Rechtbank Den Haag, 17-06-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:6415, 20_5165 en 20_5166

4. Eiser heeft voor het tijdvak van juli 2017 tot en met september 2017 verzocht om teruggaaf van een bedrag van € 14.583 aan omzetbelasting. Met de teruggaafbeschikking met dagtekening 18 oktober 2019 is deze teruggaaf geweigerd. Op de teruggaafbeschikking wordt verwezen naar het controlerapport.

5. Met dagtekening 26 oktober 2019 is, conform het controlerapport, de naheffingsaanslag opgelegd ten bedrage van € 35.171. De daarbij opgelegde vergrijpboete bedraagt € 8.792. De in rekening gebrachte belastingrente bedraagt € 2.893.

6. Eiser heeft met dagtekening 8 november 2019 bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslag. Eiser heeft met dagtekening 27 november 2019 bezwaar gemaakt tegen de teruggaafbeschikking.

7. Met toestemming van eiser is de termijn om op de bezwaren te beslissen verlengd tot 1 juli 2020. Eiser is niet akkoord gegaan met verdere verlenging tot 1 oktober 2020.

8. Op 12 juni 2020 heeft verweerder telefonisch contact gehad met eiser en meegedeeld telefonisch te willen horen. Eiser is daar niet mee akkoord gegaan, waarna verweerder van horen heeft afgezien.

9. In geschil is of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd en of het verzoek om teruggaaf terecht is afgewezen. Het geschil spitst zich toe op de vraag of de door [B.V.] . BV in rekening gebrachte omzetbelasting (de voorbelasting) terecht niet in aftrek is toegelaten. Tevens is in geschil of de hoorplicht is geschonden.

10. Eiser stelt dat ter zake van de door [B.V.] . BV gefactureerde omzetbelasting aan de voorwaarden voor aftrek van voorbelasting is voldaan. Voor wat betreft de teruggaafbeschikking heeft eiser ter zitting verder aangevoerd dat die onvoldoende is gemotiveerd en dat het verzoek om teruggaaf niet enkel betrekking had op facturen van [B.V.] . BV. De hoorplicht is volgens eiser geschonden.

11. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de door [B.V.] . BV gefactureerde omzetbelasting niet voor aftrek in aanmerking komt, omdat niet aannemelijk is gemaakt dat sprake is van goederen die zijn gebruikt voor eisers belaste prestaties. Van schending van de hoorplicht is volgens verweerder geen sprake.

12. Ingevolge artikel 7:3 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan in een beperkt aantal gevallen van het horen van een belanghebbende worden afgezien. Een dergelijke situatie doet zich in onderhavige geval niet voor. Dat eiser niet heeft ingestemd met een telefonische hoorzitting en de termijn dreigde te verstrijken om uitspraak op bezwaar te doen, betekent niet dat eiser heeft afgezien van het recht te worden gehoord. De hoorplicht is dan ook geschonden. Eiser heeft ter zitting verklaard geen terugwijzing van de zaken te wensen. Verweerder heeft niet verzocht om terugwijzing. De rechtbank zal de zaken daarom, mede gezien het bepaalde in artikel 8:41a van de Awb, inhoudelijk beoordelen.

13. Artikel 15 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (de Wet) luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

14. Uit artikel 15 van de Wet en artikel 167 van de Richtlijn betreffende belasting over toegevoegde waarde (de BTW-richtlijn) volgt dat het recht op aftrek moet worden uitgeoefend in het tijdvak waarin de omzetbelasting aan de ondernemer in rekening wordt gebracht. Op deze manier wordt bereikt dat de omzetbelasting zo min mogelijk een drukkende factor is voor de onderneming. Deze systematiek brengt met zich mee dat van een ondernemer niet kan worden geëist dat ingekochte goederen onmiddellijk voor belaste prestaties worden gebruikt. Voldoende is dat de goederen voor het verrichten van belaste handelingen door de ondernemer zijn ingekocht. Uit jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ) volgt verder dat eenmaal (terecht) geclaimde aftrek in stand blijft, ook indien belastingplichtige door omstandigheden buiten zijn wil de ingekochte goederen nooit gebruikt voor zijn belaste ondernemersactiviteiten.¹ Dit is slechts anders indien de goederen zouden worden gebruikt voor vrijgestelde prestaties of niet belaste prestaties.

15. De bewijslast dat recht bestaat op aftrek van de voorbelasting rust op eiser. Tussen partijen is niet in geschil dat eiser en [B.V.] . BV ondernemers zijn in de zin van de Wet, dat eiser in de facturen wordt genoemd als degene aan wie de in de facturen vermelde leveringen zijn verricht, dat eiser verplicht wordt de facturen te betalen en dat hij deze daadwerkelijk heeft voldaan.² De facturen zien op de inkoop van goederen die niet wezensvreemd zijn aan de onderneming van eiser en gesteld noch gebleken is dat eiser ook vrijgestelde prestaties of niet belaste prestaties verricht. Verder heeft verweerder ter zitting desgevraagd verklaard dat hij niet stelt dat de facturen van [B.V.] . BV onjuist zijn zodat ook niet in geschil is dat de goederen daadwerkelijk zijn geleverd. Gelet hierop heeft eiser met de verwijzing naar de facturen van [B.V.] .BV in beginsel voldaan aan zijn bewijslast.

