Rechtbank Den Haag, 03-09-2020, ECLI:NL:RBDHA:2020:8599, 20.14335

1. Eiser stelt te zijn geboren op [geboortedatum] en de Nigeriaanse nationaliteit te bezitten. Eiser heeft op 25 mei 2020 een asielaanvraag in Nederland ingediend.

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw¹. Daarin is bepaald dat een asielaanvraag niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening² is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Duitsland een verzoek om terugname gedaan. Duitsland heeft dit verzoek aanvaard.

3. Eiser kan zich niet verenigen met het bestreden besluit en voert aan dat ten aanzien van Duitsland niet langer van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan, omdat de Duitse asielprocedure in strijd is met de Kwalificatie- en Opvangrichtlijnen³. Verweerder heeft voorts in strijd met het zorgvuldigheids- en motiveringsbeginsel gehandeld door eisers vrees voor (indirect) refoulement niet bij de besluitvorming te betrekken.

4. Gelet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel mag verweerder er in het algemeen van uitgaan dat Duitsland zijn internationale verplichtingen nakomt. Het ligt daarom op de weg van eiser om aannemelijk te maken dat Duitsland dit niet doet. Hij is daarin niet geslaagd.

5. Eiser heeft niet met documenten onderbouwd dat in Duitsland sprake is van aan het systeem gerelateerde structurele tekortkomingen van de asielprocedure. Evenmin blijkt uit eisers verklaringen dat Duitsland jegens hem niet aan zijn internationale verplichtingen voldoet. De enkele niet-onderbouwde stelling dat de Duitse autoriteiten een onrechtmatige poging tot uitzetting hebben gedaan en dat in Duitsland de tolk- en rechtsbijstandsdiensten tekortschieten, is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen.

6. De rechtbank overweegt verder dat de autoriteiten van Duitsland met het claimakkoord hebben gegarandeerd het asielverzoek in behandeling te nemen en eiser dan ook op te vangen. Eiser heeft geen documenten overgelegd die gegronde vrees voor (indirect) refoulement aannemelijk maken. In tegenstelling tot eisers betoog ter zitting doet de mededeling van de Duitse autoriteiten in het claimakkoord dat alleen een gecontroleerde overdracht mogelijk is, hier niet aan af en maakt ook niet dat eraan getwijfeld moet worden dat eiser na de overdracht tot de opvang zal worden toegelaten in Duitsland. Bij voorkomende problemen, zo heeft verweerder terecht gesteld, ligt het op de weg van eiser om hierover te klagen bij de Duitse (hogere) autoriteiten. Eisers stelling dat dit voor hem niet mogelijk zou zijn, is evenmin onderbouwd.

7. Verweerder heeft voorts in de door eiser overigens aangevoerde omstandigheden geen reden hoeven zien om toepassing te geven aan artikel 17 van de Dublinverordening.

8. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.