan, hebben gehangen. Verzoeker heeft ook van andere bewoners van [woonplaats] verklaringen overgelegd die dit standpunt bevestigen. Foto’s van de genoemde bordjes zijn bijgevoegd. Verzoeker heeft tot slot verklaard dat, toen hij in 2006 eigenaar werd van het landgoed, er al een bordje ‘verboden toegang voor onbevoegden’ stond ter hoogte van de [adres] . Hij wijst daarbij op het feit dat dit bordje er ook nu nog hangt en duidelijk oud is. [A] en zijn echtgenote bevestigen deze stelling. Als ervan wordt uitgegaan dat het pad onderdeel uitmaakt van een groter (L-vormig) geheel, dan geldt dat de bezoeker die gebruik maakte van het pad er in beide richtingen op werd gewezen dat het pad eigen weg was, oftewel slechts ter bede voor een ieder toegankelijk. Ook bij het deel van het pad dat van verzoeker was, werd de bezoeker daarop volgens verzoeker specifiek gewezen door een verbodsbord.

De voorzieningenrechter benadrukt dat de bewijslast in deze kwestie bij verweerder ligt. Hij is dus aan zet. Met de door verweerder overgelegde verklaringen en met de foto’s heeft hij niet aan die bewijslast voldaan. De getuigenverklaringen geven namelijk niet voldoende duidelijkheid of er ter hoogte van [adres] wel of niet een bordje stond vóór 2006. Aan het feit dat er in een deel van de getuigenverklaringen geen melding wordt gemaakt van de aanwezigheid van een mogelijk verbodsbordje, kan niet de conclusie worden verbonden dat zo’n bordje er dus ook niet heeft gestaan. Daarover hebben die getuigen namelijk helemaal geen standpunt ingenomen. Er zijn weliswaar ook verklaringen van getuigen die inhouden dat er op het pad van verzoeker voor 2006 nóóit een verbodsbordje heeft gestaan, maar daartegenover staan ook verklaringen van de kant van verzoeker dat zo’n bordje er juist wel stond. Verweerder vindt dat aan de door hem overgelegde verklaringen meer waarde moet worden gehecht, omdat volgens hem een deel van de verklaringen van verzoeker is ingediend door personen die een duidelijk eigen belang hebben bij de door verzoeker gewenste uitkomst. De voorzieningenrechter stelt echter vast dat ook verweerder getuigenverklaringen heeft ingediend, waarvan zou kunnen worden gezegd dat de indiener ervan een eigen belang heeft, al is het maar de wens om het pad nu open te houden. Er bestaat zonder verdere motivering geen aanleiding om voorbij te gaan aan de verklaringen die verzoeker heeft ingediend en voorrang te geven aan de verklaringen waar verweerder zich op beroept.

Het door verweerder overgelegde fotomateriaal uit 2006 alléén is niet genoeg om te concluderen dat er geen bordjes hebben gestaan die duidelijk maakten dat het pad uitsluitend met toestemming van de eigenaar kon worden betreden. Verweerder is namelijk niet voldoende ingegaan op het punt dat verschillende getuigen verklaren dat er zowel bij de [kerk] als bij het [straat] wel een verbodsbordje hing. Verweerder had hier onderzoek naar moeten doen. De verwijzing naar de verklaring van [familie] is niet voldoende om de stelling van verzoeker over de bordjes te weerleggen. [familie] verklaart immers niet dat er géén bordje bij de oprit naar [adres] heeft gestaan in de tijd dat hij er woonde. Hij zegt daar in zijn verklaring niets over. Dat het hier om een padenstelsel gaat, maakt dat ook relevant is wat er aan het begin en eind van het pad staat waar dit specifieke pad onderdeel van uitmaakt. De wandelaar die het pad van verzoeker betreedt, zal eerst over andere paden hebben gelopen en als daar al stond dat de paden eigen weg zijn, dan strekt die mededeling zich ook uit tot het pad van verzoeker. De voorzieningenrechter roept hierbij nogmaals in herinnering, dat de beoordeling gaat over de tijd vóór de aanleg van het [straat] . Verweerder moet dus in het kader van de volledige heroverweging in bezwaar nadere aandacht geven aan de bordjes bij de [kerk] en aan het begin van het pad van [A] .

Verzoeker heeft als zijn belang naar voren gebracht dat het al dan niet tijdelijk verwijderen van de hekken € 10.000,- zal gaan kosten. Daarbij heeft verzoeker de hekken geplaatst, omdat hij zich als bewoner van het landgoed onveilig voelt en overlast ervaart van mensen die gebruik maken van het pad. Hoewel de meeste mensen die gebruikmaken van het pad aardig en netjes zijn, komt het tegenovergestelde ook voor en wordt het pad soms gebruikt voor criminele activiteiten. Verzoeker vindt dat zijn gevoel van onveiligheid onvoldoende serieus is genomen.

Verweerder komt op voor het belang van de omwonenden die nu geen gebruik meer kunnen maken van het pad en dat wel graag zouden willen. Verweerder heeft van de politie, van boa’s en van omwonenden ook geen meldingen gekregen die wijzen op overlast of criminaliteit op het pad. Verweerder komt ook op voor het algemeen belang dat is gemoeid bij het naleven van de APV.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat het bewijs dat verweerder moet leveren, nu niet is geleverd en dat dus nu niet gezegd kan worden dat verzoeker de APV overtreedt. Weliswaar is niet uitgesloten dat verweerder in bezwaar tot een deugdelijk gemotiveerd besluit komt waarbij het bewijs wél wordt geleverd, maar dat is nog niet zeker. Bij deze stand van zaken is onvoldoende aannemelijk dat sprake is van een overtreding van artikel 2:10 van de APV. Deze twijfel aan de rechtmatigheid van verweerders besluit leidt er toe dat het belang van verzoeker zwaarder moet wegen. Het pad is immers zijn eigendom en hij mag er hekken plaatsen als het pad geen openbare weg is. Of er wel of geen criminaliteit en overlast op het pad plaatsvindt, is in dat kader niet relevant – en evenmin is relevant dat omwonenden hierdoor (in elk geval voorlopig) geen gebruik kunnen maken van het pad.

16. Omdat het verzoek wordt toegewezen, krijgt verzoeker een vergoeding voor de proceskosten die hij heeft gemaakt. Verweerder moet die vergoeding betalen. De vergoeding wordt met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt berekend. De bijstand door een gemachtigde levert 2 punten op (1 punt voor het indienen van het verzoekschrift en 1 punt voor het verschijnen op de zitting). Die punten hebben een waarde van € 748,- bij een wegingsfactor 1. Toegekend wordt € 1.496,-.