16. Het is dan aan verweerder om aannemelijk te maken dat de door [B.V.] . BV in rekening gebrachte omzetbelasting desalniettemin niet voor aftrek in aanmerking komt. Verweerder heeft daartoe aangevoerd dat geen sprake is van goederen die door eiser worden gebruikt voor belaste handelingen, omdat de door [B.V.] . BV gefactureerde goederen niet geschikt zijn voor de werkzaamheden van eiser. Ook heeft verweerder gewezen op de bij opdrachtgevers van eiser uitgevoerde derdenonderzoeken. Eiser heeft daartegenover verklaard dat B. in het kader van de door hem voor eiser uit te voeren werkzaamheden materialen mocht bestellen bij [B.V.] . BV en dat hij er steeds vanuit is gegaan dat de facturen van [B.V.] . BV in overeenstemming waren met wat B. namens hem besteld had. Hij heeft nimmer klachten ontvangen van zijn afnemers over wat hij aan hen in rekening heeft gebracht. Hij heeft de facturen van [B.V.] . BV dan ook zonder meer voldaan. Verweerder heeft met de algemene stellingen over de aard van de ingekochte producten onvoldoende aannemelijk gemaakt dat sprake is van de inkoop van materialen die niet bestemd waren voor de belaste activiteiten van eiser en dat eiser daarom ten onrechte de voorbelasting heeft afgetrokken. De gestelde ongeschiktheid voor verwerking in woonhuizen sluit immers niet uit dat de materialen toch in het kader van de bouwactiviteiten van eiser kunnen worden gebruikt. Dat eiser in reactie op de bevindingen bij de controle veronderstelt dat hij is opgelicht door B. en dat hij, achteraf bezien, wellicht heeft betaald voor goederen die mogelijk door B. zijn gebruikt voor eigen projecten in plaats van voor projecten van eiser, is onvoldoende om te concluderen dat eiser de goederen niet heeft ingekocht ten behoeve van zijn belaste handelingen. Die situatie acht de rechtbank vergelijkbaar met die waarin in het kader van een onderneming ingekochte producten worden verduisterd of gestolen. Voor zover verweerder heeft gesteld dat eiser de bij [B.V.] . BV ingekochte goederen heeft gebruikt om niet verantwoorde omzet te generen, heeft verweerder dat niet aannemelijk gemaakt.

17. Gelet op het voorgaande is verweerder niet in de op hem rustende bewijslast geslaagd en is de naheffingsaanslag ten onrechte opgelegd. De rechtbank zal het beroep met zaaknummer SGR 20/5165 daarom gegrond verklaren en de naheffingsaanslag en daarbij gegeven beschikkingen vernietigen.

18. In de teruggaafbeschikking wordt enkel verwezen naar het controlerapport. Aanvullende motivering van de afwijzing op het verzoek om teruggaaf is door verweerder kennelijk niet verstrekt. Ook gedurende de bezwaar- en beroepsfase, heeft verweerder enkel naar het controlerapport verwezen. In het controlerapport, is over het derde kwartaal van 2017 echter niets opgenomen. Daarbij ziet het controlerapport op facturen tot en met mei 2017, zodat het derde kwartaal feitelijk buiten het bereik van het rapport valt. Ter zitting heeft verweerder desgevraagd verklaard dat hij er van uit gaat dat de verzochte teruggaaf uitsluitend ziet op door [B.V.] . BV in het derde kwartaal van 2017 in rekening gebrachte omzetbelasting. Eiser heeft dit echter weersproken en verder verklaard dat op de facturen van [B.V.] . BV ook andere materialen staan vermeld dan die verweerder in twijfel trekt. Verweerder heeft onder deze omstandigheden onvoldoende gemotiveerd waarom geen recht zou bestaan op aftrek van voorbelasting over het derde kwartaal van 2017. Het verzoek om teruggaaf is dus ten onrechte afgewezen.

19. Gelet op het voorgaande is het verzoek om teruggaaf ten onrechte afgewezen. De rechtbank zal het beroep met zaaknummer SGR 20/5166 daarom gegrond verklaren, de teruggaafbeschikking vernietigen en verweerder opdragen overeenkomstig het verzoek teruggaaf te verlenen.

20. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.333 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 265, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 534 en een wegingsfactor 1). Voor afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit is grond indien verweerder een beschikking geeft of een uitspraak doet terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (‘tegen beter weten in procederen’) of indien verweerder het verwijt treft dat hij in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld.³ Eiser heeft met wat hij daarvoor heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat daarvan sprake is. Van omstandigheden die een hogere proceskostenvergoeding rechtvaardigen is de rechtbank ook overigens niet gebleken.